O ήρωας του νέου βιβλίου της Έρσης Σωτηροπούλου είναι ο Καβάφης

O ήρωας του νέου βιβλίου της Έρσης Σωτηροπούλου είναι ο Καβάφης Facebook Twitter
0

Από τα πολλά και καλά που έχουν γραφτεί για την Έρση Σωτηροπούλου του «Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές» και της «Φάρσας», στο μυαλό μου στριφογυρίζει μια παλιά παρατήρηση του Δημοσθένη Κούρτοβικ. Σαν κρις-κραφτ σε μπανιέρα, έτσι την χαρακτήριζε. Σαν μια πανέξυπνη συγγραφέα που, με το μοντέρνο και ευέλικτο σκάφος της γραφής της, προσπαθεί να ταξιδέψει σ’ έναν χώρο πολύ στενό για την έκπληξη και την περιπέτεια. Το μεγάλο θέμα. Αυτό ισχυριζόταν  πως της έλειπε. Ορίστε λοιπόν το «Τι μένει από τη νύχτα» (Πατάκης): ένα μυθιστόρημα για τη δύσκολη σχέση ανάμεσα στην Τέχνη και τη ζωή και  τον ερωτικό πόθο ως κίνητρο δημιουργίας, με πρωταγωνιστή τον Καβάφη πριν γίνει ο Κ.Π. Καβάφης που γνωρίζουμε.

Το «Τι μένει από τη νύχτα» διαδραματίζεται στο Παρίσι τον Ιούνιο του 1897, λίγο μετά τον ελληνοτουρκικό πόλεμο που μας άφησε ταπεινωμένους και καταχρεωμένους, κι ενώ στη Γαλλία αναπτύσσονται τ’ αντιμαχόμενα στρατόπεδα γύρω από την πολύκροτη υπόθεση Ντρέιφους. Οι μόνες μάχες, εν τούτοις, που καλούμαστε να παρακολουθήσουμε είναι αυτές που δίνει μέσα του ο 34χρονος Καβάφης καθώς περιφέρεται με τον Τζον, τον μεγαλύτερο αδελφό του, στα κέντρα διασκέδασης και τα σαλόνια όπου συχνάζει η αφρόκρεμα της γαλλικής πρωτεύουσας.

O ήρωας του νέου βιβλίου της Έρσης Σωτηροπούλου είναι ο Καβάφης Facebook Twitter
Το στοιχείο της επιθυμίας που διαπερνά την το έργο του με συγκινεί πάρα πολύ. Κι εμένα, ως συγγραφέα, η ερωτική επιθυμία είναι που με κινητοποιεί. Ο Καβάφης με τραβάει επίσης ως τύπος. Αυτό το κράμα ποιητή και ανθρώπου που, μ’ έναν όχι και τόσο προφανή τρόπο, έφτασε σε σημείο τήξης, μ’ ενδιαφέρει τρομερά... Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Από το πέρασμά του Καβάφη στο Παρίσι, πέρα από λίγα ταξιδιωτικά ενθύμια, περιοδικά, το διαφημιστικό έντυπο ενός πουκαμισάδικου, το πρόγραμμα της Κομεντί Φρανσέζ, δεν υπήρχε τίποτε. Ο ίδιος δεν έγραψε ποτέ σχετικά. Μου έκανε εντύπωση γιατί στα τέλη του 19ου αιώνα συνέβαιναν συγκλονιστικά πράγματα στο Παρίσι -ανθεί ο μοντερνισμός, εμφανίζεται ο Προυστ, ξεσπάει το σκάνδαλο Ντρέιφους, υψώνει φωνή ο Ζολά... Αναρωτιόμουν, τι έκανε ο Καβάφης εκεί;

