Ο σκύλος της Μυρτώς Βασιλείου λέγεται Φρέντι. Τον βρήκε σε ένα καταφύγιο της Καβάλας, όπου είχε καταλήξει μετά από επίθεση άλλων σκυλιών. Οι προηγούμενοι «κηδεμόνες» του ζήτησαν να του γίνει ευθανασία. Δεν τον ήθελαν πια. Εκείνος, όμως, έζησε. Και εκείνη τον υιοθέτησε. Σήμερα, πηγαίνει σχεδόν παντού μαζί της. Σαν να καταλαβαίνει ότι η επιβίωσή του είναι κομμάτι ενός μεγαλύτερου σχεδίου.
Τον είχαν ονομάσει Φρέντι ίσως τυχαία, ίσως και λόγω του Μέρκιουρι. Εκείνος, στα 30 του, είχε ήδη περάσει από την αφάνεια στην κορυφή. Είχε γράψει το «Bohemian Rhapsody», είχε γίνει ίνδαλμα, αλλά μόλις τότε ξεκινούσε να διαμορφώνει τη σκηνική περσόνα που θα τον ακολουθούσε ως το τέλος: ευάλωτος και ακαταμάχητος, θεατρικός και ανθρώπινος, επιβλητικός αλλά και γεμάτος φόβους.
Η Μυρτώ, κλείνοντας τα δικά της 30, έκανε έναν αντίστροφο απολογισμό. Όχι του «τι πέτυχε», αλλά του τι κράτησε. Τι κουβάλησε από την παιδική ηλικία, τι κέρδισε από τις φιλίες της, τι τραγούδια ένιωσε πως είναι δικά της. Και τα έβαλε όλα σε μια παράσταση που λέγεται “30”. Εκεί το κοινό δεν βλέπει μια γυναίκα να προσπαθεί να γίνει κάτι άλλο αλλά να είναι απλώς ο εαυτός της. Κάπως όπως ο Φρέντι. Και ο σκύλος και ο άλλος Φρέντι.
«Η σκηνή δεν είναι το safe place μου. Υπάρχουν στιγμές που έχω κατέβει και έχω πει “τι ωραία που είναι η ζωή”, αλλά δεν νιώθω ακόμα ασφαλής. Έχω δυσκολευτεί πολλές φορές να ανέβω. Έχω δυσκολευτεί πολλές φορές την ώρα της συναυλίας να μπορέσω να το ζήσω και να μη θέλω να φύγω».
Και μέσα σε όλες αυτές τις διαδρομές –από τη σκηνή του Ηρωδείου ως τους «Κήπους» του Θεοδωράκη, από το πλευρό της Νατάσσας Μποφίλιου και του Μάριου Φραγκούλη μέχρι τις περιοδείες με τον Γιάννη Κότσιρα και τον Μανώλη Μητσιά–, εκείνο που μένει είναι η συνέπεια με την οποία προσεγγίζει κάθε τραγούδι, σαν να της ανήκει.
Το 2025 τη βρίσκει σε πλήρη κίνηση: η κυκλοφορία του άλμπουμ «30» αποτυπώνει ζωντανά τη διαδρομή των παραστάσεων στον Σταυρό του Νότου και την Αγγλικανική Εκκλησία. Παράλληλα, η περιοδεία συνεχίζεται, με αποκορύφωμα τις καλοκαιρινές εμφανίσεις σε Λυκαβηττό και Θέατρο Γης, δίπλα στη Νατάσσα Μποφίλιου.
Μυρτώ Βασιλείου - Το Σ'αγαπώ
«Δεν έχω καταφέρει να πω ότι είμαι αυτό το ένα»
«Δυσκολεύομαι ακόμα να πω ότι είμαι τραγουδίστρια ή ερμηνεύτρια. Με δυσκολεύει από άποψη ταυτότητας. Μου αρέσει πολύ το τραγούδι, αλλά δεν έχω νιώσει στο πετσί μου ότι είμαι αυτό. Έχω κάνει πολλές δουλειές προκειμένου να επιβιώσω και να πληρώνω το νοίκι μου. Δεν έχω καταφέρει να πω ότι είμαι αυτό το ένα και τελείωσε. Είμαι απλώς και αυτό», μου λέει σχεδόν ψιθυριστά, κουλουριασμένη στον καναπέ του σαλονιού της. Ο Φρέντι κοιμάται στα πόδια μας.
