To 2015, τη χρονιά που ψηφίστηκε στην Ελλάδα η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια, ήταν όλα τους ανήλικα. Αυτή εδώ είναι, λοιπόν, η πρώτη γενιά ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων που μεγάλωσε και ενηλικιώθηκε σε μια κοινωνία όπου, στοιχειωδώς έστω, κάποιο από τα δικαιώματά τους αναγνωρίστηκε. Όπου τα Prides ήταν ήδη μεγάλα, σε κάποιο βαθμό αποδεκτά και ασφαλή.
Κι ενώ οι ΛΟΑΤΚΙ+ οικογένειες εξακολουθούν να είναι νομικά ανυπεράσπιστες, με τον γάμο και την τεκνοθεσία να προβάλουν σταθερά ως οι επόμενες μεγάλες διεκδικήσεις της κοινότητας, η queer νεολαία της Αθήνας ζητά πολύ περισσότερα, που στα μάτια της μπορεί να φαντάζουν ίσως σημαντικότερα: μεγαλύτερη ορατότητα, ασφάλεια, σεβασμό στον αυτοπροσδιορισμό και στην αυτοέκφραση. Όλα αυτά τα αιτήματα μοιάζουν πιο επιτακτικά από ποτέ, καθώς η σκιά μιας εκ νέου συντηρητικοποίησης της κοινωνίας απλώνεται σε παγκόσμιο επίπεδο, σε όλο τον δυτικό κόσμο.
Δεν είμαστε ασήμαντοι, είμαστε άνθρωποι, υπάρχουμε και πρέπει να ακουστούμε. Θέλουν δεν θέλουν, θα μας έχουν στην καθημερινότητά τους.
Πέντε νεαρά άτομα από τη μεγάλη, ετερόκλητη και απολύχρωμη queer κοινότητα της Αθήνας μίλησαν στη LiFO για τη δική τους φάση, τις ιστορίες τους, τις βιολογικές και τις επιλεγμένες οικογένειές τους, την ομορφιά της ρευστότητας, την εκπροσώπηση στα θεάματα, τις διεκδικήσεις, τα δικά τους safe spaces. Μπορεί οι απόψεις, οι συνήθειες και φυσικά οι ίδιες τους οι ταυτότητες να μην είναι κοινές, υπάρχει όμως ένα βασικό χαρακτηριστικό σε αυτές τις αφηγήσεις: η διαρκής αμφισβήτηση της ετεροκανονικότητας (σε πολλές περιπτώσεις πλέον και της ομοκανονικότητας), των αγκυλώσεων και των δυσκολιών που συνδέονται με αυτές τις έννοιες, και η αναζήτηση της ελευθερίας. Μην μπερδεύεστε με την ορολογία, τις ταμπέλες, τις αντωνυμίες και τις καταλήξεις των επιθέτων. Απλώς ρωτήστε τα με ευγένεια και καλή διάθεση, και θα σας εξηγήσουν.
Νίκος, 19
«Επειδή μαθαίνουμε πρώτα να αγαπάμε τον εαυτό μας γι’ αυτό που είμαστε, προσφέρουμε κιόλας πολλή αγάπη»
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά. Η καταγωγή μου είναι από την Αλβανία, έχουμε συγγενείς εκεί, αλλά εγώ πια δεν πηγαίνω συχνά. Αυτοπροσδιορίζομαι εδώ και πολλά χρόνια ως τρανς αγόρι. Ξεκίνησα να καταλαβαίνω ότι κάτι διαφορετικό υπάρχει μέσα μου στο νηπιαγωγείο. Έβλεπα αλλιώς τα πράγματα και όταν τα εξηγούσα σε φίλες ή φίλους μου, το θεωρούσαν περίεργο και το έπαιρναν στην πλάκα, αλλά εγώ δεν γέλαγα. Πάντα είχα «αγορίστικο» μαλλί και διαφορετικό ντύσιμο αλλά και οι γονείς και οι φίλοι μου θεωρούσαν ότι απλώς είναι «της ηλικίας».
Το coming out στη μητέρα μου το έκανα στην Α’ Γυμνασίου ‒ έγινε πολύ απότομα επειδή δεχόμουν πολλή πίεση. Μέχρι και ο θεολόγος στο σχολείο μού είχε πει ότι «ο θεός κορίτσι σε γέννησε, είναι αμαρτία». Άκουγα συχνά ότι αυτό που είμαι είναι αηδιαστικό, μπορεί να πήγαινα σε καταστήματα με ρούχα, να ήμουν στα αντρικά και να με κοίταζε έντονα ο κόσμος ή να μου έλεγαν ότι είμαι σε λάθος τμήμα. Προφανώς τότε δεν καταλάβαινα και δεν γνώριζα τι μπορώ να κάνω για να καλύψω το σώμα μου.
