Το νοερό συμβόλαιο του «πάρε με, όταν φτάσεις»

Το νοερό συμβόλαιο του «πάρε με, όταν φτάσεις» Facebook Twitter
Πρώτο Γυμνάσιο Αγίων Αναργύρων, Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων
0

Είχαμε κάνει μια συμφωνία οι δυο μας: στο σχολείο, στα παιδικά πάρτι, στις τυχαίες συναντήσεις με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, δεν θα με έφερνε σε δύσκολη θέση. Με αγκαλιές, φιλιά, συμβουλές ή παρατηρήσεις που την επόμενη μέρα θα έδιναν λαβή για κάποιο σχόλιο, κάποιο πείραγμα, κάποια ένταση στη σχολική αρένα.

Τα χρόνια περνούσαν και το συμβόλαιο ετηρείτο με θαυμαστή πειθαρχία από τη μαμά. Όχι σάλια δημοσίως, όχι φιλιά και μητρικές κορώνες, θα τα λέγαμε όλα μετά. Και το «μετά» ήταν δίκοπο μαχαίρι –σίγουρα άκουγες πράγματα που δεν θα ‘θελες να σου πει δημοσίως, αλλά τέλος πάντων, ήταν υπόθεση ιδιωτική, υπόθεση των δυο μας.

Το συμβόλαιο «έσπασε» στην προ-εφηβεία. Εκεί που πλέον είχα περίπου το μισό σετ αξεσουάρ των ενηλίκων. Κλειδιά του σπιτιού, μεγαλύτερη ελευθερία στο «μπες – βγες», πρόσβαση στα επικίνδυνα του σπιτιού (πώς ανεβαίνει και κατεβαίνει ο γενικός, πώς παίρνει μπρος το πλυντήριο, πώς ζεσταίνεις ή φτιάχνεις το φαγητό σου, κλ.π), περισσότερους καινούριους φίλους και χόμπι και συνήθειες, εκδρομές, φροντιστήρια, αποφάσεις για το μέλλον...

Τότε μπήκε στη ζωή μας το «πάρε με, όταν πας εκεί / αλλού / παρέκει». Εκείνη την εποχή, το κινητό ήταν κάτι σαν επιστημονική φαντασία, οπότε οι τσέπες του μπουφάν γέμιζαν με ψιλά ή τηλεκάρτες για να εξυπηρετήσουν τη μητρική (περίπου) εντολή.

Tο «πάρε με, όταν φτάσεις», μετά και την απερίγραπτη εθνική τραγωδία στα Τέμπη, δεν είναι απλώς η πρέσα της μάνας για έλεγχο, η ανάγκη για επίβλεψη, η προσπάθεια να προεκταθεί ο ομφάλιος λώρος σε αδιανόητες αποστάσεις. Είναι προφανώς η βαθιά επίγνωση της τυχαιότητας, που, πολύ συχνά μας κρατά στη ζωή σε αυτόν τον τόπο.

Η απάντηση συνήθως κυμαινόταν σε ύφος «ναι, ρε μαμά» και η πόρτα έκλεινε με κρότο, ειδικά αν στο κατώφλι περίμεναν φίλοι. Επίσης, η «εντολή» ξεχνιόταν το δευτερόλεπτο που έκλεινε η πόρτα. Καμία απολύτως σημασία στο «πάρε με, όταν φτάσεις», όπου κι αν πας, ό,τι κι αν γίνεται (συνήθως, της απότρελης γινόταν, αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα).

Το νερό έτρεξε μέχρι το αυλάκι της ενηλικίωσης, κι άλλα κύματα κι άλλες αγωνίες σκέπασαν εκείνα τα πρώτα άγχη («πού πας; Τι θα κάνετε; Μέχρι τις 23.00 να έχεις γυρίσει») –μοιραία και μέχρι το τέλος πιο ψύχραιμος και πιο διαλλακτικός ο άλλος πόλος του σπιτιού, ο μπαμπάς-, όμως, η εντολή ουδέποτε ακυρώθηκε ή έστω αμβλύνθηκε σε ό,τι αφορά την επιτακτικότητά της.

