Το νοερό συμβόλαιο του «πάρε με, όταν φτάσεις»

Το νοερό συμβόλαιο του «πάρε με, όταν φτάσεις» Facebook Twitter
Πρώτο Γυμνάσιο Αγίων Αναργύρων, Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων
0

Είχαμε κάνει μια συμφωνία οι δυο μας: στο σχολείο, στα παιδικά πάρτι, στις τυχαίες συναντήσεις με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, δεν θα με έφερνε σε δύσκολη θέση. Με αγκαλιές, φιλιά, συμβουλές ή παρατηρήσεις που την επόμενη μέρα θα έδιναν λαβή για κάποιο σχόλιο, κάποιο πείραγμα, κάποια ένταση στη σχολική αρένα.

Τα χρόνια περνούσαν και το συμβόλαιο ετηρείτο με θαυμαστή πειθαρχία από τη μαμά. Όχι σάλια δημοσίως, όχι φιλιά και μητρικές κορώνες, θα τα λέγαμε όλα μετά. Και το «μετά» ήταν δίκοπο μαχαίρι –σίγουρα άκουγες πράγματα που δεν θα ‘θελες να σου πει δημοσίως, αλλά τέλος πάντων, ήταν υπόθεση ιδιωτική, υπόθεση των δυο μας.

Το συμβόλαιο «έσπασε» στην προ-εφηβεία. Εκεί που πλέον είχα περίπου το μισό σετ αξεσουάρ των ενηλίκων. Κλειδιά του σπιτιού, μεγαλύτερη ελευθερία στο «μπες – βγες», πρόσβαση στα επικίνδυνα του σπιτιού (πώς ανεβαίνει και κατεβαίνει ο γενικός, πώς παίρνει μπρος το πλυντήριο, πώς ζεσταίνεις ή φτιάχνεις το φαγητό σου, κλ.π), περισσότερους καινούριους φίλους και χόμπι και συνήθειες, εκδρομές, φροντιστήρια, αποφάσεις για το μέλλον...

Τότε μπήκε στη ζωή μας το «πάρε με, όταν πας εκεί / αλλού / παρέκει». Εκείνη την εποχή, το κινητό ήταν κάτι σαν επιστημονική φαντασία, οπότε οι τσέπες του μπουφάν γέμιζαν με ψιλά ή τηλεκάρτες για να εξυπηρετήσουν τη μητρική (περίπου) εντολή.

Tο «πάρε με, όταν φτάσεις», μετά και την απερίγραπτη εθνική τραγωδία στα Τέμπη, δεν είναι απλώς η πρέσα της μάνας για έλεγχο, η ανάγκη για επίβλεψη, η προσπάθεια να προεκταθεί ο ομφάλιος λώρος σε αδιανόητες αποστάσεις. Είναι προφανώς η βαθιά επίγνωση της τυχαιότητας, που, πολύ συχνά μας κρατά στη ζωή σε αυτόν τον τόπο.

Η απάντηση συνήθως κυμαινόταν σε ύφος «ναι, ρε μαμά» και η πόρτα έκλεινε με κρότο, ειδικά αν στο κατώφλι περίμεναν φίλοι. Επίσης, η «εντολή» ξεχνιόταν το δευτερόλεπτο που έκλεινε η πόρτα. Καμία απολύτως σημασία στο «πάρε με, όταν φτάσεις», όπου κι αν πας, ό,τι κι αν γίνεται (συνήθως, της απότρελης γινόταν, αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα).

Το νερό έτρεξε μέχρι το αυλάκι της ενηλικίωσης, κι άλλα κύματα κι άλλες αγωνίες σκέπασαν εκείνα τα πρώτα άγχη («πού πας; Τι θα κάνετε; Μέχρι τις 23.00 να έχεις γυρίσει») –μοιραία και μέχρι το τέλος πιο ψύχραιμος και πιο διαλλακτικός ο άλλος πόλος του σπιτιού, ο μπαμπάς-, όμως, η εντολή ουδέποτε ακυρώθηκε ή έστω αμβλύνθηκε σε ό,τι αφορά την επιτακτικότητά της.

