Roger Ballen Χ 2: «Shadows of the mind» & «Spirits and Spaces»
Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς & CAN Christina Androulidaki Gallery
Αναδρομική έκθεση του σημαντικού φωτογράφου στο Μουσείο Μπενάκη, η οποία περιλαμβάνει έργα από διάφορες φωτογραφικές σειρές, όπως οι «Drops» (1986), «Platteland» (1994), «Outland» (2001), «Shadow Chamber» (2004), «Boarding House» (2009), «Asylum of Birds» (2013), «Theatre of Apparitions» (2016) και «Spirits and Spaces» (2025). Μια συμπυκνωμένη αποτύπωση της πορείας του από το τεκμηριωτικό ύφος των παλαιότερων έργων του μέχρι τη δημιουργία του ψυχολογικού θεάτρου που έγινε το επίκεντρο του έργου του από τις αρχές του 2000 και την εξέλιξη του έγχρωμου ύφους ballenesque στην τελευταία έκδοση του «Spirits and Spaces».
Η έκθεση κάνει μια επισκόπηση της ικανότητας του Μπάλεν να μετασχηματίζει μια εικόνα πέρα από τα όρια της αφηγηματικότητας του μέσου, καθώς και της επιλογής του να φέρνει στο προσκήνιο αυτά που βρίσκονται στο περιθώριο των κοινωνιών μας. Παρότι είναι ευρέως γνωστός ως φωτογράφος, η πρακτική του αποσταθεροποιεί τη μοναδικότητα της φωτογραφίας, καθώς ενσωματώνει ζωγραφική, σχέδιο, εγκατάσταση και βίντεο, μετασχηματίζοντάς τα με τρόπο που εκτείνεται πολύ πέρα από τη σύλληψη αυτού που βρίσκεται απέναντι από την κάμερα. Αυτή η διαστρωμάτωση στις εικόνες του προκαλεί το βλέμμα και τους θεατές να κοιτάξουν προς τα μέσα, στους κόσμους των δικών τους σκέψεων και αισθημάτων.
Η σειρά «Spirits and Spaces» αποτυπώνει με γοητευτική σαφήνεια τον παράλογο και αλλόκοτο κόσμο του Ballen, όπου συνυπάρχουν ζώα, γλυπτικές κατασκευές και σχέδια σε ύφος art brut, ενώ η ανθρώπινη παρουσία περιορίζεται σε σκιώδεις μορφές ή θραύσματα σωμάτων.
Παράλληλα, στην γκαλερί CAN παρουσιάζεται μια καθοριστική στιγμή στην πεντηκονταετή πορεία του καλλιτέχνη, που αποκαλύπτει για πρώτη φορά τη νέα του σειρά έγχρωμων φωτογραφιών με τίτλο «Spirits and Spaces», καθώς και τη σειρά αρνητικών φωτογραφιών «Hungry Ghosts». Αν και για πολλά χρόνια απέρριπτε την έγχρωμη φωτογραφία, ο Μπάλεν γοητεύτηκε απροσδόκητα όταν, το 2016, έλαβε ως δώρο μια μηχανή Leica SL. Αποδεχόμενος αυτό το νέο εργαλείο, άρχισε να διερευνά τις εκφραστικές δυνατότητες του χρώματος και του φωτός, ανοίγοντας νέους δρόμους πειραματισμού μέσα στη χαρακτηριστική του εικαστική γλώσσα.
Η σειρά «Spirits and Spaces» αποτυπώνει με γοητευτική σαφήνεια τον παράλογο και αλλόκοτο κόσμο του Μπάλεν, όπου συνυπάρχουν ζώα, γλυπτικές κατασκευές και σχέδια σε ύφος art brut, ενώ η ανθρώπινη παρουσία περιορίζεται σε σκιώδεις μορφές ή θραύσματα σωμάτων. Το σκηνικό εκτυλίσσεται μέσα σε ένα κλειστοφοβικό περιβάλλον φτιαγμένο από φθαρμένα ξύλινα πάνελ επενδυμένα με ταπετσαρία και φωτισμένο λιτά και με ακρίβεια. Μέσα σε αυτόν τον πυκνό, πιεστικό χώρο, ο Μπάλεν πλάθει έναν κόσμο που αψηφά κάθε λογική εξήγηση, έναν κόσμο όπου το παράλογο, το χάος, η κωμωδία και η τραγωδία συνυπάρχουν σε εύθραυστη ισορροπία.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Shadows of the mind» εδώ.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Spirits and Spaces» εδώ.
Juergen Teller: «Υou are invited»
Onassis Ready
H αναδρομική έκθεση του εμβληματικού φωτογράφου στον νέο χώρο του Ιδρύματος Ωνάση στου Ρέντη παρουσιάζει διάφορες σειρές, μεμονωμένα έργα και πολυάριθμα βίντεο που συνδυάζουν επιλογές από προηγούμενες εκθέσεις με νέες, αδημοσίευτες εικόνες, οι οποίες εκτείνονται από τη δεκαετία του 1990 έως σήμερα. Ένας ενεργός διάλογος γύρω από τις διαρκώς μεταβαλλόμενες διαδρομές έμπνευσης και δημιουργικής εξερεύνησης που διατρέχουν το έργο του καλλιτέχνη στην πιο εκτενή ατομική του έκθεση μέχρι σήμερα στην Ελλάδα.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Υou are invited» εδώ.
«Παιδικές χαρές & Παιχνίδια 2000-2025»
Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς
Μια πρωτοβουλία της ελβετικής μη κυβερνητικής οργάνωσης ART for The World σε επιμέλεια της προέδρου της, Aντελίνα φον Φίρστενμπεργκ. Η έκθεση αποτελεί την παρουσίαση μιας εξαιρετικής συλλογής σχεδίων και μακετών για παιδικές χαρές και παιχνίδια που δημιούργησαν σύγχρονοι καλλιτέχνες, αρχιτέκτονες και σχεδιαστές από όλο τον κόσμο. Η συλλογή περιλαμβάνει περισσότερες από 50 δημιουργίες που συλλέχθηκαν, εκτέθηκαν και κάποιες κατασκευάστηκαν σε κλίμακα 1:1 μεταξύ των ετών 2000 και 2025 στο πλαίσιο του έργου «Playgrounds & Toys» της ART for The World. Η συλλογή δωρήθηκε πρόσφατα στο Μουσείο Μπενάκη.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Παιδικές χαρές & Παιχνίδια 2000-2025» εδώ.
