Νίκος Σταμπολίδης: Η Πρωτοχρονιά μου στους πρόποδες του Αραράτ

Νίκος Σταμπολίδης: Η Πρωτοχρονιά μου στους πρόποδες του Αραράτ Facebook Twitter
0

Η πυρετώδης προετοιμασία για την έκθεση «Πλόες, από τη Σιδώνα στη Χουέλβα» στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης το 2003 δεν άφηνε περιθώρια χρονικά για την επίσκεψή μου στα 92 μουσεία της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής ώστε να συλλεγούν οι αρχαιότητες για την έκθεση, η προετοιμασία της οποίας είχε ξεκινήσει από το 1998.

Τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο Κρήτης με τραβούσαν όλο το διάστημα στην Κρήτη και οι ανασκαφές στην Ελεύθερνα τα καλοκαίρια. Το χρονικό διάστημα που απέμενε για επισκέψεις ήταν οι διακοπές τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.

Οι νιφάδες πύκνωναν, ο δρόμος γινόταν δυσκολότερος. Βέβαια, η μαγεία της χιονισμένης φύσης ήταν απερίγραπτη, μοναδική. Καταλάβαμε όμως ότι έπρεπε να φθάσουμε στο Ερζερούμ πάση θυσία, αφού ήταν αδύνατο να φθάσουμε στο χιονοδρομικό κέντρο έξω από αυτό, όπου είχαμε αποφασίσει να διανυκτερεύσουμε. Αγώνας δρόμου, αγωνία, άγνωστος τόπος και η νύχτα να καταπίνει τη μέρα.

Έτσι, αποφασίσαμε μια μικρή ομάδα να πάμε μετά τα Χριστούγεννα το 2000 στο Μουσείο των Ανατολικών Πολιτισμών στην Άγκυρα για τις συνεννοήσεις. Ωστόσο, παρά το τσουχτερό κρύο, θελήσαμε να δούμε και την πρωτεύουσα των Χετταίων, τη Χατούσα (Bogazkoy), στο εξαιρετικό πλατό ανατολικά της Άγκυρας. Δηλαδή γιορτές σ' ένα πανέμορφο τοπίο, με τα τείχη που μοιάζουν μυκηναϊκά, με τα ανάγλυφα στις πύλες και στους βράχους της περιοχής.

Ωστόσο, με την ηλιοφάνεια που επικρατούσε και μολονότι πλησίαζε η παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 21ου αιώνα, αποφασίσαμε να μην επιστρέψουμε στην Άγκυρα αλλά να πάμε όσον το δυνατόν πιο κοντά στους πρόποδες του Αραράτ.

Στη διαδρομή προς το Ερζερούμ συννέφιασε και οι σταγόνες πάγωναν στα τζάμια του μικρού βαν. Άρχιζε η χιονοθύελλα κι εμείς τραβούσαμε ανατολικά, που σημαίνει πιο πολύ σκοτάδι, καθώς πηγαίναμε σε αντίθετη φορά με τη δύση του ηλίου.

Οι νιφάδες πύκνωναν, ο δρόμος γινόταν δυσκολότερος. Βέβαια, η μαγεία της χιονισμένης φύσης ήταν απερίγραπτη, μοναδική. Καταλάβαμε όμως ότι έπρεπε να φθάσουμε στο Ερζερούμ πάση θυσία, αφού ήταν αδύνατο να φθάσουμε στο χιονοδρομικό κέντρο έξω από αυτό, όπου είχαμε αποφασίσει να διανυκτερεύσουμε. Αγώνας δρόμου, αγωνία, άγνωστος τόπος και η νύχτα να καταπίνει τη μέρα.

Νίκος Σταμπολίδης: Η Πρωτοχρονιά μου στους πρόποδες του Αραράτ Facebook Twitter
Μπήκαμε στην πόλη και αισθανθήκαμε αγαλλίαση.

Μπήκαμε στην πόλη και αισθανθήκαμε αγαλλίαση. Κατορθώσαμε να βρούμε ξενοδοχείο και, ω του θαύματος, εκεί που θεωρούσαμε ότι θα ήταν μια παγωμένη Πρωτοχρονιά, λίγο πιο πέρα υπήρχε, μας είπαν, ένα κέντρο για ρεβεγιόν. Μη έχοντας τι άλλο να κάνουμε προχωρήσαμε προς τα κει για να υποδεχτούμε τον νέο χρόνο και τη νέα χιλιετία.

Απορώντας που δεν βλέπαμε κτίριο, μας οδήγησαν σε ένα «εστιατόριο» με δερμάτινες σκηνές και χαλιά, λασπωμένα στην είσοδο, αλλά πιο μέσα κάθε παρέα είχε τον δικό της χώρο... για φαγητό επί του εδάφους. Μαξιλάρια, βελέντζες, ξύλινα σκαμνιά, σοφράδες και ανατολίτικη μουσική αλλά και τα εδέσματα −πιλάφι, κοπτόν κρέας, σαλάτες− και τα ποτά ζέσταναν τη βραδιά και το καλωσόρισμα του νέου χρόνου.

