«Το να ασχολείσαι με παλιές ερωτικές ιστορίες θέλει πολλή δύναμη»

Δυο ερωτικές ιστορίες που αφηγούνται την αιώνια ανθρώπινη περιπέτεια Facebook Twitter
Τέσσερα πρόσωπα έρχονται από το παρελθόν και ζωντανεύουν τις ερωτικές τους ιστορίες. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
0

Ακίνητα σαν γλυπτά πάνω σε βράχους ενός άχρονου περιβάλλοντος τέσσερα πρόσωπα έρχονται από το παρελθόν και ζωντανεύουν τις ερωτικές τους ιστορίες που κατάφεραν να θριαμβεύσουν μέσα στους αιώνες με τους ήρωες να έχουν τύχη τραγική. 

Ο Γιάννης Καλαβριανός έγραψε και σκηνοθετεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, μια ακόμα από τις ιστορίες που ξέρει να αφηγείται με τρόπο γοητευτικό, την «Πύλη της Κόλασης» που δανείζεται τον τίτλο της από το διάσημο έργο του Ροντέν. Ο σκηνοθέτης αγαπά να ταξιδεύει όσο μπορεί και πάντα είναι ανοιχτός σε μικρές λεπτομέρειες, όπως σε έργα μέσα σε μουσεία που προσπερνούν συνήθως οι επισκέπτες, για να βρει τον καμβά των έργων του.

«Αν έπρεπε να ορίσουμε μία συγκεκριμένη αφετηρία της παράστασης αυτής θα λέγαμε πως ήταν ένας πίνακας, Ο θάνατος της Φραντσέσκα ντα Ρίμινι και του Πάολο Μαλτέστα, του Αλεξάντρ Καμπανέλ, που είδα στο Μουσείο Ορσέ το καλοκαίρι του 2022 και που δεν είχα προσέξει ποτέ. Εκεί, οι παράνομοι εραστές Πάολο και Φραντσέσκα πέφτουν νεκροί, χτυπημένοι από το ξίφος του Τζιοβάνι, αδελφού του Πάολο και συζύγου της Φραντσέσκα» λέει.

Όλοι πιστεύουμε ότι μας αξίζουν τα πάντα. Θέλουμε να βλέπουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι σαν και μας. Έτσι, μοιραία καταλήξαμε να βλέπουμε ηθοποιούς να παίζουν σαν κι εμάς τραγουδιστές τραγουδάνε σαν κι εμάς, παραστάσεις να γίνονται σαν αυτές που θα κάναμε στο σαλόνι του σπιτιού μας με τους φίλους μας. Δεν μπορεί να είναι αυτός ο στόχος της τέχνης, να μας πείθει ότι είναι σαν κι εμάς.

Την ιστορία αυτή τη συνδέει στην παράσταση με ένα άλλο ερωτικό τρίγωνο που διαδραματίζεται 600 σχεδόν χρόνια αργότερα όταν ο άσημος τότε γλύπτης, Αύγουστος Ροντέν παίρνει την παραγγελία να φτιάξει την πύλη του καινούριου μουσείου, που θα χτιζόταν στη θέση του καμένου Παλαί ντ’ Ορσέ, στο Παρίσι. Ενώ μελετά την Κόλαση του Δάντη όπου στο 5ο Άσμα της αναφέρεται η ιστορία του Πάολο και της Φραντσέσκα, ενώ γνωρίζει μία από τις πιο χαρισματικές γλύπτριες που έζησαν ποτέ. Την Καμίγ Κλοντέλ. Την κάνει βοηθό του και σύντομα γίνονται εραστές. Κρατάνε τη σχέση τους κρυφή, γιατί ο Ροντέν είχε παράλληλα μία άλλη μόνιμη σύντροφο.  Ο Ροντέν και η Κλοντέλ ζουν ερωτευμένοι και δημιουργικοί για 15 σχεδόν χρόνια. Ο Ροντέν δημιουργεί μερικά από τα πιο εμβληματικά γλυπτά όλων των εποχών, τον Σκεπτόμενο και το Φιλί, που απεικονίζει τους αγκαλιασμένους Πάολο και Φραντσέσκα και γίνεται διάσημος. Αντίθετα, η πατριαρχική εποχή διαλύει το ταλέντο και τον ψυχισμό της Κλοντέλ και την κλείνει σε ψυχιατρείο για 30 χρόνια.

Δυο ερωτικές ιστορίες που αφηγούνται την αιώνια ανθρώπινη περιπέτεια Facebook Twitter
Η Χριστίνα Μαξούρη και ο Κωνσταντίνος Ζωγράφος σε σκηνή της παράστασης. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

«Όταν είδα στο Μουσείο Ορσέ, τον πίνακα του Καμπανέλ και την Πύλη της Κόλασης του Ροντέν, ήξερα πως βρήκα επιτέλους την ιστορία μου. Το γεγονός πως βρισκόμουν εκεί που ξεκίνησαν τα πραγματικά γεγονότα και διασταυρώνονταν οι δύο ιστορίες ήταν μια απίστευτη σύμπτωση που τα έδεσε όλα και έγινε η απαρχή της ιδέας της παράστασης. Δύο ιστορίες από τον 13ο και τον 19ο αιώνα που είναι τελικά μία. Αυτή της αιώνιας ανθρώπινης περιπέτειας» λέει ο Γιάννης Καλαβριανός και σημειώνει  ότι «αυτή δεν είναι μια παράσταση αφιερωμένη σε τέσσερα ιστορικά πρόσωπα.

Tο θέμα είναι πάντα μία αφορμή, μία εκκίνηση. Και θα ήταν κρίμα να μέναμε μόνο σε αυτό. Στην πραγματικότητα το έργο μιλάει για την αφύπνιση του ανθρώπινου πνεύματος, την προσπάθειά του να νικήσει τον χρόνο, για το τι αφήνουμε πίσω ως ανάμνηση του περάσματός μας από τη ζωή, για τους ανθρώπους που δυσκολεύονται, για τα κορίτσια και τα αγόρια που παντρεύτηκαν χωρίς να ξέρουν καλά - καλά το γιατί και για εκείνα που ερωτεύτηκαν και κυνήγησαν τον έρωτά τους ως το τέλος. Δηλαδή, με κάποιον τρόπο, ξαναγυρίζουμε στην ασταμάτητη φόρα του ανθρώπου να αναζητά τον έρωτα. Το ζήτημα όμως δεν είναι οι ιστορίες, είναι ο τρόπος που χρησιμοποιείς κάθε φορά για να τις πεις».

Για τον Γιάννη Καλαβριανό η μεγαλύτερη δυσκολία όταν ξεκινά ένα νέο έργο είναι να καθαρίσει το μυαλό του από την τρέχουσα επικαιρότητα ή το ποτάμι της αισθητικής προτίμησης των πολλών. «Διανύουμε μια εποχή που τα πράγματα μοιάζουν αφόρητα ίδια, άρα αναμενόμενα» λέει. «Πως να εκπλαγείς από κάτι που θεωρήθηκε αριστούργημα από τις πρόβες, πριν καν παρουσιαστεί; Ποιος διάλογος να ανοίξει, όταν το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής ομοφωνεί υπέρ ή κατά με παρόμοια επιχειρήματα; Πόσες φορές μπορεί να «ανανεώνεται» αυτό το έρμο το θέατρο; Από την πολλή ετήσια ανανέωση καταλήξαμε να το χαζεύουμε ζαβλακωμένοι.

Δυο ερωτικές ιστορίες που αφηγούνται την αιώνια ανθρώπινη περιπέτεια Facebook Twitter
O Γιώργος Γλάστρας είναι ένας από τους πρωταγωνιστές της παράστασης. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή
Δυο ερωτικές ιστορίες που αφηγούνται την αιώνια ανθρώπινη περιπέτεια Facebook Twitter
Ο Γιάννης Καλαβριανός έγραψε και σκηνοθετεί στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, μια ακόμα από τις ιστορίες που ξέρει να αφηγείται με τρόπο γοητευτικό, την «Πύλη της Κόλασης» που δανείζεται τον τίτλο της από το διάσημο έργο του Ροντέν. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Στην εποχή της ποπ ψυχολογίας και της αισθητικοποιημένης ομοιομορφίας, η οποιαδήποτε έκφραση ένθερμου συναισθήματος, από ένα τρυφερό κοίταγμα μέχρι μια ερωτική εξομολόγηση ή ένα απελπισμένο ερωτικό ξέσπασμα, θεωρούνται ύποπτα ή ακόμη χειρότερα περιγράφονται χρησιμοθηρικά ως μηχανισμοί θωράκισης του εαυτού, σαν να πρόκειται για κινήσεις που πρέπει να πραγματωθούν για να προλάβουμε μικρές ή μεγαλύτερες νευρώσεις. Λες και δεν είμαστε φτιαγμένοι για να εκφραζόμαστε. Στην τελική, κάποιος πρέπει να φτιάχνει παραστάσεις για τις στιγμές που ερωτευόμαστε ή θάβουμε τον πατέρα μας. Η μεγαλύτερη λοιπόν, δυσκολία μου είναι να κάνω θέατρο υψηλού επιπέδου που να απευθύνεται σε πολλούς».

Ο Γιάννης Καλαβριανός μιλά στις παραστάσεις του για όλους αυτούς που δεν μιλάνε, δε θέλει να μιλά για τον εαυτό του και τη δική του εμπειρία και αυτός είναι ο λόγος που με τις ιστορίες του συντονίζονται άνθρωποι διαφορετικής μόρφωσης, κουλτούρας η θεατρικής εμπειρίας.

«Έτσι έμαθα να λειτουργώ. Φτιάχνω ιστορίες για εκείνους που δεν μπορούν» λέει. «Και χαίρομαι που οι παραστάσεις συζητιούνται και μένουν στη μνήμη των θεατών. Θέλω να κρατάω όσο μπορώ το ανάχωμα απέναντι στο φτηνό και το εύκολο. Να επιμένω σε άγνωστες ιστορίες, να φτιάχνω πράγματα από το μηδέν και να παλεύω να φτάσουν σε όσους περισσότερους θεατές γίνεται. Το να ασχολείσαι με παλιές ή άγνωστες ερωτικές ιστορίες θέλει πολλή δύναμη. Οτιδήποτε γίνεται με περισσότερο κόπο, αντιμετωπίζεται σχεδόν απειλητικά σαν κάτι πάρα πολύ βαρύ για να το αντέξεις. Όλοι πιστεύουμε ότι μας αξίζουν τα πάντα. Θέλουμε να βλέπουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι σαν και μας. Έτσι, μοιραία καταλήξαμε να βλέπουμε ηθοποιούς να παίζουν σαν κι εμάς τραγουδιστές τραγουδάνε σαν κι εμάς, παραστάσεις να γίνονται σαν αυτές που θα κάναμε στο σαλόνι του σπιτιού μας με τους φίλους μας. Δεν μπορεί να είναι αυτός ο στόχος της τέχνης, να μας πείθει ότι είναι σαν κι εμάς. Αν η τέχνη γίνει σαν τον εαυτό μας και τον κόσμο μας, αν δεν μπορεί πια να μας  δείχνει τον δρόμο για κάτι άλλο, να πάει να πνιγεί».

Δυο ερωτικές ιστορίες που αφηγούνται την αιώνια ανθρώπινη περιπέτεια Facebook Twitter
Η Λυγερή Μητροπούλου και ο Γιώργος Γλάστρας. Φωτ.: Ελίνα Γιουνανλή

Τον ρωτώ για τους ηθοποιούς της παράστασης, τον Γιώργο Γλάστρα, τη Χριστίνα Μαξούρη, τον Κωνσταντίνο Ζωγράφο και τη Λυγερή Μητροπούλου και πόσο δύσκολο είναι σήμερα να ζυμωθεί μια ομάδα ανθρώπων και να αφοσιωθεί σε μια ιδέα η μια παράσταση. «Η ατομική βιρτουοζιτέ δεν με απασχόλησε ποτέ» λέει. «Η δημιουργία ομάδας, όχι αναγκαστικά με την έννοια της ώσμωσης των ιδιοτήτων και της συναπόφασης, αλλά ως κύτταρο κοινού στόχου είναι έτσι κι αλλιώς το μεγάλο ζητούμενο στο θέατρο. Και όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Σε εποχές άκρατου ατομικισμού, δεν θα μπορούσαν οι παραστατικές τέχνες, που έτσι κι αλλιώς είναι πρόσφορος τόπος ενδημικών περιπτώσεων ναρκισσισμού, να μείνουν αλώβητες. Το να βρεθούν συνεργάτες που δεν θα έχουν ως πρωτεύον ζητούμενο την προσωπική τους μικροπροβολή είναι το θέμα που με απασχόλησε από την αρχή, γι΄ αυτό και έχω καταλήξει σε σταθερές συνεργασίες με καλλιτέχνες που εκτιμώ και βάζουν ως πρωτεύον το να πάει καλά η παράσταση».

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Θέατρο / Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Ο νεαρός σκηνοθέτης Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος ανεβάζει στην Πειραματική του Εθνικού το «ΜΑ ΓΚΡΑΝ'ΜΑ», μια ευαίσθητη σκηνική σύνθεση, αφιερωμένη στη σιωπηλή ηρωίδα της οικογενειακής ιστορίας μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