«Ελληνικός μήνας στο Λονδίνο: 50 χρόνια μετά» & «Η καλλιτεχνική πρωτοπορία εκτός συνόρων» / «Θαλασσόκαμπος»
ΕΜΣΤ
Πενήντα χρόνια μετά την ιστορικής σημασίας διοργάνωση Greek Month in London (Ελληνικός Μήνας στο Λονδίνο), που πραγματοποιήθηκε τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1975, το ΕΜΣΤ παρουσιάζει μια επετειακή έκθεση που εστιάζει στο εικαστικό τμήμα του Ελληνικού Μήνα, το οποίο περιλάμβανε δύο εκθέσεις, τη «Four painters of 20th century Greece» («Τέσσερις ζωγράφοι της Ελλάδος του 20ού αιώνα») και την «Eight artists, eight attitudes, eight Greeks» («Οκτώ καλλιτέχνες, οκτώ αντιλήψεις, οκτώ Έλληνες»).
Την οργάνωση των δύο καλλιτεχνικών εκθέσεων είχε ο αναγνωρισμένος διεθνώς Έλληνας επιμελητής Χρήστος Ιωακειμίδης (1932-2017) και ο Nόρμαν Ρόζενταλ, γνωστός Βρετανός ιστορικός της τέχνης και υπεύθυνος εκθέσεων στο Ινστιτούτο Σύγχρονων Τεχνών (Institute of Contemporary Arts/ICA) το 1975. Οι δύο αυτές εκθέσεις, οι οποίες οργανώθηκαν στο πλαίσιο του Ελληνικού Μήνα στη βρετανική πρωτεύουσα, σηματοδότησαν την έναρξη των συζητήσεων για τη σύγχρονη τέχνη και την πρωτοπορία στην Ελλάδα αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας.
Με αφορμή αυτή την επέτειο των πενήντα χρόνων από τη σημαντική αυτή εκδήλωση, μια «δοκιμιακή» έκθεση έργων και ντοκουμέντων, η οποία αντλεί από συζητήσεις της επιμελήτριας Πολύνας Κοσμαδάκη με τον Χρήστο Ιωακειμίδη πριν από τον θάνατό του και από πρωτότυπο αρχειακό υλικό το οποίο για πρώτη φορά παρουσιάζεται στο ευρύ κοινό, επιχειρεί να αναδείξει τόσο τη σημασία της επιμελητικής ματιάς των Ιωακειμίδη και Rosenthal για τη σύσταση μιας κατηγορίας «ελληνικής πρωτοποριακής τέχνης» όσο και τον ρόλο των δύο εκθέσεων στην πολιτική συζήτηση περί στρατευμένης δημιουργίας αμέσως μετά την πτώση της χούντας. Η έκθεση περιλαμβάνει και χαρακτηριστικά έργα των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στην έκθεση στο ICA [Στήβεν Αντωνάκος (1926-2013), Βλάσης Κανιάρης (1928-2011), Χρύσα (1933-2013), Γιάννης Κουνέλλης (1936-2017), Παύλος (1930-2019), Λουκάς Σαμαράς (1936-2024), Τάκις (1925-2019) και Κώστας Τσόκλης (γ. 1930)], από τις συλλογές του ΕΜΣΤ και από άλλες ελληνικές συλλογές, τα οποία κινούνται στο ίδιο ύφος με εκείνα τα έργα που παρουσιάστηκαν στο Λονδίνο το 1975. Η έκθεση πλαισιώνεται από πρωτότυπα κείμενα και εικονογραφημένο χρονολόγιο.
Η έκθεση «Θαλασσόκαμπος» («Sea Garden») δανείζεται τον τίτλο της από την ομώνυμη συλλογή της Αμερικανίδας ποιήτριας H.D. (1886-1961). Συγκεντρώνει έργα που ενσωματώνουν και συνάμα απεικονίζουν φυσικά τοπία και τις απροσδιόριστες ανθρώπινες παρεμβάσεις που αυτά προδίδουν. Τοπία ιδωμένα μέσα από υδάτινους ιριδισμούς που μοιάζουν με ανθρώπινο σώμα, διαποτισμένα από τις τοξικές υποσχέσεις της εκβιομηχάνισης, τοπία που προστατεύουν σώματα κρύβοντάς τα, στραγγισμένα κάτω από καυτούς ήλιους, τοπία-ερωτήσεις και αποκρίσεις. Με αφετηρία την πρακτική της Αθηνάς Τάχα και πιο συγκεκριμένα τα έργα της που ανήκουν στη συλλογή του ΕΜΣΤ, η έκθεση ανοίγει έναν διάλογο γύρω από το τοπίο ως κατηγορία υπό πίεση, ο οποίος, παρότι δεν αφορά αποκλειστικά την ελληνική επικράτεια, επανέρχεται διαρκώς στην πολυπλοκότητα του ελληνικού και μεσογειακού γεωπολιτικού πλαισίου.
«Changing Grounds»: Συμπληρωματικές αφηγήσεις στο Αρχείο της Εθνικής Πινακοθήκης
Εθνική Πινακοθήκη
Μια πρωτότυπη έκθεση αρχειακής τέχνης και θεσμικής κριτικής συνεχίζεται στο πρόγραμμα του Ενδιάμεσου Χώρου. Η έκθεση παρουσιάζει μια σειρά νέων έργων της εικαστικού Νατάσας Μπιζά, τα οποία αντλούν υλικό από το αρχείο της ΕΠΜΑΣ, αναδεικνύοντας λιγότερο γνωστές ή αθέατες πτυχές της ιστορίας της και των συλλογών της. Μέσα από επιλεγμένα αρχειακά επεισόδια, η καλλιτέχνιδα συνθέτει αφηγήσεις που φωτίζουν λεπτομέρειες και ιστορίες που συχνά παραμένουν στο περιθώριο. Η έκθεση στοχεύει στην ενεργοποίηση του αρχείου όχι μόνο ως πηγής τεκμηρίωσης αλλά και ως εργαλείου διαλόγου μεταξύ παρελθόντος και παρόντος μέσα από σύγχρονες καλλιτεχνικές και επιμελητικές πρακτικές. Αποτέλεσμα εντατικής έρευνας, η εικαστική εγκατάσταση εκκινεί από την αρχειακή τέχνη και τη μελέτη του υλικού πολιτισμού, τις οποίες η Μπιζά προσεγγίζει ως μορφές θεσμικής κριτικής. Η έρευνα αυτή ανέδειξε τρεις θεματικές για την έκθεση: το κτίριο της Πινακοθήκης, τους ανθρώπους της και τις συλλογές της.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Changing Grounds» εδώ.