Δεν ξέρω πώς είναι ο στρέιτ κόσμος, αλλά πιστεύω ότι τα μέλη της κοινότητας, επειδή μαθαίνουμε πρώτα να αγαπάμε τον εαυτό μας γι’ αυτό που είμαστε, προσφέρουμε κιόλας πολλή αγάπη, είτε στον άνθρωπό μας είτε στους φίλους μας.
Δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου, σε όλο αυτό ήμουν μόνος μου μέχρι ένα σημείο, κι έπειτα είχα τη μητέρα μου, που πάντα με στήριζε. Σε αυτό το ταξίδι τα περισσότερα τα έχω περάσει μόνος. Από το δημοτικό χρειάστηκε να ωριμάσω και πάντα έβρισκα λύσεις. Ένιωθα πολύ ξεχωριστός όμως που το ανακάλυψα μόνος μου. Σαν να ζούσα σε δικό μου πλανήτη και τα πράγματα να τα ρύθμιζα όπως εγώ ήθελα. Και τώρα αυτό κάνω, και δεν θα μου το αλλάξει κανείς.
Μένω ακόμα στον Πειραιά και δουλεύω στο Σύνταγμα. Σπουδάζω κομμωτική, τελείωσα το πρώτο έτος, έχω άλλο ένα και μετά θα κάνω την πρακτική μου σε κάποιο κομμωτήριο. Θα ήθελα να ανοίξω δικό μου, όχι μόνο ένα αλλά και εκτός Αθήνας, στη Θεσσαλονίκη, στην Κρήτη. Θα δούμε. Αγαπώ πολύ την Κρήτη, πάω διακοπές εκεί, δεν έχω συγγενείς, αλλά τη λατρεύω.
Είμαι περισσότερο άτομο του σπιτιού. Για καφέ θα πάω Μοναστηράκι ή στου Χασάν στα Εξάρχεια. Βόλτες θα κάνω στο κέντρο, Σύνταγμα, Αναφιώτικα, Θησείο, Κεραμεικό. Απ’ όλα ακούω, ανάλογα με τα κέφια μου. Μπορεί να σηκωθώ το πρωί και να ακούω Θεοδωρίδου και Κακοσαίο και το μεσημέρι να βαράνε σαϊκεντέλια. Για ποτό θα πάω S-Cape ή Dirty Blonde στο Γκάζι. Όταν βρεθείς σε ένα κλαμπ και περιτριγυρίζεται από στρέιτ άτομα, μπορεί να δεχτείς βλέμματα ή σχόλια, βρισιές, ακόμα και ξύλο. Αλλά και στα LGBTQI+ κλαμπ μπορεί να σου συμβεί. Εγώ έχω δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση και από cis άντρα και από κοπέλα. Δεν το περίμενα να συμβεί εκεί που ένιωθα ότι είμαι στο σπίτι μου, κι όμως συνέβη. Σοκαρίστηκα, με έριξε πολύ, αλλά είχα τεράστια υποστήριξη από άτομα που δεν γνώριζα, και από τους υπαλλήλους του μαγαζιού.
Έχω έρωτα με τα τατού. Έλεγα από τα 11 ότι ήθελα το πρώτο να είναι κάτι για τη γιαγιά μου. Την έχασα όταν ήμουν 8, αλλά μέχρι τότε με αυτή μεγάλωνα, αυτή ήταν που με καθοδήγησε να καταλάβω τι μου συμβαίνει. Ζούσε στην Αλβανία, αλλά ερχόταν συνέχεια εδώ ‒ και εγώ τότε πήγαινα συχνότερα. Στα 15 μου το χτύπησα, μια τελεία, ένα κόμμα και ένα βέλος, που συμβολίζουν ένα αγαπημένο πρόσωπο που έχει πεθάνει. Μετά ξεκίνησα και έδωσα πόνο. Πάω σε διαφορετικούς tattoo artists, δοκιμάζω, είμαι πολύ της δοκιμής για όλα. Μερικά δεν έχουν κάτσει καλά, αλλά τα κρατάω γιατί μ’ αρέσουν, είναι αυθόρμητα. Από ντύσιμο φοράω ό,τι να ’ναι, μπορεί σήμερα να βγω street και αύριο κάγκουρας.
