Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία Facebook Twitter
Η Λένα Κιτσοπούλου στήνει το δικό της γοητευτικό σύμπαν. Ως συνήθως, από τη σκηνή απουσιάζει κάθε προσχηματισμένη λογική τάξη. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας
0

Σε τούτο το απομονωμένο νησί της Σκανδιναβίας, σ’ έναν πέτρινο πύργο που κάποτε ήταν φυλακή, ζει το πιο δυστυχισμένο ζευγάρι του κόσμου. Κάθε μέρα σκέφτονται να χωρίσουν, αλλά ποτέ δεν το πραγματοποιούν. Είκοσι πέντε χρόνια γαμήλιας συμβίωσης, είκοσι πέντε χρόνια αηδίας.

Φαγητό δεν υπάρχει, ο λογαριασμός του χασάπη μονίμως απλήρωτος. Κανένας δεν έρχεται να τους δει, μα ούτε κι εκείνοι επισκέπτονται άλλα σπίτια. Παίζουν χαρτιά, στέλνουν τηλεγραφήματα, καταθέτουν αγωγές διαζυγίου, βρίζουν την υπηρέτρια και μετά της ζητούν συγγνώμη.

Ένας λοχαγός που δεν κατάφερε να γίνει ταγματάρχης, μια ηθοποιός που παράτησε τη σκηνή για να τον παντρευτεί. Από τα τέσσερα παιδιά τους επέζησαν μονάχα τα δύο.

«Τι κάνετε σ’ αυτό το σπίτι; Τι συμβαίνει εδώ μέσα;» ρωτά απαυδισμένος ο Κουρτ, ο μοναδικός φίλος που είχαν ποτέ και που τώρα εμφανίζεται ξαφνικά στο κατώφλι τους. «Οι τοίχοι μυρίζουν δηλητήριο – υπάρχει τόσο μίσος που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα!».

Ο έγγαμος βίος δεν είναι απλώς μια αδιέξοδη, παρανοϊκή κατάσταση που οδηγεί τους συζύγους στις πιο ακραίες συμπεριφορές∙ ανάγεται σε μια ευρύτερη αλληγορία για την ανθρώπινη κατάσταση ως σύμπτυξη ασθένειας και ελπίδας, θάμπους και σκότους, αναλγησίας και πάθους, γελοιότητας και μαγείας, ποταπότητας και αναλαμπής.

Ο Έντγκαρ πέφτει σε νάρκη, η Άλις χοροπηδά. «Δόξα τω θεώ, πέθανε!» αναφωνεί. Ο ασθενής, όμως, συνέρχεται και η παράσταση του γάμου τους αρχίζει πάλι από την αρχή.

Εγκλεισμός, ανία, βία, σουρεαλισμός: στον Χορό του θανάτου (το έργο του Στρίντμπεργκ από το οποίο αντλεί την ιδέα, τους χαρακτήρες και ένα μέρος του διαλόγου η Λένα Κιτσοπούλου) ο έγγαμος βίος δεν είναι απλώς μια αδιέξοδη, παρανοϊκή κατάσταση που οδηγεί τους συζύγους στις πιο ακραίες συμπεριφορές∙ ανάγεται σε μια ευρύτερη αλληγορία για την ανθρώπινη κατάσταση ως σύμπτυξη ασθένειας και ελπίδας, θάμπους και σκότους, αναλγησίας και πάθους, γελοιότητας και μαγείας, ποταπότητας και αναλαμπής. Το ανόητο συνυπάρχει με το βλοσυρό, το σοβαρό με το ασήμαντο, η πιο βαρύγδουπη δήλωση –μια αναγγελία υπαρξιακής παραίτησης– δίνει τη θέση της στο πιο φαιδρό μέλημα – ένα κουτσομπολιό από τα παλιά ή μια πράξη ασυνέπειας απέναντι στις οικιακές υποχρεώσεις. Δράμα ή παρωδία; Τραγικωμική επανάληψη: δίχως λύτρωση, δίχως δικαίωση, δίχως αναπαμό. Ένα παιχνίδι με επιδέξιους παίκτες, αποφασισμένους ν’ αλλάζουν συνεχώς πίστες και περούκες αλλά ποτέ ρόλους.

Με αυτή την ένδοξη αφετηρία η Λένα Κιτσοπούλου στήνει το δικό της γοητευτικό σύμπαν. Ως συνήθως, από τη σκηνή απουσιάζει κάθε προσχηματισμένη λογική τάξη. Κάθε σχέση αιτίου και αιτιατού διαλύεται ή αναιρείται∙ κανένα βήμα δεν ακολουθεί το προηγούμενο∙ ποτέ δεν γνωρίζουμε αν αυτό που λέγεται θα προκαλέσει αγανάκτηση, αδιαφορία, εμπαιγμό ή ενθουσιασμό. Μια συζήτηση για συσσωρευόμενα χρέη και απλήρωτους λογαριασμούς διακόπτεται από έναν γλυκόπικρο λυρικό στοχασμό πάνω στα απόκρυφα του Έντγκαρ, τα κάποτε αξιολάτρευτα και ευωδιαστά, αλλά τώρα «ασπόνδυλα» και «καραφλά», με ποντικίσια μυρωδιά.

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία Facebook Twitter
Η Ευδοκία Ρουμελιώτη αποκαλύπτει μεγαλειωδώς την απαστράπτουσα κωμική φλέβα της, ενώ ο Χρήστος Σαπουντζής, απόλυτος κάτοχος του μέτρου και του ρυθμού του, προσφέρει μια πιο «μαλακή», γήινη νότα, τόσο απαραίτητη για την ανάδειξη και το δέσιμο τόσων ξέφρενων αποχρώσεων. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Καταπιεσμένες αναμνήσεις ξεπηδούν, γιατί η Γκούντρουν, «γκου-ντρουν-ντρουν», έγινε σταρ και όχι εγώ, φταίει το μούντρωμα, το μάντρωμα, το μουντρούμιασμα, είμαστε μονόχνοτοι, μουντρούχες, μουντρίχες, η σκόνη έχει πνίξει τα πάντα, η υπηρέτρια απειλεί να εξαφανιστεί, ας της βάψουμε λίγο το μαλλί, αποτυγχάνει, όμως, η βαφή και η κόμη της γίνεται πρασινωπή. Τι βαρεμάρα είναι αυτή!

Taedium vitae. Όλες οι πόζες έχουν υιοθετηθεί, όλα τα «μετά» έχουν εξαντληθεί, ακόμα και η παρωδία φαντάζει λειψή. Η προφητεία του Μπέκετ βγήκε αληθινή: «Nothing to be done». Τίποτα. «Ξεκίνησα ευτυχισμένος, γιατί ξαφνικά είμαι δυστυχισμένος;» αναρωτιέται ο Έντγκαρ. Ούτε νοσταλγία ακριβώς, ούτε απελπισία. Λεξιλαγνεία, σπερματική καταρροή: «κάνω τις ροές να κυλήσουν χωρίς να ξέρω αν θα με πάνε αλλού ή αν θα στραφούν κατά πάνω μου»¹. Τρελά σωματίδια, μελωδικές στριγκλιές. Να κλαις χωρίς να έχεις τρυπηθεί, να σέρνεσαι χωρίς να έχεις λερωθεί.

Δεν υπάρχει τίποτα πίσω από την κουρτίνα. Τι να αντιτάξει κανείς απέναντι στην κενολογία, τη ματαιολογία, την περιττολογία; «Το παλτό είναι σημαντικό / Μα να ’ναι ακριβό/ Όχι από τα Zara / Από τη Max Mara!» τραγουδά εμφατικά η Άλις. Συνδέσεις εξωφρενικές, άλματα στο πουθενά, όσο το δυνατό πιο μακριά από το επιβεβλημένο, το ενδεδειγμένο, το «κομψό» (με εξαίρεση το παλτό).

Δεν ακολουθούμε το νόημα αλλά τον ήχο του σημαίνοντος – κι όπου μας βγάλει. Η Νία-Ερινύα με τα πρασινωπά μαλλιά ουρλιάζει σαν λύκος και χορεύει μπαλετικά ακούγοντας την «Πανσέληνο» της Αλεξίου. Η Κιτσοπούλου δεν φοβάται τη μετάλλαξη των υφών, των διαθέσεων, των προθέσεων. Δεν γνωρίζει ούτε η ίδια πού ακριβώς πηγαίνει, αλλά σίγουρα απολαμβάνει τη διαδρομή: κάθε λέξη, κάθε φράση, κάθε χειρονομία την παρασύρει στην επόμενη∙ έτσι, χωρίς σχέδιο, χάνεται στις κακοτοπιές του δάσους, ξεριζώνοντας μανιτάρια, μια φιλήδονη και αποχαλινωμένη Κοκκινοσκουφίτσα.

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία Facebook Twitter
Δεν ακολουθούμε το νόημα αλλά τον ήχο του σημαίνοντος – κι όπου μας βγάλει. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Αγαπά τις λακκούβες, τα ασύνδετα σχήματα, τα παράξενα σεξουαλικά αστεία, τα παλαβά καμώματα, τις shocking περιγραφές, την επανάληψη, την ανοησία, την παρενδυσία, την αθυροστομία, το γίγνεσθαι-τρελός, το γίγνεσθαι-αταξινόμητος. Ο κοινός νους και η ορθή κρίση είναι οι ορκισμένοι εχθροί της, το υπερβολικό, το μονίμως ανεπαρκές και ανικανοποίητο, οι φίλοι της. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρει –κι ίσως δεν θέλει να μάθει– πότε να σταματάει: της είναι σχεδόν αδύνατο να βάλει φρένο.

Παγιδεύεται στις προσωπικές εμμονές της (ξανά, για εκατοστή φορά, υποστήκαμε το έμμεσο κήρυγμα υπέρ του αναφαίρετου δικαιώματος να χρησιμοποιούμε τη λέξη «πούστης»), σατιρίζει –με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα– τη ρητορική του δικαιωματισμού και των ταυτοτήτων, αλλά προπαντός ηδονίζεται να οδηγεί τα πράγματα στο απόλυτο ξεχείλωμα, στο απόλυτο χάος (εκεί όπου παραμένουν για το τελευταίο περίπου μισάωρο της παράστασης). Σε κάθε περίπτωση, ένα μοιάζει σίγουρο: η απάρνηση του ψεύτικου βάθους κινεί και πυρπολεί τον λόγο της, προσφέροντας στον θεατή μια σπάνια, πολύτιμη αίσθηση παρανοϊκής, αλλοπρόσαλλης και απενοχοποιημένης αποδέσμευσης απ’ όλα τα ασφυκτικά σχήματα που ορίζουν καθημερινά το μέτρο της υποταγής μας.

Εξαιρετικοί οι τέσσερις ηθοποιοί της παράστασης, συνθέτουν ένα ιδανικό σύνολο. Επιτυγχάνοντας αβίαστες επιταχύνσεις, αστραπιαίες μεταπτώσεις, καθώς και ένα ιδιαίτερο στυλ μπλαζέ αποστασιοποίησης, η Ευδοκία Ρουμελιώτη αποκαλύπτει μεγαλειωδώς την απαστράπτουσα κωμική φλέβα της. Υπέρμετρα απολαυστικός, επίσης, ο Χρήστος Μαλάκης ως μονίμως σκανδαλισμένος και σκανδαλώδης Κουρτ. Η «δαιμονική» περφόρμανς της Μαρίας Μοσχούρη ως Τζένη-Ερινύα συνδυάζει μοναδικά το τρομακτικό με το αστείο, ενώ ο Χρήστος Σαπουντζής, απόλυτος κάτοχος του μέτρου και του ρυθμού του, προσφέρει μια πιο «μαλακή», γήινη νότα, τόσο απαραίτητη για την ανάδειξη και το δέσιμο τόσων ξέφρενων αποχρώσεων.

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία Facebook Twitter
Οι ηθοποιοί της παράστασης, συνθέτουν ένα ιδανικό σύνολο. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Η Ορέστεια του Στρίντμπεργκ» εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Θέατρο / Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Πώς διαβάζουμε σήμερα τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Oυίλιαμς; Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης ο Antonio Latella προσφέρει μια «άλλη» Λόρα που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο κυρίαρχο αφήγημα περί επαγγελματικής ανέλιξης, πλουτισμού και γαμήλιας ευτυχίας.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