«Το νιώθω περισσότερο όταν είμαι επί τω έργω. Αλλιώς, στην καθημερινότητά μου –δυστυχώς για μένα– μου κλέβουν τον χρόνο πολλά πράγματα που ιδανικά θα ήθελα να μην τα έχω. Θα μπορούσα να έχω περισσότερο χρόνο για τη μουσική, αν και μου αρέσει η πρωινή μου δουλειά. Έχω τελειώσει Κοινωνική Πολιτική κι έχω μεταπτυχιακό στην Συμβουλευτική Ψυχοσωματικής Υγείας. Έχω κάνει babysitting, έχω υπάρξει πωλήτρια, έχω μοιράσει φυλλάδια, έχω δουλέψει σε παιδότοπους. Τώρα, εδώ και 5 χρόνια –από την καραντίνα και μετά–, είμαι σε μια εταιρεία στην οποία δίνουμε playlists σε χώρους που μπορούν να παίξουν μουσική. Εμείς τις φτιάχνουμε ανάλογα με τον χώρο και τον κόσμο που θέλεις να προσελκύσεις. Είναι τέλεια δουλειά, έχει και σχέση με τη μουσική. Έχω και δύο τρομερά αφεντικά που ξέρουν το όνειρό μου για τη μουσική και με στηρίζουν. Τα τελευταία δύο χρόνια βοηθώ και στον καθαρισμό Airbnb, σε μια εταιρεία την οποία διοικεί ο κολλητός μου, ο Γεράσιμος. Οπότε είμαι λίγο καθαρίστρια, λίγο ιδιωτική υπάλληλος, λίγο τραγουδίστρια».
«Αν δεν υπήρχε στον κόσμο η δίδυμη αδελφή μου, θα ήμουν πολύ δυστυχισμένη»
«Κατάλαβα από μικρή ότι μου αρέσει η μουσική και ότι έχω ένα ταλέντο, ένα αυτί. Από το σχολείο είχα επαφή με το μικρόφωνο και τις χορωδίες, αλλά δεν σκέφτηκα ότι θα γίνω τραγουδίστρια. Μπορεί να το είχα γράψει σε μια έκθεση στο σχολείο, αλλά δεν θυμάμαι τον εαυτό μου να το λέει. Ήθελα να ασχοληθώ με παιδιά. Ήθελα να γίνω νηπιαγωγός ή δασκάλα, γιατί η μητέρα μου ήταν δασκάλα και η θεία μου καθηγήτρια.
Όταν ήμουν 15 χρονών είχα ανακαλύψει ένα ντουέτο, τον Αναστάση Σαρακατσάνο και τη Σπυριδούλα Μπάκα, που λέγονταν Demo_Deux. Όσο πιο πολύ τους παρακολουθούσα τόσο πιο έντονη γινόταν η ανάγκη μου να κάνω κι εγώ live! Έμαθα πολύ μουσική δίπλα τους. Το "Τριανταφυλλάκι" της Νικολακοπούλου και του Μπρέγκοβιτς, που διασκεύασε ο Γιώργος Μπουλντής για τα “30”, το έμαθα από εκείνους. Δε θα μπορούσε να λείπει σαν σημείο αναφοράς.
Κανένας από την οικογένειά μου δεν είχε καλλιτεχνική φλέβα. Μόνο η θεία μου η Μαίρη είχε σωστή φωνή, έπαιζε κιθάρα και αρμόνιο. Όταν καθόμουν δίπλα της, έβαζε τα δάχτυλά μου στα πλήκτρα. Έχω φοβερές αναμνήσεις λόγω της μουσικής. Έχω συνδέσει αγαπημένους ανθρώπους και καταστάσεις με τραγούδια. Θυμάμαι τα ταξίδια και τις διαδρομές που κάναμε και θυμάμαι τη μουσική που έπαιζε στο ραδιόφωνο. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μου, σαν να το έχω ανάγκη.
Ο πρώτος άνθρωπος που κατάλαβε ότι κάτι με συνδέει με τη μουσική είναι η καλύτερη φίλη της μαμάς μου, η Βίκυ, που τη χάσαμε πρόσφατα. Μου λείπει, την παίρνω πάντα μαζί μου στις συναυλίες μου. Δεν έχω παράπονο, η οικογένειά μου με στηρίζει. Ο καθένας με τον τρόπο του. Με άλλον η μητέρα μου, με άλλον ο πατέρας μου (που τον θεωρώ τον πιο ανιδιοτελή άνθρωπο του κόσμου).