Είναι περίπλοκο, αλλά θα πω ότι έχω σχέση για να με ακούσει ο Θεός και να μου το κάνει πιο εύκολο! Είναι γερό κόλλημα η κοπέλα μου εδώ και ένα εξάμηνο. Πάει πολύ καλά μέχρι στιγμής το πράγμα. Δεν ξέρω πώς είναι ο στρέιτ κόσμος, αλλά πιστεύω ότι τα μέλη της κοινότητας, επειδή μαθαίνουμε πρώτα να αγαπάμε τον εαυτό μας γι’ αυτό που είμαστε, προσφέρουμε κιόλας πολλή αγάπη, είτε στον άνθρωπό μας είτε στους φίλους μας.
Πλέον η νεολαία έχει ανοίξει τα μάτια της. Καθώς κατεβαίνεις την Ερμού, θα δεις πολύ περισσότερα άτομα που είναι μέλη της κοινότητας. Προφανώς και θα είμαι στο Pride. Πρώτη φορά κατέβηκα πριν από τέσσερα χρόνια, δεν ήξερα πολλά άτομα τότε, δεν τους άφηναν κιόλας γιατί ήμασταν μικρά, δεν είχα με ποιον να πάω. Θυμάμαι πως είχα βάλει μια μάσκα και απλώς πήγα. Κοίταγα τον κόσμο, διασκέδαζαν όλοι τόσο πολύ, ένιωθα τόσο ωραία! Μπορεί να μην είχα παρέα, αλλά δεν ένιωσα καθόλου άβολα. Βγαίνουμε στον δρόμο, περπατάμε, τραγουδάμε για να μας ακούσει ο κόσμος. Δεν είμαστε ασήμαντοι, είμαστε άνθρωποι, υπάρχουμε και πρέπει να ακουστούμε. Θέλουν δεν θέλουν, θα μας έχουν στην καθημερινότητά τους.
Σάννυ, 21 στα 22
«Ο μπαμπάς μου μπερδεύεται καμιά φορά, κάνει λάθος, θα τον αγριοκοιτάξω, θα το καταλάβει αμέσως και θα το διορθώσει»
Είμαι το Σάννυ, αυτό δεν είναι το όνομα που μου δόθηκε στη γέννηση, αυτό με το οποίο με βάφτισαν, αλλά αυτό που χρησιμοποιώ. Σπουδάζω Τουριστικά και εργάζομαι σε ένα online βιβλιοπωλείο. Στα ελληνικά χρησιμοποιώ τις ουδέτερες αντωνυμίες και αυτοπροσδιορίζομαι ως non-binary, μη δυαδικό άτομο, με πολλά ερωτηματικά – γενικά ταμπέλες υπάρχουν πολλές. Οι ταμπέλες είναι σημαντικές για άτομα που τις χρειάζονται για να αυτοπροσδιοριστούν και να ταυτιστούν με αυτές, αλλά εμένα με καταπιέζουν, οπότε έχω απομακρυνθεί από αυτές. Είμαι ένα άτομο σίγουρα όχι στρέιτ και σίγουρα όχι cis. Σήμερα νιώθω έτσι, αύριο θα νιώθω λίγο διαφορετικά.
Κάπου εκεί στα 17 συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι cis, καταλάβαινα ότι το συναίσθημα που είχα ήταν δυσφορία φύλου, το είχα νιώσει και παλιοτέρα αλλά δεν ήξερα τι είναι. Έχω και έναν αδελφό που χρησιμοποιεί ουδέτερες αντωνυμίες. Εκείνο έκανε πρώτα come out. Δυο παιδιά, non binary και τα δυο. Ίσως το αδερφό μου να είναι ο λόγος που το συνειδητοποίησα τόσο νωρίς.
Μόλις ήρθα στην Αθήνα πήγα κατευθείαν σε μια queer οργάνωση που με βοήθησε πολύ. Δεν είναι ότι πηγαίναμε και λέγαμε «ας μιλήσουμε για το ότι είμαστε γκέι από το πρωί ως το βράδυ», καθόμασταν, πλέκαμε, βλέπαμε ταινίες… Ήταν ένας χώρος όπου ένιωθες ασφάλεια, ήξερες ότι θα χρησιμοποιούσαν τις σωστές αντωνυμίες, μπορούσες να φορέσεις ό,τι ρούχο ήθελες, υπήρχαν άτομα που ερχόντουσαν και άλλαζαν με το που έμπαιναν. Είναι πολύ όμορφο και ενδυναμωτικό να υπάρχουν αυτά τα safe spaces.