Ανδρέας Ράγκναρ Κασάπης: «Η ντροπή είναι ένα αντικείμενο στο διάστημα»
Μέγαρο Μουσικής
Πρώτη μεγάλης κλίμακας παρουσίαση του νέου σώματος δουλειάς του καλλιτέχνη, το οποίο δημιουργείται τα τελευταία πέντε χρόνια. Με όχημα τη φόρμα, το χρώμα, τη γραμμή, τον τόνο, την προοπτική και τον γραπτό λόγο, ο Κασάπης προσεγγίζει τη σχέση τοπίου και αντικειμένου στη μετά το διαδίκτυο εποχή και τις αλλαγές που αυτή επιφέρει στην αντίληψη και τους μηχανισμούς της μνήμης μας. Στην έκθεση συναντάμε ζωγραφικά δωμάτια τα οποία διαμορφώνονται από την αισθητική των διαδικτυακών χώρων αλλά και από τη χρήση μιας εσφαλμένης προοπτικής που τα παραμορφώνει. Ταυτοχρόνως, ο Κασάπης παρουσιάζει ένα σύνολο από κολάζ, μια προβολή slide καθώς και κείμενα τα οποία λειτουργούν αυτόνομα αλλά και συμπληρωματικά ως προς το ζωγραφικό του έργο.
Σμαρώ Τζενανίδου: «Οι αόρατοι της Γης»
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Ένα νέο πρότζεκτ το οποίο επιχειρεί να φέρει στο προσκήνιο μια ιδιαίτερη πτυχή της κλιματικής αλλαγής που εστιάζει στον άνθρωπο και στην αναγκαστική μετακίνηση πληθυσμών. Σε 220 εκατομμύρια υπολογίζονται οι κλιματικοί πρόσφυγες, δηλαδή οι άνθρωποι που έχουν εγκαταλείψει τις εστίες τους τα τελευταία δέκα χρόνια εξαιτίας φαινομένων που συναρτώνται με την κλιματική αλλαγή. Εκτιμάται ότι έως το 2050 θα έχουν ξεπεράσει ακόμη και το 1 δισ., προκαλώντας άγνωστες κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες. Με έργα φιλοτεχνημένα αποκλειστικά για τη συγκεκριμένη έκθεση, η Σμαρώ Τζενανίδου συμπληρώνει με τη «Σκέψη» μια τριλογία που ξεκίνησε το 2011 με την «Αθωότητα» και συνέχισε το 2014 με τη «Μνήμη». Ο κύκλος της ζωής: η αθωότητα που κάποια στιγμή νοθεύεται από τη σκέψη, η οποία στη συνέχεια παραμερίζεται από τη μνήμη. Σε έναν ούτως ή άλλως ταραγμένο κόσμο, κοιτά πέρα από τα προφανή, αναζητώντας «σεφερικά» τον άνθρωπο ως ιδιαίτερη πτυχή της κλιματικής αλλαγής. Η εικαστική ματιά εστιάζει στα εκατομμύρια μεταναστών του κλίματος, σε εκείνους δηλαδή που εγκαταλείπουν τις εστίες τους αναζητώντας μια ασφαλή και καλύτερη ζωή.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Οι αόρατοι της Γης» εδώ.
Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, Αλέξης Ακριθάκης, Καρολίνα Κρασούλη, Κωνσταντίνος Μουχταρίδης: «4ensic Drawings»
Kalfayan Galleries
Η έκθεση προτείνει έναν διάλογο ανάμεσα σε δύο εμβληματικές φυσιογνωμίες της νεοελληνικής τέχνης, τον Νίκο Γαβριήλ Πεντζίκη και τον Αλέξη Ακριθάκη, και δύο σύγχρονες φωνές, την Καρολίνα Κρασούλη και τον Κωνσταντίνο Μουχταρίδη. Το σημείο αφετηρίας είναι απλό, σχεδόν αυτονόητο: όλοι τους χτίζουν τις εικόνες τους μέσα από μικρές, επαναλαμβανόμενες κινήσεις. Από εκεί και πέρα, όμως, το προφανές μετασχηματίζεται σε πυκνό πεδίο συσχετισμών. Η επανάληψη γίνεται ρυθμός, ο ρυθμός συγκροτεί μια γλώσσα και η γλώσσα αυτή ανοίγει ένα σύμπαν που είναι βαθιά προσωπικό αλλά και μοιρασμένο με τον θεατή. Η έκθεση δεν επιδιώκει μια γραμμική ιστορία επιρροών· αντιθέτως, δημιουργεί τη συνθήκη για να τεθούν ερωτήματα: τι ενώνει δημιουργούς διαφορετικών γενεών; Πώς συνομιλούν μεταξύ τους οι τεχνικές, οι στάσεις, οι χρόνοι; Τι μαθαίνουμε σήμερα από μια εκθεσιακή συνάντηση, όπου η λεπτομέρεια γίνεται τελετουργία, το μοτίβο καταγραφή και το ίχνος επιφάνεια; Οι συγγένειες εδώ δεν είναι μόνο μορφολογικές. Είναι μεθοδολογικές και, θα έλεγε κανείς, οντολογικές: αφορούν την ίδια την εμπειρία της συγκέντρωσης, της προσήλωσης, της επαναλαμβανόμενης πράξης που σμιλεύει εικόνες, μνήμες και διαθέσεις. (Από το επιμελητικό κείμενο του Νικόλα Βαμβουκλή)
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «4ensic Drawings» εδώ.
