Athens, the final frontier

Athens, the final frontier Facebook Twitter
0

Τρίτη βράδυ σε illegal μπαρ της Βαρκελώνης, παράνομο αλλά όχι ιδιαίτερα λούμπεν υπόγειο μπαρ στη γοτθική συνοικία. Στο κτίριο από πάνω τα απλωμένα ρούχα των ενοίκων, από κάτω μια σιδερένια κλειδαμπαρωμένη πόρτα που θύμιζε γκαράζ, και ένα κουδούνι για τους υποψιασμένους. Ένα cd με ένα best of των Cure (!) παίζει σε χαμηλή ένταση και κουλ παρέες Βαρκελωνέζων πίνουν το ποτό τους και συζητάνε χαμηλόφωνα σε έναν πάγκο σε σχήμα «π». Πίνουμε ένα δυνατό μαύρο αψέντι (οι φήμες λένε ότι και να θέλεις δεν σου σερβίρουν πάνω από τρία), φαντασιωνόμαστε ότι ζούμε στην εποχή του Τουλούζ-Λοτρέκ και σκεφτόμαστε τα πιο τρελά μέρη που έχουμε πάει στην πόλη μας, το αντίστοιχο π.χ. illegal της Αθήνας, που δεν είναι στην πραγματικότητα illegal (αυτά τα μέρη είναι «θεσμικά» και ιδιοσυγκρασιακά εκτός νόμου και τάξης), όπως ένα φαινομενικά πατσατζίδικο στο Πέραμα ονόματι «Κήπος», που ίσως είναι τελικά το μοναδικό εναπομείναν αυθεντικό σκυλάδικο (με την κυριολεκτική, «παραδοσιακή» έννοια του όρου) με τις ντέκα Καίτες Ντάλη να τραγουδάνε ρεμπέτικα και τους βαρύμαγκες να σπάνε ποτήρια με ρετσίνα τρώγοντας ταυτόχρονα τηγανητό γαύρο. Ή το Saloon στα Ιλίσια, εκεί που κάποτε γύριζε βιντεοταινίες ο Δαλιανίδης και οι Αμερικάνοι που έμεναν στα παρακείμενα ξενοδοχεία (Holiday Inn, Caravel κ.λπ.) το έκλειναν για ένα βράδυ και έκαναν κιτς πάρτι, που η Βουγιουκλάκη έτρωγε σνίτσελ με πιπέρι και που ο υπέροχος κύριος Γιάννης (ιδιοκτήτης, μπάρμαν και πρώην σερβιτόρος του Μαγεμένου Αυλού) συνεχίζει να σερβίρει ουίσκια με 3 ευρώ δίπλα από την vintage ταμειακή-Λούκι Λουκ-ταμειακή μηχανή και οι σερβιτόροι μοιάζουν να ξεπήδησαν από ιταλική κωμωδία του '60. Ή ένα ξημέρωμα Κυριακής που περάσαμε στη ζούλα μαζί με μια νταλίκα στη λαχαναγορά του Ρέντη και φάγαμε σουβλάκια στο διανυκτερεύον εστιατόριο εκεί, που έμοιαζε με μοτέλ-diner της route 66 (και όχι, ο Βίνσεντ Γκάλο δεν ήταν στα περίχωρα). Ή στο κλαμπ Δρόμος στον Πειραιά, που θα μπορούσε να είναι επαρχιακό μαγαζί στην Κυπαρισσία και «φιλοξενούσε» τον πιο ετερόκλητο κόσμο, από λαϊκά τεκνά μέχρι wannabe Σάσα Μπάστα κορίτσια και από αλκοολικούς νταβατζήδες μέχρι τον Χατζηγιάννη της Κοκκινιάς. Ή στο SMS στο Μπουρνάζι που κλείνει γύρω στις 10 το πρωί, γεμάτο από ανθρώπους που πετάνε χαρτοπετσέτες στον αέρα και μπαργούμαν που ανεβαίνουν στα μπαρ σε ένα κομμάτι που μοιάζει με λαϊκό αλλά είναι και λίγο νησιώτικο, αλλά μόνο αυτοί το ξέρουν. Και η λίστα είναι ατελείωτη. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάτι που μοιάζει σαν περίεργο «κουτί» στην αυξανόμενα συντηρητική Ευρώπη όπου η political correctness (my ass) ανθεί, στην Ελλάδα είναι κάτι το αυτονόητο και, ακόμα και αν μερικοί το ορίζουν ως καλτ (και δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω), στην ουσία είναι μια ακομπλεξάριστη διασκέδαση για μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, ένα ας πούμε πανηγύρι στην Ικαρία που οι κουλτουριάρηδες το ορίζουν παραδοσιακό απλά επειδή δεν το αφομοιώνουν. Οι ντόπιοι αδιαφορούν για την (so called) παράδοση. Απλά διασκεδάζουν. Όπως και όλοι οι υπόλοιποι στα παραπάνω μαγαζιά. Και αυτό είναι το ατού του nightlife της Αθήνας. Δεν υπάρχει illegal όχι γιατί ο νόμος δεν το ορίζει ως τέτοιο αλλά γιατί ο τύπος με το πορτοκαλί κοστούμι που συνοδεύει μια τραβεστί μετά τη βάρδια της στο New Trust στις Τζιτζιφιές ίσως και να την έχει ερωτευτεί. Και αυτό δεν είναι cult. Είναι απλά η πραγματική ζωή εκεί έξω. Παρασκευή βράδυ 1 Ιουνίου λαμβάνω sms από το υπουργείο Μεταφορών και Συγκοινωνιών: «Σας υπενθυμίζουμε ότι από τις 02/06 εφαρμόζεται ο νέος ΚΟΚ. Ενημερωθείτε: www.yme.gr. Η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη». Όντως.

Πολιτισμός
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μάχη για τον «Δαβιδ» του Μιχαήλ Άγγελου: Η ελευθερία της έκφρασης ενάντια στην προστασία της αξιοπρέπειας

Πολιτισμός / Ο «Δαβίδ» του Μιχαήλ Άγγελου και η ελευθερία της έκφρασης κόντρα στην προστασία των καλλιτεχνικών θησαυρών

Στη Φλωρεντία, η Galleria dell'Accademia υπερασπίζεται τον Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου, ένα αριστούργημα του 1504, από απαξιωτικές και μη εξουσιοδοτημένες εμπορικές χρήσεις
NEWSROOM
Πέθανε ο Ρίτσαρντ Σέρα, ο τελευταίος μεγάλος Αμερικανός καλλιτέχνης

Πολιτισμός / Πέθανε ο Ρίτσαρντ Σέρα, ο τελευταίος μεγάλος Αμερικανός καλλιτέχνης

Ο Ρίτσαρντ Σέρα ήταν ένας σύγχρονος μινιμαλιστής καλλιτέχνης γνωστός για τα μνημειώδη ατσάλινα γλυπτά του. Τα συχνά τρομακτικά σε κλίμακα έργα του προκαλούν ζάλη και αποπροσανατολισμό, με τις αρχιτεκτονικές τους καμπύλες να στροβιλίζονται, καθώς οι θεατές περπατούν στα περάσματά τους.
NEWSROOM