Η Αλεξάνδρεια που τον έχει θάψει ζωντανό, που του ΄χει πιεί το αίμα. Η «Χοντρή» - η μητέρα του- που τον κρατάει δέσμιο. Η κοσμοπολίτικη οικογένειά του που τόσο άδοξα ξέπεσε. Οι φιοριτούρες απ’ τις οποίες  θέλει ν’ απαλλάξει τους στίχους του. Ο ίσκιος που ρίχνουν πάνω του τα μεγάλα ποιητικά μεγέθη. Η έγνοια του για τις κριτικές που θ’αποσπάσει. Τα αντρικά σώματα που κυριεύουν τα όνειρά του. Τα νεανικά στόματα που λαχταράει αλλά δεν τολμά να φιλήσει. Να τι  απασχολεί μέρα νύχτα τον Καβάφη, ενώ αναζητά απάντηση στο αιώνιο ερώτημα: ποιός μπορεί να γράψει καλύτερη ποίηση; Εκείνος που ορμάει στη ζωή με φόρα ή κάποιος σαν τον ίδιο «που ζεί σκυμμένος στο γραφείο του, με τον νου πυρπολημένο από τις πιο άγριες φαντασιώσεις», φαντασιώσεις που δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει ποτέ;

«Η ιδέα για το βιβλίο» λέει η Σωτηροπούλου, «υπήρχε μέσα μου, ωχρή,  από το ΄84, την περίοδο που ήμουν μορφωτική σύμβουλος στην ελληνική πρεσβεία στη Ρώμη κι ετοίμαζα μια μεγάλη έκθεση για τον Καβάφη στο Παλάτσο Βενέτσια. Μ’ αυτήν την αφορμή είχα αποκτήσει πρόσβαση στο αρχειακό υλικό του Ε.Λ.Ι.Α.  και στο Αρχείο Καβάφη που διατηρούσε ακόμα ο Σαββίδης, κι όπως είχα διαπιστώσει, από το πέρασμά του στο Παρίσι, πέρα από λίγα ταξιδιωτικά ενθύμια, περιοδικά, το διαφημιστικό έντυπο ενός πουκαμισάδικου, το πρόγραμμα της Κομεντί Φρανσέζ, δεν υπήρχε τίποτε. Ο ίδιος δεν έγραψε ποτέ σχετικά. Μου έκανε εντύπωση γιατί στα τέλη του 19ου αιώνα συνέβαιναν συγκλονιστικά πράγματα στο Παρίσι -ανθεί ο μοντερνισμός, εμφανίζεται ο Προυστ, ξεσπάει το σκάνδαλο Ντρέιφους, υψώνει φωνή ο Ζολά... Αναρωτιόμουν, τι έκανε ο Καβάφης εκεί; Άφησα την ιδέα στην άκρη. Πολλές ιδέες αυτοκτονούν πριν γεννηθούν. Χρόνια αργότερα, όμως, την έπιασα πάλι. Άρχισα να κρατάω σημειώσεις και το 2009, λίγο πριν τελειώσω την «Εύα», ξεκίνησα συστηματικά τη βιβλιογραφική έρευνα. Πολλά απ’ όσα έψαξα, τελικά δεν μου χρησίμευσαν, αλλά ήταν απαραίτητα για να νιώσω ασφαλής σε άγνωστα νερά. Από ένα σημείο και μετά συνειδητοποίησα πως η έρευνα λειτουργούσε μάλλον ως πρόφαση για ν’ αναβάλω τη στιγμή που θα στρωνόμουν στο γράψιμο.  Οδηγός μου, σαν άλλος μίτος της Αριάδνης, στάθηκαν αυτοί οι στίχοι του «Μισή ώρα», από τα «Κρυμμένα»: ...Αλλά εμείς της τέχνης / κάποτε μ’ έντασι του νου, και βέβαια μόνο/ για λίγην ώρα, δημιουργούμεν ηδονήν/ η οποία σχεδόν σαν υλική φαντάζει... Στην ουσία, όλα από εκεί ξεπήδησαν».  

O ήρωας του νέου βιβλίου της Έρσης Σωτηροπούλου είναι ο Καβάφης Facebook Twitter
«Δεν είχε εύκολο πατριωτισμό, ούτε καλλιεργούσε αυταπάτες. To είχε δηλώσει, “Δεν είμαι Έλλην, είμαι ελληνικός”. Γι’ αυτό άλλωστε δεν σχολίασε ούτε την μικρασιατική καταστροφή»... Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/ LIFO

Τι πρόζα ταιριάζει σ’ ένα μυθιστόρημα που επιχειρεί να ζωντανέψει τον Καβάφη; «Υπήρχε το δίλημμα αν θα ΄πρεπε να μιμηθώ τη γλώσσα που μιλιόταν τότε στην Αλεξάνδρεια. Οπότε για να είμαι απόλυτα συνεπής μήπως θα ΄πρεπε να βάλω και τον ίδιο να μιλάει με τον αδελφό του στ’ αγγλικά; Το δίλημμα απορρίφθηκε πολύ γρήγορα. Κάτι τέτοιο θα ΄ταν άκυρο, πλαστό, επιτηδευμένο, ένα είδος μεταμοντέρνου λογιωτατισμού. Δεν θα ταίριαζε σ’ ένα σύγχρονο μυθιστόρημα. Γιατί σύγχρονο είναι το βιβλίο, κι ας μην εκτυλίσσεται στην εποχή μας. Στην ιδέα του ιστορικού μυθιστορήματος ξενερώνω εντελώς».

Κι όμως, ο Καβάφης δεν φαίνεται να συγκαταλέγεται στους ποιητές που την επηρέασαν και την συντροφεύουν από τα οργισμένα, νεανικά της χρόνια. Όποτε την ρωτούν ποιοί είναι οι «αγαπημένοι» της αναφέρει τον Πάουντ, τον Ελιοτ, τον Κάμινγκς, όχι τον Αλεξανδρινό. «Ναι, αλλά το στοιχείο της επιθυμίας που διαπερνά την το έργο του με συγκινεί πάρα πολύ. Κι εμένα, ως συγγραφέα, η ερωτική επιθυμία είναι που με κινητοποιεί. Ο Καβάφης με τραβάει επίσης ως τύπος. Αυτό το κράμα ποιητή και ανθρώπου που, μ’ έναν όχι και τόσο προφανή τρόπο, έφτασε σε σημείο τήξης, μ’ ενδιαφέρει τρομερά». Τι από την δική του ιδιοσυγκρασία της είναι περισσότερο οικείο; «Η τελειομανία του. Το παίδεμά του, το εμμονικό του πάθος για τις λέξεις. Κι ακόμα, το ότι δεν ήταν σοβαροφανής. Άλλο τι έδειχνε προς τα έξω. Μπορεί να ήταν συγκρατημένος, σχεδόν τυπολάτρης, αλλά όχι σοβαροφανής».

Η εικόνα, λέει,  που έχουμε για τον Καβάφη είναι ενός γέρου: «Σαν να μην πέρασε νεανική ηλικία, σαν να προέκυψε αιφνίδια αποστασιοποιημένος και αποφθεγματικός. Η αλήθεια όμως είναι πως για πολύ μεγάλο διάστημα βασανιζόταν από αμφιβολίες και από τη σύγκριση με μεγάλους ποιητές όπως ο  Μποντλέρ, ο Ρεμπό, ο Ουγκό. Πώς γινόταν να παλεύει με την «Πόλη» επί δεκαπέντε χρόνια; Πώς, παίρνοντας αφορμή από μια ερωτική νύξη, έφτασε να γράψει το «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον»; Πώς κατάφερε ν’ απαλλαγεί από τον λυρισμό, τις καλλιέπειες και τις ρίμες και να οδηγηθεί στη λιτότητα που θαυμάζουμε σήμερα;  Αυτό μ’ ενδιέφερε να δείξω, πώς φτάνει να κάνει τη ρήξη και καταφέρνει ν’ αποκτήσει τη δική του φωνή. Παίρνουν χρόνο τέτοιες  διαδικασίες, δεν γίνονται αυτόματα. Όπως άλλωστε αναρωτιέται ο ίδιος στο βιβλίο, ίσως η ρίμα και οι τεχνικοί κανόνες, παρά τον εξαναγκαστικό τους χαρακτήρα, να μειώνουν τις απαιτήσεις για το έργο, ίσως να διευκολύνουν τον ποιητή».

