Data overload
Το Spotify Wrapped ξεκίνησε τo 2016. Τι πιο χαριτωμένο από το να εμφανίζονται οι λίστες των αγαπημένων σου τραγουδιών κάθε Δεκέμβριο και μετά να τις μοιράζεσαι με τους φίλους σου μέσω των social media, δίνοντας έτσι δωρεάν διαφήμιση στο Spotify; Εννιά χρόνια μετά, το Spotify Wrapped είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια άσκηση μάρκετινγκ. Έχει γίνει σχεδόν επιθετικά εξεζητημένο. Φέτος είχε listening age, ένα feature του Spotify που «μάντευε» την ηλικία σου ανάλογα με τα μουσικά σου γούστα. Εγώ βγήκα 79 ετών, γιατί άκουγα μουσική από τη δεκαετία του ’60 (καλέ, τι αστείο, ξεκαρδιστήκαμε!). Σύντομα, φαντάζομαι, θα βγει και το year in review του Ιnstagram και το κινητό μου θα με ενημερώσει πόσα λεπτά ξόδεψα αυτή την εβδομάδα σε κάθε social media app. Αυτό ακριβώς το data overload είναι και ο λόγος που σταμάτησα να φοράω smartwatch. Θέλω να ξέρω ανά πάσα στιγμή πόσα βήματα κάνω, πόσες ώρες κοιμάμαι και πόσους παλμούς έχω; Με ενδιαφέρει να ποσοτικοποιείται κάθε δευτερόλεπτο της ψηφιακής και όχι μόνο ζωής μου και μετά να μου σερβίρεται σε χαριτωμένες μπουκίτσες; Μάλλον όχι.
Εστιατόρια με μωσαϊκό, γραμματοσειρές και φυσικά κρασιά
Φέτος στην Αθήνα άνοιξαν δεκάδες εστιατόρια με πάτωμα μωσαϊκό και ψαγμένες γραμματοσειρές, μενού με αραδιασμένα υλικά ανάμεσα στα οποία υπάρχει σίγουρα τράγος ή προβατίνα και κάποιο λαχανικό στα κάρβουνα. Άνοιξαν, φωτογραφήθηκαν για το Instagram και πλέον είναι όλα σαν ένα, μπερδεύω πλέον ποιο είναι ποιο. Συχνά όταν πηγαίνω σε τέτοια μέρη αναρωτιέμαι τι είναι η φεγιεντίνη, γιατί τρώω τράγο, γιατί πρέπει να φάω γλυκό με χαμομήλι και γιαούρτι. Όλα αυτά πακεταρισμένα με φυσικά κρασιά, κεριά και τσιμεντένιους ακατέργαστους τοίχους για ντεκόρ. Τιμή ευκαιρίας: εξήντα με εβδομήντα ευρώ το άτομο. Φιλάκια.
Πανετόνε - Dubai Chocolate - Βiscoff
Πριν από κάποια χρόνια, μεγάλη καριέρα στην ελληνική αγορά έκανε το πανετόνε. Πρώτα πουλήθηκε ως είδος πολυτελείας: με σοκολάτα αμύγδαλα, γεμιστό με πραλίνα και μαρμελάδα. Μετά επήλθε η άδοξη πτώση. Πλέον πωλείται και στην τελευταία αλυσίδα καφέ, περίπου σαν τσουρέκι με σταφίδες (πρόσφατα το είδα και σε μορφή μπάρας με τον φανταστικό τίτλο barretone). Το 2025 ήταν αναμφισβήτητα η χρονιά του Dubai Chocolate. Γεννήθηκε όταν η Βρετανοαιγύπτια Sarah Hamouda ήθελε να συνδυάσει το κιουνεφέ των παιδικών της χρόνων με τη σοκολάτα. Σκέφτηκε να φτιάξει μια σοκολάτα-γλυκό με τίτλο «Can’t get knefe of it» και ξεκίνησε να την πουλάει στο μαγαζί της στο Ντουμπάι. Το 2023 μια influencer, η Μaria Vehera, ανέβασε ένα ASMR video στο οποίο έτρωγε τη σοκολάτα. Έως σήμερα το βίντεo έχει 142 εκατ. views. Ακολούθησε το απόλυτο χάος: είδαμε ντουμπάι μπισκότα, μελομακάρονα, παγωτό, εκδοχές σοκολάτας από την πιο φτηνή ως την πιο ακριβή. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, φυσικά και υπάρχει πανετονε dubai chocolate, ένα ιερόσυλο υβρίδιο. Επίσης, για το 2026 έρχεται ως εναλλακτική το Lotus Biscoff, ένα μπισκοτάκι κανέλας (κυκλοφορεί και σε άλειμμα) που δεν κυκλοφορεί πολύ στην ελληνική αγορά αλλά είναι πολύ της μόδας στο εξωτερικό. Ήδη είδα τα πρώτα μελομακάρονα Lotus Biscoff, άρα το μέλλον προμηνύεται λαμπρό.
