Μοχλός πίεσης.

Το Σαββατοκύριακο της σκέψης, της αυτογνωσίας και των βαθυστόχαστων συμπερασμάτων. Φόρεσε ο σοβαρός Τύπος τα ρούχα της διανόησης και έψαξε να βρει «τις πταίει» στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αναλύσεις επί αναλύσεων από ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους, αρθρογράφους, συγγραφείς, παράγοντες, ποδοσφαιριστές, ανθρώπους της πιάτσας και άλλα μεγάλα πνεύματα. Αν και το θέμα είναι επίκαιρο, η παρόμοια αρθρογραφία είναι χιλιογραμμένη και χιλιοδιαβασμένη. Οι διαπιστώσεις είναι οι ίδιες. Ξεκινούν από τους παράγοντες, περνούν στον οπαδικό Τύπο, μετά παίρνουν σειρά οι σύνδεσμοι και στο τέλος καταλήγουμε στο (όπως έχει πει και σχολιαστής της κρατικής τηλεόρασης) «πασιφανές και ηλίου φαεινότερο»: πως το ποδόσφαιρο είναι καθρέφτης της κοινωνίας μας.

Η λογική «καθρέφτης της κοινωνίας μας» είναι ένα από τα απαραίτητα αξεσουάρ της εποχής της κρίσης. Αν όντως, όμως, το λαοφιλές άθλημα διαμορφώνεται από το κοινωνικό γίγνεσθαι, αυτό σημαίνει πως η αγγλική κοινωνία είναι τόσο ανταγωνιστική και υπέροχη, που ο ωφελιμισμός του Μπένθαμ έχει βρει νόημα. Επίσης, οι Ισπανοί πρέπει να ζουν τόσο μονιασμένα και προγραμματισμένα όσο τέλειες είναι και οι πάσες που ανταλλάσσουν μεταξύ τους οι ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα. Τέλος, το Euro του 2004 θα έπρεπε να αποδεικνύει πως οι Έλληνες είναι ένα έθνος που «όταν θέλει, μπορεί »και όχι ένας βίαιος και κακός όχλος. Δεν είναι έτσι, όμως. Η κάθε κοινωνία δεν έχει το ποδόσφαιρο που την αντικατοπτρίζει αλλά το ποδόσφαιρο που θέλει να πουλήσει.

Ευχή και κατάρα του ελληνικού αθλητισμού είναι η διασύνδεσή του με το κράτος. Οι ομάδες, ενώ έχουν γίνει εταιρείες, περιμένουν από το κράτος να τις σώσει από τα χρέη, τα δάνεια και να τις χρηματοδοτήσεις. Γι' αυτό εμφανίζονται επιχειρηματίες (sic) που δεν θέλουν να επενδύσουν και να βγάλουν, αλλά να εισβάλλουν, ν' αρπάξουν και να φύγουν. Έτσι, αντί να προσπαθούν, όπως κάθε εταιρεία, να κατασκευάσουν ένα ανταγωνιστικό προϊόν, καταλήγουν να χρησιμοποιούν τις ομάδες σαν μοχλό πίεσης. Θυμηθείτε τον οργισμένο λαό του ΠΑΟΚ πόσο ήρεμος αισθανόταν όταν το «Κράτος των Αθηνών» αγόραζε το ξενοδοχείο Ακροπόλ από τον Μπατατούδη ή τα αδέσμευτα παιδιά της ΑΕΚ όταν η ομάδα έμπαινε στο άρθρο 44 και φυσικά τα λαϊκά παιδιά του Πειραιά που τόσο άνετα κάθονται στις κερκίδες ενός γηπέδου που έφτιαξε το κράτος για να παίρνει τα έσοδά του μια ανώνυμη εταιρεία.