Μπενχαμίν Λαμπατούτ: Ο συγγραφέας φαινόμενο γράφει για την τρέλα

ΣΑΒΒΑΤΟ Μπενχαμίν Λαμπατούτ: Ο συγγραφέας φαινόμενο γράφει για την τρέλα Facebook Twitter
O Λαμπατούτ δεν θεωρεί ότι πρέπει να πάμε μακριά για να δούμε πως ο ανορθολογισμός παραμένει κυρίαρχος ακόμα και στις πιο καινοφανείς στιγμές της επιστήμης, αποδεικνύοντας τα σαλεμένα όρια των ατελών εξηγήσεων και του χάους που διαπερνά κάθε πτυχή της ζωής μας.
0

ΣΤΑ ΤΕΛΗ ΤΟΥ δέκατου πέμπτου αιώνα εμφανίζεται στην Ευρώπη μια σειρά από καλλιτεχνικά έργα Φλαμανδών και Ολλανδών κυρίως ζωγράφων, τα οποία έχουν ως κεντρικό θέμα την εκτομή του «λίθου της τρέλας»: πρόκειται για αναπαραστάσεις της αδιανόητης πρακτικής που δοκίμαζαν στον Μεσαίωνα για να θεραπεύσουν τους λεγόμενους «παράφρονες», ανοίγοντας το κρανίο τους και αφαιρώντας τον περίφημο «λίθο της τρέλας» που πίστευαν ότι βρισκόταν στο πάνω μέρος του εγκεφάλου.

Επρόκειτο για μια πέτρα που έμοιαζε με τουλίπα και διακρίνεται εμφανώς σε έναν από τους πιο διάσημος πίνακες του Ιερώνυμου Μπος με τον τίτλο «Η θεραπεία της τρέλας» ή «Η εκτομή του λίθου της τρέλας». Εκεί σε πρώτο πλάνο βλέπουμε τον υποτιθέμενο ασθενή να έχει γείρει σοκαρισμένος στα χέρια του «γιατρού» που του ανοίγει το κρανίο υπό την εποπτεία μιας καλόγριας και ενός καλόγερου, οι οποίοι συμπράττουν σε αυτή την παρανοϊκή πράξη.

Σχολιάζοντας τον διάσημο πίνακα ο Μισέλ Φουκό στην Ιστορία της τρέλας (μτφρ. Πάρις Μπουρλάκης, Καλέντης), πολύ καίρια τόνιζε ότι κανείς σε αυτό το έργο, όπως ούτε και στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να πει ξεκάθαρα ποιος είναι ο τρελός και ποιος ο συνετός, δείχνοντας στην πράξη ότι η επιστήμη πολλές φορές υιοθετεί πολύ πιο ανορθολογικές μεθόδους από την ίδια τη θρησκεία ή ότι, τέλος πάντων, τα όρια μεταξύ του ανορθολογισμού της επιστήμης και της θρησκείας είναι ενίοτε πολύ πιο στενά απ’ όσο θέλουμε να φανταζόμαστε.

Ο Μπενχαμίν Λαμπατούτ, προσέφυγε στο προαναφερθέν έργο του Ιερώνυμου Μπος ή στις οριακές στιγμές της έμπνευσης του Χ.Φ. Λάβκραφτ και του Φίλιπ Κ. Ντικ για να διαρθρώσει τον δικό του θεωρητικό αντίλογο για έναν κόσμο που διαρκώς γλιστρά από τα ορθολογικά εργαλεία και μας ξεφεύγει.

Η αλληγορική δύναμη του έργου του Μπος αναφορικά με τα όρια της τρέλας, ειδικά όταν δεν επαρκούν οι εξηγήσεις, είναι τόσο δυνατή που μπορεί να πει πολλά για τη δική μας επισφαλή θέση σε έναν κόσμο όπου ο ορθολογισμός δείχνει να μην μπορεί να ανταποκριθεί ακόμα στην αποστολή του.

