Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων

Επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς: Ένα θεατρικό τσουνάμι αναμνήσεων Facebook Twitter
Αυτή η προσωπική σχέση ξεφεύγει από το σύμπαν του προσωπικού και αφορά τη συλλογική μνήμη της ελληνικής οικογένειας, που στο κάδρο της υπάρχει η παρουσία της γιαγιάς σαν παλιά φωτογραφία με μυστηριώδες πολλές φορές το πρόσωπο και ανείπωτες τις ιστορίες της. Φωτ.: Θεόφιλος Τσίμας
0

Η επιστροφή στο σπίτι της γιαγιάς προκαλεί ένα τσουνάμι αναμνήσεων από τη σχέση με μια γυναίκα που τα περισσότερα εγγόνια, ακόμα και αν έχουν περάσει πολύ χρόνο μαζί της, τη γνωρίζουν αμυδρά. Με όχημα τις αισθήσεις, την όσφρηση κυρίως, που έχει εξαφανιστεί ή παραμένει στα άδεια πια σπίτια, και κατακερματισμένες, αποσπασματικές αναμνήσεις, ο Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος ανασκευάζει και συνθέτει μέσα από την προσωπική του μνήμη το πορτρέτο μιας γυναίκας που δεν γνώρισε όσο θα ήθελε.

«Αισθάνομαι ότι με αυτή την παράσταση γνωρίζω καλύτερα τη γιαγιά μου», λέει ο συγγραφέας και σκηνοθέτης της παράστασης «ΜΑ ΓΚΡΑΝ’ΜΑ» στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. «Στην πραγματικότητα άρχισα να τη γνωρίζω καλύτερα μετά τον θάνατο του παππού μου, το 2014. Σπούδαζα τότε στο δεύτερο έτος στο Πάντειο και ήμουν σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής μου, σε ένα τέλμα. Ο θάνατος του παππού μου συνέπεσε με αυτή την περίοδο. Χωρίς πολλή σκέψη, αποφάσισα να μείνω στο σπίτι των παππούδων μου και να συγκατοικήσω μαζί της. Τότε άρχισα να τη γνωρίζω καλύτερα, μέσα από την ανάγκη μου να είμαι κοντά της στο πένθος της, κρατώντας της συντροφιά. Αυτό μου γέννησε την επιθυμία και να την καταλάβω, εκτός από το να τη μάθω. Ήταν μια αινιγματική φιγούρα που δεν μπορούσε να εκφραστεί εύκολα, η συναισθηματική και η σωματική επαφή μαζί της ήταν περιορισμένη. Οι άλλοι μου παππούδες, που ήταν μια δεκαετία νεότεροι, ήταν άλλη γενιά και κατάσταση. Όταν ξεκίνησαν οι πρόβες, ταξίδεψα στην Πάτρα, μίλησα για εκείνη με τις ξαδέλφες μου και ενώθηκαν και άλλοι κρίκοι της οικογένειας. Η γιαγιά μου έφυγε από τη ζωή πρόσφατα και έπρεπε να διαχειριστώ το τραύμα της απώλειας, να μπορέσω να κατανοήσω και να μοιραστώ τη συγκλονιστική εμπειρία της τελευταίας μας συνάντησης στο Άσυλο Ανιάτων, όταν ήταν σε κατάσταση απόλυτης φθοράς. Αυτό μοιράζομαι στην παράσταση».

Η ιστορία της γιαγιάς φέρνει στο προσκήνιο ζητήματα που σκεφτόμαστε συνήθως ως ενήλικες: πόσο καλά γνωρίσαμε τους προηγούμενους από εμάς, αν τους φανταστήκαμε νέους, νικητές ή ηττημένους της ζωής, αν η εικόνα που έχουμε από αυτούς είναι του γήρατος και της απώλειας.

Η πρωτότυπη αυτή σκηνική σύνθεση του νεαρού σκηνοθέτη, για ένα πρόσωπο που μένει συνήθως στη σκιά των οικογενειακών αφηγήσεων και περιγράφεται με σχετική γραφικότητα και άλλα τόσα στερεότυπα, αντανακλά την επιθυμία να ειπωθεί μια ιστορία που δεν πρέπει να ξεχαστεί και μια ανάγκη να μάθει τις άγνωστες πτυχές της ζωής προσώπων της οικογένειάς του για να συγκροτήσει το δικό του νήμα αφήγησης.

Ποια είναι η ιστορία της γιαγιάς μου; Facebook Twitter
Ο Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος ανασκευάζει και συνθέτει μέσα από την προσωπική του μνήμη το πορτρέτο μιας γυναίκας που δεν γνώρισε όσο θα ήθελε.

Μέσα σε ένα άδειο σπίτι αναπλάθεται η αληθινή σχέση του σκηνοθέτη με τη γιαγιά του, ο θάνατος της οποίας το 2020 πυροδότησε την επιθυμία του να γράψει αυτό το έργο, που μπορεί να διαβαστεί και σαν ένα γράμμα προς εκείνη. Αυτή η προσωπική σχέση ξεφεύγει από το σύμπαν του προσωπικού και αφορά τη συλλογική μνήμη της ελληνικής οικογένειας, που στο κάδρο της υπάρχει η παρουσία της γιαγιάς σαν παλιά φωτογραφία με μυστηριώδες πολλές φορές το πρόσωπο και ανείπωτες τις ιστορίες της. 

«Το σπίτι της γιαγιάς μου σήμερα είναι γεμάτο, δεν είναι άδειο, αλλά έχει μια άλλη χρήση. Έχει αδειάσει από την παρουσία της. Το έχουμε σαν Airbnb, αν και έχουμε κρατήσει τα πράγματά της ακριβώς. Είναι ένα vintage σπίτι, πολύ διαφορετικό όμως ακόμα και για εμένα από αυτό στο οποίο πέρναγα τα Σαββατοκύριακα ως παιδί και ως φοιτητής αργότερα. Ήταν το πρώτο σπίτι που επισκεπτόμουνα στην Πάτρα, πριν πάω καλά καλά στο πατρικό μου. Αν και με κατακλύζουν οι αναμνήσεις και με το έργο τις φέρνω ξανά σε πρώτο πλάνο, τώρα δεν επιστρέφω με την ίδια θέρμη», λέει ο Δημήτρης.

Ποια είναι η ιστορία της γιαγιάς μου; Facebook Twitter
Η γιαγιά είναι το κυρίαρχο πρόσωπο ενός σπιτιού που σφραγίζεται στη συνέχεια από άλλες παρουσίες, αλλάζει χρώμα και οσμές. Φωτ.: Θεόφιλος Τσίμας

Η Άννα, η γυναίκα αυτής της ιστορίας, φέρει πάνω της τη σφραγίδα της μοίρας των ανθρώπων που γεννήθηκαν στην Ελλάδα προπολεμικά, μετανάστευσαν για μια καλύτερη ζωή στην Αυστραλία, φρόντισαν την οικογένεια, έκαναν τη δική τους με παιδιά και εγγόνια, και επέστρεψαν στη χώρα μας για να μείνουν, κάπως θολές φιγούρες, λιγομίλητες ή σκληρές. Η γυναίκα αυτής της εποχής περιγράφεται με τρυφερότητα. Ποια ήταν και πώς ένιωθε; Πώς ερωτεύτηκε και τι αισθάνθηκε όταν επέστρεψε στην Ελλάδα για να ζήσει ένα γαϊτανάκι απωλειών, για να χάσει τον άντρα της και το παιδί της; Τι σημαίνει να γερνάς σχεδόν μόνος, ενώ η ζωή των μελών της οικογένειάς σου συνεχίζεται, και να βιώνεις τη φθορά των γηρατειών;  

Η ζωή της Άννας από τότε που ανέβηκε στο πλοίο που θα την πήγαινε στη «γη της επαγγελίας» ζωντανεύει και μαζί της η Ελλάδα στα τέλη του ‘50, με τα τεράστια υπερωκεάνια που έφευγαν από τον Πειραιά για την Αμερική και την Αυστραλία μεταφέροντας όνειρα, προσδοκίες και έρωτες. Ζωντανεύει μια γυναίκα νέα και αισιόδοξη που πολλά όνειρά της συντρίβονται στην απιστία και τη βιοπάλη. Μια γυναίκα που ο χαρακτήρας της διαμορφώνεται από τις συνθήκες και το μόνο της περίσσευμα τρυφερότητας θα το δώσει στα εγγόνια της, ακόμα και σιωπηλά.

Πέντε ηθοποιοί-αφηγητές επιστρέφουν στο σπίτι της γιαγιάς. Άλλοτε λειτουργώντας ως ενιαίο σύνολο, άλλοτε ως πρόσωπα αυτής της οικογένειας, ξετυλίγουν γεγονότα, αφηγήσεις και εξομολογήσεις. Το σπίτι δεν έχει πια την όψη του παρελθόντος. Ένα και μόνο ερέθισμα, ωστόσο, αρκεί, μια αίσθηση μονάχα, κι ο τοίχος που χωρίζει το παρελθόν από το παρόν γκρεμίζεται. Τίποτα πια δεν συγκρατεί τις αναμνήσεις. Ο χρόνος που περνά φέρνει αναπόφευκτα μαζί του το γήρας, τη μοναξιά, τους αποχαιρετισμούς, όσα δεν προλάβαμε ποτέ να μοιραστούμε, τη μνήμη και τη ζεστασιά του παρελθόντος.

Ποια είναι η ιστορία της γιαγιάς μου; Facebook Twitter
Πέντε ηθοποιοί-αφηγητές επιστρέφουν στο σπίτι της γιαγιάς. Φωτ.: Θεόφιλος Τσίμας

«Η χορική αφήγηση ήταν κάτι που επέλεξα και στην πρώτη μου δουλειά, που ήταν ο “Βέρθερος” του Γκαίτε, ένα κείμενο που λατρεύω. Νομίζω με συγκινεί και με αφορά το αφηγηματικό θέατρο. Άρχισα να σπουδάζω θέατρο χωρίς να υπάρχει παρελθόν ή κάποιο σημείο αναφοράς. Ένας καθηγητής μου στο φροντιστήριο με προέτρεψε και ήταν κάτι που εξερεύνησα μόνος μου. Το θέατρο της αφήγησης και της επινόησης με συγκινεί όσο με συγκίνησαν και με επηρέασαν σκηνοθέτες όπως ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, η Γεωργία Μαυραγάνη και ο Νίκος Καραθάνος. Ήμουν τυχερός γιατί πήγα στο Ωδείο Αθηνών που δεν θέλει οι σπουδαστές να είναι στρατιώτες, ανοίγει το πεδίο σε νέα ερεθίσματα, σε προτρέπει να δεις τη μεγάλη εικόνα της τέχνης∙ έτσι αγάπησα τη φωτογραφία, εικαστικούς καλλιτέχνες, τη Σοφί Καλ και τη Ναν Γκόλντιν.   

Με συγκινεί η δύναμη του συνόλου και ήθελα να υπάρχει σε αυτή την παράσταση. Νιώθω ότι ωρίμασα και εγώ γιατί σταδιακά κατάλαβα ότι πρέπει να υπάρχει και μια στιγμή ρεαλισμού και ότι προχωράς γιατί κρατάς κάτι από αυτό που υπήρχε προηγουμένως, από μια ρίζα. Έτσι μπόρεσα να παραδοθώ στις πρόβες και στην ανασφάλεια και στην επικινδυνότητα του αγνώστου, και ένιωσα ότι πρέπει να περνάς από αυτά τα αισθήματα. Η χορική φωνή πυροδοτεί κάτι μέσα μου, αυτό είναι βέβαιο».  

Η μοίρα των σπιτιών αλλάζει και παρασύρει και τις αναμνήσεις. Η γιαγιά είναι το κυρίαρχο πρόσωπο ενός σπιτιού που σφραγίζεται στη συνέχεια από άλλες παρουσίες, αλλάζει χρώμα και οσμές. Ο σκηνοθέτης φτιάχνει ένα χειροποίητο προσωπικό παζλ αναμνήσεων από μια γυναίκα την οποία συγκροτεί ενώνοντας ψηφίδες, μια γυναίκα που δεν είχε την ευκαιρία να γνωρίσει αληθινά και να μάθει από εκείνη τις ιστορίες της, αποτίνοντας φόρο τιμής σε μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που υπάρχουν στη ζωή μας μέσα από τις αφηγήσεις των επόμενων από εκείνους γενεών, των γονιών μας.

Ποια είναι η ιστορία της γιαγιάς μου; Facebook Twitter
Η μοίρα των σπιτιών αλλάζει και παρασύρει και τις αναμνήσεις. Φωτ.: Θεόφιλος Τσίμας

Μέσα από την προσωπική του αφήγηση ξεδιπλώνονται οικογενειακοί δεσμοί, αποδοχές και απορρίψεις, κανόνες που δεν τηρήθηκαν, μυστικά που δεν ειπώθηκαν. Η ιστορία της γιαγιάς φέρνει στο προσκήνιο ζητήματα που σκεφτόμαστε συνήθως ως ενήλικες: πόσο καλά γνωρίσαμε τους προηγούμενους από εμάς, αν τους φανταστήκαμε νέους, νικητές ή ηττημένους της ζωής, αν η εικόνα που έχουμε από αυτούς είναι του γήρατος και της απώλειας.

«Ειλικρινά δεν γνωρίζω πώς θα είναι το επόμενό μου βήμα. Η σχέση μου με τη σκηνοθεσία είναι κάτι που κι εγώ εξερευνώ. Οι καθηγητές μου στη σχολή εντόπισαν ότι κάτι υπάρχει μέσα μου. Ξέρω ότι μου αρέσει να παρατηρώ τα πράγματα περιμετρικά μαζί με το βίωμα, ίσως γιατί ήθελα να καταλάβω και να συγχωρήσω. Το ταξίδι μου στη σκηνοθεσία έχει ξεκινήσει πολύ παράδοξα, απροειδοποίητα, αστραπιαία και κομβικά. Το ίδιο και στον κινηματογράφο. Έγραφα μέχρι τότε για μένα, αποσπασματικά. Έγραψα ένα γράμμα όταν είχα τελειώσει τη σχολή, μια ερωτική επιστολή ανεπίδοτη, για έναν ανικανοποίητο έρωτα. Έγινε ταινία, ένα ταξίδι που κράτησε τέσσερα χρόνια μέσα στο σινεμά, που αγαπώ όλο και περισσότερο όσο περνάει ο καιρός, και μου έδειξε ότι η ζωή έχει εκπλήξεις και ότι ποτέ δεν ξέρεις πώς προχωρούν τα πράγματα». 

Ποια είναι η ιστορία της γιαγιάς μου; Facebook Twitter
Τι σημαίνει να γερνάς σχεδόν μόνος, ενώ η ζωή των μελών της οικογένειάς σου συνεχίζεται, και να βιώνεις τη φθορά των γηρατειών; Φωτ.: Θεόφιλος Τσίμας

Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Δημήτρης Χαραλαμπόπουλος γεννήθηκε το 1994 στην Πάτρα, αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και από το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου και είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας 400 LBS, με την οποία παρουσίασαν την πρώτη τους παράσταση «Βέρθερος ή Έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα» το 2023. Έχει γράψει και σκηνοθετήσει τη μικρού μήκους ταινία «Η μεγαλύτερη μέρα του κόσμου», η οποία συμμετείχε στο 47ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας καθώς και στις 30ές Νύχτες Πρεμιέρας, στις οποίες και διακρίθηκε με την Ειδική Μνεία της επιτροπής.

«Σκέφτομαι ότι εκκινώ από το προσωπικό, είτε στο θέατρο, είτε στο σινεμά, είτε σε μια περφόρμανς. Θέλω να το εξερευνήσω και έχω ανάγκη να συνδεθώ με έναν εικαστικό, με έναν σκηνοθέτη για να μάθω. Θα καλοδεχτώ κάθε εμπειρία γιατί είμαι στην αρχή, δεν θέλω να με κατατάξω κάπου, και αυτό είναι απελευθερωτικό. Αυτή η παράσταση θέλω να σου αφήνει χώρο να σκεφτείς, να θυμηθείς, είναι διαφορετική και από την προηγούμενη και από την ταινία μου, αλλά με έναν τρόπο υπάρχει μια εσωτερική ματιά, ένα νήμα που με κάνει να προχωρώ ως άνθρωπος. Αυτό είναι ένα τεράστιο δώρο».

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τι θα δούμε στο Εθνικό Θέατρο την περίοδο 2024-25

Πολιτισμός / 17 νέες παραγωγές και 2 επαναλήψεις: Οι παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου για τη σεζόν 2024-25

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής Γιάννης Μόσχος παρουσίασε το νέο πρόγραμμα, ανακοινώνοντας παράλληλα πως δεν θα διεκδικήσει δεύτερη θητεία στο τιμόνι του Εθνικού Θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