Αχιλλέας Παπακώστας: «Ιδανική Συνθήκη»
Γκαλερί Ζουμπουλάκη
Αντιπροσωπευτικά έργα του καλλιτέχνη των τελευταίων πέντε ετών, λάδια σε λινό, ξύλο ή χαρτί. Στο επίκεντρο βρίσκεται η συνεχής πάλη μεταξύ θέματος και ζωγραφικού μέσου. Εικόνες ονειρικές, αινιγματικές, μετατοπίζουν το θέμα δραστικά, σχολιάζοντας τόσο τη σχέση ανθρώπου και φύσης, τεχνητού χώρου και φυσικού τοπίου, όσο και την αδιάκοπη περιπλάνηση του μοναχικού ανθρώπου σ’ έναν άγνωστο τόπο. Το θέμα παύει να υφίσταται ως πρωταγωνιστής και γίνεται ο μηχανισμός που οργανώνει τα ζωγραφικά μέσα. Ο Αχιλλέας Παπακώστας δεν ζωγραφίζει το θέμα αλλά χρησιμοποιεί το θέμα για να ζωγραφίσει. Τα έργα αναδεικνύουν ένα ιδιότυπο προσωπικό ύφος, όπου χρωματικές τονικότητες, αυστηρά όρια, καθαρές παραθέσεις, συνθετικές ισορροπίες, ρυθμοί και αντιστίξεις λειτουργούν κατευναστικά. Η ανάγνωση των έργων είναι απαλλαγμένη από ισχυρές τονικές αντιθέσεις και από κάθε θόρυβο και κατακερματισμό, προκειμένου να διαφυλαχτεί μια εικόνα ιαματική.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Ιδανική Συνθήκη» εδώ.
Γιώργος Σταματάκης: «How did your summer drift by this year?»
Ιλεάνα Τούντα Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης
«Νεότερα έργα, όπως το πολύπτυχο “Δεκαπενταύγουστος”, απεικονίζουν με ένταση ένα χαρακτηριστικό θερινό θέαμα με φωτεινούς δρυμούς και επιβλητικά όρη, ενώ οι ονειρώδεις απεικονίσεις βραχόσπαρτων βιότοπων και πυρακτωμένων δέντρων δεν ενσαρκώνουν μόνο πυκνότερα ένα είδος αισθητικής τηλεσκοπίας του πύρινου θανάτου αλλά συνοψίζουν παράλληλα και in nuce τις ενδότερες ροπές των τελευταίων ετών στην πολύμορφη παραγωγή του καλλιτέχνη: αφενός, τα έργα αντανακλούν την επιστημονική και ερευνητική παρατήρηση μιας άγριας και δαιμονιώδους φύσης (την οποία προσεγγίζει ευλαβικά σχεδόν, με μια απόκρυφη δόση ενός ρομαντικού μυστικισμού μιας προσωπικής Naturphilosophie) και αφετέρου, την αγωνία ενώπιον της στυγερής εξόντωσης των πλανητικών οικότοπων, που διέπεται έκθυμα τόσο από μια διακαή ορμή συλλογικής συνειδητοποίησης όσο και από έναν θαρραλέο ενστερνισμό του έσχατου αναμφίβολου μπροστά στην επικείμενη εκμηδένιση». (Από το επιμελητικό κείμενο του Αίαντα Χριστοφή)
«Μίτοι για την εποχή μας»
Λόφος art project
Μπορεί η σύγχρονη τέχνη να μας προσφέρει έναν μίτο; Και αν ναι, τι είδους; Μια ελπίδα για έναν μεταθανάτιο κόσμο; Μια παρηγοριά ή ξεγνοιασιά; Η υφαντική σύγχρονη τέχνη, έχοντας άμεση σχέση με το νήμα του μίτου, καταφέρνει να θέτει ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα που ίσως μας βοηθούν να αποκωδικοποιήσουμε κάποια κοινωνικά σύμβολα. Μια μεγάλη έκθεση με τη συμμετοχή 42 σύγχρονων Ελλήνων καλλιτεχνών που εκφράζονται μέσω της υφαντικής τέχνης, σε επιμέλεια Δημήτρη Σαραφιανού.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Μίτοι για την εποχή μας» εδώ.
Νίκος Ποδιάς: «Safe Area»
CITRONNE Gallery
Ο καλλιτέχνης, ο οποίος αντλεί τη θεματική του από παραδόσεις και απηχήσεις του παγκόσμιου πολιτισμού, χρησιμοποιεί και δοκιμάζει τις δυνατότητες του χαρτιού, το οποίο μετατρέπει και μεταλλάσσει. Στα έργα του, υφές, φόρμες, ρυθμοί-μοτίβα δημιουργούν αντικείμενα και πλάσματα φορτισμένα με τις μαγικές, αποτρεπτικές ιδιότητες που φέρουν τα φυλαχτά. Η «Ασφαλής Περιοχή» είναι μια νέα ενότητα έργων, η οποία συγκροτεί έναν χώρο δυνάμει θωρακισμένο, αλλά εύθραυστο. Με αφετηρία τη λαϊκή αλληγορία, τους μύθους και τα παραμύθια από την τοπική ή και την ευρύτερη παράδοση, όπως το πουκάμισο του φιδιού, δοξασία προστασίας και καλής τύχης, τα αγκάθια του σκαντζόχοιρου, στοιχείο αυτοάμυνας αλλά και σοφίας, τα ανατολίτικα «ταλισμανικά» πουκάμισα αποτροπής του κακού, ο Νίκος Ποδιάς φτιάχνει χάρτινες κατασκευές εν είδει υφασμάτων, προστατευτικές αλλά ταυτόχρονα εύθραυστες, αέρινες και ανάλαφρες. Αποκαθιστά χρησιμοποιημένα, ανακτημένα υλικά, όπως χρυσόχαρτα από πακέτα τσιγάρων ή φακελάκια τσαγιού, ενώ άχρηστα-χρηστικά στοιχεία που έχει συλλέξει ένα δίκτυο ανώνυμων συνεργατών του ανακυκλώνονται και δημιουργούν έργα που αντανακλούν το συλλογικό φαντασιακό υποσυνείδητο, όπως αναγνωρίζεται στα αρχετυπικά φυλαχτά. Έτσι, το υλικό διατηρεί μια ιδιωτική μνήμη και η προέλευσή του ενσωματώνεται σε περίτεχνες λεπτές κατασκευές.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Safe Area» εδώ.