Μπενχαμίν Λαμπατούτ: Ο συγγραφέας φαινόμενο γράφει για την τρέλα Facebook Twitter
Λεπτομέρεια από τον πίνακα «Η θεραπεία της τρέλας» του Ιερώνυμου Μπος.

Καθώς, λοιπόν, οι δαίμονες του ανορθολογισμού στοιχειώνουν τα πιο τρελά μας όνειρα, συγγραφείς όπως ο Λαμπατούτ μπορούν να στήνουν τη δική τους προνομιακή θέση επισκόπησης που στόχο δεν έχει να αναλύσει αλλά να αποκαλύψει και να μας δείξει, όπως έκανε κάποτε ο Μπένγιαμιν, τη στιγμή της συνειδησιακής επιφοίτησης η οποία μοιάζει με ενορασιακή πράξη και περισσότερο συλλαμβάνει παρά εξηγεί τη λειτουργία του κόσμου.

Καίριο ρόλο, άλλωστε, διαδραματίζει στο σημείο αυτό η βιωματική πράξη, η οποία ενέχει τόσο την προσωπική εμπειρία της θέσης μας σε ένα σύμπαν που δεν έπαψε ποτέ να διακρίνεται από το χάος και την τρέλα όσο και την αποκαλυψιακή δύναμη των δεδομένων που άλλους τους εξωθεί σε δημιουργικές στιγμές επιφοίτησης και άλλους στην αυτοκτονία (ή και στα δύο).

cover
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: Μπενχαμίν Λαμπατούτ, Ο λίθος της τρέλας, Μτφρ.: Αγγελική Βασιλάκου, εκδόσεις Δώμα

Αν, λοιπόν, ο Μπένγιαμιν χρειάστηκε να επικαλεστεί στις φιλοσοφικές του εξηγήσεις τον «Άγγελο της Ιστορίας» του Πολ Κλέε και τα ενορασιακά διδάγματα, καταφεύγοντας ακόμα και σε παραισθησιογόνες ουσίες, ένας άλλος κοσμοπολίτης Εβραίος, γεννημένος το 1980 στο Ρότερνταμ και μεγαλωμένος στη Χάγη, στο Μπουένος Άιρες και στη Λίμα, προτού εγκατασταθεί στη Χιλή, ο Μπενχαμίν Λαμπατούτ, προσέφυγε στο προαναφερθέν έργο του Ιερώνυμου Μπος ή στις οριακές στιγμές της έμπνευσης του Χ.Φ. Λάβκραφτ και του Φίλιπ Κ. Ντικ για να διαρθρώσει τον δικό του θεωρητικό αντίλογο για έναν κόσμο που διαρκώς γλιστρά από τα ορθολογικά εργαλεία και μας ξεφεύγει.

Ακόμα και αν τα φιλοσοφικά μεγέθη δεν είναι ίδια, και το φιλοσοφικό σύστημα του Μπένγιαμιν δεν συγκρίνεται με αυτή του νεαρού Χιλιανού, ωστόσο πρόκειται για μια αντίστοιχα καινοφανή, άκρως πρωτότυπη και διεπιστημονικά ενδιαφέρουσα απόπειρα να ξαναδεί τον κόσμο ποιητικά και φιλοσοφικά με άλλα μάτια μέσα από τη δύναμη της περιπλάνησης και την ανάγκη περιδιάβασης του ενδιάμεσου πεδίου ανάμεσα στις τέχνες και τις επιστήμες.