Εγώ θεωρητικά έκανα drag από τα 5 μου. Έπαιρνα τα σεντόνια και τα φορούσα, τα έκανα φορέματα, έπαιρνα μπλούζες και έκανα ότι είχα στήθος, αυτό πήγαινε κάπως παράλληλα με τη σχέση μου με το φύλο μου, ακόμη κι αν δεν το συνειδητοποιούσα τότε. Κάποια στιγμή είδα drag σε ριάλιτι και κάπως έτσι ξεκίνησα. Την περασμένη Κυριακή ήταν η πρώτη μου εμφάνιση in drag. Η drag persona μου είναι η Penelope Douche και στα Miss Hellas Drag Pageant βγήκα στην top τριάδα. Ήταν τρομερή εμπειρία, πολύ αγχωτική, αλλά δεν υπήρχε ανταγωνισμός. Όταν έκανα πρόβα και περπάτησα, ήμουν πολύ αγχωμένο και κατευθείαν με πήραν αγκαλιά. Οι γονείς μου είναι χωρισμένοι εδώ και δώδεκα χρόνια, αλλά ήρθαν και οι δύο στα καλλιστεία ‒ ήταν η πρώτη φορά μετά από δώδεκα χρόνια που τους είδα μαζί, δίπλα δίπλα. Ο μπαμπάς μου μπερδεύεται καμιά φορά, κάνει λάθος, θα τον αγριοκοιτάξω, θα το καταλάβει αμέσως και θα το διορθώσει. Είναι ένα άτομο πολύ υποστηρικτικό.
Σε σχέση με τις ουδέτερες αντωνυμίες, μου έκανε εντύπωση που στην προηγούμενη δουλειά μου, που ήταν στην εστίαση, παρατήρησε ένα άτομο μια κονκάρδα με τη non binary σημαία στην τσάντα μου και χωρίς να το συζητήσω με ρώτησε τι είναι. Έτσι κατέληξαν δέκα-δεκαπέντε άτομα προσωπικό, όλοι στρέιτ, να μου απευθύνονται στο ουδέτερο, παρότι είναι κάτι πολύ καινούργιο, ειδικά στην Ελλάδα.
Μου κάνει εντύπωση που μας ρωτάνε συνέχεια από πού βγαίνει το όνομά μας, ειδικά πολλά τρανς άτομα τα ρωτάνε αν το όνομά τους βασίζεται στο dead name. «Sunny, μήπως σε έλεγαν πριν Ηλία; Σάννυ, ηλιόλουστο, Ηλίας». Αυτές οι ερωτήσεις έρχονται και από queer άτομα που δεν ξέρουν ότι δεν είναι ok να τις κάνεις. Το να διαλέγεις ένα όνομα είναι ιδιαίτερη εμπειρία γιατί δεν δημιουργείς ένα νέο άτομο, προσπαθείς να ταυτίσεις αυτό που νιώθεις και να το εξωτερικεύσεις.
Να, βλέπεις; Αυτή η κοπέλα που πουλάει λουλούδια πέρναγε από όλα τα τραπέζια που ήταν ζευγάρια άντρας - γυναίκα κι εμάς μας προσπέρασε.
Τάσος, 22
«Η γιαγιά μου πηγαίνει στο χωριό και λέει “έχουμε αλλάξει ταυτότητα τώρα, μας λένε έτσι, να ξέρετε αυτός είναι ο εγγονός μου”»
Σπουδάζω στο Πολιτικό, είμαι στο τέταρτο έτος και δεν πρόκειται να τελειώσω σύντομα τη σχολή. Σε ό,τι αφορά την ταυτότητα φύλου, είμαι τρανς άντρας, σε ό,τι αφορά τη σεξουαλικότητά μου είμαι ένα queer άτομο που κάπως δεν με ενδιαφέρει να το ορίσω παραπάνω. Όσο περνάνε τα χρόνια, κάπως το αποδομώ και δεν με απασχολεί.