Πώς γινόταν να παλεύει με την «Πόλη» επί δεκαπέντε χρόνια; Πώς, παίρνοντας αφορμή από μια ερωτική νύξη, έφτασε να γράψει το «Απολείπειν ο θεός Αντώνιον»; Πώς κατάφερε ν' απαλλαγεί από τον λυρισμό, τις καλλιέπειες και τις ρίμες και να οδηγηθεί στη λιτότητα που θαυμάζουμε σήμερα; Αυτό μ' ενδιέφερε να δείξω, πώς φτάνει να κάνει τη ρήξη και καταφέρνει ν' αποκτήσει τη δική του φωνή.

Αν και τα πραγματολογικά στοιχεία του βιβλίου είναι αληθινά, πρόκειται για μυθοπλασία. «Προσπάθησα ωστόσο να μην απομακρυνθώ καθόλου από μερικά σταθερά δεδομένα, προκειμένου ν’ αποφύγω τα φάουλ». Όπως; «Να τον βάζω να καλεί φίλους, να είναι ανοιχτοχέρης και εξωστρεφής ή να ερωτροπεί ανοιχτά στο δρόμο και στις κοσμικές συναντήσεις. Θα’ ταν ψεύτικο. Ήταν πολύ συγκρατημένος ο Καβάφης, ιδιαίτερα χαμηλών τόνων». Αντίστοιχα προσεκτική είναι όταν τον βάζει να μιλά για το αποτέλεσμα του ελληνοτουρκικού πολέμου και να χαρακτηρίζει φιάσκο ό,τι οι φιλέλληνες συνδαιτημόνες του αποκαλούν ηρωϊκή ήττα. «Δεν είχε εύκολο πατριωτισμό, ούτε καλλιεργούσε αυταπάτες» εξηγεί η Σωτηροπούλου. «To είχε δηλώσει, “Δεν είμαι Έλλην, είμαι ελληνικός”. Γι’ αυτό άλλωστε δεν σχολίασε ούτε την μικρασιατική καταστροφή».

Ακόμα και σκηνές που μοιάζουν να ξεπηδούν από την πιο τρελή φαντασία, δεν απέχουν και τόσο από την πραγματικότητα. Προς το τέλος του βιβλίου, για παράδειγμα, βλέπουμε τον Καβάφη να παίρνει μυρωδιά απ’ όσα εκτυλίσσονται σ’ ένα δημόσιο ουρητήριο μακριά απ’ το κέντρο της πόλης. Πολιορκημένος απ’ τη μπόχα, με την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή, όλος έξαψη, παρακολουθεi δυό άντρες ν’ ανασύρουν από τη γούρνα της τουαλέτας μια μπαγκέτα, να την σφηνώνουν στον ουρανίσκο τους με ηδονή, να την κατουρούν ξανά και ξανά και μετά να την καταβροχθίζουν. «Όσο άσεμνο κι αν ήταν, συλλογίστηκε, υπήρχε κάτι ιερό σε τούτο το δείπνο μέσα στην pissiotiere. Η έξαρση των αντρών ήταν σχεδόν θρησκευτική» διαβάζουμε. «Ίσως ηδονή και πίστη τελικά να μην ήταν και τόσο απομακρυσμένες»...

Μα γίνονταν τέτοια πράγματα; «Γίνονταν και γίνονται ακόμη», λέει η Σωτηροπούλου. «Εγώ τα πληροφορήθηκα από έναν αμερικανό ποιητή και φίλο με τον οποίο είχαμε άπειρες συζητήσεις όσο δούλευα το βιβλίο, τον Πολ Βαντζελίστι, ο οποίος με τα σειρά του τα είχε ακούσει από έναν μποέμ συγγραφέα, τον Edouard Roditi, παλιό φίλο του Ζενέ. Σε ορισμένα ουρητήρια άφηναν μέσα δεμένη μια μπαγκέτα ψωμί είτε σαν σημάδι ότι εκεί πηδιούνται άντρες είτε σαν κάλεσμα στους λεγόμενους soupeurs. Λειτουργούν και σήμερα τέτοια μέρη, όπως υπάρχουν και σχετικά μπλογκ.»

Το «Τι μένει από τη νύχτα», όπως και τα περισσότερα έργα της Σωτηροπούλου, γράφτηκε μέσα σε ξενώνες συγγραφέων, σαν αυτόν που ανυπομονεί να ξαναεπισκεφτεί τώρα στη Σουηδία, στο νησί Γκότλαντ. «Για να γράψω», λέει, «χρειάζομαι μια απόσταση από τα πράγματα. Μπαίνω σ’ ένα δωματιάκι άδειο, γυμνό, χωρίς προσωπικές αναφορές, και νιώθω να ελαφραίνει κάπως το φορτίο που κουβαλάω από τις σχέσεις, τους φίλους, την οικογένεια. Όσο περνούν τα χρόνια έχω μεγαλύτερη ανάγκη από σιωπή και απομόνωση. Αυτό που με περιβάλλει μου φαίνεται ολοένα πιο πιεστικό, άχαρο και φθοροποιό. Λίγες οι πνοές που ηλεκτρίζουν, τα ερεθίσματα που απογειώνουν. Κι αυτά συνήθως από την τέχνη προέρχονται, από πού αλλού; Στις μετακινήσεις μου γνωρίζω άλλους συγγραφείς, αλλά και μη συγγραφείς, έχω την ευκαιρία να διαβάσω κείμενα που αλλιώς δεν θα έπεφταν στα χέρια μου, παίρνω μια απόσταση από την Ελλάδα και νομίζω ότι τελικά απομακρυνόμενη την αγαπάω περισσότερο». Η σύγκριση, βέβαια, με τη μεταχείριση που απολαμβάνουν οι συγγραφείς σε άλλες κοινωνίες είναι αποκαρδιωτική. «Ένας συγγραφέας στη Νορβηγία, και μόνο από τις βιβλιοθήκες που απορροφούν ένα μεγάλο μέρος της λογοτεχνικής παραγωγής, ύστερα από δυο-τρία βιβλία, μπορεί να ζήσει ως συγγραφέας, τα δικαιώματά του για ασφάλιση και σύνταξη είναι θεσμοθετημένα, πράγμα αδιανόητο εδώ που ο συγγραφέας μοιάζει σαν να ζητιανεύει να του κάνουν κάποιο χατήρι».

Έπειτα από τριανταπέντε χρόνια στη λογοτεχνία, τι θα έλεγε ότι διατηρείται μέσα της αναλλοίωτο; «Νομίζω πάντα το πάθος για να πετύχω μια τάξη στο χάος, μια ισορροπία, έχοντας την αίσθηση ότι όλα γύρω μου είναι ετοιμόρροπα. Σκέψου, το βιβλίο κυκλοφόρησε κι εγώ ξυπνάω ακόμη μέσα στη νύχτα, γεμάτη ενέργεια... αλλά μπροστά μου το κενό». Υπάρχει άραγε κάποιος από τη γνώμη του οποίου κρέμεται πραγματικά; «Πριν λίγα χρόνια θα έλεγα η  Καίη Τσιτσέλη που δεν ζει πια, ή  ο Δημήτρης Νόλλας που η φιλία μας κρατάει χρόνια. Σιγά σιγά όμως ο αγώνας γίνεται πιο μοναχικός. Από κανέναν δεν κρέμομαι δυστυχώς. Ακούγεται άσχημο αλλά έτσι είναι...».

Βιβλίο
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