Σε αντιστοιχία με το προηγούμενο βιβλίο του, που έχει μεταφραστεί ήδη σε είκοσι γλώσσες με τον τίτλο «Όταν παύουμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο» (μτφρ. Αγγελική Βασιλάκου, Δώμα), όπου παρατηρούσε, ξεκινώντας από την άμεση συνάφεια του κυανού που χρησιμοποιούσαν οι ζωγράφοι με την απόχρωση που είχε το δηλητηριώδες αέριο που εξόντωσε τους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα σχετικά όρια μεταξύ  της παράνοιας των επιστημονικών ανακαλύψεων και της απερινόητης έμπνευσης των καλλιτεχνών, ο Λαμπατούτ σε αυτό το τομίδιο με τον τίτλο «Ο λίθος της τρέλας» μιλάει ξεκάθαρα για το ανορθολογικό στοιχείο που συνιστά το κοινό γνώρισμα και των δύο περιπτώσεων.

Τα τερατουργήματα της επιστήμης και της τεχνολογίας δείχνουν, τις περισσότερες φορές, να ξεκινούν από σωτήρια θαύματα, όπως αντίστοιχα τα ύψιστα έργα της τέχνης επικαλούνται μια δαιμονική τρέλα για να μπορέσουν να σταθούν και να υπάρξουν, και αυτή είναι μια διαχρονική διαπίστωση που ο συγγραφέας καταθέτει διατρέχοντας ένα φάσμα πολλών αιώνων.

Άλλωστε, η πρόοδος που έχουν πετύχει εμφανώς η τεχνολογία και οι επιστήμες δεν είναι αρκετή, όπως είχαν εξηγήσει με άλλον τρόπο κάποτε ο Μπένγιαμιν οι θεωρητικοί της σχολής της Φρανκφούρτης, για να εξαλειφθεί από τον κόσμο το κακό ή να εξηγηθούν τα ανορθολογικά απεικάσματα που στοιχειώνουν τα όνειρά μας σαν τους δαίμονες του Ίψεν.

Οι εφιάλτες εξακολουθούν να διαπερνούν κάθε πτυχή του πραγματικού και δεν χρειάζεται να φέρουμε στο μυαλό μας ένα τροχαίο, όπως κάνει ο Λαμπατούτ, για να το αποδείξουμε: για παράδειγμα, αρκούν οι μέρες της πρόσφατης καραντίνας για να ανακαλέσουμε κάτι που πριν από αυτήν δεν μπορούσε να καταστεί καν πιθανό, ούτε καν ως υπερβολικό στιγμιότυπο των πιο ακραίων στιγμών του Τζορτζ Όργουελ.

Γι’ αυτό και ο Λαμπατούτ δεν θεωρεί ότι πρέπει να πάμε μακριά για να δούμε πως ο ανορθολογισμός παραμένει κυρίαρχος ακόμα και στις πιο καινοφανείς στιγμές της επιστήμης, αποδεικνύοντας τα σαλεμένα όρια των ατελών εξηγήσεων και του χάους που διαπερνά κάθε πτυχή της ζωής μας.

Άλλωστε, τόσο οι επιστήμες όσο και η λογοτεχνία χρειάστηκε να επικαλεστούν το μυστήριο της ποίησης για να μπορέσουν να προσεγγίσουν την ύπαρξη του κόσμου. Και αυτό δεν αφορά ένα κομμάτι του παρελθόντος, καθώς η μυστηριακή αυτή προσέγγιση ενός σύμπαντος που διαρκώς μας ξεφεύγει εμφανίζεται σήμερα ακόμα πιο έντονη, αφού δείχνει ότι όλα τα όπλα μας έχουν σχεδόν εξαντληθεί:

«Η αποτυχία των μεγάλων αφηγήσεών μας να αποτυπώσουν με ακρίβεια το αίσθημα που βιώνει κανείς, ζώντας στη δεύτερη δεκαετία του εικοστού πρώτου αιώνα, και η κατάρρευση του θείου δώρου, της υπέροχης ικανότητάς μας να βάζουμε τον κόσμο σε λέξεις, να κατανοούμε τον περίγυρό μας και να συμμετέχουμε σε μια κοινή αφήγηση βρίσκεται αναμφίβολα στη βάση της τωρινής μας σύγχυσης και του ολικού αποπροσανατολισμού μας. Υποψιάζομαι όμως ότι υπάρχει και κάτι άλλο: δεν διαθέτουμε αφηγήσεις για να εξηγήσουμε επαρκώς το τι μας συμβαίνει, επειδή είμαστε παγιδευμένοι σε μια φρενήρη κούρσα, ξεκομμένοι από το παρελθόν και χωρίς τίποτα να μας συνδέει με μια σαφή εικόνα με το μέλλον, φαινομενικά ελεύθεροι από κάθε είδους περιορισμό, αλλά επί της ουσίας χαμένοι. Θύματα της ταχύτητας, γίναμε αλκυόνες, πουλιά που βουτούν κατακόρυφα με τα μάτια κλειστά, παραζαλισμένοι από την ίδια μας την ορμή, πέφτουμε στα τυφλά στο νερό, σαν να μας έχει παρασύρει μια σαρωτική διαδικασία σχεδόν πλήρους κατάργησης της προβλεψιμότητας», γράφει με ενάργεια ο συγγραφέας στον Λίθο της τρέλας

Όμως, παρά τις ατελείς μας προσπάθειες, για τον Λαμπατούτ δεν έχει χαθεί πλήρως η ομορφιά που πηγάζει ακριβώς από αυτήν τη διαδικασία και καταγράφεται τη στιγμή της σύλληψης κάθε νέας ιδέας, δημιουργίας και επινόησης που καταδεικνύει ότι ο άνθρωπος είναι ταυτόχρονα ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο.

Ως τέτοιοι, ποτέ δεν θα πάψουμε από τη μια να καταστρέφουμε τον πλανήτη όπου ζούμε και την ίδια στιγμή να είμαστε άνω θρώσκοντες, να κοιτάζουμε ψηλά, προς τα εκεί όπου βρίσκεται το ανεξήγητο μεγαλείο, η ατελείωτη σκηνή όπου απλώνονται τα όνειρα, τα οποία, κατά τον συγγραφέα, που επαναλαμβάνει τα λόγια του Λάβκραφτ, «είναι πιο παλιά και από την κατηφή Αίγυπτο, ή τη στοχαστική Σφίγγα, ή την κηποστόλιστη Βαβυλώνα, και τούτο το έργο φτιάχτηκε στα όνειρά μου». 

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LIFO.

Το νέο τεύχος της δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Βιβλίο / Έλλη Σκοπετέα: Tο ανατρεπτικό έργο μιας ιστορικού που έφυγε νωρίς

Δεν υπάρχει μελέτη για τον ελληνικό εθνικισμό που να μην έχει αναφορές στο έργο της. Η επανακυκλοφορία του βιβλίου της «Το “Πρότυπο Βασίλειο” και η Μεγάλη Ιδέα» από τις εκδόσεις Νήσος συνιστά αναμφίβολα εκδοτικό γεγονός.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός» ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Νίκος Μπακουνάκης / Νίκος Μπακουνάκης: «Αυτή τη θέση δεν την παντρεύεσαι, ούτε είσαι θεός»

Ο πρόεδρος του ΕΛΙΒΙΠ, στην πρώτη του συνέντευξη, μιλά στη LIFO για τους στόχους και τις δράσεις του ιδρύματος και για το προσωπικό του όραμα για το βιβλίο. Ποιος ο ρόλος των μεταφράσεων στην πολιτιστική διπλωματία και πώς θα αυξηθεί η φιλαναγνωσία; 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζόναθαν Κόου

I was there / Τζόναθαν Κόου: «Το να είσαι κυνικός δείχνει τεμπελιά στη σκέψη»

Ο διάσημος Βρετανός συγγραφέας βρέθηκε στην Αθήνα και μίλησε για τη συγγραφή ως «πολυτέλεια για λίγους», την εκλογή Τραμπ ως «έκφραση απόγνωσης» και τη «woke» κουλτούρα ως πράξη ενσυναίσθησης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