Έχουν μείνει ελάχιστα πλάνα από τη Βασίλισσα Αμαλία της Αλίκης. Η πρώτη της σειρά για την τηλεόραση, γυρισμένη στα 1975, αρχές Μεταπολίτευσης. Τα λες και φραγκμέντα αυτά τα ελάχιστα πλάνα, από πρόβες τα περισσότερα. Η Αμαλία/Αλίκη την λέει στη Βαρώνη Πλύσκωφ/ Τζόλυ Γαρμπή που πάει να της την βγει προτεσταντικά. Η Αμαλία/ Αλίκη πετάει κολακείες στο πιστό σκυλάκι Φωτεινή Κολοκοτρώνη/ Καίτη Λαμπροπούλου. Η Αμαλία-Αλίκη εκστομίζει το φοβερό:''Εμείς την αγάπη του λαού πρέπει να την κερδίσουμε. Αλίμονο στη Βασίλισσα που την αγαπάνε μόνον οι λίγοι''
H πραγματική Αμαλία δεν την κέρδισε την αγάπη του λαού. Την αγάπησαν λίγοι, κι όχι εύκολα. Έφυγε για τον αγύριστο ένα κρύο βράδυ του 1862- σε λίγο στη θέση της θα καθόταν η καρπερή σαν χωράφι Ρωσίδα Όλγα. Η Δούκισσα Αμαλία-Μαρία-Φρειδερίκη του Ολδεμβούργου έγινε Βασίλισσα της Ελλάδος το 1836 στο πλευρό του ψιλοελαττωματικού Όθωνα κι έφυγε νύχτα, μ' ένα μπόγο στέμματα που πρόλαβε να μαζέψει. Το Βρετανικό πλοίο που ταξίδεψε (χωρίς επιστροφή) τους έκπτωτους στη Βαυαρία λεγόταν Σκύλα: έτσι φώναζαν και την Αμαλία οι εξαγριωμένοι της υπήκοοι τον τελευταίο καιρό.
Η Αμαλία δεν είχε καν κόλπο. Χωρίς μήτρα, με συγγενή απλασία κόλπου και δυσπαρεύνια -πιθανότατα λόγω του άγνωστου για την εποχή συνδρόμου Mayer-Rokitansky-Kuster-Hauser.
Η Αμαλία/Αλίκη, απ' την άλλη, την κέρδισε την αγάπη του λαού. Την αγάπησαν σχεδόν όλοι, αν κι όχι εύκολα. Ήταν πεισματάρα και δουλευταρού η Αλίκη. Κι είχε καταπιεί κι έναν προβολέα- αυτό βοηθούσε πολύ. H προτεσταντικής αντοχής Αμαλία δεν την είχε και πολύ την λάμψη. Ο Φλωμπέρ που την είδε από κοντά την σκοτώνει με τρεις σειρές: «Ξαναείδα τη Μεγαλειοτάτη στο θέατρο. Λένε πως έχει ωραίο στήθος και ωραίο δέρμα. Πρόσωπο δίχως χαρακτήρα και άχαρο! Η Μεγαλειοτάτη γευματίζει έξι φορές την ημέρα, δεν της αποδίδουν κανέναν εραστή. Ο λαός την έχει βαρεθεί, κι εγώ το ίδιο, δίχως να ξέρω γιατί» (Γ.Φλωμπέρ, Το ταξίδι στην Ελλάδα, Δεκέμβριος 1850 - Φεβρουάριος 1851, Ολκός 2007).
Κι όμως ήταν τόσο ίδιες, τόσο απίστευτα ίδιες αυτές οι δυο Βασίλισσες των Ελλήνων- με απόφαση της Εθνοσυνέλευσης η μία, δια βοής η άλλη. Φορτισμένες με υπερπροσδοκίες, ζαλωμένες με επιθυμίες ενός ολόκληρου έθνους. Χωρίς πραγματική ιδιωτική ζωή: τα βασιλικά τους διαμερίσματα έπρεπε να 'ναι ανοιχτά στις διαθέσεις του κυρίαρχου λαού που τις είχε ανεβάσει στο θρόνο. Εύκολα σου φορά το στέμμα ο λαός, εύκολα σε πετάει στα σκυλιά. Κρύβουν αίμα, δάκρυα κι ιδρώτα οι τιάρες.
