[ΓΝΩΜΕΣ] Ολυμπιακοί: Επιδειξιoμανής παλιμπαιδισμός και καλυμμένος εθνικισμός. | Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο

[ΓΝΩΜΕΣ] Ολυμπιακοί: Επιδειξιoμανής παλιμπαιδισμός και καλυμμένος εθνικισμός. | Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο Facebook Twitter
11
[ΓΝΩΜΕΣ] Ολυμπιακοί: Επιδειξιoμανής παλιμπαιδισμός και καλυμμένος εθνικισμός. | Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο Facebook Twitter

Ανάμεσα στον επιδειξιoμανή παλιμπαιδισμό και τον καλλυμένο εθνικισμό. (Κάποιος να τους μαζέψει...)

 

Του Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλου.

Κανείς δεν τρέφει πλέον ψευδαισθήσεις γύρω από την εμπορευματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων. Συγκεκριμένα προϊόντα, σταμπιλαρισμένος χειρισμός, και κάπου στη μέση, δεξιοτεχνία στις λήψεις, λόγω τεχνολογίας και βρετανικής πείρας στην τηλεόραση.

Αυτό που πλέον εκπλήσσει εμάς τους βετεράνους θιασώτες, που είχαμε συνηθίσει στην ταπεινότητα και την αυτοσυγκράτηση των νικητών, είναι ο αυξανόμενα καραγκιοζίστικος τρόπος πανηγυρισμού, μια μεταφορά καλλιτεχνίζουσας showmanship στους αθλητικούς χώρους, αλλά με μια αγριάδα στην άκρη του ματιού, μια αίσθηση δικαίωσης που μπερδεύει την υποχρέωση στη χώρα καταγωγής με τη ανάγκη εύρεσης ταυτότητας μέσω του αθλητισμού.

Μετά από χρόνια επίπονης, επαναλαμβανόμενης προπόνησης, οι πρωταθλητές φαίνεται να έχουν προβάρει την πόζα που θα τους κάνει διάσημους στο κοινό, σε περίπτωση που κερδίσουν.

Όπως έμαθαν να κάνουν οι ποδοσφαιριστές νωρίτερα, πανηγυρίζοντας το γκολ, όχι με έξαλλο αυθόρμητο τρόπο, αλλά με παλαβιάρικη ή εξωφρενική ή δήθεν cool χειρονομία σήμα κατατεθέν, (εκχυδαΐζοντας το αξέχαστο ξέσπασμα του Βραζιλιάνου Μπεμπέτο που γιόρτασε το νεογέννητο γιο του στη γωνία του γηπέδου κουνώντας ρυθμικά τα χέρια του πέρα δώθε) έτσι και οι αθλητές του στίβου ειδικά, δεν παραλείπουν να δηλώσουν μετά τη νίκη τους, και πολλές φορές πριν από αυτήν, πως οφείλουμε να τους δούμε καλά, να τους ξεχωρίσουμε για τα κολπάκια τους, και να μην τους ξεχάσουμε ποτέ.

Η ανάγκη τους να διακριθούν από το σωρό έχει γίνει μανιακή και απελπισμένη. Εγώ εγώ εγώ, είναι το σύνθημα- εγώ που προσπάθησα τόσο πολύ, εγώ που τα κατάφερα, εγώ που τους έσκισα όλους. Ως και ο σοβαρός, όπως τον αποκάλεσαν οι σχολιαστές, έβδομος Ολυμπιονίκης του ακοντισμού Σπύρος Λεμπέσης, στις δηλώσεις του μετά τον τελικό, δεν ανέφερε κανέναν από τους υπόλοιπους συναθλητές του, ούτε καν τον νικητή από το Τρίνιντατ (που έκανε τη μεγαλύτερη έκπληξη του στίβου σε αυτή τη Ολυμπιάδα) αλλά κοκορευόταν με βροντερή φωνή, δίνοντας υποσχέσεις για το Ρίο το 2016, χωρίς να παραλείψει να χωρέσει και τον χορηγό του.

Περάσαμε σταδιακά από την πειθήνια, αρκετά σοβιετική, σιωπηλή φιλοσοφία της νίκης-καθήκοντος, στον πλήρη εγωκεντρισμό του αθλητή που είναι το κέντρο του δικού του κόσμου και του υπόλοιπου κόσμου για τα 15 λεπτά της δημοσιότητας του, κάτι που εκτός από έλλειμμα παιδείας, δείχνει την μετατροπή των σπορ σε υπόθεση του ενός, κάτω από το πρόσχημα του εξανθρωπισμένου θεάματος.

[ΓΝΩΜΕΣ] Ολυμπιακοί: Επιδειξιoμανής παλιμπαιδισμός και καλυμμένος εθνικισμός. | Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο Facebook Twitter

Το αντεπιχείρημα είναι πως ο αθλητής όντως στερείται για να αξιοποιήσει το ταλέντο του και να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία του και καλά κάνει αφού είναι δικαίωμα του. Υποτίθεται ωστόσο, πως οι Ολυμπιακοί τελούνται για την υπενθύμιση της συνένωσης των λαών. Και τότε, ποιος είναι ο βαθύτερος λόγος της υπερέκθεσης των εθνοσήμων και της σημαίας; Αν και ποτέ δεν θα το παραδεχθούν ανοιχτά, οι αγώνες αυτοί ανέκαθεν χρησίμευσαν ως μέσο προπαγάνδας των μεγάλων εθνών, ως επίδειξη ισχύος και εργαλείο επικράτησης, μια έξωθεν μαρτυρία υγείας και ρώμης, μασκαρεμένης ως άμιλλας.

Με την πτώση του τείχους, τα προπύργια των αθλητικών στρατών έπεσαν και ακόμη και οι πρώην ανατολικοί και ανατολικές, όσες τουλάχιστον δεν έκαναν αλλαγή φύλου από τα αναβολικά, εξελίχθηκαν σε αθλητικές μονάδες που απαίτησαν μονέδα και χορηγούς- άνθρωποι είναι, να μη φάνε κι αυτοί; Και τελικά φτάνουμε στο σημείο να βλέπουμε αθλητές να εκπροσωπούν κράτη αλλά στην ουσία να αυτοδιαφημίζονται για τη δόξα, όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας, ξεχνώντας πως βασικά η ομοσπονδία της χώρας τους τους πληρώνει, άρα μπορεί και να τους ελέγχει.

Παλιά χλευάζαμε την υπερβάλλουσα ατομικότητα των Αμερικανών και των Αμερικανίδων, με τα πλουμιστά νύχια της Γκέιλ Ντίβερς και τις διαστημικές στολές της Φλόρενς Γκρίφιθ, ώσπου ανατριχιάσαμε από τον φιλοπαίγμονα Μπολτ στο Πεκίνο, επειδή είναι Τζαμαϊκανός (γεννημένος στη φτώχια), χαριτωμένος (αυθόρμητος και θεατρικός) και το θαύμα της φύσης (δεν το ψάχνουμε παραπάνω για να μην στενοχωρηθούμε), ικανός για απίστευτα πράγματα και σταθερά αποτελεσματικός, όπως αποδείχθηκε στο Λονδίνο.

Ο Μπολτ όμως είναι ένας και μοναδικός, και μέσα σε μια τετραετία γεννήθηκαν πολλά ψώνια και κυρίως η νοοτροπία του σταρ με τερτίπια κινηματογραφικής ντίβας, που θα κάνει το κομμάτι του, θα γυρίσει τουλάχιστον μια φορά το στάδιο με μια σημαία που θα βρει στην πρώτη γωνία του γηπέδου (μα τόσες σημαίες, πού τις βρίσκουν σε όλα τα μεγέθη;) και θα πλακωθεί σε δηλώσεις τύπου "πίστευα στον εαυτό μου", "ήμουν καλά σήμερα", και τέτοια βαθυστόχαστα, ξεχνώντας πως οι ηθοποιοί του Χόλιγουντ δεν εκπροσωπούν κανέναν και μπορούν να λένε ότι σαχλαμάρα τους κατέβει στο κεφάλι.

Τουλάχιστον ο Ιωάννης Μελισσανίδης μίλαγε με στόμφο φυσικά και έναν επικό μελοδραματισμό, για την ελληνικότητα της Μακεδονίας και τη Μελίνα, επειδή πίστευε πως κάτι έχει να πει. Τώρα, κάποιος οφείλει να ισορροπήσει τα πράγματα και τα λόγια. Αν τα ρατσιστικά σχόλια στο twitter επιφέρουν αποκλεισμό επειδή αντίκεινται στις αρχές του Ολυμπισμού, τότε η παλιμπαιδίζουσα εγωπάθεια και ο εθνικιστικός ζήλος, ποιο ακριβώς από τα ιδεώδη του Ολυμπισμού εξυπηρετούν;

Ελλάδα
11

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

10 σχόλια
Το γεγονός ότι η φυσική αγωγή είναι τρόπος ζωής κ όχι χόμπι, εδώ στην Αγγλία .....as gelaso....den me peirazei pos 'giortazei' o kathe athlitis ti niki tou kai epitelous den einai oloi san ton Bolt pou einai idiaitera theatrikos kai arrogant (ton pairnei vevea). Min ksexname oti borei na einai mia amina. To asximo stous Olimpiakous aftous, to opoio pire tromeres diastaseis, einai i emborevmatopiisi tou athliti. den milame aplos gia xorigies tou x athliti i mias ethnikis omadas. milame gia ksediantropi ekmetalefsi tou athliti kai tou status tou os platforma gia non stop diafimisi. o Mo Farah px legetai oti exei ginei mentoras tou reality 'X factor'. I Jessica Ennis, i olimpionikis tou eptathlou, egine proto thema stin mirror an thimamai kala, egine eksofillo gia to olympiako 'glow' tis, mias kai einai to prosopo ton kallintikon Olay. Fantasteite tin Vougiouka, na einai olimpionikis ksifaskias kai na ginetai eksofilo sta Nea i se opoia efimerida thelete, diafimizontas parallila kai tin marka kallintikon tis opoias einai prosopo. diafimisi maskaremeni os eidisi.afto xtipaei asxima kai oxi o eortasmos tou athliti
Άλλο καλλιεργημένος, άλλο μελετηρός και άλλο μετριόφρων. Επειδή έγινε και η σύγκριση με τον Ιωάννη Μελισσανίδη... να θυμίσω, ίσως, σε κάποιους τα σχόλια στη δημοσίευση εκείνη σχετικά με το ρόλο του (δοκιμαστικό) ως Άμλετ;; Παραπέμπω εκεί για όσους σπεύσουν να το παίξουν καλτ και υπεράνω και ότι όόόόχιιιιι!... δεν είν' έτσιιιιι!Ο στόμφος με τον οποίο μιλούσε ανέκαθεν αυτός ο άνθρωπος και επί παντός θέματος..., τα εσταντανέ στα οποία τον είχε συλλάβει ο δημοσιογραφικός (παπαράτσι, αν θέλετε) φακός, ντυμένο πάμπολλες φορές με χρυσά σανδάλια μέχρι το γόνατο, λευκό μαγιό τυροπιτάκι - πιο στενό πεθαίνεις - χρυσή κορδέλα πλεγμένη στις χρυσές ανταύγειες..., η επιμονή του στο ΙΩάννης και όχι Γιάννης (ξέρω ότι πολλοί θα αντιδράσετε ΕΙΔΙΚΑ σε αυτό)... εσάς σας δείχνουν έναν άνθρωπο μετρημένο και με τα μυαλά 100% στη θέση τους;;;Δύο πράγματα "έσωσαν" το Μελισσανίδη από το να γελάνε (ακόμα περισσότεροι) μαζί του με τη φαμφαρώδη φυσιογνωμία του: 1ον ότι σπούδασε Ιατρική (και για τον Έλληνα αυτό είναι το borderline του απυρόβλητου, ως γνωστόν) και 2ον ότι έφυγε στο εξωτερικό.Και κάτι ακόμα για όσους (ξανα)σπεύσουν να πουν "Μα ποιος γέλαγε μαζί του;;;!"... να θυμηθούν και το σούσουρο που είχε γίνει εκείνη την εποχή με το "Μπράβο κοριτσάρα μου!"
όταν και εμείς θα φτάσουμε στο σημείο να ξεπεράσουμε τα φυσικά ανθρώπινα όρια, ας έχουμε φροντίσει να έχουμε προσεγγίσει και τα πνευματικά ταυτόχρονα, για να αναμετρηθούμε εύκολα με τη ματαιοδοξία μας
Εγω αν γινομουν ολυμπιονικης πολυ πιθανον να τρελενομουν απο τη χαρα μου και να πανηγυριζα κανοντας τον κοκκορα πανω σε καμια μαντρα.. Αν εχεις ζησει εστω και λιγο τον αθλητισμο, καταλαβαινεις απολυτα αυτες τις αντιδρασεις. Οι ανθρωποι αυτοι ειναι αθλητες. Επαγκελματιες αθλητες που εχουν στερηθει απο ξενυχτια μεχρι φιλους μεχρι και ενα σακουλακι πατατακια.. εφ οσων δεν προσβαλουν κανεναν χαιρομαι να τους βλεπω να πανηγυριζουν οπως νομιζει ο καθενας! Πολυ περισσοτερο στημενες μου ειχαν φανει οι δηλωσεις του Μελισανιδη για τη Μελινα και τη μακεδονια κτλ..
@SteliosIIΤο γεγονός ότι η φυσική αγωγή είναι τρόπος ζωής κ όχι χόμπι, εδώ στην Αγγλία, σου περνάει από μυαλό; Το ότι ως παράδειγμα τρόπου ζωής περνά ως μήνυμα μέσα από την οικογένεια κ το σχολείο, σου περνάει από το μυαλό; Το γεγονός ότι υπάρχει κάποια στοιχειώδης αθλητική υποδομή, από την οποία, δεν μπορεί, ΚΑΠΟΙΟΙ θα βγουν αθλητές με ολυμπιακές επιδόσεις;! Σε καμια 20αρια χρόνια που η Κϊνα θα ξεπεράσει την Αμερική σε μετάλλια, τι θα πεις; Θα αναρωτιέσαι κ πάλι..@to_kerataki_mouΈχεις πολύ δίκιο. Πέρα από τις επιδόσεις του, όμως, να ξέρεις ότι δέχτηκε κριτική για το ύφος του, το οποίο θεωρήθηκε ανάγωγο, ξιπασμένο κ εξαιρετικά αγενές.. η κοινωνική αγωγή που εύστοχα αναφέρεις.Δε συμφωνώ καθόλου με το υπερτονισμένο σχόλιο του κ. Κουτσογιαννόπουλου "δεν το ψάχνουμε παραπάνω για να μην στενοχωρηθούμε" γιατί απλούστατα ποτέ δεν αποδείχθηκε τίποτα για κανέναν σπρίντερ του βεληνεκούς αυτού, πλην του Καναδού Τζόνσον (9.83") και μερικών Ελλήνων..Η γενετική επιστήμη κ η φυσιολογία έχουν να εξηγήσει πολλά για τις επιδόσεις αυτές, όπως κ για τις αντίστοιχες επιδόσεις δρομέων μεγάλων αποστάσεων από χώρες της Αφρικής.Περί το τι πια είναι αξιοπρεπής πανηγυρισμός...κολοκυθόπιτα, όλα ένα θέατρο είναι πλέον, όποιος επιλέγει να το παρακολουθεί..ας μη γκρινιάζει πια. Νισάφι
Στην Αγγλία η φυσική αγωγή είναι τρόπος ζωής; Θα αστειεύεσαι μάλλον. Μέχρι τώρα το αγαπημένο τους άθλημα ήταν το "κοιτάξτε πόσα pints μπορώ να κατεβάσω στην καθισιά μου" και τώρα μετατράπηκαν ξαφνικά σε υπεράνθρωπους και αθληταράδες;Όσο για την Κίνα δεν χρειάζεται να περιμένει 20 χρόνια. Έχει ήδη ξεπεράσει τις ΗΠΑ σε μετάλλια στους αγώνες του Πεκίνου.
Πραγματικά έγινε μέλος στην ιστοσελίδα μόλις τώρα για να μπορέσω να σχολιάσω αυτό το άρθρο.Εξαίρετο και λες και είδα σε έγγραφη μορφή όλα αυτά που σκεφτόμουν όταν έβλεπα τον Μπολτ (τον εξαιρετικό αδιαμφισβήτητα αυτόν αθλητή) να κάνει όλα αυτα τα καραγκιοζιλίκια πριν και μετά τις κούρσες ενώ δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη για κάτι τέτοιο.Οκ, είπαμε, το να καθιερώσεις μια κίνηση όπως η ''αστραπή'' είναι μοναδικό αλλά όλες οι κινήσεις τύπου ''Εγω!Εδω!Πάλι εγώ θα νικήσω'', κτλ είναι γελοίες.Και φυσικά ο Μπολτ δεν είναι ο μόνος.Απλά αυτή είναι η μοίρα του best of the best.