Την επομένη, Πρωτοχρονιά, κατορθώσαμε να πάμε στο χιονοδρομικό κέντρο. Και μόνο το απαστράπτον λευκό των βουνών στους πρόποδες του Αραράτ άξιζε για την Πρωτοχρονιά της νέας χιλιετίας.

_____________

Ο Νίκος Σταμπολίδης είναι διευθυντής του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης

Ταξίδια
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Ποιος λοιπόν, δεν θέλει να μείνει στον παράδεισο;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ποιος δεν θέλει να μείνει στον Παράδεισο;»

Ο Άγγελος Δημητρακόπουλος άφησε την Αθήνα και εγκαταστάθηκε με τη γυναίκα του σε ένα μικρό ορεινό χωριό στα Βαρδούσια, δουλεύοντας στο παραδοσιακό παντοπωλείο τους και κάνοντας «ό,τι ηρεμεί την ψυχούλα τους».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Φεύγαμε από τη Βίτσα και κλαίγαμε, γιατί ξέραμε ότι θα αργούσαμε να ξαναπάμε»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Φεύγαμε από τη Βίτσα και κλαίγαμε, γιατί ξέραμε ότι θα αργούσαμε να ξαναπάμε»

Ο Τάσος Ανέστης άφησε πίσω του τις πισίνες και τους παιδότοπους της Αθήνας και μετακόμισε σε ένα Ζαγοροχώρι για να μεγαλώσουν τα παιδιά του με μυρωδιές του δάσους και βόλτες στα ποτάμια και τα βουνά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οδοιπορικό στην Τουρκία: Βαδίζοντας στα χνάρια του Αινεία

Ταξίδια / Τσανάκαλε, Αρχαία Τροία, Καταρράκτες Sütüven. Ένα οδοιπορικό στην Τουρκία

Από τον εντυπωσιακό ναό του Απόλλωνα Σμινθέα στο Γκιουλπινάρ μέχρι τον χολιγουντιανό Δούρειο Ίππο στο Τσανάκαλε, η Τουρκία ξεδιπλώνει έναν απολαυστικό χάρτη γεμάτο μύθο και… καλοκαιρινές εκπλήξεις.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Γειτονιές της Ελλάδας / Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Η Βαγγελιώ Ρετάλη μιλά για το Zagoriwood, ένα φεστιβάλ που για λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι μετατρέπει τα ήσυχα Κάτω Πεδινά σε επίκεντρο κινηματογραφικής συνάντησης και δημιουργίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ταξίδια / Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ο ένας Έλληνας, ο άλλος Τούρκος. Δύο άνθρωποι που γνωρίστηκαν, έγιναν φίλοι και αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν χώρο που να αποτυπώνει όλα όσα τους συνδέουν − και όχι όσα τους χωρίζουν. Το «Meraki Café» στην Κωνσταντινούπολη. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Η Ευγενία Μαστοράκη άφησε την Αθήνα για την Οκτωνιά, ένα μικρό, γραφικό χωριό στην Εύβοια, όπου ζει με τον σύζυγό της και τα δυο τους παιδιά. Της λείπουν πολλά πράγματα, αλλά εκεί ανασαίνει καλύτερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η επαρχία έχει ανάγκη όλους εκείνους που κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα ή καλοκαίρι επιστρέφουν στους τόπους τους και λένε: «Τι ωραία θα ήταν να γυρνούσα μόνιμα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η κατάσταση στο Μεσολόγγι σήμερα είναι δύσκολη αλλά και ελπιδοφόρα»

Ο Αλέξανδρος Παναγιωτόπουλος επέστρεψε στο Μεσολόγγι και δημιούργησε την ομάδα Messolonghi by Locals με στόχο να επαναφέρει στο προσκήνιο την αξία τού να μένεις, να ζεις και να δημιουργείς στον τόπο σου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Η παλιά Ελλάδα που νομίζαμε πως χάθηκε ζει ακόμα σε τόπους σαν τη Νίσυρο»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη Νίσυρο οι άνθρωποι δουλεύουν - αλλά υπάρχει χρόνος και για την ψυχή»

Τη στιγμή που η Καλαμάτα άρχισε να του θυμίζει την Αθήνα, ο Σταύρος Παναγιωτόπουλος μετακόμισε σε έναν τόπο όπου δεν χρειάζεται να περιμένει τις διακοπές, μια και έχει το καλοκαίρι έξω από την πόρτα του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Ταξίδια / Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Σ’ αυτόν τον τόπο, ανάμεσα σε πανύψηλες χιονοσκέπαστες κορφές και απύθμενες χαράδρες, ο χρόνος και ο χώρος διαστέλλονται, ενώ στους απέραντους αγριότοπους όπου κατοικεί ο Θεός επιζεί ακόμα η γαλήνη ενός χαμένου παραδείσου.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΣ