Το κοινωνικό συναίσθημα και ο δρόμος

apergia Facebook Twitter
Μια ασαφής αλλά σημαντική ιδέα δικαιοσύνης μιλάει στους νεότερους ή σε ένα μέρος τους. Φωτ.: Eurokinissi
0

ΜIA BΑΘΥΤΕΡΗ ΔΥΣΦΟΡΙΑ –όχι πάντα με μορφή θυμού– έχει απλωθεί.

Δεν μιλώ για αυτούς που ήδη έχουν ιδεολογική και εκλογική άποψη ή για όσους αναλύουν τον νεοφιλελευθερισμό, τις πολιτικές, τα διαχρονικά συστήματα. Μιλώ για νέους με κάποια ευαισθησία, για ένα κομμάτι της κοινωνίας που θεωρεί πως έχει βρεθεί «από κάτω» και σε συνθήκες μεγαλύτερης και άδικης ανασφάλειας.

Αν δεν υπήρχε κάτι –στον αέρα–, δεν θα μπορούσαν να μαζεύουν κόσμο οι απεργιακές συγκεντρώσεις της ΑΔΕΔΥ. Τα δε παραδοσιακά καλέσματα αριστεράς-ακροαριστεράς θα είχαν το συνηθισμένο, ήδη πεισμένο από πριν, κόσμο των ακτιβιστών.

Ούτε προσχώρηση άνευ όρου σε συνθήματα και λογικές σύγκρουσης, ούτε σνομπ ή περιφρονητική στάση απέναντι στα κύματα δυσφορίας και στο κοινωνικό συναίσθημα που δεν είναι μόνο για το τρένο στα Τέμπη, αλλά και για πολλές συσσωρευμένες ματαιώσεις.

Η δυσφορία έχει εξαπλωθεί και φυσικά είναι απολύτως «μεταρρυθμιστική» στον πυρήνα της: δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως είναι μια δυσφορία υπεράσπισης της αδράνειας ή των παραδοσιακών status. Eνδεχομένως να είναι η αναζήτηση –θολή και συναισθηματικά φιλτραρισμένη– ενός καλύτερου συστήματος δημόσιων υπηρεσιών, μιας καλύτερης μισθολογικά συνθήκης. Αναζήτηση κοινωνικής ασφάλειας, όχι κοινωνικής αδράνειας.

Το ότι υπάρχουν μερίδες, δίκτυα και συμφέροντα που αξιοποιούν και τη διαμαρτυρία για δικές τους βολές είναι άλλο. Εξάλλου, όπως κάθε κινητικότητα δεν είναι πάντα καλή, έτσι και κάθε «συντήρηση» ως αναζήτηση βιοτικής και συναισθηματικής ασφάλειας δεν είναι αναγκαστικά αντιδραστική. Μια ασαφής αλλά σημαντική ιδέα δικαιοσύνης μιλάει στους νεότερους ή σε ένα μέρος τους.

Πρέπει όμως να προστατευτεί από τις ευκολίες των δημαγωγών-κολάκων κάθε εξέγερσης και από τον χύμα συναισθηματισμό της «αντεκδίκησης». Αυτό είναι ευθύνη όσων υποτίθεται πως έχουν πολιτική παιδεία και εμπειρίες. Να λένε πως η δικαιοσύνη δεν έχει καμιά σχέση με την εκδίκηση, τη μεμονωμένη στοχοποίηση προσώπων, την ακραία γενίκευση.

Μην περιμένουμε από δεκαοχτάρηδες να έχουν προγραμματικό λόγο εν μέσω τέτοιων καταστάσεων. Γι’ αυτό ούτε προσχώρηση άνευ όρου σε συνθήματα και λογικές σύγκρουσης, ούτε σνομπ ή περιφρονητική στάση απέναντι στα κύματα δυσφορίας και στο κοινωνικό συναίσθημα που δεν είναι μόνο για το τρένο στα Τέμπη, αλλά και για πολλές συσσωρευμένες ματαιώσεις.

Οπτική Γωνία
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Ρεπορτάζ / Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Είκοσι τρένα που εκτελούν δρομολόγια στην μπλε και την κόκκινη γραμμή δεν έχουν κλιματισμό, ενώ το air condition στους παλιούς συρμούς της πράσινης γραμμής θυμίζει λοταρία: ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις δροσιά ή ζέστη.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Dr. Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι ένα μέλλον όπου τη ζωή των παιδιών μας δεν θα την ορίζει το γεγονός ότι υποφέρουν αλλά ότι ευημερούν»

Οπτική Γωνία / Zeina Jallad: «Ονειρεύομαι έναν ουρανό χωρίς πυραύλους και drones»

Η διευθύντρια του Κέντρου Μελετών Παλαιστινιακής Γης και καθηγήτρια στο Αμερικανικό Πανεπιστήμιο της Βηρυτού μιλά στη LiFO για την αποτυχία του διεθνούς δικαίου και το «sumud» ως καθημερινή εξέγερση απέναντι στην εξόντωση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