Ακούω πολλά τρανς άτομα να λένε ότι όταν ήταν τεσσάρων χρόνων έπαιζαν με κούκλες ή με αυτοκινητάκια. Εγώ δεν το έχω έτσι στο μυαλό μου. Εμένα, ούτως ή άλλως, ο τρόπος που με μεγάλωσε η μαμά μου, ειδικά τα πρώτα χρόνια, ήταν αρκετά gender fluid. Ζώντας, λοιπόν, από μικρός σε μια κατάσταση αρκετά ρευστή, νομίζω ότι δεν προβληματιζόμουν και πολύ για το τι συμβαίνει. Ο προβληματισμός έσκασε εκεί γύρω στην Α’ γυμνασίου, όταν ένιωσα ότι κάπως, κάπου πρέπει να χωρέσω. Υπάρχει ορατότητα για τις τρανς γυναίκες, αλλά όταν ήμουν στο γυμνάσιο δεν είχα στο πεδίο μου έναν τρανς άντρα ώστε να ξέρω τι σημαίνει αυτό, να ταυτιστώ. Σιγά σιγά το συνειδητοποίησα, στην Γ’ Γυμνασίου το ονομάτισα και είπα «είμαι αγόρι».
Σήμερα κοιτάζομαι στον καθρέφτη και νιώθω ότι μου αρέσει αυτό που βλέπω, όχι με την έννοια του ότι μου αρέσει το κούρεμά μου, τι ωραία που ντύθηκα και τι κούκλος που είμαι, αλλά με την έννοια του ότι αυτό που βλέπω αντιστοιχεί σε αυτό που τόσα χρόνια ήθελα να δω. Είναι απίστευτο συναίσθημα, το οποίο καταλαβαίνω ότι ένα cis άτομο το έχει από πάντα.
Η μαμά μου το έμαθε στα 16. Στην αρχή δεν πήγε πολύ καλά αυτό, αλλά τώρα είναι λες και έχει παρακολουθήσει μεταπτυχιακό. Στον πατέρα μου έκανα come out στο πρώτο έτος. Πλέον το ξέρουν γιαγιάδες, συγγενείς. Η γιαγιά μου πηγαίνει στο χωριό και λέει «έχουμε αλλάξει ταυτότητα τώρα, μας λένε έτσι, να ξέρετε αυτός είναι ο εγγονός μου». Ok, ναι, έκλαιγε στην αρχή και σκεφτόταν τι έχουν κάνει λάθος, αλλά τώρα είναι πολύ καλά. Υπήρχε πάντα ένα safe περιβάλλον αγάπης που ήξερα ότι δεν θα σταματήσει να υπάρχει, αλλά γενικά είναι μια μεγάλη διαδικασία.
Μπορεί να άκουγα τη μαμά μου να μιλά για τρανς άτομα πριν από το coming out μου και να χρησιμοποιεί κακοποιητικές ορολογίες. Μου έλεγε «μα, το λέω θετικά, δεν το λέω με την κακή έννοια» και προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι δεν έχει σημασία, απλώς δεν το λέμε. Σήμερα τη βλέπω να συζητά με γνωστούς της και να τους διορθώνει. Κατάλαβε ότι η λέξη που εκείνη θεωρούσε ότι δεν πληγώνει κάποιον τελικά πλήγωνε το παιδί της. Είμαι πολύ περήφανος για εκείνη σήμερα. Είναι εντυπωσιακή η μετάβασή της, πλέον λέει ανοιχτά ότι έχει γιο, δεν θα πει «το παιδί μου».
Έχω τελειώσει με το νομικό κομμάτι. Το πρόβλημα που υπάρχει ακόμα είναι ότι χρειάζεται να γίνει δικαστήριο για την αλλαγή των στοιχείων. Είναι μεν κεκλεισμένων των θυρών, στο γραφείο του δικαστή, αλλά δεν κάνεις μια απλή αίτηση. Πρέπει να αποφασίσει κάποιος, ακόμα κι αν είναι αρκετά γραφειοκρατικό και άτυπα τα δέχονται όλα. Στην αστυνομία που πήγα να αλλάξω ταυτότητα ένιωσα τη μεγαλύτερη χαρά. Ήταν αστείο γιατί θέλουν έναν μάρτυρα και αρχικά θα έπαιρνα έναν φίλο μου. Σκεφτήκαμε όμως ότι θα πάμε στην αστυνομία ένα τρανς αγόρι με τον Αλβανό φίλο του, τελικά δεν νιώσαμε άνετα και πήρα μαζί μια φίλη μου.
