Σαν σήμερα, στις 13 Μαΐου 2009, έφυγε από τη ζωή ο Ιταλός ορειβάτης και σκιέρ Ακίλλε Κομπανιόνι, ένας από τους δύο πρώτους ανθρώπους που κατέκτησαν την κορυφή του Κ2, της δεύτερης υψηλότερης και ίσως πιο επικίνδυνης κορυφής στον κόσμο. Πέθανε σε ηλικία 94 ετών στην Αόστα της βορειοδυτικής Ιταλίας, αφήνοντας πίσω του μια κληρονομιά τόσο γεμάτη δόξα όσο και σκιές.
Ο Κομπανιόνι γεννήθηκε στις 26 Σεπτεμβρίου 1914 στη Σάντα Κατερίνα ντι Βαλφούρβα, στα ορεινά της Λομβαρδίας. Από μικρός είχε πάθος με το βουνό, το οποίο τον οδήγησε σε καριέρα στο σώμα Alpini του ιταλικού στρατού και σε πρωταθλήματα σκι αντοχής. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο εγκαταστάθηκε στη Τσερβίνια, όπου εργάστηκε ως εκπαιδευτής σκι και οδηγός βουνού. Εκεί, διατηρούσε και ένα μικρό μουσείο με ενθύμια από την ανάβασή του στο Κ2, για το οποίο ήταν υπερήφανος μέχρι το τέλος της ζωής του.
Η ιστορική αποστολή του 1954 στο Κ2 – το οποίο δεσπόζει στα σύνορα Πακιστάν και Κίνας – υπήρξε εμβληματική για την Ιταλία της μεταπολεμικής εποχής. Ο Κομπανιόνι, μαζί με τον Λίνο Λατσεντέλλι, ήταν οι πρώτοι που έφτασαν στην κορυφή στις 31 Ιουλίου 1954, σε μια εποχή που ο ανταγωνισμός για την κατάκτηση των Ιμαλαΐων ήταν έντονος. Η επιτυχία τους θεωρήθηκε σύμβολο εθνικής αναγέννησης και αναγνωρίστηκε τόσο από την ιταλική όσο και την πακιστανική κυβέρνηση.
Ωστόσο, η ανάβαση αυτή δεν έμεινε ανεξίτηλη μόνο για την ηρωική της διάσταση. Έμεινε επίσης στην ιστορία της ορειβασίας για την ηθική αντιπαράθεση που τη συνόδευσε. Ο τρίτος ορειβάτης της αποστολής, ο νεαρός Βάλτερ Μπονάτι, μαζί με τον Πακιστανό αχθοφόρο Αμίρ Μεχντί, είχαν επιφορτιστεί με τη μεταφορά των φιαλών οξυγόνου στην Κατασκήνωση IX, που επρόκειτο να είναι το τελικό ορμητήριο προς την κορυφή. Όταν έφτασαν στο σημείο, διαπίστωσαν ότι η σκηνή των Κομπανιόνι και Λατσεντέλλι είχε στηθεί εσκεμμένα ψηλότερα, σε απρόσιτο σημείο, καθιστώντας αδύνατη την επαφή.
Ο Μπονάτι και ο Μεχντί υποχρεώθηκαν να περάσουν τη νύχτα στο ύπαιθρο, στους -40°C, χωρίς σκηνή ή υπνόσακους. Ο Μεχντί υπέστη σοβαρά κρυοπαγήματα και έχασε όλα του τα δάχτυλα των ποδιών. Ο Κομπανιόνι κατηγόρησε αργότερα τον Μπονάτι ότι χρησιμοποίησε μέρος του οξυγόνου, κάτι που απορρίφθηκε από ιταλικό δικαστήριο το 1964. Ο ίδιος ο Λατσεντέλλι, σε βιβλίο του το 2004, παραδέχθηκε την ορθότητα της εκδοχής του Μπονάτι, αναγνωρίζοντας ότι ο Κομπανιόνι είχε στήσει τη σκηνή σε διαφορετικό σημείο για να εμποδίσει τον Μπονάτι να συμμετάσχει στην κορυφή. Το 2008, η Ιταλική Ομοσπονδία Ορειβασίας αναγνώρισε επισήμως την αφήγηση του Μπονάτι.
Παρά την αμφιλεγόμενη του στάση, ο Ακίλλε Κομπανιόνι παρέμεινε κεντρική μορφή για τη γενιά του. Γνώρισε τον θαυμασμό ορειβατών όπως ο Ράινχολντ Μέσνερ, που τον περιέγραψε ως «έναν σωματικά ισχυρό ορειβάτη, με καρδιά και πνευμόνια». Έγραψε δύο βιβλία για την εμπειρία του στο Κ2 (1958 και 2004) και αφιέρωσε τη ζωή του στη φύση και στα βουνά. Άφησε πίσω του τη σύζυγό του Έλντα, έναν επιζώντα γιο, και τη μνήμη μιας από τις πιο διάσημες – και επίμαχες – αναβάσεις στην ιστορία της ορειβασίας.
Όπως έγραψαν οι Maurice Isserman και Stewart Weaver στο βιβλίο τους Fallen Giants, «κανείς δεν βγήκε από αυτή την ιστορία αλώβητος». Ίσως όμως, αυτή ακριβώς η πολυπλοκότητα είναι που κρατά ζωντανή την ιστορία του Κ2 και του Κομπανιόνι ως ένα παράδειγμα ανθρώπινης φιλοδοξίας, αντιπαράθεσης και θριάμβου.
