Παραδόξως, δεν πέτυχα τον Eddie Dark σε κάποιο live που κάνει σε διάφορα σημεία της πόλης. Έτυχε να βάζω μουσική σε ένα πάρτι και μια νεαρή κοπέλα μού ζήτησε να παίξω το «Πλαστικό». Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική του Νικόλα, όπως είναι το πραγματικό του όνομα, ήταν το βίντεο για το κομμάτι στο YouTube. Εντελώς DIY, το γύρισε με τους φίλους του το περασμένο καλοκαίρι.
Στα πρώτα λεπτά εμφανίζεται σαν μια γκροτέσκα φιγούρα που μασουλάει ένα πλαστικό μπουκάλι, ντυμένος στα μαύρα και φορώντας κόκκινο κραγιόν, μαύρα γυαλιά και κίτρινα γάντια για το πλύσιμο των πιάτων λίγο πριν μπει ένα ξέφρενο synth beat και αρχίσει να τραγουδάει σουρεαλιστικούς horror στίχους όπως «Πικραμένοι που δεν είμαστε φίλοι / Πεινασμένοι γι' αυτό τρώμε σαν κτήνη / Το κορμί σου πια τροφή δεν μας δίνει / Γι' αυτό τρώμε πλαστικό».
«Το βίντεο έγινε ενώ είχα 40 πυρετό μέσα στον Ιούνιο. Βαμμένος, ένιωθα χάλια και έπρεπε να κουνιέμαι συνέχεια. Μου άρεσε, όμως, αυτή η διαδικασία. Είμαι τυχερός επειδή όλοι οι φίλοι μου είναι τρομερά ταλαντούχοι σε ό,τι κάνουν. Είχε πολλή πλάκα επειδή δεν ξέραμε ότι θα πάει τόσο καλά. Όταν το ανέβασα στο YouTube, δεν περίμενα ότι θα το έβλεπε κανείς». Κι όμως, το πρόσεξε αρκετός κόσμος, έτσι έχτισε ένα cult προφίλ, παρά το νεαρό της ηλικίας του, και ένα κοινό που τον ακολουθεί πιστά. Και πώς να μην κολλήσει κανείς;
«Δεν μπορώ να φανταστώ να έχεις χιλιάδες κόσμο να ζητοκραυγάζει για σένα και να μένεις σώος και αβλαβής. Κάποια στιγμή θα σε πιάσει και σένα η τρέλα».
Η ποπ που κάνει έχει άποψη και νεύρο, μιλάει για σοβαρά θέματα όπως η θνητότητα, η απώλεια και ο έρωτας, χωρίς ποτέ να γίνεται μίζερη, και έχει αρκετές δόσεις ειρωνείας και μαύρου χιούμορ. Επιπλέον, χτίζει ένα ολόκληρο σύμπαν που βασίζεται πάνω σε αυτόν τον φανταστικό χαρακτήρα που υποδύεται, τον Eddie Dark. Έναν περίεργο τύπο που ήθελε να γίνει ροκ σταρ τη δεκατία του ’80, αλλά πήγε άπατος, τον σκότωσαν, και τώρα που γίνεται όλη αυτή η dark wave και post punk αναβίωση με κάποιον τρόπο βγήκε από τον τάφο και αυτή είναι η δεύτερη ευκαιρία του.
«Πιστεύει ότι ήταν πολύ μπροστά για την εποχή του, αλλά ουσιαστικά είναι ένας ροκ σταρ σε μια εποχή που δεν χρειάζεται πια ροκ σταρ. Είναι και νεκροζώντανος», έτσι περιγράφει το στόρι του alter ego του πάνω στη σκηνή με ενθουσιασμό. «Δεν μπορεί να πεθάνει και του λείπει κάτι ουσιαστικό. Σαν ταινία θα ήταν εντελώς σπλάτερ επειδή προσπαθούν πάλι να τον σκοτώσουν, ενώ στην πορεία κάνει συναυλίες και ερωτεύεται. Έχει όλα τα κλισέ».
Είναι ενδιαφέρον που έχει δημιουργήσει μια τέτοια περσόνα σε μια εποχή που έχει θαμπωθεί η εικόνα αρκετών ροκ σταρ εξαιτίας παλιότερων συμπεριφορών τους, ειδικά από τη δεκαετία στην οποία αναφέρεται.
«Δεν μπορώ να φανταστώ να έχεις χιλιάδες κόσμο να ζητοκραυγάζει για σένα και να μένεις σώος και αβλαβής. Κάποια στιγμή θα σε πιάσει και σένα τρέλα. Ο Morrissey π.χ. έχει καταντήσει ενοχλητικός και ο Peter Murphy ντίβα. Μου αρέσει να βλέπω άτομα όπως ο Robert Smith, που έχουν ξεφύγει από όλα αυτά, επειδή έτσι καταλαβαίνεις ότι δεν είναι μονόδρομος. Άμα θυμάσαι ότι είσαι ένας άνθρωπος που κάνει απλώς αυτό που του αρέσει, δεν πιστεύω ότι θα γίνεις ποτέ φαντασμένος.
Νομίζω ότι άτομα σαν τον Morrissey τα έχει πιάσει μια βαρεμάρα και μια ανασφάλεια επειδή γέρασαν και δεν είναι πια αυτό που ήταν και πρέπει να σοκάρουν με τις δηλώσεις τους όλη την ώρα. Υπάρχουν πολλοί όμορφοι τρόποι να είσαι αντιδραστικός. Κι εγώ, αν ήθελα, θα μπορούσα να το παίζω ιστορία, αλλά δεν θέλω να το κάνω αυτό. Πιστεύω ότι είναι ο εύκολος δρόμος για να τραβήξεις την προσοχή πάνω σου».