Έχω μια δίδυμη αδελφή, τη Λήδα, που πάντα ήμασταν μαζί. Είμαστε ένα. Έχω επίσης πολλούς και καλούς φίλους. Αυτό είναι το παράσημό μου. Αν κάτι έχω κάνει καλά, είναι να διαλέγω σωστούς ανθρώπους δίπλα μου. Πάντα μου άρεσαν οι παρέες, είμαστε και παιδιά της κατασκήνωσης. Μιλώ στον πληθυντικό γιατί έτσι είναι και η Λήδα. Όσο μεγαλώνω, νιώθω ότι χρειάζομαι όλο και περισσότερο τον χώρο και την ηρεμία μου, χωρίς να έχω βγάλει τους ανθρώπους από τον πυρήνα μου.
Θεωρώ πολύ τυχερό τον εαυτό μου που έχω μεγαλώσει με έναν άνθρωπο σαν τη Λήδα. Δεν είναι δεδομένο ότι θα ταιριάξεις με τη δίδυμη αδελφή σου. Ίσως και οι συνθήκες μάς έκαναν να βρεθούμε ακόμα πιο κοντά, να δυναμώσουμε και να μην μπορούν να μπουν μικρά πράγματα ανάμεσά μας. Ξέρει την κάθε λεπτομέρεια του εαυτού μου. Αν δεν υπήρχε στον κόσμο, θα ήμουν πολύ δυστυχισμένη».
«Κάνε αυτό που πρέπει για να κοιμάσαι χαρούμενη»
«Έχω πετάξει πολλά βάρη από πάνω μου. Κάποτε θα ήταν ταμπού να σου πω ότι η μητέρα μου πάλεψε πολλά χρόνια με την κατάθλιψη και εμείς αναγκαστήκαμε να ωριμάσουμε πιο γρήγορα από την ηλικία μας. Όλα στη ζωή περνάνε και αφήνουν κάτι, είτε καλό είτε άσχημο. Φέτος που έκλεισα τα 30 αποφάσισα να κάνω την παράσταση αυτή για να χωρέσω μέσα όλα τα βιώματά μου:
Την εύθραυστη σχέση με τη μαμά μου, μια πολύ δυνατή και αγαπησιάρικη σχέση με τους φίλους μου, το ότι έχω χάσει ανθρώπους που αγαπούσα τα τελευταία χρόνια. Άφησα τον εαυτό μου να εκτεθεί, πήρα αυτά για βαλίτσα και με πήγα περιοδεία σε όλη την Ελλάδα. Ήταν η ευκαιρία να δείξω στους ανθρώπους τα τραγούδια που με εκφράζουν και να τιμήσω τις γυναίκες που έχω θαυμάσει όλα αυτά τα χρόνια.
Ένας σπουδαίος άνθρωπος για μένα είναι και η ψυχολόγος μου, η Παρασκευή. Με έχει βοηθήσει να ενηλικιωθώ λίγο πιο ομαλά, αποδεχόμενη τον εαυτό μου, τις πλευρές που ούτε εγώ η ίδια ήξερα ότι έχω. Μου έχει μάθει με τον τρόπο της ότι δεν είμαστε μόνο ένα πράγμα και αυτό είναι πολύ ανακουφιστικό να το συνειδητοποιείς».
«Η σκηνή δεν είναι το safe place μου. Υπάρχουν στιγμές που έχω κατέβει και έχω πει “τι ωραία που είναι η ζωή”, αλλά δεν νιώθω ακόμα ασφαλής. Έχω δυσκολευτεί πολλές φορές να ανέβω. Έχω δυσκολευτεί πολλές φορές την ώρα της συναυλίας να μπορέσω να το ζήσω και να μη θέλω να φύγω. Μέχρι σήμερα δεν έχω νιώσει ακόμα ότι είναι πολύ οικείο, αλλά το δουλεύω. Αλλάζει με τον χρόνο και βελτιώνεται».
«Αυτές οι συνεργασίες με έχουν καθορίσει»
«Ο Κώστας Τσίρκας ήταν η καλύτερη αρχή που θα μπορούσα να έχω στον χώρο της μουσικής. Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ γι’ αυτό που πρεσβεύει ως καλλιτέχνης. Έχει μια πολύ ιδιαίτερη παιδικότητα και ειλικρίνεια. Τον γνώρισα στα 19 και ήταν ό,τι χρειαζόμουν για να μην μπω σε ένα περιβάλλον επιθετικό και περίεργο. Ήταν μια τεράστια αγκαλιά και ενηλικιώθηκα ομαλά, δεν ήταν απότομα και περίεργα. Είναι ο πρώτος άνθρωπος που βγήκα μαζί του σε live ενώ εγώ έτρεμα απ’ το άγχος. Μια εβδομάδα ήμουν άρρωστη. Είχα γνωρίσει τη Νατάσσα Μποφίλιου σε ένα φιλικό τραπέζι. Έναν χρόνο μετά με θυμήθηκε και μου είπε για τον Τσίρκα, ότι ψάχνουν μια φωνή για τον καινούργιο του δίσκο. Έτσι τον γνώρισα.
