«Απρόσμενη αγάπη»: Ένα από τα κορυφαία μυθιστορήματα του Ισραηλινού Άαρον Άπελφελντ

ΕΝΑΣ ΕΒΔΟΜΗΝΤΑΧΡΟΝΟΣ ΑΝΤΡΑΣ με τραυματικό παρελθόν, καταπονημένη υγεία κι άφθονα ανέκδοτα χειρόγραφα στο συρτάρι του και μια κοπέλα με τα μισά του χρόνια που τον υπηρετεί με αφοσίωση χτίζουν σιγά σιγά μια μεστή, όλο τρυφερότητα, σχέση που θα επιτρέψει και στους δυο να βρουν το κρυφό νόημα της ύπαρξής τους, να συμφιλιωθούν μαζί του και να το μοιραστούν.

Αυτός είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο είναι κεντημένη η «Απρόσμενη αγάπη» του κορυφαίου Ισραηλινού συγγραφέα  Άαρον Άπελφελντ (μετ. Μάγκυ Κοέν, Εστία, 2008). Ένα μυθιστόρημα αποτελούμενο από σύντομα κεφάλαια, γραμμένο χωρίς περιττά στολίδια, με κύριους άξονες τη συγγραφική δημιουργία, την απώλεια της εβραϊκής ταυτότητας και τη βαρβαρότητα του ολοκληρωτισμού.

Γεννημένος στο Τσέρνοβιτς της τότε αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας, ο Άαρον Άπελφελντ (1932-2018) υπήρξε ένα ντελικάτο, εκλεπτυσμένο παιδάκι της αστικής τάξης, ο λατρεμένος μοναχογιός μιας πλούσιας, αφομοιωμένης εβραϊκής οικογένειας, την οποία αποχωρίστηκε βίαια σε τρυφερή ηλικία.

Με το που εισέβαλαν στην πόλη του οι ναζί, έγινε μάρτυρας της δολοφονίας της μητέρας του και στη συνέχεια οδηγήθηκε με τον πατέρα του σε ρουμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης, απ' όπου κατάφερε να το σκάσει πολύ γρήγορα.

Για δυο χρόνια περιπλανιόταν σαν αγρίμι στα ουκρανικά δάση, μέχρι που τον μάζεψε ο Κόκκινος Στρατός. Κι όταν τέλειωσε ο Β' Παγκόσμος πόλεμος, διέσχισε τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία, έζησε για λίγους μήνες σε στρατόπεδο εκτοπισμένων στην Ιταλία και κατέληξε το '46 στην Παλαιστίνη, δυο χρόνια πριν από την ίδρυση του Ισραήλ, με το κεφάλι του πλημμυρισμένο από διαλέκτους αλλά ανήμπορος ακόμα να εκφραστεί στα εβραϊκά, τη γλώσσα στην οποία θα διέπρεπε.

Στο Ισραήλ ο Άπελφελντ πάσχισε ν’ ανασυγκροτήσει τον εαυτό του, εγκαταλείποντας οριστικά τη μητρική του γλώσσα, τα γερμανικά. «Ακόμα και σήμερα», μου έλεγε το 2009, «όταν ακούω να τα μιλούν, ανακαλώ αυθόρμητα την εικόνα των γονιών μου, είναι σαν να συνομιλώ και πάλι μαζί τους. Φυσικά και τα έχω συνδέσει με τη φρίκη που βίωσα, αλλά δεν παύουν να είναι η γλώσσα που μιλούσα ως τα οχτώ μου... Είμαι όμως ευτυχής που διάλεξα τα εβραϊκά για θετή μου γλώσσα. Τα εβραϊκά με διαμόρφωσαν ως συγγραφέα». 

Όπως εξομολογούνταν ο ίδιος στον Φίλιπ Ροθ (βλ. «Κουβέντες του σιναφιού», μετ. Κ. Σχινά, Πόλις), «η εβραϊκή γλώσσα με δίδαξε πώς να σκέφτομαι, να μη σπαταλάω λέξεις, να μη χρησιμοποιώ πολλά επίθετα, να μην παρεμβαίνω ιδιαίτερα, να μην ερμηνεύω... Αυτή η γλώσσα με παρέσυρε και με έφερε στις πιο μυστικές αποθήκες με όλα τα πλούτη του εβραϊσμού. Και από τότε, δεν το κούνησα ρούπι από εκεί».

Ομολογημένα επηρεασμένος από τον Κάφκα, ο Άαρον Άπελφελντ άφησε πίσω του δεκάδες βιβλία μεταξύ αλληγορίας και ρεαλισμού, βασικά μοτίβα των οποίων είναι η ζωή των Εβραίων πριν και μετά το Ολοκαύτωμα, ο αντισημιτισμός, η ιδέα της αφομοίωσης του εβραϊκού στοιχείου, οι διανοούμενοι, ο αστικός ιουδαϊσμός.