Παίρνω ορμόνες εδώ και τρία χρόνια. Στην αρχή ήταν δύσκολα τα σκαμπανεβάσματα. Σήμερα όμως κοιτάζομαι στον καθρέφτη και νιώθω ότι μου αρέσει αυτό που βλέπω, όχι με την έννοια του ότι μου αρέσει το κούρεμά μου, τι ωραία που ντύθηκα και τι κούκλος που είμαι, αλλά με την έννοια του ότι αυτό που βλέπω αντιστοιχεί σε αυτό που τόσα χρόνια ήθελα να δω. Είναι απίστευτο συναίσθημα, το οποίο καταλαβαίνω ότι ένα cis άτομο το έχει από πάντα.
Και οι ορμόνες και τα χειρουργεία έχουν να κάνουν με το τι θέλει κάθε τρανς άτομο. Υπάρχουν προφανώς τρανς άτομα που μπορεί να μη θέλουν να πάρουν ορμόνες ποτέ. Εγώ ήθελα. Υπάρχουν δύο οδοί, η δημόσια και η ιδιωτική, που κοστίζει αρκετά, ειδικά αν δεν είσαι ασφαλισμένο. Το χειρουργείο, επίσης, δεν καλύπτεται και μάλιστα πολλές ασφαλιστικές έχουν ξεχωριστό όρο, που λέει ότι οι επεμβάσεις αισθητικού περιεχομένου, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και αυτές του επαναπροσδιορισμού, δεν καλύπτονται. Δεν είναι αισθητικού περιεχομένου όμως, είναι ζωτικής σημασίας για πολλά άτομα, και είναι τρανσφοβικό να μπαίνει κάτι τέτοιο ως ρήτρα. Ευτυχώς υπάρχει ένα άτυπο δίκτυο επικοινωνίας των τρανς παιδιών, όποτε γνωρίζεις εκ των προτέρων ποιοι γιατροί είναι φιλικοί.
Νιώθω περισσότερη ασφάλεια στον δρόμο πλέον γιατί κάνω passing ως άνδρας και από αυτό το κομμάτι δεν θα κινδυνέψω. Υπάρχουν βέβαια περιβάλλοντα στα οποία νιώθω πιο ασφαλής. Την ίδια στιγμή, ας πούμε, που τα Εξάρχεια μοιάζουν ασφαλή, έχουν ισχυρή αστυνόμευση.
Συμβαίνει συχνά να θέλουν απλώς να γράψουν για το queer βίωμα επειδή πουλάει και πρέπει όλοι να πουν κάτι, για την μπίζνα. Πλέον ο Ιούνιος είναι εταιρείες με ουράνια τόξα. Εταιρείες που μπορεί να κακοποιούν τους εργαζομένους τους, να απολύουν γκέι και τρανς άτομα και ταυτόχρονα να πουλάνε pride προϊόντα.
Άλεξ, 22
«Η κοινότητα είναι μια μεγάλη φούσκα και ο καθένας βρίσκει τη φυλή του»
Σπουδάζω και εργάζομαι στην Αθήνα. Είμαι queer άτομο, με αυτόν τον όρο νιώθω πιο άνετα. Μετά από καιρό καταλαβαίνεις ότι οι ταυτότητες μπορεί να είναι ρευστές, το «queer» είναι το πιο συμπεριληπτικό απ’ όλα, υπάρχει μια αρνητική φόρτιση σε άλλους όρους που είναι πολύ στοχευμένοι και συγκεκριμένοι. Το queer είναι πιο φιλικός και safe όρος, και πιο όμορφος, εμένα μου αρέσει πολύ και όπως ακούγεται. Η κοινότητά μας λειτουργεί με φούσκες και ξεχνάμε ότι ο κόσμος είναι χαοτικός, υπάρχει πολύ μίσος εκεί έξω.
Παρακολουθούσα τη «Ζίνα» κάθε καλοκαίρι και βλέποντας την αλληλεπίδρασή της με τη Γαβριέλλα, ακόμα και ως παιδί, έλεγα πάντα ότι αυτές οι δύο θα έπρεπε να είναι μαζί ερωτικά. Κάπου εκεί άρχισα να καταλαβαίνω. Στην εφηβεία μου αυτό που έπαιξε τον μεγαλύτερο ρόλο στο να ανακαλύψω την queer κοινότητα και τον εαυτό μου ήταν η λεσβιακή κοινότητα του YouTube, συγκεκριμένα οι Rose and Rosie. Τώρα έχουν παντρευτεί, έχουν και παιδί. Τότε έβλεπα τη ζωή τους, τη σχέση τους. Παλιότερα δεν υπήρχαν YouTubers ή σειρές στην Ελλάδα που να μιλούν για το queer βίωμα. Πλέον με το TikTok φτάνουν όλα στην Ελλάδα.
Η αρχή γίνεται με το να ανοιχτείς στον περίγυρό σου, αργά και δοκιμαστικά, το τεστάρεις και λίγο. Σιγά σιγά παίρνεις ρίσκα, φυσικά σε αυτά υπάρχει και η απόρριψη, την οποία πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι. Στην κατασκήνωση είχα πει στα κορίτσια ότι είμαι queer και μου απάντησαν «γιατί είσαι τότε στο σπιτάκι με τα κορίτσια;». Πρέπει να γίνεις και λίγο ντίβα, να χτίσεις τη φούσκα σου και να προστατέψεις τον εαυτό σου. Για πολύ καιρό είχα πιο πολεμική στάση απέναντι σε αυτά τα άτομα, θα τσακωνόμουνα, θα έβριζα. Ήθελα να ακυρώσω κι εγώ αυτά τα άτομα.
Οι queer φούσκες λειτουργούν ως οικογένεια. Σου μαθαίνουν τις συμπεριφορές, τις τάσεις, πώς να προστατεύεσαι, πώς να μάχεσαι ή να μη μάχεσαι, πώς να φλερτάρεις, να κάνεις σεξ. Είναι θέμα επιβίωσης. Υπάρχει by default η σκέψη ότι οι άνθρωποι είναι καλοί. Εγώ δεν πιστεύω ότι είναι καλοί, πιστεύω ότι είναι άνθρωποι και πρέπει να τους τεστάρουμε. Και να βλέπουμε, σιγά σιγά, τι είναι ο καθένας.
Δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να παραχωρήσω αυτήν τη συνέντευξη γιατί το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν τα σχόλια, «γιατί το κάνεις αυτό», «δεν χρειάζεται να βγεις και δημόσια». Αλλά συνειδητοποίησα ότι θέλω να ξεκινήσουμε αυτήν τη συζήτηση, να συμμετέχουμε, γιατί αφορά τα δικαιώματά μου. Για κάποιον λόγο σε κανένα από τα μεγάλα μέσα δεν βλέπεις queer άτομα καθημερινά, βλέπεις τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, τα οποία ζουν από αυτή την έκθεση. Υπάρχει μια πιο underground queer κουλτούρα που λειτουργεί περισσότερο από στόμα σε στόμα. Είναι ινσταγκραμική, τικτοκική, από γνωστό σε γνωστό. Πλέον οι κουλτούρες μεταβάλλονται πιο γρήγορα από ποτέ. Η queer κουλτούρα του σήμερα έχει μεγάλη δυναμική, παρότι υπάρχουν και κάποιες σταθερές διευθύνσεις. Υπάρχουν τα μεγάλα κλαμπ δηλαδή, S-Cape, BEqueer, Sodade, Shamone κ.λπ., και μετά, επειδή η queer κοινότητα είναι χωρισμένη σε ένα σωρό κομμάτια, υπάρχουν τα queer τεκνόπαρτα, το πιο posh queer. Η κοινότητα είναι μια μεγάλη φούσκα και ο καθένας βρίσκει τη φυλή του.
Ανελεύθερη νιώθω το βράδυ, όταν περπατάω σε περίεργες γειτονιές, όταν είμαι ανάμεσα σε άντρες που δεν ξέρω. Δεν θέλω να σου πω το κλισέ, αλλά ασφαλής δεν νιώθω επειδή είμαι κοπέλα, είναι αλήθεια.
Κωνσταντίνος / Barbie, 24
«Κάνω reclaim σε όλες τις βρισιές, είμαι πολύ χαρούμενη κραγμένη»
Έχω σπουδάσει musical theatre στο Λονδίνο και τώρα εργάζομαι ως πωλήτρια. Αυτοπροσδιορίζομαι ως queer και non binary άτομο, χρησιμοποιώ και αρσενικές και θηλυκές αντωνυμίες. Δεν νιώθω ότι με εκφράζει 100% κανένα φύλο και παράλληλα δεν αποκλείω 100% κανένα. Πιο πολύ ταυτίζομαι με τη θηλυκή μου πλευρά. Δεν ταυτίζομαι με τον ρόλο του γκέι αγοριού, αυτός ο τίτλος δεν με εκφράζει. Κάθε φορά που θα χρειαστεί να πω σε κάποιον ότι είμαι γκέι αγόρι, είτε γιατί βαριέμαι να του εξηγήσω είτε γιατί απλά είμαι κουρασμένος με το να κάνω ολόκληρο powerpoint για να καταλάβει, νιώθω μια δυσφορία μέσα μου.