Οι Ευρωπαίοι φίλοι μας που αφήνουν γεια σε γονείς ήδη από τα 18 μπορεί και να γελούσαν με την ιδιαίτερη ταυτότητα του «μαμάκια» που κάθε Έλληνας κουβαλάει κάτω από τη ζακέτα (κι αυτήν να την πάρεις!). Και εμείς οι ίδιοι πολλές φορές, ξαπλωμένοι στο κρεβάτι κάποιου ψυχίατρου αναλογιζόμαστε και ανακαλύπτουμε το τραύμα της παρέμβασης των γονιών –και της μάνας, ειδικώς- στις ζωές μας.

Όμως, το «πάρε με, όταν φτάσεις», μετά και την απερίγραπτη εθνική τραγωδία στα Τέμπη, πλέον αναλύεται και αποδελτιώνεται διαφορετικά. Δεν είναι απλώς η πρέσα της μάνας για έλεγχο, η ανάγκη για επίβλεψη, η προσπάθεια να προεκταθεί ο ομφάλιος λώρος σε αδιανόητες αποστάσεις. Είναι προφανώς η βαθιά επίγνωση της τυχαιότητας, που, πολύ συχνά μας κρατά στη ζωή σε αυτόν τον τόπο.

Η γονική εμπειρία ότι το παιδί, όσο «γερές βάσεις» κι αν έχει πάρει (άλλη ελληνική κουβέντα για την ανατροφή του παιδιού: «γερές βάσεις», λες και είσαι εξαώροφη πολυκατοικία, τουλάχιστον), όσο έξυπνο κι αν είναι, δεν είναι ποτέ ασφαλές, αν, επιπροσθέτως, δεν είναι και τυχερό. (Τώρα, ίσως, εξηγείται κάπως το γιατί πολλοί πιστεύουν στο μάτι, στα ματζούνια, στις κατάρες, στις ευχές για καλοτυχία, στα φυλαχτά στον κόρφο και πώς να τους μεταπείσεις...).

Είναι να απελπίζεσαι –και κάπως να αιτιολογείς, όχι πάντως και να δικαιολογείς, όλη αυτή την προσκόλληση στο «παιδί», στο «ό,τι έχει και δεν έχει» η μάνα σου κι ο πατέρας σου.

Πιστεύοντας απολύτως τη φράση που λέει ότι «γονιός σημαίνει να ζεις μέσα στον τρόμο για το υπόλοιπο του βίου σου», το «πάρε με, όταν φτάσεις», αυτή την κουβέντα με την οποία οι περισσότεροι μεγαλώσαμε, θεωρώντας τη θηλιά στον λαιμό μας, δικαίως αυτές τις μέρες ανάγεται στην κορυφαία μητρική / πατρική / γονική ένδειξη αγωνίας. Στο πρώτο και τελευταίο συμβόλαιο που υπογράφεις με τους ανθρώπους που σε έφεραν στη ζωή, ανεξαρτήτως του είδους της σχέσης που σας διέπει.

Με όλες αυτές τις μαρτυρίες γονιών που έστειλαν παιδιά, μεγαλωμένα με κόπο και αυτοθυσία, και κλήθηκαν να μην αναληφθούν επί τόπου, αντικρίζοντας μία μαύρη σακούλα, το ράβεις. Δεν απαντάς, δεν διαμαρτύρεσαι, μόνο αγκαλιάζεις. Και παίρνεις, όταν φτάσεις. Όσων χρονών κι αν έφτασες. Όπου κι αν είχες σκοπό να πας. Ακόμη και στο ψιλικατζίδικο.

Οπτική Γωνία
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Οι αλλαγές που φέρνουν στο μεταναστευτικό η πρόσφατη απόφαση της Λειψίας και η νέα πολιτική του Μερτς/ Μεταναστευτικό: Από τη Μέρκελ στον Μερτς και η αλλαγή που φέρνει η απόφαση της Λειψίας

Βασιλική Σιούτη / Μεταναστευτικό: Πώς επηρεάζει την Ελλάδα η αλλαγή πολιτικής της Γερμανίας;

Μετά την εκλογή του Φρίντριχ Μερτς, η Γερμανία αυστηροποιεί τη μεταναστευτική πολιτική της και αναζητά τρόπους για να εξαιρεθεί από την υποχρέωση εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ώστε να μην κάνει δεκτά νέα αιτήματα ασύλου.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες; 

Οπτική Γωνία / Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες ενώ δεν έχουμε να φάμε;

Αν νομίζετε ότι η επίδειξη πλούτου προκαλεί σήμερα κοινωνική κατακραυγή, πλανάστε. Άνθρωποι που δυσκολεύονται οικονομικά, αντί να βιώσουν ταξική αφύπνιση, βλέποντας πώς ζει η δισεκατομμυριούχος σταρ του TikTok, θέλουν να μάθουν τα πάντα γι' αυτήν.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανήλικοι στην πρώτη γραμμή: Το νέο πρόσωπο της ακροδεξιάς στη Θεσσαλονίκη

Ελλάδα / 13χρονα παιδιά σε νεοναζιστικές συμμορίες: Πώς φτάσαμε εδώ;

Όλο και περισσότεροι έφηβοι και νέοι φαίνεται να γοητεύονται από ακροδεξιές ιδεολογίες. Τι σηματοδοτεί η έκρηξη αυτού του επικίνδυνου φαινομένου; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, Άρης Στυλιανού.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
« Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Οπτική Γωνία / «Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Ο επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας της Θρησκείας της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ και διδάκτορας των πανεπιστημίων Βοστώνης και Λουβέν Χαράλαμπος Βέντης μιλά για την εκλογή του νέου Πάπα, την «επιστροφή» της θρησκείας και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα η Καθολική και η Ορθόδοξη Εκκλησία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει…

Οπτική Γωνία / Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει

Την τελευταία δεκαετία, όλα σχεδόν έχουν αλλάξει στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα σε εκείνο το κομμάτι της που βρισκόταν παραδοσιακά και ιστορικά απέναντι στη συντηρητική παράταξη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πως θα το ξοδέψεις

Ρεπορτάζ / Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πώς θα το ξοδέψεις

Η απόφαση της κυβέρνησης να καταβάλλεται το επίδομα ανεργίας και άλλες κοινωνικές παροχές σε προπληρωμένη κάρτα, με πλαφόν 50% στην ανάληψη μετρητών, προκαλεί την αγανάκτηση των δικαιούχων. Σχολιάζουν στη LIFO άνεργοι πολίτες, ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ και εκπρόσωποι κλάδων που πλήττονται.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Empty the Tanks»: Σώστε τα δελφίνια!

Ρεπορτάζ / «Empty the Tanks»: Πότε θα σταματήσει η αιχμαλωσία των δελφινιών;

Η παγκόσμια καμπάνια «Empty the Tanks» εναντιώνεται στην αιχμαλωσία και την εκμετάλλευση των δελφινιών. Πώς εκφράζεται η κινητοποίηση στην Ελλάδα και ποια η τύχη των δελφινιών του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου; Μιλούν στη LIFO εκπρόσωποι οργανώσεων, αλλά και ο ιδρυτής του Αττικού Πάρκου.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Υψηλοί τόνοι για τα Τέμπη, χαμηλοί για τα ελληνοτουρκικά 

Οπτική Γωνία / Υψηλοί τόνοι για τα Τέμπη, χαμηλοί για τα ελληνοτουρκικά 

Τα Τέμπη συνεχίζουν να πυροδοτούν εντάσεις μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αντιθέτως στα ελληνοτουρκικά και στο θέμα της πώλησης των Eurofighter στην Τουρκία που απασχόλησε την επικαιρότητα, η κριτική για τη στάση της κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ είναι σε χαμηλούς τόνους.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Οδός Βύρωνος: Ένας δρόμος-ντροπή για τον δημόσιο χώρο