Πρωτεΐνη
O θεός της πρωτεΐνης είναι μεγάλος. Εάν κάποτε έπρεπε κανείς να είναι αδύνατος πάση θυσία, τώρα είναι απόλυτα σημαντικό να έχει μυϊκή μάζα και να αδυνατίζει σωστά. Όλοι πια σηκώνουν βάρη, όλοι τρώνε πρωτεΐνη. Πέρα από τις σκόνες πρωτεΐνης υπάρχει κόσμος που αγοράζει 30άδες αυγά για το σπίτι του σαν να έχει παράνομη ταβέρνα. Τα ράφια των σούπερ μάρκετ έχουν γεμίσει με πουτίγκες μους, γιαούρτια πρωτεΐνης, μπάρες πρωτεΐνης, ασπράδια αυγών και (το προσωπικό μου αγαπημένο) ασπράδια αυγού με γεύση κακάο.
«Η Τελειότητα»
Το πιο πολυσυζητημένο βιβλίο του καλοκαιριού του 2025 ήταν η Τελειότητα του Βινσέντζο Λατρόνικο των εκδόσεων Loggia. Δύο ψηφιακοί νομάδες, ο Τομ και η Άννα, ζουν μια τέλεια digital ζωή στο Βερολίνο ανάμεσα σε φυτά εσωτερικού χώρου, εκλεπτυσμένα φαγητά και πάρτι. Μέσα από τη φαινομενικά τέλεια ζωή τους προβάλλει ένας υπερφίαλος, κενός ακτιβισμός, μια ζωή άδεια, δυο χαρακτήρες που όπου κι αν πάνε νιώθουν το ίδιο άδειοι. Το βιβλίο ξύπνησε πάθη («δεν έχει διάλογο», «δεν γίνεται τίποτα», «σιγά την μπούρδα»). Πιστεύω πως κι εδώ ισχύει αυτό που ισχύει πάντα όταν κάποιος θίγεται από ένα «μη προσβλητικό» βιβλίο: θιγόμαστε ή εκνευριζόμαστε με ένα βιβλίο μόνο όταν αναγνωρίζουμε κάτι από τον εαυτό μας μέσα σε αυτό.
Ο θάνατος του Διονύση Σαββόπουλου
Ήταν ίσως η μοναδική φορά των τελευταίων χρόνων που ένας θάνατος έμεινε στην επικαιρότητα για πάνω από δύο εβδομάδες. Επίσης εδώ έγινε κάτι που είναι από δύσκολο ως ακατόρθωτο για τον μέσο Έλληνα, ειδικά στην ψηφιακή εποχή: συνειδητοποιήσαμε συλλογικά πως δεν χρειάζεται να συμπαθούμε ή να συμφωνούμε με έναν καλλιτέχνη για να αναγνωρίζουμε το πόσο σπουδαίος και σημαντικός ήταν.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
