Είναι γεγονός ότι το «It's Over» του Mόρισεϊ, που μόλις κυκλοφόρησε για να ανακοινώσει το νέο άλμπουμ του «California Son», είναι το καλύτερο τραγούδι του εδώ και πολλά χρόνια και τον βρίσκει και στην καλύτερη στιγμή του ερμηνευτικά. Βέβαια, δεν είναι δικό του κομμάτι, είναι το κλασικό τραγούδι του Ρόι Όρμπινσον, αλλά αυτό έχει λίγη σημασία.
Το άλμπουμ (που θα περιέχει μόνο διασκευές) βρέθηκε αμέσως στην πρώτη δεκάδα με τις προπαραγγελίες του Amazon και η είδηση ήταν ότι στα κομμάτια του συμμετέχουν μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα της αμερικανικής εναλλακτικής σκηνής των τελευταίων δύο δεκαετιών, από τον Ed Droste των Grizzly Bear, τον Sameer Gadhia των Young the Giant και τη Lydia Night των Regrettes, μέχρι τον Billie Joe Armstrong των Green Day και την Ariel Engle των Broken Social Scene.
Όλα ονόματα πρώτης γραμμής, καλλιτέχνες «συνειδητοποιημένοι» και κάποιοι από αυτούς αριστεροί ακτιβιστές, που έκαναν το «Fader» να αναρωτηθεί πώς στο καλό δέχτηκαν να συνεργαστούν με έναν «νεοφώτιστο ακροδεξιό», ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει κάνει ένα σωρό δηλώσεις που τον έχουν εκθέσει ανεπανόρθωτα.
Σε κάθε του συνέντευξη τα τελευταία χρόνια λέει και κάτι που τον απομακρύνει όλο και πιο πολύ από τον παλιό Mόρισεϊ και την εικόνα που είχε χτίσει ως υπέρμαχος των ζώων και το «αριστερό» προφίλ των Smiths, σε τέτοιον βαθμό που κάποιοι αναρωτιούνται αν όντως εννοεί αυτά που λέει.
Οι πρώτες δηλώσεις του Mόρισεϊ που είχαν αρχίσει να βάζουν ψύλλους στ' αυτιά των θαυμαστών του ήταν πριν από περίπου δέκα χρόνια, σε μια συνέντευξη στο NME, όπου, αναφερόμενος στους μετανάστες που δεχόταν η Βρετανία, είχε πει: «Η Αγγλία είναι πλέον μια ανάμνηση. Οι πόρτες είναι ορθάνοιχτες, οποιοσδήποτε μπορεί να έρθει στην Αγγλία και να μείνει».
Σε μια απόπειρα να τα μαζέψει, κατηγόρησε το περιοδικό ότι προσπάθησε να τον δυσφημίσει, το πήγε στο δικαστήριο, έχασε πανηγυρικά και αναγκάστηκε να απολογηθεί και να δώσει 28.000 λίρες στην αντιρατσιστική καμπάνια «Love Music Hate Racism».
Το 2010, σε μια συνέντευξη στο περιοδικό «Weekend» της «Guardian», εκνευρισμένος από τον τρόπο που η Κίνα μεταχειριζόταν τα ζώα, αποκάλεσε τους Κινέζους «υποείδη», ενώ το 2013 επανήλθε, κάνοντας δηλώσεις στήριξης στο ακροδεξιό Kόμμα Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου που είναι ενάντια στους μετανάστες, λέγοντας ότι «συμπαθεί πολύ» τον (τότε) αρχηγό τους Νάιτζελ Φάρατζ.
Από τότε τα χτυπήματα είναι απανωτά. Κατά καιρούς έχει πει τα καλύτερα για την ακροδεξιά Anne Marie Waters και το αντι-ισλαμικό κόμμα της For Britain, για τον ακροδεξιό ακτιβιστή Tommy Robinson, ιδρυτή του English Defence League, ενώ για τον πακιστανικής καταγωγής (και μουσουλμάνο) δήμαρχο του Λονδίνου Σαντίκ Χαν έχει σχολιάσει ότι «δεν μπορεί να μιλήσει σωστά».