Να η ευθύνη που αναπόδραστα ανέλαβε ο Άπελφελντ, σύμφωνα με τα λόγια του Ροθ: «Να καταγράψει σε μια σειρά από υπαινικτικά δυσοίωνες ιστορίες, την εξαφάνιση από την Ευρώπη, τα χρόνια που εκείνος περιγελούσε τους χωριάτες κι έψαχνε για τροφή στα δάση, σχεδόν όλων των Εβραίων της ηπείρου... Ο Άπελφελντ είναι ένας εκπατρισμένος συγγραφέας, μιας εκπατρισμένης λογοτεχνίας, που έκανε τον εκπατρισμό και τον αποπροσανατολισμό θέμα αποκλειστικά δικό του».

Το ίδιο μοτίβο συναντάμε και στην «Απρόσμενη αγάπη». Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο Έρνεστ, έστω και στο λυκόφως της ζωής του, συνειδητοποιεί ότι συγγραφέας δεν είναι αυτός που απλώς και μόνο έχει ικανότητα στο γράψιμο. «Αν δεν είσαι συνδεδεμένος με τους γονείς, τους παππούδες και μέσα απ’ αυτούς με τη φυλή σου, είσαι γραφέας, όχι συγγραφέας».

Όμως εκείνος, από την εφηβεία του ήδη, τότε που ως νεαρός κομμουνιστής μαχόταν για να εξολοθρεύσει «το αποτρόπαιο φίδι» του ναζισμού, είχε απαρνηθεί τις ρίζες του, είχε γυρίσει την πλάτη στους σιωπηλούς, μεροκαματιάρηδες γονείς του, είχε απωθήσει βαθιά μέσα του τις μνήμες από τον κόσμο των παππούδων του στα Καρπάθια.

Τα όσα ακολούθησαν –το περίσσευμα αντισημιτισμού μέσα στην ίδια τη μεραρχία του στον Κόκκινο Στρατό, ο χαμός της γυναίκας και της κορούλας τους στο Ολοκαύτωμα, η εγκατάστασή του στο Ισραήλ «όπου ενδημεί μια κουλτούρα ξεριζωμένων, προς κατανάλωση», ο αποτυχημένος δεύτερος γάμος του– τον βύθισαν σε μια μοναξιά από την οποία δεν πίστευε πως θα λυτρωθεί.

Μέχρι που, στο πρόσωπο της υπηρέτριάς του, της Ιρίνα, συναντά επιτέλους μια αδελφή ψυχή. Χάρη σ’ αυτήν θα βρει τη δύναμη να συνεχίσει να ζει σκαλίζοντας όλο και βαθύτερα το παρελθόν, βοηθώντας την με τη σειρά του να δραπετεύσει λιγάκι κι εκείνη από το μοναχικό της σύμπαν, το ορισμένο από τα φαντάσματα των νεκρών γονιών της.

Ομολογημένα επηρεασμένος από τον Κάφκα, ο Άαρον Άπελφελντ άφησε πίσω του δεκάδες βιβλία μεταξύ αλληγορίας και ρεαλισμού, βασικά μοτίβα των οποίων είναι η ζωή των Εβραίων πριν και μετά το Ολοκαύτωμα, ο αντισημιτισμός, η ιδέα της αφομοίωσης του εβραϊκού στοιχείου, οι διανοούμενοι, ο αστικός ιουδαϊσμός.

Εκτός από την «Απρόσμενη αγάπη», στον κατάλογο της Εστίας και μεταφρασμένα από την Μάγκυ Κοέν θα βρούμε επίσης την «Ιστορία μιας ζωής», μια ανασύνθεση της εμπειρίας του στα χρόνια του πολέμου, καθώς και το «Μπάντεχάιμ 1939» με θέμα την πεισματική άρνηση των Εβραίων παραθεριστών της ομώνυμης λουτρόπολης ν’ αντιληφθούν τον κίνδυνο που τους έζωνε.

Από τις εκδόσεις Καπόν κυκλοφορεί το «Τσίλι» (μετ. Ι. Σιμπή), η ιστορία ενός αργόστροφου, καλοσυνάτου κοριτσιού που προσπαθεί μόνο του να επιβιώσει από το κυνηγητό των ναζιστών, ενώ πριν από λίγες μέρες δημοσιεύτηκε από την Άγρα το μυθιστόρημά του «Ο αθάνατος Μπάρτφους» (μετ. Μ. Κοέν), το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως το πιο βαθύ και δυνατό πορτρέτο επιζώντος από το Ολοκαύτωμα που γράφτηκε ποτέ.

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ.