Οι μοναχικές γυναίκες της Ηπείρου και το πολυφωνικό τραγούδι τους

Οι μοναχικές γυναίκες της Ηπείρου και το πολυφωνικό τραγούδι τους Facebook Twitter
Όταν ξεκίνησε το πρότζεκτ του ντοκιμαντέρ, η Ελίζα ήθελε να εστιάσει στη γυναικεία μοναξιά στα βουνά και στη μεταφυσική της γυναικείας ύπαρξης μέσα σε ένα άγριο και μοναχικό τοπίο. Ήθελε μέσα από την έρευνα να προκύψει όμως και κάτι παραστατικό.
0

Μεγάλη αλλαγή πλεύσης επιχειρεί φέτος η Ελίζα Σόρογκα. Έναν χρόνο μετά τη βράβευσή της στη διεθνή έκθεση Arte Laguna της Βενετίας για την περφόρμανς «Γυναίκες σε Αγωνία», η νεαρή performance artist επιστρέφει στις «Ρίζες» της, με το ομώνυμο δίπτυχο που παρουσιάζει στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Από τη σύγχρονη καταναλωτική μανία και την αστική αλλοτρίωση του Λονδίνου, όπου κατοικεί τα τελευταία χρόνια, η Σόρογκα βρίσκεται ξαφνικά στα απομακρυσμένα χωριά της Ηπείρου, απ' όπου έλκει την καταγωγή της, για να μελετήσει τους κατοίκους τους.

Και πάλι, βέβαια, η γυναίκα είναι στο επίκεντρο αυτής της μελέτης, της οποίας το αποτέλεσμα είναι ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας 30 λεπτών και μια ζωντανή πενηντάλεπτη περφόρμανς που θα παρουσιαστούν μαζί στο φεστιβάλ, αλλά, όπως προβλέπει και η ίδια η καλλιτέχνις, το μέλλον μπορεί να τους επιφυλάσσει ξεχωριστή πορεία.

Αυτό που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη της Ελίζας από όλη αυτή την πορεία δημιουργίας του πρότζεκτ και τη συναναστροφή της με αυτές τις γυναίκες είναι η σημασία που φαίνεται ότι δίνουν, μέσα από τα λεγόμενά τους, στην έννοια της παραδοσιακής οικογένειας, των παιδιών και της αγάπης – κι ας μην ειπώθηκε από κάποια κάτι συγκεκριμένο, σχετικά. Αυτό δηλαδή που η δική μας καθημερινότητα και κοινωνική ζωή το αμφισβητεί πια καθημερινά.

Όταν ξεκίνησε το πρότζεκτ του ντοκιμαντέρ που συν-σκηνοθετεί με την Αίγλη Δράκου, η Ελίζα ήθελε να εστιάσει στη γυναικεία μοναξιά στα βουνά και στη μεταφυσική της γυναικείας ύπαρξης μέσα σε ένα άγριο και μοναχικό τοπίο. Ήθελε μέσα από την έρευνα να προκύψει όμως και κάτι παραστατικό, μια documentary performance, και κάπως να τα δέσει, χωρίς να ξέρει αρχικά ποια θα ήταν η ακριβής μορφή και πού θα την οδηγούσε.

Το υλικό του ντοκιμαντέρ τελικά «πάτησε» αυτούσιο, με δική του αφηγηματική γραμμή, και η Ελίζα θεώρησε ότι όφειλε να διαχωρίσει τη ζωντανή περφόρμανς από το κινηματογραφημένο υλικό, ώστε να μην αποδυναμωθούν σε μια ενδεχόμενη ταυτόχρονη παρουσίαση. Έτσι προέκυψε το δίπτυχο που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, το δεύτερο, ζωντανό μέρος του οποίου εστιάζει στο ηπειρώτικο πολυφωνικό τραγούδι (χωρίς μουσικά όργανα) και τη μοναδική αφηγηματική του δύναμη.

Κι αν το θέμα φαίνεται κάπως φολκλόρ για μια τόσο νεαρή καλλιτέχνιδα (οι πρώτες εικόνες μου έφεραν αμυδρά στο μυαλό το μικρού μήκους «Balkan Erotic Epic» της Μαρίνα Αμπράμοβιτς – καμία σχέση βέβαια η προσέγγιση και το νόημα), η τεχνική της συνδυάζει παραδοσιακά και αβανγκάρντ στοιχεία, τόσο ως προς την κινηματογράφηση του ντοκιμαντέρ όσο και στο στήσιμο του υλικού που θα δούμε ζωντανά.

Γιατί όμως στράφηκε στις «Ρίζες»; «Ο τρόπος που αντιμετωπίζω το θέμα της παράδοσης είναι με μια σύγχρονη ματιά» επιβεβαιώνει η ίδια. «Ήταν μία ανάγκη αφενός βιογραφική, η αναζήτηση των ριζών. Κατάγομαι από τη Μηλέα Θεσπρωτίας, ένα χωριό στην οροσειρά Μουργκάνα. Έχω ακούσματα περισσότερο, παρά βιώματα από εκεί. Ο πατέρας μου είναι συλλέκτης πολυφωνικών τραγουδιών και ασχολείται πολύ με τα γενεαλογικά δέντρα. Ήταν μια αναζήτηση ταυτότητας για μένα. Εφόσον ζούσα τόσα χρόνια στο Λονδίνο, είδα τι συμβαίνει στην Αγγλία, έμαθα τα ρεύματα και χρειαζόμουν μια στροφή για να δω τι γίνεται στο χωριό μου. Έψαχνα να βρω την ουσία και ίσως κάποια αντίθεση με όλη αυτή την πληροφορία που συνέλεγα σε ένα τόσο πολυπολιτισμικό περιβάλλον, όπως αυτό του Λονδίνου».

 

Οι μοναχικές γυναίκες της Ηπείρου και το πολυφωνικό τραγούδι τους Facebook Twitter
Ελίζα Σόρογκα: «Εφόσον ζούσα τόσα χρόνια στο Λονδίνο, είδα τι συμβαίνει στην Αγγλία, έμαθα τα ρεύματα και χρειαζόμουν μια στροφή για να δω τι γίνεται στο χωριό μου. Έψαχνα να βρω την ουσία και ίσως κάποια αντίθεση με όλη αυτή την πληροφορία που συνέλεγα σε ένα τόσο πολυπολιτισμικό περιβάλλον».

 

Η ματιά του σκηνικού είναι άχρονη, το background που αυτές τις μέρες στήνεται στον χώρο Β της Πειραιώς 260 θα λέγαμε ότι προσεγγίζει το «άπειρο», με την έννοια ότι δεν υπάγεται σε συγκεκριμένο τόπο ή χρόνο – κάπως σαν το infinity background που χρησιμοποιούν οι φωτογράφοι «για να χάνεται το μάτι».

«Η παραδοσιακή φορεσιά ιδωμένη σε ένα τέτοιο σκηνικό είναι από μόνο του ένα σύγχρονο στοιχείο, το πρώτο και εμφανές. Δεν έχω φτιάξει δηλαδή ένα σκηνικό σαν σπίτι γιαγιάς» εξηγεί η Ελίζα. «Έπειτα οι μαρτυρίες των Κυράδων της Άνω Δερόπολης ακούγονται προηχογραφημένες. Αντί να τις αφηγηθούν ζωντανά, έχω εισαγάγει αυτή την πινελιά που ενισχύει το σύγχρονο περιβάλλον. Τις βλέπουμε μεν μπροστά μας αλλά δεν κουνάνε τα χείλη τους».

Αλλά και στο ντοκιμαντέρ καταγραφής χρησιμοποιήθηκαν σύγχρονα μέσα και προσεγγίσεις. Στον ρυθμό του μοντάζ υπάρχουν επιρροές από τον ιαπωνικό χορό butoh. «Μας ενδιέφερε να δούμε πώς κυλάει ο χρόνος στη ζωή αυτών των γιαγιάδων. Έχουμε ένα πλάνο όπου μία από αυτές κάνει περίπου τρία λεπτά μέχρι να βάλει τη ζακέτα της».

Πόσο εύκολο ήταν όμως για την καλλιτέχνιδα να προσεγγίσει γυναίκες μεγάλης ηλικίας, που έχουν ζήσει κι έχουν παλέψει όλη τους τη ζωή σε άγριες, αφιλόξενες συνθήκες, για τις ανάγκες ενός καλλιτεχνικού πρότζεκτ που πιθανότατα δεν θα είναι εύκολα αντιληπτό από εκείνες; «Στο πρώτο ρεπεράζ που κάναμε για το ντοκιμαντέρ, ήταν μιλημένες και ήξεραν, μέσω της οικογένειάς μου. Δεν υπήρξε ο φόβος ότι θα τους κάνουμε κακό. Αλλά και στο Πάπιγκο κάναμε τη θέση μας ξεκάθαρη και πήραμε την προφορική άδειά τους, όπως και των απογόνων τους. Ξέχασαν αμέσως ότι τους κινηματογραφούσαμε, χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά ότι τους κοροϊδέψαμε.

»Τώρα με τις γυναίκες της Άνω Δερόπολης υπήρξε εμπιστοσύνη μέσω του Αλέξανδρου Λαμπρίδη που έχει τη μουσική διεύθυνση της παράστασης και με έφερε σε επαφή μαζί τους. Ο Αλέξανδρος κάνει έρευνα, ψάχνει να βρει τα χαμένα τραγούδια και να τα φέρει στις νέες γενιές. Δεν υπάρχει άλλος που να το κάνει με τόση αγάπη».

Οι μοναχικές γυναίκες της Ηπείρου και το πολυφωνικό τραγούδι τους Facebook Twitter
Από τη σύγχρονη καταναλωτική μανία και την αστική αλλοτρίωση του Λονδίνου, όπου κατοικεί τα τελευταία χρόνια, η Σόρογκα βρίσκεται ξαφνικά στα απομακρυσμένα χωριά της Ηπείρου, απ' όπου έλκει την καταγωγή της, για να μελετήσει τους κατοίκους τους.

Αυτό που έχει μείνει χαραγμένο στη μνήμη της Ελίζας από όλη αυτή την πορεία δημιουργίας του πρότζεκτ και τη συναναστροφή της με αυτές τις γυναίκες είναι η σημασία που φαίνεται ότι δίνουν, μέσα από τα λεγόμενά τους, στην έννοια της παραδοσιακής οικογένειας, των παιδιών και της αγάπης – κι ας μην ειπώθηκε από κάποια κάτι συγκεκριμένο, σχετικά. Αυτό δηλαδή που η δική μας καθημερινότητα και κοινωνική ζωή το αμφισβητεί πια καθημερινά. «Τα πάντα ξεκινάνε από εκεί γι' αυτές, αυτή είναι η βάση όλων, να βρεις ένα καλό παιδί. Δεν σημαίνει φυσικά ότι εγώ το παίρνω και το εφαρμόζω προφανώς, αλλά με έβαλε πολύ σε σκέψεις».

Το αμέσως επόμενο πρότζεκτ της Ελίζας θα υλοποιηθεί ξανά στην Ελλάδα και μόλις πήρε το πράσινο φως. Πρόκειται για μια ανάθεση του Δήμου Αθηναίων, στο πλαίσιο των πρόσφατων παρεμβάσεων που έχουν ξεκινήσει στις γειτονιές, για τις οποίες ζητούνται ιδέες από τους ίδιους τους δημότες.

Μεγαλωμένη στο Παγκράτι, η Ελίζα πρότεινε κάτι που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον: Μαζί με τον graphic designer Νίκο Γεωργόπουλο και τον web developer Θοδωρή Τσίρκα, θα συλλέξουν μαρτυρίες από μόνιμους κατοίκους του Παγκρατίου οι οποίοι έχουν συνδέσει κάποιο σημείο της γειτονιάς με μία ανάμνηση. Στο σημείο θα τοποθετηθεί ένα αυτοκόλλητο που θα έχει ένα μικρό λινκ ή/και ένα QR code, ώστε να μπορεί όποιος βρεθεί εκεί να ακολουθήσει τον σύνδεσμο και να ακούσει ηχογραφημένη την αληθινή ιστορία από τον άνθρωπο που την αφηγήθηκε, σε μια εμβέλεια δέκα μέτρων από το σημείο όπου συνέβη.

Σκεφτείτε ένα παγκάκι στο Παγκράτι και ένα ζευγάρι που αφηγείται το πρώτο του ραντεβού που έγινε εκεί, πριν από 40 χρόνια. Από αρχές Νοεμβρίου και για έναν χρόνο, θα ψάχνουμε κάτι που σίγουρα θα γίνει viral στην πόλη.

 

Info

Ελίζα Σόρογκα – Ρίζες

Πειραιώς 260 (Β)

7/7 - 9/7, 21:00, 9/7, 18:00

Περφόρμανς

Σύλληψη – Σκηνοθεσία - Παραγωγή: Ελίζα Σόρογκα

Μουσική διεύθυνση: Αλέξανδρος Λαμπρίδης

Σχεδιασμός φωτισμού: Ελευθερία Ντεκώ

Σκηνογραφία - Ενδυματολογική επιμέλεια: Εύα Γουλάκου

Casting: Αλέξανδρος Λαμπρίδης

Σχεδιασμός ήχου - Σύνθεση: Δημήτρης Μυγιάκης

Επιμέλεια ήχου: Γιώργος Κατσιάνος

Βοηθός σκηνογράφου: Ιωάννα Παπαδογιάννη

Κατασκευή σκηνικού: Δημήτρης Λαζούλος

Συντονισμός παραγωγής: Ειρηάννα Δραγώνα

Αφήγηση - Μουσική ερμηνεία: Οι «Κυράδες της Άνω Δερόπολης» (Κατίνα Ρούτζιου, Αναστασία Κάλη, Βασιλική Ζώκου, Βασιλική Μπιτσιούνη, Ευτυχία Λιάζου, Σοφία Ζάχου, Σταυρούλα Κιτσάκη, Χριστίνα Ντρίγιου) - Το πολυφωνικό σύνολο «Χαονία» με δύο «Ισοκράτισσες» (Αλίκη Γκανά, Άρτεμις Ίσου, Δάφνη Τσιάβου, Κατερίνα Ευθυμίου, Ουρανία Μπατσινίλα, Πένυ Σπυροπούλου, Σοφία Ίσου). Στον ρόλο της Θανάσως η Μαρία Σαρέλη.

Ντοκιμαντέρ

Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Ελίζα Σόρογκα

Συν-σκηνοθεσία - Διεύθυνση φωτογραφίας: Αίγλη Δράκου

Μοντάζ: Σμαρώ Παπαευαγγέλου

Σχεδιασμός ήχου / μιξάζ: Δημήτρης Μυγιάκης

Color Correction: 'Αγγελος Μάντζιος

Γραφιστική υποστήριξη: Αργύρης Αγγελή

 

Εικαστικά
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Είναι τρομακτικό να σε αγγίζουν και να έχεις τα μάτια κλειστά - και κάπως λυτρωτικό

I Was There / Είναι τρομακτικό να σε αγγίζουν και να έχεις τα μάτια κλειστά - και κάπως λυτρωτικό

Συμμετείχαμε σε μερικές από τις πρωτοποριακές, τολμηρές, διαδραστικές περφόρμανς που παρουσιάζονται στο «Performance Shop» της Λίας Χαράκη, το «κατάστημα πώλησης τέχνης» που λειτουργεί στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Άνοιξε το πολυαναμενόμενο πρώτο μουσείο μετανάστευσης

Εικαστικά / Fenix: Το πρώτο μουσείο μετανάστευσης άνοιξε στο Ρότερνταμ

Τι κοινό έχουν ένα πλοίο που κατασχέθηκε από τη Λαμπεντούζα, ένα κομμάτι του Τείχους του Βερολίνου και δύο γιγάντιες φωτεινές μπλε παντόφλες; Όλα βρίσκουν τη θέση τους στο νέο μουσείο της Ολλανδίας που επικεντρώνεται εξ ολοκλήρου στη μετανάστευση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

Εικαστικά / O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος ξέρουν περισσότερα απ’ όσα περίμενα για την Τζένη Χειλουδάκη

O Χρήστος Οικονόμου και ο Ζώης Γέρος είναι δυο νεαροί ζωγράφοι και δυο πολύ καλοί φίλοι. Τους έφερε κοντά η αγάπη για τη μυθολογία, την τέχνη και μια ανεξήγητη εμμονή με την Τζένη Χειλουδάκη. Τα έργα τους πραγματεύονται το τραύμα με τρόπο ωμό και βαθύ. Παρά τα όσα θα πίστευαν πολλοί, διαψεύδουν τις φήμες που τους θέλουν ζευγάρι…
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Εικαστικά / Μυστήρια του σύμπαντος και σύγχρονα έργα τέχνης σε μια έκθεση στο Αστεροσκοπείο Αθηνών

Η έκθεση με τίτλο «Κοσμική Σκόνη/Άγνωστες Γαίες» αντλεί έμπνευση από την προσωπικότητα και το έργο του Γερμανού αστρονόμου Ιούλιου Σμιτ, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών κατά τον 19ο αι., και μας προσκαλεί να περιηγηθούμε ανάμεσα σε μακρινούς πλανήτες και σε γήινα, απτά υλικά.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Guest Editors / Καραβάτζιο: Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει έτσι πριν από αυτόν

Η έκθεση «Caravaggio 2025» αποτελεί μια σπάνια ευκαιρία για τους λάτρεις της τέχνης να έρθουν σε επαφή με τον ρεαλισμό και τη συναισθηματική δύναμη του ανυπέρβλητου καλλιτέχνη του μπαρόκ, ο οποίος επαναπροσδιόρισε την εικαστική αφήγηση και έθεσε τα θεμέλια της σύγχρονης ζωγραφικής.
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου ανάγει το κοινό γούστο σε καλλιτεχνική χειρονομία μεγάλης δυναμικής 

Εικαστικά / Το νέο έργο του Άγγελου Παπαδημητρίου είναι ένα εικονοστάσι για τα όνειρά μας

Ο αγαπημένος καλλιτέχνης επιστρέφει με ένα νέο έργο-εγκατάσταση στην Πινακοθήκη του Μουσείου Βορρέ, έναν χαιρετισμό στην Ελλάδα της Κάλλας και του Καβάφη, του Αττίκ και της Στέλλας Γκρέκα· μιας εποχής μεγάλης ευαισθησίας που έχει πια χαθεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιατί να κοιτάμε τα ζώα; Δικαιοσύνη για τη μη ανθρώπινη ζωή

Εικαστικά / Η πρώτη μεγάλη έκθεση για τα δικαιώματα των ζώων στο ΕΜΣΤ

Πρόκειται για τη μεγαλύτερη έκθεση που έχει διοργανώσει το ΕΜΣΤ και για την πρώτη μεγάλη έκθεση με θέμα την ευημερία των ζώων διεθνώς, στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 60 καλλιτέχνες από 25 χώρες (από Ευρώπη, Ασία, Αφρική και Αμερική) – πάνω από 200 έργα καταλαμβάνουν όλους τους ορόφους του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Romaine Brooks: Συμφωνία σε γκρι από μια ξεχασμένη κυρία της ζωγραφικής

Εικαστικά / Romaine Brooks: Η ζωγράφος με το ανδρόγυνο στυλ που έσπασε όλα τα ταμπού της εποχής της

Μια πρωτοπόρος καλλιτέχνιδα που έζησε μια συναρπαστική και αντισυμβατική ζωή, μέσα στη δίνη των «Roaring Twenties», δημιουργώντας τέχνη πέρα από τα κυρίαρχα ρεύματα του καιρού της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Εικαστικά / «Allspice» στο Μουσείο Ακρόπολης: Mια έκθεση για τις αρπαγές, τις λεηλασίες, τις διώξεις των πολιτισμών

Ο Michael Rakowitz, χρησιμοποιώντας αντισυμβατικές προσεγγίσεις, ανοίγει έναν διάλογο με έργα συγκινητικά, φανερά πολιτικά, υπενθυμίζοντάς μας την επανάληψη οδυνηρών γεγονότων της Ιστορίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κατερίνα Βαγενά: «Δεν καταλαβαίνω γιατί φερόμαστε λες και το να μεγαλώνεις είναι αρρώστια»

Οι Αθηναίοι / «Δεν έκανα την Κιμωλία για τα λεφτά αλλά για να δείξω αυτό που είμαι»

Eίναι η ιδιοκτήτρια της Κιμωλίας, του art café που έγινε σημείο αναφοράς στην Πλάκα. Δηλώνει αυτοδίδακτη στα πάντα και πιστεύει στη δύναμη των ανθρώπων να ξαναγεννιούνται. Η Κατερίνα Βαγενά είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
CHECK ANTISOCIAL

Εικαστικά / Antisocial: Η Φρόσω Πίνη έφερε την τέχνη σε ένα θρυλικό αθηναϊκό αφτεράδικο

Στη στοά της Λεωκορίου, στου Ψυρρή, η Φρόσω με αφοσίωση δίνει ζωή σε έναν χώρο τέχνης που κάνει τους Αθηναίους να φτάνουν στην Cantina Social πιο νωρίς απ’ ό,τι είχαν συνηθίσει — και έτσι, τουλάχιστον, έχουν μαζί τους τα γυαλιά ηλίου· just in case.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Ximena Maldonado Sánchez: «cardón, carmín y ola»

Εικαστικά / «Τα έργα μου δεν είναι φωτογραφίες, ούτε καρτ ποστάλ»

Η 26χρονη Μεξικανή ζωγράφος Ximena Maldonado Sánchez παρουσιάζει σε μία νέα έκθεση στην γκαλερί Bernier/Eliades στην Αθήνα μια τοπιογραφία με κάκτους, υπόγεια νερά και το κόκκινο του πάθους, που θυμίζει έντονα την πατρίδα της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: Όλες οι εκθέσεις που δεν πρέπει να χάσεις

Εικαστικά / Ένας Μάιος γεμάτος τέχνη: 24 εκθέσεις που αξίζει να δείτε

Οικολογία, αποικιοκρατία, εξουσία, η σχέση μας με τα ζώα, μετανάστευση, ρατσισμός: Η εικαστική κίνηση της Αθήνας σήμερα αναδεικνύει τα φλέγοντα και επίκαιρα θέματα που απασχολούν τους σύγχρονους εικαστικούς.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Μπάμπης Ρετζεπόπουλος: Ένας ανένταχτος, εκλεκτικός και ασυμβίβαστος καλλιτέχνης

Εικαστικά / Η αθώα, ανόθευτη, παιδική ματιά στο έργο του Μπάμπη Ρετζεπόπουλου

Η Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων τιμά με μία αναδρομική έκθεση τον, γνωστό και ως Babis R., ζωγράφο και χαράκτη, έναν ανένταχτο καλλιτέχνη που, πέρα από το πολύτιμο εικαστικό του έργο, μάς άφησε παρακαταθήκη την ακεραιότητά του και την απροκατάληπτη στάση του απέναντι στην τέχνη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H εκρηκτική συνάντηση του Francis Bacon με τον Peter Beard

Σαν σήμερα / Φράνσις Μπέικον: «Σιχαίνομαι εννιά στις δέκα ζωγραφιές που βλέπω, ανάμεσά τους και τις δικές μου»

Σαν σήμερα το 1992 πεθαίνει ο σπουδαίος αιρετικός Βρετανός ζωγράφος και ανατόμος της ανθρώπινης υπαρξιακής αγωνίας. Ο Βασίλης Κιμούλης είχε μεταφράσει αποκλειστικά για τη LIFO αποσπάσματα από τις εκρηκτικές συνομιλίες του Μπέικον με τον φωτογράφο Peter Beard.
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΙΜΟΥΛΗΣ
Η Κιμώνα τα μεσάνυχτα γίνεται γάτα

Εικαστικά / Όταν η Κιμώνα ήταν μικρή έκλεβε τους μαγνήτες του παππού της, του γλύπτη Takis

Η τοσοδούλα γκαλερί Red Carpet, με το τέλειο γκράφιτι στον τοίχο, ξεχωρίζει από μακριά στην οδό Σολωμού. Κόρη της εικαστικού Λυδίας Βενιέρη και εγγονή του γλύπτη Takis, η ιδιοκτήτριά της, η Κιμώνα, φιλοξενεί 7 καλλιτέχνες σε 15 τετραγωνικά. Όταν της μιλούν για τα Eξάρχεια τα μάτια της βγάζουν καρδούλες.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Άγγελος Μεργές: Οff season παραθεριστές με χρώματα που εκπέμπουν ηλεκτρισμένη ενέργεια

Εικαστικά / Παραθεριστές ή πρόσφυγες; Οι αινιγματικές φιγούρες του Άγγελου Μεργέ

Ο 36χρονος Έλληνας ζωγράφος, με έδρα τη Ζυρίχη, εκθέτει στην γκαλερί Καλφαγιάν έργα του με διφορούμενες –έντονα χρωματισμένες και ηλεκτρισμένες– ανθρώπινες φιγούρες σε off season παραλίες, που θυμίζουν ήρωες του Αντονιόνι.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Leigh Bowery: ακόρεστη όρεξη για έρωτα και υψηλή τέχνη από την καλτ φιγούρα που σημάδεψε μια εποχή

Nothing Days / Leigh Bowery: Ακόρεστη όρεξη για έρωτα και υψηλή τέχνη από την καλτ φιγούρα που σημάδεψε μια εποχή

Ο εκκεντρικός καλλιτέχνης που ο Boy George είχε χαρακτηρίσει ως «μοντέρνα τέχνη με πόδια» έζησε μια περιπετειώδη ζωή με εκατοντάδες συνευρέσεις στις τουαλέτες του Λονδίνου, δημιουργώντας ταυτόχρονα τέχνη με τα μοναδικά καλτ κοστούμια του που σημάδεψαν μια γενιά σχεδιαστών και εξακολουθούν να εμπνέουν.
M. HULOT