Οι Ευρωπαίοι φίλοι μας που αφήνουν γεια σε γονείς ήδη από τα 18 μπορεί και να γελούσαν με την ιδιαίτερη ταυτότητα του «μαμάκια» που κάθε Έλληνας κουβαλάει κάτω από τη ζακέτα (κι αυτήν να την πάρεις!). Και εμείς οι ίδιοι πολλές φορές, ξαπλωμένοι στο κρεβάτι κάποιου ψυχίατρου αναλογιζόμαστε και ανακαλύπτουμε το τραύμα της παρέμβασης των γονιών –και της μάνας, ειδικώς- στις ζωές μας.

Όμως, το «πάρε με, όταν φτάσεις», μετά και την απερίγραπτη εθνική τραγωδία στα Τέμπη, πλέον αναλύεται και αποδελτιώνεται διαφορετικά. Δεν είναι απλώς η πρέσα της μάνας για έλεγχο, η ανάγκη για επίβλεψη, η προσπάθεια να προεκταθεί ο ομφάλιος λώρος σε αδιανόητες αποστάσεις. Είναι προφανώς η βαθιά επίγνωση της τυχαιότητας, που, πολύ συχνά μας κρατά στη ζωή σε αυτόν τον τόπο.

Η γονική εμπειρία ότι το παιδί, όσο «γερές βάσεις» κι αν έχει πάρει (άλλη ελληνική κουβέντα για την ανατροφή του παιδιού: «γερές βάσεις», λες και είσαι εξαώροφη πολυκατοικία, τουλάχιστον), όσο έξυπνο κι αν είναι, δεν είναι ποτέ ασφαλές, αν, επιπροσθέτως, δεν είναι και τυχερό. (Τώρα, ίσως, εξηγείται κάπως το γιατί πολλοί πιστεύουν στο μάτι, στα ματζούνια, στις κατάρες, στις ευχές για καλοτυχία, στα φυλαχτά στον κόρφο και πώς να τους μεταπείσεις...).

Είναι να απελπίζεσαι –και κάπως να αιτιολογείς, όχι πάντως και να δικαιολογείς, όλη αυτή την προσκόλληση στο «παιδί», στο «ό,τι έχει και δεν έχει» η μάνα σου κι ο πατέρας σου.

Πιστεύοντας απολύτως τη φράση που λέει ότι «γονιός σημαίνει να ζεις μέσα στον τρόμο για το υπόλοιπο του βίου σου», το «πάρε με, όταν φτάσεις», αυτή την κουβέντα με την οποία οι περισσότεροι μεγαλώσαμε, θεωρώντας τη θηλιά στον λαιμό μας, δικαίως αυτές τις μέρες ανάγεται στην κορυφαία μητρική / πατρική / γονική ένδειξη αγωνίας. Στο πρώτο και τελευταίο συμβόλαιο που υπογράφεις με τους ανθρώπους που σε έφεραν στη ζωή, ανεξαρτήτως του είδους της σχέσης που σας διέπει.

Με όλες αυτές τις μαρτυρίες γονιών που έστειλαν παιδιά, μεγαλωμένα με κόπο και αυτοθυσία, και κλήθηκαν να μην αναληφθούν επί τόπου, αντικρίζοντας μία μαύρη σακούλα, το ράβεις. Δεν απαντάς, δεν διαμαρτύρεσαι, μόνο αγκαλιάζεις. Και παίρνεις, όταν φτάσεις. Όσων χρονών κι αν έφτασες. Όπου κι αν είχες σκοπό να πας. Ακόμη και στο ψιλικατζίδικο.

Οπτική Γωνία
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πώς ξεπερνάς έναν χωρισμό;

Ψυχή & Σώμα / Πώς ξεπερνάς έναν χωρισμό;

Ο χωρισμός δεν είναι απλώς το τέλος μιας σχέσης – είναι μια μικρή απώλεια, μια αναμέτρηση με το κενό. Γιατί πονά τόσο; Πόσος καιρός χρειάζεται για να επουλωθεί πραγματικά η καρδιά; Και γιατί στις δυτικές κοινωνίες νιώθουμε πως πρέπει να το «ξεπεράσουμε» γρήγορα;
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