Τζουλιάνο Καγκλής: «Deception»
Γκαλερί Skoufa
Μια καινούργια ζωγραφική ενότητα για τον καλλιτέχνη που σαν ταχυδακτυλουργός κινεί τα νήματα της οπτικής ψευδαίσθησης. Χρησιμοποιεί την εικόνα για να μιλήσει για έναν ρεαλιστικό –φαινομενικά μόνο – κόσμο. Προσωπικά βιώματα, εσωτερικές συγκρούσεις και αποσπασματικές σκηνές, στιγμές μοναχικότητας ή, αντίθετα, γιορτές συνυπάρχουν με νύμφες, θεατές, μάγους και κήπους. Μια ιδιότυπη αφήγηση που ξετυλίγεται, προσκαλώντας τον θεατή να παραδοθεί στο αίσθημα, υπερβαίνοντας τη λογική. Ο Τζουλιάνο Καγκλής συνεχίζει να αφομοιώνει δημιουργικά την ιστορία και τις τάσεις της ευρωπαϊκής ζωγραφικής. Με αδρή εκτέλεση, πειθαρχημένη σύνθεση και οικονομία στην αφήγηση, διαμορφώνει έναν προσωπικό, υπαινικτικό και αινιγματικό κόσμο – ένα γοητευτικό σύμπαν όπου τίποτα δεν είναι απολύτως βέβαιο.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Deception» εδώ.
Ράνια Ράγγου: «How to blue the yellow Or The Idea of things»
ALMA Contemporary Art Gallery
Εμπνευσμένη από τον Πλάτωνα, η καλλιτέχνιδα παρουσιάζει την έννοια των ιδανικών μορφών ως πραγματικοτήτων και «αληθινών όντων», σε αντίθεση με την εμφάνισή τους και τις ατελείς αναπαραστάσεις τους στον αληθινό κόσμο. Η καλλιτεχνική γλώσσα της Ράνιας Ράγγου ξεδιπλώνεται στο σταυροδρόμι της ζωγραφικής και της εμπειρίας των νέων μέσων. Πειραματιζόμενη συνεχώς με τα μέσα και τη μορφή, περιηγείται σε έναν υβριδικό χώρο όπου η πραγματικότητα αποδομείται και αναδομείται. Το πραγματικό δεν εξουδετερώνεται, αλλά οι μορφές του επανεγγράφονται σε ένα νέο, αινιγματικό είδωλο, κάτι που υπάρχει και ως αυτό και ως εκείνο, εδώ και αλλού. Δεν πρόκειται για φαντασία αλλά για μια σύζευξη του πραγματικού με το μη πραγματικό, του ασυνείδητου με το συνειδητό. Η έκπληξη, το όνειρο, το παράδοξο και το αίνιγμα που αναδύονται από τις εικόνες της απεικονίζουν μια στιγμή αντιπαράθεσης: τον εαυτό που αντιμετωπίζει τον εαυτό του, τις ερωτήσεις του, τις σκέψεις του, τις εσωτερικές του ανάγκες και διαιρέσεις, ίσως αιωρούμενο σε ένα σταυροδρόμι, αναζητώντας την προσωπική του αλήθεια.
Πέτρος Χελιώτης: «Παράλληλοι Κόσμοι»
Blank Wall Gallery
Ο Πέτρος Χελιώτης εξερευνά τη ρευστή σχέση μεταξύ εικόνας και χρόνου, βλέμματος και εμπειρίας. Οι φωτογραφίες του αποτυπώνουν στιγμές που, ενώ φαίνονται αυτόνομες, συνομιλούν μεταξύ τους, άλλοτε αρμονικά και άλλοτε αντιθετικά, δημιουργώντας ένα πλέγμα από αφηγήσεις και συναισθήματα. Η έκθεση «Παράλληλοι Κόσμοι» δεν είναι απλώς μια συλλογή εικόνων αλλά μια πρόσκληση για ενδοσκόπηση· μια ευκαιρία να αναγνωρίσουμε πως κάθε γεγονός, κάθε ματιά, κάθε φευγαλέα στιγμή μπορεί να αποτελεί έναν παράλληλο κόσμο που εξελίσσεται δίπλα στον δικό μας.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Παράλληλοι Κόσμοι» εδώ.
«Μεταξύ κενού και ύλης»
P gallery sculpture
Μια συναρπαστική ομαδική παρουσίαση με έργα σημαντικών εκπροσώπων της αφαιρετικής γλυπτικής: Claude Mercier, Dietrich Mohr, Francesco Marino di Teana, Κώστας Κουλεντιανός, Αχιλλέας Απέργης. Η έκθεση διερευνά τη λεπτή ισορροπία μεταξύ απουσίας και παρουσίας, κενού και ύλης. Κάθε καλλιτέχνης προσεγγίζει την αφαίρεση με τον δικό του τρόπο, αμφισβητώντας τα όρια του χώρου και επαναπροσδιορίζοντας τη σχέση μεταξύ συμπαγούς δομής και κενού που την περιβάλλει. Μέσα από επιβλητικές γεωμετρικές φόρμες και δυναμικές συνθέσεις, τα γλυπτά αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και προσκαλούν τον θεατή σε στοχασμό.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Μεταξύ κενού και ύλης» εδώ.
Ειρήνη Λιναρδάκη + HOPE: «Hazy Cosmic Jive!»
Athanasiadou Gallery
Ο διάλογος των δύο δημιουργών κατά την προετοιμασία της έκθεσης και η συνύπαρξη των έργων τους στον εκθεσιακό χώρο λειτουργεί πολλαπλασιαστικά ως προς την ένταση και τα νοήματα που αυτά παράγουν. Η Λιναρδάκη –η οποία ζει και εργάζεται μεταξύ Ηρακλείου Κρήτης και Νέας Υόρκης– είναι καλλιτέχνιδα με μεγάλη εμπειρία σε πρότζεκτ στον δημόσιο χώρο και περιβαλλοντική δράση. Θα δείξει τη δουλειά της για πρώτη φορά σε αθηναϊκή γκαλερί. Ο HOPE, γνωστός για την πολυσχιδή καλλιτεχνική του πρακτική –που περιλαμβάνει γλυπτική, κολάζ, περφόρμανς και φανζίν–, θα παρουσιάσει μια νέα σειρά κεραμικών γλυπτών. Tο πρότζεκτ θα συνοδεύεται από κατάλογο με κείμενο της επιμελήτριας Ελένης Κούκου.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Hazy Cosmic Jive!» εδώ.