Σε κάθε του συνέντευξη τα τελευταία χρόνια λέει και κάτι που τον απομακρύνει όλο και πιο πολύ από τον παλιό Mόρισεϊ και την εικόνα που είχε χτίσει ως υπέρμαχος των ζώων και το «αριστερό» προφίλ των Smiths, σε τέτοιον βαθμό που κάποιοι αναρωτιούνται αν όντως εννοεί αυτά που λέει –και έχει γίνει ένας ακροδεξιός ρατσιστής– ή απλώς προσπαθεί απεγνωσμένα, με προβοκατόρικες δηλώσεις, να παραμείνει στην επικαιρότητα (γιατί, ως γνωστόν, δεν υπάρχει κακή διαφήμιση).
Πέρσι δήλωσε στο γερμανικό «Der Spiegel» τη συμπαράστασή του στον Κέβιν Σπέισι και τον Χάρβεϊ Γουάινστιν. Στην ίδια συνέντευξη είχε πει ότι «το Βερολίνο έχει γίνει η πρωτεύουσα των βιασμών, επειδή η Γερμανία άνοιξε τα σύνορά της».
Όταν κατηγόρησε το έντυπο για συκοφαντία, ότι έκοψαν κι έραψαν τη συνέντευξη για να τον εκθέσουν, εκείνο έδωσε στη δημοσιότητα ολόκληρη την ηχογράφηση.
Η λίστα με όσα έχει πει δεν έχει τέλος, με τελευταία τη δήλωσή του στο site κάποιου John Riggers: «Η παλαβή αριστερά φαίνεται πως ξέχασε ότι ο Χίτλερ ήταν ακροαριστερός, αλλά μας αποκαλούν όλους ρατσιστές τώρα και η λέξη δεν έχει κανένα νόημα».
H «Guardian» επικοινώνησε με τους μουσικούς που συμμετέχουν στο «California Son» για να σχολιάσουν τη συνεργασία τους με τον Mόρισεϊ, αλλά κανείς δεν δέχτηκε να μιλήσει.
Στο ερώτημα που έθεσε και το «Fader», «για ποιον λόγο οποιοσδήποτε από αυτούς τους μουσικούς να τρέχει πίσω από τον Mόρισεϊ αυτήν τη στιγμή;», απάντησε μόνο η Ariel Engle, που είπε ότι ο Αμερικανός παραγωγός Joe Chiccarelli της πρότεινε να συμμετάσχει.
«Έκανα βοηθητικά φωνητικά στο "Don't interrupt the sorrow" της Τζόνι Μίτσελ και πήρα 500 δολάρια για δύο ωρών δουλειά» είπε. «Δεν είχα ιδέα για τις πολιτικές του απόψεις. Δεν είναι δικαιολογία, είναι η αλήθεια».
Παρόλο που κάποια μέσα τού ασκούν σκληρή κριτική και ένας μεγάλος αριθμός των φαν του έχει απογοητευτεί, φαίνεται πως ό,τι και να πει, όσο προκλητικές δηλώσεις και να κάνει, υπάρχει κόσμος που τον στηρίζει φανατικά, ειδικά στην Αμερική, γιατί αφενός δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική (και έχουν πλήρη άγνοια για το τι συμβαίνει στην Ευρώπη) και αφετέρου πληροφορούνται ελάχιστα απ' όσα λέει κάποιος καλλιτέχνης.
Το άλμπουμ είναι στο Νο 7 στις προπαραγγελίες και, απ' ό,τι φαίνεται, θα είναι η πιο μεγάλη επιτυχία του εδώ και χρόνια.
Morrissey – It's Over (Official Audio)