Γιατί υπάρχει η απαίτηση όλοι αυτοί οι άνθρωποι να συμπεριφέρονται σαν κάτοχοι διδακτορικού ( που μερικές φορές και το δικό τους επίπεδο είναι αμφισβητήσιμο, αλλά τέλος πάντων . . . ); Ο Μπολτ κατάγεται από ένα χωριό ενός πολύ μικρού κράτους, που μέχρι πρότινος ούτε ηλεκτρικό δεν είχε και το απέκτησε εξ αιτίας του. Θέλετε και αυτοσυγκράτηση ; ; ; Δεν τη διδάχτηκε την αυτοσυγκράτηση. Χυδαϊστί, δεν είχε δεύτερο βρακί ο άνθρωπος και έπεσαν πάνω του εκατομμύρια από χορηγούς και αναγνώριση από όλη του τη χώρα. Θεωρεί πως έτσι θα τα συντηρήσει όλα αυτά.Αυτό που στην ουσία ρωτάει το κείμενο είναι γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κοινωνική μόρφωση. Γιατί πολύ απλά δεν ευνοεί η εποχή μας κάτι τέτοιο. Γιατί αυτό εξαρτάται από ολόκληρα εκπαιδευτικά συστήματα αλλά και από την αντιμετώπιση των χορηγών, από το χώρο του αθλητισμού.
Οι αθλητές πανηγυρίζουν ο καθένας με τον τρόπο του. Καλά κάνουν. Κι εγώ στη θέση τους το ίδιο θα έκανα.Αν θέλουμε να καταγγείλουμε την καλλιέργεια του σοβινισμού στα σπορ, ας ξεκινήσουμε καλύτερα με το πως η ΔΟΕ φροντίζει να "φιλεύει" με δεκάδες μετάλλια την κάθε φιλοξενούσα χώρα, ώστε να μην ακουστεί καμία αντίδραση για το τεράστιο κόστος της διοργάνωσης των αγώνων. Το ζήσαμε κι εδώ στην Αθήνα αλλά ειδικά στην Αγγλία η κατάσταση ξέφυγε τελείως.Όπως έγινε και σε άλλες πρόσφατες περιπτώσεις (βλέπε θάνατος της Νταϊάνας, Ιωβηλαίο της βασίλισσας κτλ) ένας λαός που κατά τα άλλα επαίρεται για τη στωϊκότητα και την αυτοσυγκράτησή του παραδόθηκε με τις ευλογίες των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην απόλυτη πατριωτική υστερία. Ήταν απίστευτο να διαβάζει κανείς το ύφος ακόμα και των πιο σοβαρών εφημερίδων τους κατά τη διάρκεια των αγώνων.Και βέβαια κανείς από τους "σοβαρούς" αρθρογράφους σε αυτές τις εφημερίδες δεν αναρωτήθηκε ούτε μία στιγμή πως είναι δυνατόν να καταλήγει τρίτη στα μετάλλια μια χώρα που πριν το Πεκίνο χτύπαγε τη δέκατη θέση και αν...
Εξαιρετικό άρθρο.Πραγματικά όταν έβλεπα όλους αυτούς να έχουν πατεντάρει από πριν έναν "χορό της νίκης" και να κάνουν καραγκιοζιλίκια εκνευριζόμουν τρομερά.Και πρέπει να πω ότι ο Νο1 που με εκνευρίζει είναι ο Μπολτ και παρ' ό,τι τον σώζουν κάπως αυτά που γράφεις, τον αντιπάθησα όταν τον πρωτοείδα να νικά και να πηγαίνει στους φωτογράφους να φωτογραφηθεί κάνοντας καραγκιοζιλίκια, σαν στάρλετ που έχουν προβάρει τις πόζες για το κόκκινο χαλί.Δεν είμαι εναντίον της αυθόρμητης χαράς και του αυθόρμητου καραγκιοζιλικιού. Απ' τη στημένη αυτοπροβολή πάντως, τελικά, προτιμώ αυτούς που πηγαίνουν σε μια γωνιά και κλαίνε απλώς, απ' τη χαρά τους.