Είμαι ευλογημένος που έχω την οικογένεια που έχω, έχω λάβει απίστευτη υποστήριξη και στενοχωριέμαι παρά πολύ που δεν είναι για όλους έτσι, αναγνωρίζω ότι έχω ένα μεγάλο προνόμιο που αλλά άτομα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας δεν το έχουν. Ο πατέρας μου ήταν ομοφοβικός γιατί θεωρούσε ότι έτσι ήταν καλός πατέρας. Μετά με άκουσε, του τα εξήγησα όλα και τώρα είμαι τρομερά χαρούμενος γιατί είναι εντελώς μαζί μου, κάτι που στην Ελλάδα είναι σπάνιο. Μπορώ να αναγνωρίσω ότι σε πολλά θέματα υπάρχει πρόοδος, αλλά είναι μικρή. Σιγά σιγά είμαστε κάπως καλύτερα στο θέμα της ορατότητας, αλλά δεν μου αρκεί. Δεν μου αρκεί το γκέι φιλί σε μια ελληνική σειρά. Σίγουρα το γκέι ζευγάρι στο «Maestro» είναι μια μικρή πρόοδος, αλλά δεν βλέπω κάτι με το οποίο μπορώ να ταυτιστώ εγώ. Με ενοχλεί γιατί δείχνει ότι είναι ok να είσαι γκέι, αν είσαι «σοβαρός» γκέι. Δείχνει δυο ετεροκανονικές αδερφές, δυο «καλούς» γκέι στα μάτια της ελληνικής κοινωνίας, για την οποία εγώ θεωρούμαι κακιά, κραγμένη. Και κάνω reclaim σε όλες τις βρισιές, είμαι πολύ χαρούμενη κραγμένη. Αλλά με ενοχλεί που αυτοί θεωρούνται καλοί και εμείς κακοί.
Βγαίνω μόνο στο BEqueer ή σε κάποιο queer πάρτι, γιατί μόνο εκεί νιώθω απόλυτα safe. Δεν θέλω να πηγαίνω σε μέρη όπου η παρουσία μου γίνεται απλώς ανεκτή. Έχουμε πολλή εσωτερικευμένη ομοφοβία στην κοινότητα, που αναγνωρίζω ότι προέρχεται από έναν τόπο τραύματος. Αν πάω σε ένα gay club, νιώθω δυσφορία και έχω ακούσει πολλές φορές άσχημα σχόλια από γκέι άτομα, που το θεωρώ κάπως χειρότερο από κάποιο ομοφοβικό σχόλιο στον δρόμο. Ως Barbie με γνώρισε κυρίως ο κόσμος στην club scene, όταν όμως βγαίνω έξω για clubbing δεν θέλω να είμαι η μόνη πυγολαμπίδα, θέλω να είμαστε όλες. Παρότι εκτιμώ πολύ την τέχνη του drag και ίσως την εξερευνήσω στο μέλλον, δεν θέλω την Barbie να την εκλαμβάνουν ως μια περφόρμανς. Όταν βγαίνω έξω ως Barbie, είμαι εγώ, είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου, δεν το ξεχωρίζω από μένα. Είμαι εκεί και απλώς ζω το όνειρό μου.
Όταν εγώ ντύνομαι όπως θέλω –θα πω ξέκωλο, γιατί μ’ αρέσει να είμαι whore και slut–, το κάνω για μένα, δεν το κάνω γιατί θέλω να με παρενοχλήσουν, δεν δίνω κανένα δικαίωμα, απλώς κάνω ό,τι θέλω και αυτοί παίρνουν το δικαίωμα και βρίζουν, χτυπάνε, παρενοχλούν. Όσο ζούσα στο Λονδίνο είχα δυο ομοφοβικές επιθέσεις και γυρνώντας στην Ελλάδα είχα πολύ περισσότερες, από κάθε λογής άτομα.
Με ενοχλεί που το τίμημα του να ζω αυθεντικά είναι να μην έχω πέραση ερωτικά σε σύγκριση με άτομα που είναι πιο «αρρενωπά». Είμαι όμως πολύ πιο χαρούμενος όταν εκφράζομαι 100% όπως θέλω παρά όταν μπαίνω στα κουτιά των άλλων.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