Aθήνα / Οδός Βύρωνος: Ένας δρόμος-ντροπή για τον δημόσιο χώρο

Τα πεζοδρόμια στην καρδιά της πόλης έχουν παραδοθεί στα τουριστικά καταστήματα, αποκλείοντας τους πιο ευάλωτους πολίτες, ενώ η Αθήνα χάνει τον βασικό λόγο ύπαρξής της: να είναι μια πόλη για ανθρώπους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Έχετε «επιστροφή φόρου»: Οι συχνότερες περιπτώσεις phishing

Οπτική Γωνία / «Έχετε επιστροφή φόρου, πατήστε εδώ»: Πώς να γλιτώσεις από το phishing

Παραπλανητικά μηνύματα, αποκάλυψη προσωπικών δεδομένων, χακάρισμα τραπεζικών λογαριασμών. Το phishing είναι πιο συχνό και πολύ πιο επικίνδυνο πιο επικίνδυνο απ' ό,τι νομίζουμε. Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Κυβερνοασφάλειας στο Τμήμα Ψηφιακών Συστημάτων του Πανεπιστημίου Πειραιώς και επικεφαλής της Εθνικής Ομάδας Κυβερνοασφάλειας, Χρήστος Ξενάκης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Το χρονικό των χαμένων βίντεο των Τεμπών

Οπτική Γωνία / Το χρονικό των χαμένων βίντεο των Τεμπών

Η υπόθεση των χαμένων βίντεο των Τεμπών αναδεικνύει, για ακόμη μία φορά, λανθασμένους χειρισμούς που έγιναν σε κρίσιμες φάσεις της ανακριτικής διαδικασίας, αφήνοντας πλήθος αναπάντητων ερωτημάτων.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
ΕΠΕΞ Ιλιρίντα Μουσαράι: «Ο πατέρας μου κατάφερε φέτος για πρώτη φορά να ψηφίσει και να αισθανθεί πολίτης όχι στην Ελλάδα, όπου ζει εδώ και τριάντα χρόνια, αλλά στην Αλβανία»

Πολιτική /  Ιλιρίντα Μουσαράι: «Η Αλβανία δεν είναι η “Κολομβία της Ευρώπης”»

Με αφορμή τις αλβανικές κοινοβουλευτικές εκλογές της 11ης Μαΐου, μία επίκαιρη συζήτηση με την Ιλιρίντα Μουσαράι, την αλβανικής καταγωγής πολιτική επιστήμονα και υποψήφια διδάκτορα στο Τμήμα Κοινωνιολογίας του ΕΚΠΑ.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Πόσο κοστίζει σήμερα το μεγάλωμα ενός παιδιού στην Ελλάδα;

Ρεπορτάζ / Είσαι γονιός στην Ελλάδα; Θα γονατίσεις οικονομικά

Πόσο κοστίζει το μεγάλωμα ενός παιδιού στην Ελλάδα και πώς σχετίζεται με το δημογραφικό προβλημα; Τα έξοδα ξεκινούν από τη βρεφική ηλικία και αυξάνονται σταδιακά. Τι αναφέρουν οι ίδιοι οι γονείς, τι συμβουλεύουν οι ειδικοί επιστήμονες και τι μέτρα έχει λάβει η κυβέρνηση;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Φυλακές Κορυδαλλού: Πότε θα πάνε στον Ασπρόπυργο και ποιο είναι το σχέδιο για την τύχη των παλιών κτιρίων

Ρεπορτάζ / Πότε θα φύγουν τελικά οι φυλακές από τον Κορυδαλλό;

Η απομάκρυνση των φυλακών Κορυδαλλού και η μεταφορά τους στον Ασπρόπυργο αποτελεί πάγιο αίτημα της τοπικής κοινωνίας και είναι ένα έργο βαρύνουσας σημασίας. Πότε θα γίνει η μετεγκατάστασή τους και πώς θα αξιοποιηθούν τα παλιά κτίρια;
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