Ο Νικόλας δεν θεωρεί τον εαυτό του μουσικό. Του αρέσει να λέει ιστορίες και η μουσική τού έχει δώσει ένα πάτημα να το κάνει με πιο άμεσο τρόπο. Στην πραγματικότητα, θέλει να γίνει σκηνοθέτης. Πριν ασχοληθεί με τη μουσική, ήθελε να γίνει κομίστας, ενώ αυτήν τη στιγμή σπουδάζει γραφιστική. Έχει κυκλοφορήσει μια αυτοέκδοση, το graphic novel «Σώσε Με», για ένα αγόρι και ένα κορίτσι που συναντιούνται σε μια ταράτσα.
Eddie Dark - «Οι νεκροί δεν κουνιούνται»
Οι επιρροές του είναι ο Charles Forsman του «The End of the F***ing World» –«τον διάβαζα πολύ πριν γίνει η σειρά στο Netflix»–, ο Veslemes –μία από τις αγαπημένες του ταινίες είναι η «Νορβηγία»– και ο John Maus. Ειδικά για τον τελευταίο, δεν το κρύβει καθόλου και χαίρεται που δεν το καλαβαίνει κανείς «επειδή μάλλον πάει να πει ότι το κάνω καλά».
Πριν από δυο μήνες κυκλοφόρησε το πρώτο του ΕP με τίτλο Freakwave Cassette vol 1, που το περιγράφει ως «στενάχωρη χορευτική μουσική για στεναχωρημένους νέους». Ηχογραφήθηκε στην Αθήνα το 2023 μέσα σε μια πλημμυρισμένη αποθήκη με τέλεια ηχομόνωση. Περιέχει επτά εξαιρετικά κομμάτια με στίχους που γίνονται ανατριχιαστικοί μέσα στην απλότητά τους. «Μέσα στο νοσοκομείο / Δεν υπάρχει ησυχία / Και δεν υπάρχει γαλήνη / Γιατί κάποιος θα φύγει / Και κάποιος κλαίει συνεχώς», τραγουδά στο «Νοσοκομείο», που όταν το ακούς, θέλεις να το χορέψεις, παρά τους καταθλιπτικούς στίχους.
«Είναι κατά κύριο λόγο αυτοβιογραφικά τα κομμάτια μου», αναφέρει. «Ουσιαστικά ξέρω ότι ο μόνος τρόπος να γράψεις κάτι καλό είναι να γράψεις κάτι που ξέρεις. Αυτό είναι μια συμβουλή που έχω πάρει από τον Γιώργο Γούση, που έχει κάνει τα "Μαγνητικά Πεδία". Όταν γράφω κομμάτια, τα λέω ακριβώς όπως μου έχουν συμβεί και μετά τα αλλάζω για να ακούγονται πιο ωραία. Αντί π.χ. να γράψεις για έναν χωρισμό, γράφεις για το άλλο σου μισό που πέθανε, επειδή έτσι κανείς δεν μπορεί να σε πει κολλημένο. Και με κάποιον τρόπο έτσι το νιώθω.
Η απώλεια με τρομάζει πάρα πολύ. Όταν κάποιος φεύγει, όντως νιώθω ότι πεθάναμε και οι δύο. Έχω μια εμμονή με τον θάνατο. Με τρομάζει όταν τα πράγματα φεύγουν και συ μπαίνεις σε μια κατάσταση που μπορείς μόνο να τα θυμάσαι. Σε άλλα κομμάτια, όπως το "Τέρας", μιλάω για ένα άτομο που αγαπούσα πάρα πολύ. Αν και δεν ήταν μια κακή σχέση ούτε κάτι τοξικό, πιο πολύ μια εφηβική κατάσταση, είπα να το ρίξω στο μαύρο χιούμορ. Στο "Sexy Μιζέρια" κοροϊδεύω λίγο τον εαυτό μου και όλο αυτό το προφίλ του μελαγχολικού καταραμένου καλλιτέχνη. Σιχαίνομαι τη σοβαροφάνεια, αν και αυτό που κάνω το κάνω πολύ στα σοβαρά, αλλά, προφανώς, αν ήμουν συνέχεια σοβαρός, θα με πέρνανε με τις πέτρες.
Γενικά, όμως, είμαι πάρα πολύ απαισιόδοξος. Όποιος βλέπει τι γίνεται τριγύρω του, δεν μπορεί να σκέφτεται διαφορετικά. Έχουν χαρακτηρίσει τη γενιά μου ως τη no future generation. Δεν έχουμε μέλλον. Και μπορεί ο κόσμος γύρω μου και οι φίλοι μου να βλέπουν ότι είμαι οk, αλλά έχω πολύ άγχος για τη ζωή μου. Δεν ξέρω τι να κάνω. Είναι τρομακτικό. Μπορεί να μην υπάρχουμε σε πέντε χρόνια και ζω με τον συνεχή φόβο ότι μπορεί ξαφνικά να γίνει κάτι απίστευτα φρικαλέο. Εντάξει, όταν είσαι τόσο απαισιόδοξος και δεν περιμένεις τίποτα, στο τέλος όλα σε ενθουσιάζουν».
Eddie Dark - «Λουλούδια»
To ντεμπούτο άλμπουμ του Eddie Dark με τίτλο «Λουλούδια» κυκλοφορεί από την Geheimnis Records.