Η Βασίλισσα Αλίκη έπρεπε να παντρευτεί, γίνει μάνα, να χωρίσει, να ξαναπαντρευτεί, να ξαναχωρίσει, ν' αρρωστήσει, να πεθάνει μπροστά στον λαό της. Έπρεπε να είναι καλή μάνα, έπρεπε να είναι η αιωνίως νέα καλή μάνα και δασκάλα με τα χρυσά μαλλιά- ακόμα και στο νεκροκρέβατο.
Η Βασίλισσα Αμαλία έπρεπε επίσης να γίνει μάνα. ΄Ένα ολόκληρο έθνος περιεργαζόταν με αγωνία την κοιλιά της. ''Φούσκωσε από γκαστριά ή πάλι παράφαγε η Γερμανίδα;" Εγκλωβισμένη σε μια καμαρίλα Κωλέττηδων και Σία άνοιγε τα βασιλικά της πόδια στις παλατομαίες και στους παλατογιατρούς για το βασανιστήριο των σπόγγων: καθημερινά έπρεπε ν'αντέξει το μαρτύριο των διασταλτικών σπόγγων που άνοιγαν μέσα στον κόλπο της ώστε να κυλήσει με άνεση το βασιλικό σπέρμα του αγαθιάρη, κουφού απ' τις ελονοσίες και τα πολλά κινίνα Όθωνα.
Μόνο που η Αμαλία δεν είχε καν κόλπο, ήταν η Βασίλισσα–τέρας, η τιμωρία της Ελλάδας και η ντροπή των 'Ολντερμπουργκ. Χωρίς μήτρα, με συγγενή απλασία κόλπου και δυσπαρεύνια -πιθανότατα λόγω του άγνωστου για την εποχή συνδρόμου Mayer-Rokitansky-Kuster-Hauser. Ο Ν. Λούρος (στο βιβλίο του «Ανέκδοτα έγγραφα σχετικά με την ατεκνία των βασιλέων Όθωνος και Αμαλίας», 1953) δημοσίευσε μυστικά έγγραφα και ανατομικά σκίτσα που του εμπιστεύθηκε ο έγγονός του Ν. Κωστή, του πρώτου καθηγητή Μαιευτικής και γιατρού της Αμαλίας. Ο Λούρος σχολιάζει και την ''ταπεινωτική '' νεκροψία στην σωρό της: ''Από την άλλη πλευρά, σχετικά δηλαδή με το γεννητικό σύστημα της Αμαλίας, υπάρχει το αποστομωτικό πρωτόκολλο της νεκροψίας της, που βεβαιώνει ότι κατέβηκε στον τάφο παρθένα''.
Η Αμαλία της Ελλάδος και η Αλίκη της Ελλάδος κουράστηκαν πολύ γι'αυτό το έρημο το στέμμα, γι'αυτή την έρημη την αγάπη του λαού. Και τα κατάφεραν, η καθεμία με τον τρόπο της :
-Η Βασίλισσα Αλίκη πέθανε εικοσάχρονη στα εξηντατόσα της.
-Η Βασίλισσα Αμαλία παχιά, χήρα, τυλιγμένη στα γουνάκια της στέκεται μπροστά στον φωτογράφο της τελευταίας της φωτογραφίας. ''Bitte, lächeln Sie ein wenig, Eure Majestät! Bald geht's zu Ende !'', της λέει αυτός :
''Χαμογελάστε Μεγαλειοτάτη! Σε λίγο τελειώνουμε!'' Κι η χοντρέλα η Αμαλίτσα χαμογελάει,ίσως για πρώτη φορά τόσο αληθινά:
Δεν έχει καμμιά έννοια πια.
Ούτε για παιδί, ούτε για άντρα, ούτε για θρόνο.
σχόλια