Από το βιβλίο της Πατρίσια Χάισμιθ «Γάτες - Τρία διηγήματα, τρία ποιήματα, ένα δοκίμιο και επτά σχέδια» (Άγρα) η Ράνια Οικονομίδου επέλεξε το διήγημα «Η τελευταία λεία του Μινγκ» σε μετάφραση Ανδρέα Αποστολίδη.
Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τη ζωή μιας χαϊδεμένης γάτας, του Μινγκ, που ζει με την ιδιοκτήτριά του Ελέιν μια ζωή προνομιούχα, μακριά από την αγριότητα της ζωής στους δρόμους και τα pet shops. Όταν στη ζωή της ιδιοκτήτριάς του εμφανίζεται ο ζηλιάρης και διεκδικητικός εραστής της Τέντι, οι δυναμικές αλλάζουν.
Μεταξύ του Τέντι και του Μινγκ υπάρχει απέχθεια, ο ένας προσπαθεί να ξεγελάσει τον άλλον, με αποκορύφωμα την απόπειρα του Τέντι να πετάξει τον Μινγκ στη θάλασσα. Εκείνος καραδοκεί, περιμένοντας την ευκαιρία να εκδικηθεί τον Τέντι, πεπεισμένος ότι δεν αγαπά την Ελέιν. Η ανταγωνιστική, εχθρική σχέση τους θα φτάσει στα άκρα.
Η Πατρίσια Χάισμιθ γράφει μια ιστορία με όλα τα χαρακτηριστικά ενός ερωτικού τριγώνου. Ο Μινγκ είναι ο αφηγητής και αυτός που δίνει λύση, παίζοντας κρίσιμο ρόλο στην τελική έκβαση.
Πρόκειται για μία από τις τρεις ιστορίες του βιβλίου, στο οποίο βλέπουμε τη στενή σχέση της συγγραφέως με τα τετράποδα, με τα οποία μοιράστηκε τη ζωή της: τα έβλεπε ως πιο αξιοπρεπείς και ειλικρινείς συντρόφους σε σύγκριση με τους ανθρώπους, τους οποίους συχνά δυσκολευόταν να καταλάβει. Έζησε με πολλές γάτες κατά τη διάρκεια της ζωής της και αυτές υπήρξαν σταθερό στοιχείο στο έργο και στην τέχνη της: εμφανίζονται συχνά στα διηγήματα, στα ποιήματα και στα σκίτσα της.
Η δημιουργός των πιο σαγηνευτικών αντιηρώων παραμένει ακόμα και σήμερα, παρά την έκδοση των πολύ διαφωτιστικών ημερολογίων της, ένα άλυτο, τρομακτικό αίνιγμα, συναρπαστικό και απωθητικό ταυτόχρονα. Η πιο ευαίσθητη περιοχή αυτού του αινιγματικού χαρακτήρα βρίσκεται στη σχέση της με τις γάτες, καθώς πίστευε ότι προσέφεραν ένα είδος συντροφικότητας, ήρεμο, χωρίς απαιτήσεις, ιδανικό για τη φαντασία ενός συγγραφέα. Μακριά από την ανθρώπινη κοινωνικότητα, οι γάτες τής επέτρεψαν να λειτουργεί δημιουργικά – μάλιστα, όταν τις σχεδίαζε, τις θεωρούσε ως ένα «περιπατητικό, κοιμισμένο, συνεχώς μεταβαλλόμενο έργο τέχνης».
Οι γάτες ήταν πάντα κοντά της, κοιμούνταν δίπλα της ή πάνω στο γραφείο της όσο δούλευε. «Προσφέρουν στους συγγραφείς κάτι που οι ανθρώπινες συναναστροφές είναι αδύνατο να τους δώσουν: διακριτική συντροφιά που δεν απαιτεί ανταλλάγματα, ειρηνική και ανήσυχη σαν την ακύμαντη θάλασσα», έλεγε.
Ο συγγραφέας και μεταφραστής Paul Ingendaay γράφει: «Αν ποτέ γραφόταν η ιστορία των φιλόζωων της λογοτεχνίας, η Πατρίσια Χάισμιθ δεν θα κατακτούσε απλώς μια θέση ανάμεσά τους αλλά θα στεκόταν ισάξια πλάι σε δημιουργούς όπως ο Φραντς Κάφκα, ο Τζακ Λόντον, ο Ελίας Κανέτι και ο Τζ. Μ. Κουτσί, αποτελώντας μια εξέχουσα εκπρόσωπο του είδους. Σε αντίθεση με τη σκληρή μεταχείριση που επιφυλάσσει στις προσωπικές της σημειώσεις για τους ανθρώπους, τα ζώα χαίρουν άκρας εκτίμησης. Πρόκειται για σεβασμό που πηγάζει από τη γνώση και την εξοικείωση και όχι από συναισθηματικά κίνητρα».
Η Πατρίσια Χάισμιθ, που περιγράφει τις γάτες ως πηγές διακριτικής συντροφιάς η οποία δεν απαιτεί ανταλλάγματα, και υπήρξαν οι πιο πιστοί σύντροφοι στη ζωή της, μοιράζεται την ίδια πεποίθηση με τη Ράνια Οικονομίδου, που δεν είναι απλώς φιλόζωη αλλά ένα πρόσωπο που θεωρεί την παρουσία των ζώων στη ζωή της αναντικατάστατη και κάθε φορά δημιουργεί μια ισότιμη σχέση μαζί τους, κατανοώντας με σεβασμό τη διαφορετική τους προσωπικότητα και τη μυστηριώδη φύση τους.
