Το νοερό συμβόλαιο του «πάρε με, όταν φτάσεις»

Το νοερό συμβόλαιο του «πάρε με, όταν φτάσεις» Facebook Twitter
Πρώτο Γυμνάσιο Αγίων Αναργύρων, Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων
0

Είχαμε κάνει μια συμφωνία οι δυο μας: στο σχολείο, στα παιδικά πάρτι, στις τυχαίες συναντήσεις με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, δεν θα με έφερνε σε δύσκολη θέση. Με αγκαλιές, φιλιά, συμβουλές ή παρατηρήσεις που την επόμενη μέρα θα έδιναν λαβή για κάποιο σχόλιο, κάποιο πείραγμα, κάποια ένταση στη σχολική αρένα.

Τα χρόνια περνούσαν και το συμβόλαιο ετηρείτο με θαυμαστή πειθαρχία από τη μαμά. Όχι σάλια δημοσίως, όχι φιλιά και μητρικές κορώνες, θα τα λέγαμε όλα μετά. Και το «μετά» ήταν δίκοπο μαχαίρι –σίγουρα άκουγες πράγματα που δεν θα ‘θελες να σου πει δημοσίως, αλλά τέλος πάντων, ήταν υπόθεση ιδιωτική, υπόθεση των δυο μας.

Το συμβόλαιο «έσπασε» στην προ-εφηβεία. Εκεί που πλέον είχα περίπου το μισό σετ αξεσουάρ των ενηλίκων. Κλειδιά του σπιτιού, μεγαλύτερη ελευθερία στο «μπες – βγες», πρόσβαση στα επικίνδυνα του σπιτιού (πώς ανεβαίνει και κατεβαίνει ο γενικός, πώς παίρνει μπρος το πλυντήριο, πώς ζεσταίνεις ή φτιάχνεις το φαγητό σου, κλ.π), περισσότερους καινούριους φίλους και χόμπι και συνήθειες, εκδρομές, φροντιστήρια, αποφάσεις για το μέλλον...

Τότε μπήκε στη ζωή μας το «πάρε με, όταν πας εκεί / αλλού / παρέκει». Εκείνη την εποχή, το κινητό ήταν κάτι σαν επιστημονική φαντασία, οπότε οι τσέπες του μπουφάν γέμιζαν με ψιλά ή τηλεκάρτες για να εξυπηρετήσουν τη μητρική (περίπου) εντολή.

Tο «πάρε με, όταν φτάσεις», μετά και την απερίγραπτη εθνική τραγωδία στα Τέμπη, δεν είναι απλώς η πρέσα της μάνας για έλεγχο, η ανάγκη για επίβλεψη, η προσπάθεια να προεκταθεί ο ομφάλιος λώρος σε αδιανόητες αποστάσεις. Είναι προφανώς η βαθιά επίγνωση της τυχαιότητας, που, πολύ συχνά μας κρατά στη ζωή σε αυτόν τον τόπο.

Η απάντηση συνήθως κυμαινόταν σε ύφος «ναι, ρε μαμά» και η πόρτα έκλεινε με κρότο, ειδικά αν στο κατώφλι περίμεναν φίλοι. Επίσης, η «εντολή» ξεχνιόταν το δευτερόλεπτο που έκλεινε η πόρτα. Καμία απολύτως σημασία στο «πάρε με, όταν φτάσεις», όπου κι αν πας, ό,τι κι αν γίνεται (συνήθως, της απότρελης γινόταν, αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα).

Το νερό έτρεξε μέχρι το αυλάκι της ενηλικίωσης, κι άλλα κύματα κι άλλες αγωνίες σκέπασαν εκείνα τα πρώτα άγχη («πού πας; Τι θα κάνετε; Μέχρι τις 23.00 να έχεις γυρίσει») –μοιραία και μέχρι το τέλος πιο ψύχραιμος και πιο διαλλακτικός ο άλλος πόλος του σπιτιού, ο μπαμπάς-, όμως, η εντολή ουδέποτε ακυρώθηκε ή έστω αμβλύνθηκε σε ό,τι αφορά την επιτακτικότητά της.

Οι Ευρωπαίοι φίλοι μας που αφήνουν γεια σε γονείς ήδη από τα 18 μπορεί και να γελούσαν με την ιδιαίτερη ταυτότητα του «μαμάκια» που κάθε Έλληνας κουβαλάει κάτω από τη ζακέτα (κι αυτήν να την πάρεις!). Και εμείς οι ίδιοι πολλές φορές, ξαπλωμένοι στο κρεβάτι κάποιου ψυχίατρου αναλογιζόμαστε και ανακαλύπτουμε το τραύμα της παρέμβασης των γονιών –και της μάνας, ειδικώς- στις ζωές μας.