Η Νατάσσα είναι το δεύτερο παράδειγμα στον χώρο που θαυμάζω απεριόριστα. Ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου την έχει φάρο, για τον τρόπο που σκέφτεται, τον τρόπο που τοποθετείται, το θάρρος της. Αυτό το θάρρος δεν το έχω συναντήσει ποτέ ξανά. Είναι μεγάλη έμπνευση. Είναι πολύ συγκινητικό να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Και δεν είναι τυχαία η θέση της στο τραγούδι και στη ζωή των ανθρώπων.
Οι άνθρωποι ενοχλούνται με την Μποφίλιου γιατί; Επειδή παίρνει θέση; Δεν καταλαβαίνω αυτούς που έχουν να πουν κάτι αρνητικό για τον άλλον όλη την ώρα. Ασχοληθείτε με τη ζωή σας ρε παιδιά. Τόσο ελεύθερο χρόνο έχετε; Θα ήθελα κι εγώ αυτόν τον χρόνο.
Μυρτώ Βασιλείου - Τακούνια για καρφιά(Live @St. Paul’s Anglican Church) | Official Performance Video
Ο Μάριος Φραγκούλης και ο Γιώργος Περρής μου άνοιξαν επίσης έναν δρόμο που νομίζω ότι δεν θα τον είχα από τόσο μικρή ηλικία. Πριν από δυόμισι χρόνια μου έδωσαν την ευκαιρία να δημιουργήσω έναν δίσκο όπως τον ήθελα εγώ. Αυτό που είπαν ήταν “στο τέλος της ημέρας πέφτεις για ύπνο είτε χαρούμενη, είτε όχι. Σου δίνουμε αυτό που χρειάζεσαι και κάνε αυτό που πρέπει για να κοιμάσαι χαρούμενη”.
Η συνεργασία μου με τον Μάριο Φραγκούλη το 2019 ήταν πολύ σημαντική για μένα. Είχα στείλει την αφίσα μας στη Βίκυ και εκείνη πανηγύριζε. Φώναζε “το ήξερα, εγώ είχα πιστέψει πρώτη σε εσένα”. Χάρηκε περισσότερο από μένα. Κάναμε τρία καλοκαίρια περιοδεία μαζί. Έπαιξα σε θέατρα και σε χώρους που ήταν πρωτόγνωροι για ένα παιδί 22 ετών.
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια έχω συναντήσει ανθρώπους που, όταν ήμουν μικρή, τους άκουγα και έλεγα “πόσο ωραία τα λέει”. Από τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Γιώργο Νταλάρα μέχρι τον Φοίβο Δεληβοριά και τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Σου λέω τώρα τα ονόματα και νιώθω ότι αυτοί οι άνθρωποι στέκονταν ένα βήμα μακριά μας χάρη στο έργο τους. Νιώθω ψηλότερη και που στα λέω.
Μου έχουν πει με υποτιμητικό τρόπο “πες κανένα λαϊκό, έλα, αυτό τραβάει, πες το”. Φυσικά, όχι καλλιτέχνης. Οι μαγαζάτορες το λένε. “Δεν θέλω αυτό το πρόγραμμα, θέλω να είναι πιο up”. Δεν θέλω επί τούτου να χορέψει ο κόσμος. Σκότωσέ με καλύτερα, δεν θέλω να είμαι τραγουδίστρια. Θέλω να είμαι ελεύθερη να κάνω αυτό που αγαπώ και να έχω τη θέση που θέλω να έχω στη ζωή. Και όποιος θέλει να είναι δίπλα μου, ας είναι, όποιος δεν θέλει, δεν με πειράζει καθόλου.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τη συναυλία στο θέατρο Λυκαβηττού εδώ.
Στις 14 & 15 Ιουνίου στο θέατρο του Λυκαβηττού στην Αθήνα αλλά και στις 13 & 14 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Γης στη Θεσσαλονίκη θα παρουσιάσει για τελευταία φορά την παράσταση «Μες στους ανθισμένους κήπους» με τη Νατάσσα Μποφίλιου, σε ενορχηστρώσεις Θέμη Καραμουρατίδη. Είναι η παράσταση που παρουσίασαν τον Οκτώβρη του 2024 στο Ηρώδειο.