Γιάννης Τζερμιάς: «Οιδίπους - Εικόνες μετά την τύφλωση, τριλογία 2008-2025» & «Το δαχτυλίδι στον βάλτο με τα νούφαρα»
Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» & Κέντρο Τεχνών Μετς
Δύο εκθέσεις σε επιμέλεια της Νιόβης Κρητικού συνθέτουν μια ενιαία αφήγηση γύρω από τη μοίρα, τον μύθο και την ανθρώπινη ύπαρξη. Η πρώτη έκθεση, με τίτλο «Οιδίπους- Εικόνες μετά την τύφλωση», παρουσιάζεται στο Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα Μερκούρη» στις 6 Νοεμβρίου 2025 και στο επίκεντρό της βρίσκεται ο Οιδίποδας. Αρχετυπική μορφή της ανθρώπινης τραγωδίας, την οποία ο καλλιτέχνης επανεγγράφει μέσα από μια εσωτερική, προσωπική αλλά και πανανθρώπινη οπτική. Στη ζωγραφική του Τζερμιά, το φως δεν σώζει αλλά καίει, το αίμα, η στάχτη και το χρυσό μετατρέπονται σε σύμβολα γνώσης και ύβρεως. Ο θεατής δεν παρακολουθεί την τραγωδία ως αναπαράσταση αλλά τη βιώνει ως εσωτερικό γεγονός, σε έναν κόσμο όπου η αλήθεια πληρώνεται με το ίδιο το φως των ματιών.
Στις 20 Νοεμβρίου στο Κέντρο Τεχνών Μετς, στην έκθεση «Το δαχτυλίδι στον βάλτο με τα νούφαρα», ο μύθος υποχωρεί για να αναδυθεί το παραμύθι εκεί όπου η παιδική μνήμη, η γιαγιά και ο βάλτος γίνονται τόποι μιας νέας εικονοποιίας. Ο βάλτος λειτουργεί ως μήτρα του ασυνείδητου, όπου τα πλάσματα της νύχτας, οι νάρκισσοι και τα είδωλα καθρεφτίζουν τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής. Το δαχτυλίδι, ως μυστικό αντικείμενο, μεταμορφώνεται σε σύμβολο του απόλυτου πόθου, της λύτρωσης και της αιώνιας αναζήτησης. Στην καρδιά της αφήγησης βρίσκεται το αυτοπορτρέτο του καλλιτέχνη, το οποίο φέρει το δαχτυλίδι συμπυκνώνοντας τον κύκλο ζωής και τέχνης. Ο Τζερμιάς γίνεται ο ίδιος ο ήρωας του μύθου του.
Βαρβάρα Σπυρούλη: «Μετα-oμπρέλες»
Αίθουσα Τέχνης Αθηνών
Θεματικός άξονας της έκθεσης είναι η ιδέα της αποδόμησης της ομπρέλας. Συγκεκριμένα θα παρουσιαστεί μια σειρά από κατασκευές φτιαγμένες από αλπακά, ανοξείδωτη σήτα, ξύλο, μεταλλικές κλωστές και πήλινες κωνικές μύτες, μια σειρά από σχέδια σε μελάνι που λειτουργούν συμπληρωματικά στην κατανόηση των κατασκευών καθώς και μια ηχητική εγκατάσταση που εντάσσεται οργανικά στο έργο. Σύμφωνα με τον ιστορικό τέχνης και επιμελητή Χριστόφορο Μαρίνο, ο οποίος υπογράφει το κείμενο της έκθεσης: «Η Σπυρούλη εμπνέεται από τη δουλειά του Ζογγολόπουλου. Αλλά σε αντίθεση με τη γλυπτική του, που διατηρεί τα δομικά χαρακτηριστικά της ομπρέλας, οι κατασκευές της δεν παραπέμπουν ευθέως σε ομπρέλες. Είναι αρκετά παραμορφωμένες και ασύμμετρες ώστε να είναι αναγνωρίσιμες. Επιπλέον, παραμορφώνονται εύκολα, είναι εύθραυστα και εύπλαστα έργα (εύθραυστα λόγω της ευπλαστότητάς τους). Η πλαστικότητα αποτελεί βασικό τους γνώρισμα. Φτιαγμένες από αλπακά, ανοξείδωτη σήτα, ξύλο, μεταλλικές κλωστές και πήλινες κωνικές μύτες που καλύπτουν τις αιχμηρές απολήξεις, μοιάζουν με εκκεντρικά αρχιτεκτονήματα ή περίτεχνα γλυπτικά κοσμήματα».
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Μετα-oμπρέλες» εδώ.
Kimiko Yoshida: «Μυθολογίες – Με το πρόσωπο της Kimiko Yoshida»
Kourd Gallery
Η έκθεση προσκαλεί το κοινό σε ένα ταξίδι ανάμεσα στη μυθολογία, την ταυτότητα και τη μεταμόρφωση μέσα από το χαρακτηριστικό ύφος και τη μοναδική εικαστική γλώσσα της Kιμίκο Γιοσίντα. Όπως σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης, Ελένη Βαροπούλου: «Μυθικά πλάσματα από το πάνθεον των μύθων και των θρησκειών, όπως η Μέδουσα, η Αθηνά, η Εκάτη, ο Βάκχος, ο Μινώταυρος, η Venus, η Σαλώμη, αλλά και ιστορικά πρόσωπα, όπως η Μαρία Αντουανέτα ή ο Βασιλιάς Ήλιος, τα οποία κατά το παρελθόν είχαν απαθανατίσει και μυθοποιήσει σημαντικοί γλύπτες, επικαλείται στις σύγχρονες αυτοπροσωπογραφίες της η Γιαπωνέζα φωτογράφος και εικαστική καλλιτέχνις Γιοσίντα. Στόχος της είναι να πλάσει τη δική της προσωπική μυθολογία, υβριδική, σημειολογικά πλούσια, αινιγματική και βιωματική. Εντάσσει το πρόσωπό της στο χρώμα που έχει για φόντο ο πίνακας, φωτογραφίζοντάς το έτσι ως μέρος του χρωματικού υποστρώματος. Μια αποστασιοποίηση του προσώπου προηγείται, καθώς αυτό πρώτα μετατρέπεται σε ένα είδος μάσκας με τη χρήση και παρέμβαση του παραδοσιακού ιαπωνικού μακιγιάζ shironuri, και κατόπιν φωτογραφίζεται. Με το πρόσωπο, εξάλλου, τοποθετημένο ιερατικά στο κέντρο του κάδρου, η καλλιτέχνις “επικαιροποιεί” με έναν ιδιάζοντα τρόπο την ευρωπαϊκή παράδοση του πρώιμου ιταλικού και φλαμανδικού πορτρέτου».
Νικόλας Βεντουράκης: «Βελτιώσεις»
Callirrhoë
Μέσα από την επιλογή φωτογραφιών και βίντεο, η γκαλερί μετατρέπεται σε συνεργείο, αλλά όχι εντελώς. Ο θεατής διεισδύει σε θραύσματα: εργαλεία που έχουν μείνει σε έναν πάγκο, σωρούς από παλιά έγγραφα, γωνιές όπου η σκόνη συσσωρεύεται ως σιωπηλή μαρτυρία. Παράλληλα, η αναλογική φωτογραφία αποτελεί τον εννοιολογικό πυρήνα του έργου. Η χρήση ληγμένων φωτοευαίσθητων υλικών εισάγει την τύχη, το λάθος και τη φθορά ως εγγενείς συνθήκες της δημιουργίας της εικόνας. Η αργή, χειροποίητη διαδικασία, ευάλωτη στην αποτυχία, αντικατοπτρίζει τη φθίνουσα ζωτικότητα του χώρου που επιδιώκει να διατηρήσει. Κάθε έκθεση γίνεται ταυτόχρονα πράξη τεκμηρίωσης και απώλειας, η μη αναστρεψιμότητά της αντανακλά τη ροή του χρόνου. Το συνεργείο με τα ράφια γεμάτα εργαλεία γίνεται ταυτόχρονα υποκείμενο και μεταφορά, ένα αρχείο, μια καταγραφή της αφής, της επανάληψης και της εφευρετικότητας. Τα εργαλεία γίνονται προεκτάσεις του σώματος, σύμβολα επιμονής και μάρτυρες της φθοράς. Οι εικόνες που προκύπτουν από τη διαδικασία είναι σχολαστικά συγκροτημένες, αλλά απρόσμενα λυρικές. Η υπερρεαλιστική ακρίβειά τους αποδίδει υφές και χρώματα με τέτοια λεπτομέρεια που το γνώριμο πλησιάζει στην αφαίρεση. Όταν εκτίθενται μαζί, αυτές οι φωτογραφίες σχηματίζουν πιο πολύ αστερισμούς αντικειμένων και χειρονομιών παρά γραμμικές αφηγήσεις. Η ανθρώπινη παρουσία διασκορπίζεται, καταγράφεται σε επιφάνειες, σε υπολείμματα και στην αλληλεπίδραση φωτός και ύλης.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Βελτιώσεις» εδώ.
Γεωργία Λαλέ: «Εν τούτω νίκα»
a.antonopoupou.art
Χρησιμοποιώντας την εικαστική γλώσσα των επιτύμβιων στηλών, η καλλιτέχνις ξεκινά την πορεία της πρωταγωνίστριάς της, Άννας, από το Μεγάλο Ανάγλυφο των Ελευσίνιων Μυστηρίων (440-430 π.Χ.), με τη μητέρα-θύμα βιασμού και θεά της καλλιέργειας-Δήμητρα, και την κόρη της-θύμα γυναικοκτονίας και θέα του Άδη-Περσεφόνη να ευλογούν το οδοιπορικό της. Η διαδρομή, παρέα με την Άννα, συνεχίζεται με δύο επιτύμβιες στήλες του 5ου και 4ου αιώνα π.Χ. Τα έργα της έκθεσης έχουν δημιουργηθεί από σεντόνια, δωρεά γυναικών και θηλυκοτήτων που ζουν στην Ελλάδα, υπό την προϋπόθεση να έχουν ξεκουραστεί πάνω τους και να έχουν ονειρευτεί έναν δίκαιο κόσμο.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Εν Τούτω Νίκα» εδώ.
«Η διαρκής ευδαιμονία στην πόλη – Constant bliss in the city»
Circuits and Currents
Διαφορετικές φωνές ενώνονται για να δημιουργήσουν την ευδαιμονία μέσω της πολυφωνίας. Ένα μωσαϊκό από διαφορετικές δράσεις με άτομα από τον χώρο των εικαστικών που διαδρούν με τον χώρο με πολλαπλούς τρόπους και εκφράσεις. Διαλεκτική αντί μονόλογος, εσωτερικές συγκρούσεις και αντιφάσεις συνθέτουν μια έντονη δυναμική που ελπίζουμε να προχωρήσουν τη σκέψη του θεατή, ο οποίος μπαίνει στον διάλογο και γίνεται μέρος του. Ευδαιμονία, σύμφωνα με τον Επίκουρο, είναι η κατάσταση γαλήνης και ευτυχίας που προκύπτει από την απουσία του πόνου και του φόβου. Η έκθεση έχει στόχο την ευδαιμονία καθενός ατόμου αλλά και του συνόλου. Γιατί η εξάλειψη του πόνου και του φόβου μάς βοηθάει να αντισταθούμε, δημιουργώντας επικούρειους κήπους. «Επισκέπτη, εδώ είναι καλό να χρονοτριβείς…» Γιατί το κενό, η ανάσα που λείπει στη σημερινή κοινωνία, είναι απαραίτητα για να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου η παύση έχει δικαίωμα ύπαρξης. Συμμετέχοντα άτομα: Δημήτρης Αμελαδιώτης, Παναγιώτης Βορριάς, Βάσω Γκαβαϊσέ, Γιάννης Γρηγοριάδης, Οmar Zafar, Ελίνα Θεοδωροπούλου, Ντόρα Θεοδωροπούλου, Νίκος Κανόγλου, Κλειτία Κοκαλάρι, Όλγα Οικονόμου Κωνσταντινίδη, Βασιλική Λευκαδίτη, Ανδρέας Λυμπεράτος, Γιώργος Μηλιώρης, Γιώργος Παπαδάτος, Ελένη Παπαϊωάννου, Χρήστος Πόνης, Μάνος Σακλάς & MarieV.B. Slaatta, Γιάννης Σινιόρογλου, Γιώργος Σταμκόπουλος.
Allegra Corbo: «May all creatures be happy – Banners and flags»
Κέντρο Χαρακτικής Αθηνών – Pandolfini & Σιατερλή ΑΜΚΕ
Στην πρώτη της ατομική έκθεση στην Αθήνα, η Aλέγκρα Κόρμπο παρουσιάζει μια σειρά από υφασμάτινα πανό τυπωμένα στο χέρι, που συνομιλούν με την ξυλογραφία και τις τεχνικές των παραδοσιακών περίτεχνων ξυλογραφικών σφραγίδων, δημιουργώντας ένα σύγχρονο εικαστικό τελετουργικό. Το έργο σχεδιάστηκε αρχικά το 2023 ως μια αστική καλλιτεχνική παρέμβαση για την πόλη Santarcangelo της Ρομάνια (Ιταλία), όπου τα πανό τοποθετήθηκαν σε δημόσια κτίρια, σχολεία και μουσεία, αποτελώντας συλλογικά οπτικά σύμβολα και πηγή έμπνευσης για την κοινότητα. Η πρώτη ομάδα έργων δημιουργήθηκε στην ιστορική Stamperia Bertozzi, στην πόλη της Gambettola, σε συνεργασία με το φεστιβάλ Bosco Urban Art Project.
«Land Attunements»
Upper Ankyle
Μέσα από μια σειρά ζωγραφικών, γλυπτικών, αρχειακών και άλλων καθημερινών χειρονομιών που ανταποκρίνονται σε τόπους κατοικημένους ή φαντασιακούς, η έκθεση «Land Attunements» ξεδιπλώνεται ως ένας στοχασμός γύρω από τους τρόπους με τους οποίους εμείς, οι άνθρωποι, υπάρχουμε, κατοικούμε, διεκδικούμε ή αγωνιζόμαστε για τους χώρους γύρω μας· όχι για να τους κατακτήσουμε αλλά για να αισθανθούμε ασφαλείς μέσα σε αυτούς. Η έκθεση συνομιλεί με το ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο του τόπου που τη φιλοξενεί, αναζητώντας εργαλεία αντίστασης απέναντι στην εκμετάλλευση, την ιδιοποίηση και αρπαγή τόπων, πόρων και διαφορετικών μορφών ζωής – ανθρώπινων, μη ανθρώπινων και μετα-ανθρώπινων.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Land Attunements» εδώ.
Νικηφόρος: «Αρκεί να το πιστέψεις»
Sianti Gallery
Μια έκθεση αφιερωμένη στη δύναμη της τέχνης και της διαφορετικότητας μέσα από το έργο του 14χρονου Νικηφόρου, ενός ταλαντούχου νέου καλλιτέχνη στο φάσμα του αυτισμού που μας προσκαλεί να δούμε τον κόσμο μέσα από τα χρώματά του. Η δουλειά του δεν αφηγείται απλώς μια ιστορία μέσα από χρώματα και σχήματα· μιλά για τη δύναμη της πίστης, για την ικανότητα της τέχνης να ενώνει κόσμους, να απαλύνει δυσκολίες και να μεταμορφώνει τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή. Ο Νικηφόρος, με την ευαισθησία και τη βαθιά παρατηρητικότητά του, μετατρέπει κάθε ερέθισμα –ένα φως, έναν ήχο, μια λεπτομέρεια της καθημερινότητας– σε εικόνα. Τα έργα του αποτυπώνουν αυθεντικά τον εσωτερικό του κόσμο: γεμάτο φως, χρώμα, χαρά, αλήθεια και κίνηση. Οι κυκλικές του γραμμές και οι εκφραστικές πινελιές του μιλούν για έναν νου που δεν περιορίζεται αλλά αναζητά συνεχώς το άπειρο. Η ζωγραφική είναι η φωνή του, ο τρόπος του να επικοινωνεί με τον κόσμο και να εκφράζει όσα δεν χωρούν σε λέξεις. Μέσα από τον καμβά μάς υπενθυμίζει ότι κάθε κατάκτηση είναι ένα μικρό θαύμα, ότι κάθε βήμα προόδου είναι ένας λόγος ελπίδας.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Αρκεί να το πιστέψεις» εδώ.
Ανδρέας Λόλης: «Accidental Monuments»
The Breeder
Γνωστός για τις ψευδοϋλικότητές του (pseudomaterialities), ο Ανδρέας Λόλης µεταµορφώνει το µάρµαρο σε πιο οικείες µορφές, µετατρέποντας ένα υλικό διαχρονικότητας σε µορφές του εφήµερου – υλικά υπολείµµατα µιας ζωντανής παρουσίας. Η πρακτική του επαναπροσδιορίζει το γλυπτικό αντικείµενο ως αποτύπωµα εµπειρίας, όπου συνυπάρχουν το συναισθηµατικό και το καθηµερινό. Η έκθεση, αποτελούµενη από δεκατρία γλυπτά και γλυπτικές εγκαταστάσεις, εκτείνεται στους δύο ορόφους της γκαλερί, παράλληλα με τον εξωτερικό της χώρο (The BreederSkin), λειτουργώντας ως οπτικό σηµειωµατάριο µε διαγραµµένες ηµεροµηνίες, ως µια ηµιτελής, ανοιχτή αφήγηση, αναπτύσσοντας µια ιδιαίτερη οπτική και ποιητική γλώσσα που βασίζεται στη φθαρτότητα, τη µετάβαση και το ίχνος.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εικαστική έκθεση «Accidental Monuments» εδώ.