Όμως, το «πάρε με, όταν φτάσεις», μετά και την απερίγραπτη εθνική τραγωδία στα Τέμπη, πλέον αναλύεται και αποδελτιώνεται διαφορετικά. Δεν είναι απλώς η πρέσα της μάνας για έλεγχο, η ανάγκη για επίβλεψη, η προσπάθεια να προεκταθεί ο ομφάλιος λώρος σε αδιανόητες αποστάσεις. Είναι προφανώς η βαθιά επίγνωση της τυχαιότητας, που, πολύ συχνά μας κρατά στη ζωή σε αυτόν τον τόπο.

Η γονική εμπειρία ότι το παιδί, όσο «γερές βάσεις» κι αν έχει πάρει (άλλη ελληνική κουβέντα για την ανατροφή του παιδιού: «γερές βάσεις», λες και είσαι εξαώροφη πολυκατοικία, τουλάχιστον), όσο έξυπνο κι αν είναι, δεν είναι ποτέ ασφαλές, αν, επιπροσθέτως, δεν είναι και τυχερό. (Τώρα, ίσως, εξηγείται κάπως το γιατί πολλοί πιστεύουν στο μάτι, στα ματζούνια, στις κατάρες, στις ευχές για καλοτυχία, στα φυλαχτά στον κόρφο και πώς να τους μεταπείσεις...).

Είναι να απελπίζεσαι –και κάπως να αιτιολογείς, όχι πάντως και να δικαιολογείς, όλη αυτή την προσκόλληση στο «παιδί», στο «ό,τι έχει και δεν έχει» η μάνα σου κι ο πατέρας σου.

Πιστεύοντας απολύτως τη φράση που λέει ότι «γονιός σημαίνει να ζεις μέσα στον τρόμο για το υπόλοιπο του βίου σου», το «πάρε με, όταν φτάσεις», αυτή την κουβέντα με την οποία οι περισσότεροι μεγαλώσαμε, θεωρώντας τη θηλιά στον λαιμό μας, δικαίως αυτές τις μέρες ανάγεται στην κορυφαία μητρική / πατρική / γονική ένδειξη αγωνίας. Στο πρώτο και τελευταίο συμβόλαιο που υπογράφεις με τους ανθρώπους που σε έφεραν στη ζωή, ανεξαρτήτως του είδους της σχέσης που σας διέπει.

Με όλες αυτές τις μαρτυρίες γονιών που έστειλαν παιδιά, μεγαλωμένα με κόπο και αυτοθυσία, και κλήθηκαν να μην αναληφθούν επί τόπου, αντικρίζοντας μία μαύρη σακούλα, το ράβεις. Δεν απαντάς, δεν διαμαρτύρεσαι, μόνο αγκαλιάζεις. Και παίρνεις, όταν φτάσεις. Όσων χρονών κι αν έφτασες. Όπου κι αν είχες σκοπό να πας. Ακόμη και στο ψιλικατζίδικο.

Οπτική Γωνία
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
 «Παρκάροντας» τα παιδιά στους παππούδες – μια ελληνική συνήθεια

Ψυχή & Σώμα / «Παρκάροντας» τα παιδιά στους παππούδες – μια ελληνική συνήθεια

Το καλοκαίρι πολλά παιδιά περνούν εβδομάδες ή και μήνες με τον παππού και τη γιαγιά. Είναι όμως αυτή μια υγιής λύση για όλους ή μήπως κρύβει παγίδες; Ποια είναι τα όρια, οι ρόλοι και οι ευθύνες; Η Τζούλη Αγοράκη μιλά με την ψυχοθεραπεύτρια Σοφιάνα Μηλιωρίτσα.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Γιατί κανείς δεν μας προστατεύει από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Οπτική Γωνία / Γιατί δεν μας προστατεύει κανείς από τον ανεξέλεγκτο θόρυβο;

Η Κομισιόν στέλνει τη χώρα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επειδή δεν έχει υιοθετήσει τα απαραίτητα σχέδια δράσης για την ηχορρύπανση. Τι σημαίνει αυτό για την καθημερινότητά μας; Μιλά στη LiFO ο ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ, Γεώργιος Παπανικολάου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ένας κανονικός αφελληνισμός

Οπτική Γωνία / Ένας κανονικός αφελληνισμός

Στη θέση εκείνων των ξένων που καλλιεργούσαν μια αληθινή σχέση με την Ελλάδα, πολλαπλασιάζονται τα φιμέ τζάμια των υπερπολυτελών τζιπ, αόρατοι και αδιάφοροι μεσάζοντες, αγοραστές επαύλεων που υπενοικιάζονται ή έχουν γίνει φρούρια με μικρούς ιδιωτικούς στρατούς τραμπούκων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Νανόπουλος: «Ζούμε το τέλος του ανθρώπου και τη γέννηση ενός νέου τύπου ύπαρξης»

Ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός και θεωρητικός φυσικός μιλά για την προέλευση της συνείδησης, τoν εγκέφαλο ως κβαντική μηχανή και το μέλλον του ανθρώπου ως υβριδίου τεχνολογίας και βιολογίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