Θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να αναλυθεί κάποια στιγμή τι είναι αυτό που κάνει τον APON (απών) τόσο αγαπητό σε ένα τεράστιο μέρος του κοινού και του χαρίζει αυτή την πρωτοφανή αποδοχή. Όχι επειδή δεν την αξίζει, κάθε άλλο, αλλά είναι απίθανο αυτό που έχει καταφέρει μέσα σε οχτώ μόλις μήνες: να γίνει σούπερ επιτυχημένος viral τραγουδοποιός με τρία «διαμαντένια» mega hits, το «Γδύσου» με την Ελένη Φουρέιρα από το (πλατινένιο) άλμπουμ «SEXERO» και άλλα δύο τραγούδια που προκάλεσαν πανδαιμόνιο στο Spotify, στο ραδιόφωνο και στα social media, τα «Βοριάς» και «Χιλιόμετρα» από το ολοκαίνουργιο άλμπουμ του «Ονειροπόλος» που κυκλοφορεί στην Panik Records.
Λίγο πριν ξεκινήσει την περιοδεία του σε όλη την Ελλάδα συναντηθήκαμε για να μιλήσουμε για όλα αυτά που έχει καταφέρει και τον τρόπο που διαχειρίζεται τη λατρεία του κόσμου. Κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, οι περαστικοί τον σταματούσαν για να βγάλουν σέλφι μαζί τουˑ ένα κοινό ετερόκλητο, κάθε ηλικίας, από ηλικιωμένους μέχρι παιδάκια, που τον αναγνώριζε αμέσως, παρότι είναι ένας άνθρωπος πολύ χαμηλών τόνων και διακριτικός ‒ τίποτα πάνω του δεν θυμίζει σούπερ σταρ.
Ο τρόπος που ξεκινάει το άλμπουμ «Ονειροπόλος», με ένα νεο-παραδοσιακό, το «Καίγομαι», δείχνει ότι δεν είναι ένας ακόμα σύγχρονος δίσκος με σκληρούς, επιθετικούς στίχους, παρότι η (εξαιρετική) παραγωγή είναι εντελώς σημερινή: «Πάω και σε βουνά για να σε ψάξω / Ω καρδούλα μου / Άμα εμείς βρεθούμε θα σε στάξω / Βρε ψυχούλα μου / Σε ρωτάω θα γίνεις η φωλιά μου / Να κελαηδώ / Πάντα ανοιχτή η αγκαλιά μου, ανυπομονώ».
«Η μουσική είναι η δουλειά μου και με ενδιαφέρει όσο δεν φαντάζεσαι, απλώς προσπαθώ να το απολαμβάνω, να το συνειδητοποιώ και να ευχαριστιέμαι αυτό που κάνω γιατί το αγαπάω πολύ. Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία του άγχους, δεν θέλω να το δω όλο αυτό ως κάτι αρνητικό, γιατί αισθάνομαι ότι κάνω κάτι όμορφο...».
Η μουσική είναι η μεγάλη δύναμη του APON, οι στίχοι και ο ήχος του, που σου φέρνουν στο μυαλό διαφορετικά πράγματα, αναλόγως των καταβολών σου. Για τους μεγαλύτερης ηλικίας συνδέεται με το λαϊκό, για τους νεότερους παραπέμπει στο σύγχρονο RnB και έχει περισσότερες συγγένειες με τον Weeknd παρά με τον Ρέμο. Ωστόσο, ο APON (ένας αναγραμματισμός του ονόματός του, Πάνος, που του χάρισε ο αδελφός του, ο παραγωγός IAMSTRONG) έχει γράψει τραγούδια και για τον Ρέμο, και για τον Νταλάρα, και για αρκετά ονόματα της σύγχρονης ελληνικής σκηνής, γιατί ήταν αναγνωρισμένος τραγουδοποιός πριν ακόμα κυκλοφορήσει το «SEXERO».
Οι ερωτικοί στίχοι του «Βοριά» με τον παλιομοδίτικο ρομαντισμό, που επιτρέπουν σε πολύ κόσμο να ταυτιστεί μαζί τους ‒ως αντίβαρο στη σκληρότητα που έχει η εποχή‒, ήταν ένας από τους λόγους που ακούστηκε και ακούγεται τόσο πολύ παντού, από ηχοσυστήματα αυτοκινήτων και το ραδιόφωνο μέχρι τα κινητά που παίζουν στα μπαλκόνια: «Να φορέσω το φεγγάρι στον λαιμό σου / Να γίνω δάκρυ και παράπονό σου / Να ’μαι βοριάς επάνω στις πληγές / Να φυσάω σαν αέρας να δροσίζω το κορμί σου / Τον κόσμο να γυρνάω μόνο μαζί σου / Έρωτας να ’ναι από άλλες εποχές / Σ’ αγαπάω».
Ο «Βοριάς» έχει κάνει 25 εκατομμύρια plays μόνο στο Spotify και έχει περάσει από το Νο1 σε όλες τις πλατφόρμες, ενώ το «Χιλιόμετρα» κοντεύει τα 22 εκατομμύρια plays. Για πρώτο άλμπουμ ενός νέου καλλιτέχνη τα νούμερα είναι αδιανόητα. Η μεγάλη επιτυχία του APON, όμως, δεν είναι ότι κάνει απλώς νούμερα αλλά ότι δέχεται ένα κύμα αγάπης που ελάχιστοι καλλιτέχνες βιώνουν στην ελληνική μουσική σήμερα. Θυμίζει λαϊκό είδωλο της δεκαετίας του ’50 και του ’60, και η ανταπόκριση στην περιοδεία που ξεκινάει το αποδεικνύει. Είναι αρκετά λακωνικός και συγκρατημένος σε όσα λέει, προσεκτικός. Θυμάται τις μέρες που ως παιδί άρχισε να ασχολείται με τη μουσική και σχολιάζει την πορεία του.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, σε ένα ήσυχο περιβάλλον, που δεν είχε σχέση με τη μουσική, απλώς η μητέρα μου έχει τρομερή φωνή», λέει. «Με τη μουσική ασχολούμαι από 10-11 χρονών, και ένας θείος μου με μύησε στα παραδοσιακά και τα ηπειρώτικα. Στην οικογένειά μου, ωστόσο, δεν υπάρχει ούτε μουσικός ούτε τραγουδιστής. Εκείνος ο θείος μου παρότρυνε τη μητέρα μου να με γράψει μπουζούκι. Το σπούδασα για τρία χρόνια σε ωδείο, μετά σταμάτησα, και στα 18 άρχισα να γράφω και να τραγουδάω τα δικά μου κομμάτια. Ο αδελφός μου είναι τρία χρόνια μεγαλύτερος και από την αρχή δουλεύουμε μαζί. Όταν τέλειωσα το σχολείο άρχισα να το ψάχνω πιο πολύ, έμαθα άλλα τέσσερα μουσικά όργανα μόνος μου, να τραγουδάω, να γράφω. Να σου πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι τι έγραφα στην αρχή, πάντα όμως ο στίχος ήταν ελληνικός.
Μεγάλωσα ακούγοντας πολλά και διαφορετικά πράγματα. Είχα λαϊκά ακούσματα στο σπίτι, Στέλιο Καζαντζίδη, Αγγελόπουλο, Πάριο. Στο μπουζούκι άρχισα να ανακαλύπτω τον Τσιτσάνη, τον Χατζιδάκι, τον Μπέμπη ‒συνθέτες‒, αλλά αργότερα, επειδή ο αδελφός μου ήταν πάντα ψαχτήρι ‒έψαχνε μουσικές‒, ασχολήθηκε με το DJing, με μύησε και σε άλλα είδη μουσικής. Οπότε, κάποια στιγμή κατέληξα να ακούω από Ζωντανούς Νεκρούς και χιπ-χοπ μέχρι ό,τι μπορείς να φανταστείς, όλα τα είδη. Ακόμα και τώρα ακούω τα πάντα. Γι’ αυτό μου αρέσει να παντρεύω πολλά πράγματα ‒και στον αδελφό μου έχει περάσει αυτό‒, είδη μουσικής και ήχους, οπότε ήταν αναπόφευκτο αυτό που συνέβη. Θεωρώ ότι αυτό που κάνω δεν “ακουμπάει” σε ένα είδος μουσικής. Γράφεις και κυκλοφορείς τραγούδια, και καθώς τα δουλεύεις, ανακαλύπτεις τον εαυτό σου, όπως κάνει κάθε άνθρωπος με τη δουλειά του, προσπαθείς να βάλεις στη μουσική τον χαρακτήρα σου. Η μουσική είναι για όλους, όλοι την ακούνε, αλλά αλλιώς τη μεταφράζει ο καθένας».
Μιλάμε για το πώς έχει εξελιχθεί και αλλάξει τα τελευταία χρόνια αυτό που ονομάζαμε «urban ήχος» στην Ελλάδα. «Είναι ένα πράγμα πολύ πιο ευρύ, γιατί έχει να κάνει και με την αισθητική που έχει ένας artist ή ένα βιντεοκλίπ, δεν είναι μόνο η μουσική», λέει. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο, μέσα από σκληρή δουλειά, έχει εξελιχθεί και ο ήχος του.
«Στον “Ονειροπόλο”, το ηχοτοπίο και η στιχομυθία, παρότι είναι διαφορετικά από του “SEXERO”, του πρώτου EP που κυκλοφόρησα, το οποίο ήταν λίγο πιο experimental, έχουν αρκετά κοινά σημεία, δεν έχουν τόσο μεγάλη απόκλιση», εξηγεί. «Στο “SEXERO” είχα τα “Κόκκινα Φανάρια” που ήταν ηπειρώτικο μοιρολόι, τώρα έχω το “Καίγομαι”. Αυτά τα δύο έχουν κοινά σημεία, αλλά είναι και ένα διαφορετικό σύμπαν το καθένα».
Τον ρωτάω αν η τεράστια επιτυχία oφείλεται και στην τύχη, αν είναι και θέμα συγκυριών, γιατί μέσα σε λιγότερο από έναν χρόνο έχει καταφέρει να γίνει λαϊκό είδωλο. «Δεν είναι θέμα συγκυριών, είναι θέμα αξίας και του πόσο μπορείς να σταθείς και να ξεχωρίσεις μέσα στο χάος της σημερινής μουσικής», λέει. Και η αλήθεια είναι ότι η πορεία του στη μουσική ήταν πετυχημένη πριν ακόμα βγάλει τις προσωπικές δουλειές του. «Συνεργαζόμουν ήδη με την Panik Records ως δημιουργός πριν πω τα δικά μου κομμάτια· η Φουρέιρα τα άκουσε και πήρε τηλέφωνο να κάνουμε session με τραγούδια για τον δίσκο της. Έτσι γνωριστήκαμε, ήρθε στο στούντιο. Εκείνη την περίοδο εγώ δούλευα το “SEXERO” και είχα τελευταίο τραγούδι το “Γδύσου”. Το άκουσε και της άρεσε πολύ και είπε “ωραία θα ήταν να το βγάζαμε μαζί”. Της έγραψα το κουπλέ, το κάναμε, και η συνέχεια είναι γνωστή.
Όταν γράφω για μένα είναι άλλη η ψυχοσύνθεσή μου. Όταν γράφω για άλλους, επειδή δεν έχω υλικό στο συρτάρι, προσπαθώ να γράφω πάνω στον καλλιτέχνη κατευθείαν, για να μην έχει μεγάλη συναισθηματική απόκλιση από το τραγούδι που θα ερμηνεύσει, ειδικά στον στίχο, γιατί με ενδιαφέρει πολύ ο στίχος. Είναι διαφορετική η διαδικασία όταν γράφεις για άλλο άτομο, προσπαθείς να ’χεις τη φωνή του στο κεφάλι σου, έχει σημασία και σε τι στιγμή πετυχαίνεις κάποιον/-α στη ζωή του/της. Όταν είμαι μόνος μου είναι διαφορετικά τα ερεθίσματα και η κατεύθυνση».
Ζητάω να μου σχολιάσει τον πανζουρλισμό που έγινε με τα τραγούδια του στο TikTok, που ηχητικά και στιχουργικά σχέση δεν έχουν σχέση με αυτά που κυριαρχούν, ωστόσο μπορούν να αγγίξουν και πολύ μικρές ηλικίες.
«Η επιτυχία δεν είναι κάτι που μπορείς να προσχεδιάσεις, δεν μπορείς να πεις “θα βγάλω αύριο ένα τραγούδι και θα γίνει επιτυχία”. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δουλέψεις πολύ σκληρά, αυτό τουλάχιστον έχω κάνει εγώ. Δεν υπάρχει έτοιμη συνταγή. Είναι πολύ σημαντικό να γουστάρεις αυτό που κάνεις και να βγάζεις ειλικρίνεια. Μουσικά έχω πειραματιστεί πάρα πολύ και αυτό συνεχίζω να κάνω, γράφω συνέχεια και κυκλοφορώ μουσική, από κει και πέρα ο κόσμος ταυτίζεται. Βέβαια, δεν μπορείς να ξέρεις πόσο θα ταυτιστεί, τι ταξίδι θα κάνει κάθε τραγούδι, είναι κάτι που προκύπτει. Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του διαδρομή, το δικό του άστρο αλλά και τον προσωπικό του γολγοθά, οπότε καλό είναι ο καθένας να ακολουθεί το ένστικτό του. Αυτό νομίζω ότι είναι το καλύτερο.
Η μουσική, πέρα από έκφραση, για μένα είναι φάρμακο, διέξοδος. Γράφω επειδή έχω ανάγκη να γράψω, δεν ξέρω από πριν τι θα κυκλοφορήσω. Είμαι και άνθρωπος που λειτουργεί με το ένστικτο και αυθόρμητα, δεν τα προγραμματίζω όλα. Άμα δεν έχω να πω κάτι, δεν θα βγάλω μουσική.
Μετά από τόσες συναυλίες που έχω κάνει μπορώ να πω ότι το κοινό μου είναι όλων των ηλικιών. Στην αρχή, επειδή ο ήχος ήταν πιο νέος, ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα οι μεγαλύτερες ηλικίες που έρχονταν ‒ μιλάμε για ανθρώπους που είναι και 50 και 60 χρονών, και είναι πάρα πολλοί. Οπότε είμαι ευλογημένος που έχω κοινό κάθε ηλικίας, μ’ αρέσει αυτό, π.χ. έρχονται γονείς με παιδιά και όλοι ακούνε τα τραγούδια μου. Είναι φανταστικό να βλέπεις όλο το κοινό να γίνεται μια μεγάλη παρέα.
Είναι τεράστια η ανταπόκριση, αλλά επειδή τα πράγματα τρέχουν πάρα πολύ στη δουλειά, αρκετές φορές δεν προλαβαίνεις να τη βιώσεις. Αυτό δεν συμβαίνει τον τελευταίο χρόνο μόνο. Και ως δημιουργός ακόμα, μπορεί ένα τραγούδι μου να πήγαινε καλά, αλλά δεν το βίωνα, γιατί είχα να κάνω κάτι άλλο, να προχωρήσω. Και όταν δεν πάει κάτι καλά, πάλι λες “move on”. Οπότε, επειδή τρέχει ο χρόνος, δεν καταλαβαίνεις πολλές φορές τι ακριβώς γίνεται. Βιώνω πολύ έντονα τα live, εκεί εισπράττω όλη την αγάπη και τον χαμό που κάνει ο κόσμος, με τις φωτογραφίες. Αυτό είναι ένα πράγμα που το ευχαριστιέμαι πολύ, βασικά γι’ αυτό ανυπομονώ κάθε φορά, για τα live.
Γενικά, κάνω μια ήσυχη ζωή, ούτως ή άλλως, δεν κυκλοφορώ πολύ έξω, οπότε είναι ο μόνος τρόπος για να καταλαβαίνω πώς νιώθει ο κόσμος για μένα. Περισσότερο το βιώνουν οι δικοί μου άνθρωποι, αυτοί έχουν συναίσθηση της επιτυχίας περισσότερο από μένα. Με τους γονείς μου είμαστε πολύ κοντά, είμαστε δεμένοι, οπότε το έχουν ζήσει απ’ την αρχή, όλες τις δυσκολίες και όλες τις θυσίες και τους κόπους. Ως γονιός, όταν έχουν περάσει χρόνια και το παιδί σου έχει καταφέρει κάτι, μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία, μόνο να συγκινείσαι μπορείς και να αισθάνεσαι περήφανος.
Στην Αθήνα έχω μια μεγάλη συναυλία στις 14 Ιουλίου στο Βεάκειο, στις 2 Ιουλίου θα είμαι για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη και ακολουθούν και καμιά τριανταριά εμφανίσεις σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας, στην επαρχία, στα νησιά, και μετά στο εξωτερικό, Αμερική, Αυστραλία, Γερμανία. Έχω ήδη επισκεφτεί επτά πόλεις της Γερμανίας και έχω περάσει φοβερά ‒ πήρα τόση αγάπη από την ομογένεια που έπαθα σοκ.
Ο καθένας επιλέγει πόσο θα εκθέσει τη ζωή του, και πορεύεται όπως ορίζει εκείνος. Είναι μέρος του παιχνιδιού η έκθεση, και το ξέρεις από πριν, τους ξέρεις τους όρους. Βέβαια, αυτό δεν δικαιολογεί κάποιον που θα παραβιάσει τον χώρο σου, πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο και ένας σεβασμός. Όταν δεν υπάρχουν αυτά, αρχίζει να γίνεται ενοχλητικό. Γενικά, δεν πιστεύω ότι είναι τόσο τοξικός ο χώρος των social media όσο νομίζουμε. Απλώς, αν δεις εκατό σχόλια και σε αυτά υπάρχουν τρία αρνητικά, επικεντρώνεσαι σε αυτά.
Όπως φαίνομαι στα τραγούδια μου, έτσι είμαι και στη ζωή μου, δεν πρεσβεύω κάτι άλλο. Δεν είμαι εσωστρεφής, απλώς δεν μπορείς να είσαι με όλους τους ανθρώπους το ίδιο. Αλλιώς είσαι με την οικογένειά σου, αλλιώς με την κοπέλα σου, αλλιώς με τον φίλο σου, αλλιώς με τους συνεργάτες. Μπορεί να δείχνω παραπάνω εσωστρεφής απ’ ό,τι είμαι στην πραγματικότητα».
Έχει πει δύο φορές στην κουβέντα «δόξα τω Θεώ» και τη λέξη «ευλογημένος», τον ρωτάω ποια είναι η σχέση του με τον Θεό. «Πιστεύω στον Θεό, πολύ, πηγαίνω και στην εκκλησία. Συγκεκριμένα κάθε δύο μήνες πηγαίνω στο μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα, η πίστη είναι πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μου», λέει.
«Σε αγχώνει το επόμενο βήμα; Το αν θα συνεχίσεις να κάνεις τα ίδια νούμερα;»
«Έχω περάσει άλλα πράγματα στη ζωή μου που με έχουν αγχώσει πολύ περισσότερο. Η μουσική είναι η δουλειά μου και με ενδιαφέρει όσο δεν φαντάζεσαι, απλώς προσπαθώ να το απολαμβάνω, να το συνειδητοποιώ και να ευχαριστιέμαι αυτό που κάνω γιατί το αγαπάω πολύ. Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία του άγχους, δεν θέλω να το δω όλο αυτό ως κάτι αρνητικό, γιατί αισθάνομαι ότι κάνω κάτι όμορφο...
Δεν έχω αλλάξει καθόλου, οι στόχοι μου είναι ίδιοι. Υγεία να έχουμε, σωματική και ψυχική, έμπνευση, και θα συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω. Γράφω πολλά τραγούδια καθημερινά, οπότε είμαι σε φάση που θέλω να βγάλω πολλή μουσική.
Τη μουσική και τους στίχους στα κομμάτια τα γράφω εγώ, την παραγωγή και το executive τα κάνει πάντα ο Σπύρος, ο IAMSTRONG, ο αδελφός μου, που είναι το άλλο μου μισό. Δεν αλλάζει το κομμάτι, κάνουμε μαζί την παραγωγή και την ενορχήστρωση. Επειδή παίζω πέντε όργανα του λέω τις ιδέες μου, λέει τις δικές του, και κάπου το βρίσκουμε. Ακόμα και αν διαφωνήσουμε δέκα-είκοσι φορές, θα το βρούμε κάποια στιγμή και θα καταλήξουμε εκεί που πρέπει. Πάντως είναι ειλικρινής, όταν δεν του αρέσει κάτι, το λέει. Το αγαπημένο του τραγούδι στο άλμπουμ είναι ο “Ονειροπόλος”.
Θέλει γερό στομάχι και ψυχραιμία το να διαχειρίζεσαι αυτά τα πράγματα, γιατί πολλά συμβαίνουν χωρίς να ξέρεις ότι συμβαίνουν, όπως και το γεγονός ότι στα δέκα τραγούδια που μπορεί να δώσεις τα εννιά ίσως να μην κάνουν. Θυμάμαι ότι με τα πρώτα τραγούδια που πήγα να δειγματίσω γελάγανε. Είναι κάτι που εγώ δεν θα έκανα, αλλά δεν τους κατηγορώ. Οπότε πρέπει να βρεις μέσα σου τη δύναμη για να συνεχίσεις και να πεις “εγώ έχω να πω πράγματα και θα πολεμήσω γι’ αυτό”. Ένα τραγούδι που αγαπάω ένα τσακ παραπάνω είναι ο “Βοριάς” γιατί είναι το εναρκτήριο λάκτισμα για μένα και έχει μια άλλη θέση συναισθηματικά μέσα μου. Ο καθένας το αντιλαμβάνεται όπως θέλει, αλλά για μένα σημαίνει κάτι που δεν μπορώ να μοιραστώ…».
APON - Βοριάς - Official Music Video
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για το νέο άλμπουμ του APON εδώ.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την εμφάνιση του APON στο Βεάκειο Θέατρο εδώ.
