Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία Facebook Twitter
Η Λένα Κιτσοπούλου στήνει το δικό της γοητευτικό σύμπαν. Ως συνήθως, από τη σκηνή απουσιάζει κάθε προσχηματισμένη λογική τάξη. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας
0

Σε τούτο το απομονωμένο νησί της Σκανδιναβίας, σ’ έναν πέτρινο πύργο που κάποτε ήταν φυλακή, ζει το πιο δυστυχισμένο ζευγάρι του κόσμου. Κάθε μέρα σκέφτονται να χωρίσουν, αλλά ποτέ δεν το πραγματοποιούν. Είκοσι πέντε χρόνια γαμήλιας συμβίωσης, είκοσι πέντε χρόνια αηδίας.

Φαγητό δεν υπάρχει, ο λογαριασμός του χασάπη μονίμως απλήρωτος. Κανένας δεν έρχεται να τους δει, μα ούτε κι εκείνοι επισκέπτονται άλλα σπίτια. Παίζουν χαρτιά, στέλνουν τηλεγραφήματα, καταθέτουν αγωγές διαζυγίου, βρίζουν την υπηρέτρια και μετά της ζητούν συγγνώμη.

Ένας λοχαγός που δεν κατάφερε να γίνει ταγματάρχης, μια ηθοποιός που παράτησε τη σκηνή για να τον παντρευτεί. Από τα τέσσερα παιδιά τους επέζησαν μονάχα τα δύο.

«Τι κάνετε σ’ αυτό το σπίτι; Τι συμβαίνει εδώ μέσα;» ρωτά απαυδισμένος ο Κουρτ, ο μοναδικός φίλος που είχαν ποτέ και που τώρα εμφανίζεται ξαφνικά στο κατώφλι τους. «Οι τοίχοι μυρίζουν δηλητήριο – υπάρχει τόσο μίσος που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα!».

Ο έγγαμος βίος δεν είναι απλώς μια αδιέξοδη, παρανοϊκή κατάσταση που οδηγεί τους συζύγους στις πιο ακραίες συμπεριφορές∙ ανάγεται σε μια ευρύτερη αλληγορία για την ανθρώπινη κατάσταση ως σύμπτυξη ασθένειας και ελπίδας, θάμπους και σκότους, αναλγησίας και πάθους, γελοιότητας και μαγείας, ποταπότητας και αναλαμπής.

Ο Έντγκαρ πέφτει σε νάρκη, η Άλις χοροπηδά. «Δόξα τω θεώ, πέθανε!» αναφωνεί. Ο ασθενής, όμως, συνέρχεται και η παράσταση του γάμου τους αρχίζει πάλι από την αρχή.

Εγκλεισμός, ανία, βία, σουρεαλισμός: στον Χορό του θανάτου (το έργο του Στρίντμπεργκ από το οποίο αντλεί την ιδέα, τους χαρακτήρες και ένα μέρος του διαλόγου η Λένα Κιτσοπούλου) ο έγγαμος βίος δεν είναι απλώς μια αδιέξοδη, παρανοϊκή κατάσταση που οδηγεί τους συζύγους στις πιο ακραίες συμπεριφορές∙ ανάγεται σε μια ευρύτερη αλληγορία για την ανθρώπινη κατάσταση ως σύμπτυξη ασθένειας και ελπίδας, θάμπους και σκότους, αναλγησίας και πάθους, γελοιότητας και μαγείας, ποταπότητας και αναλαμπής. Το ανόητο συνυπάρχει με το βλοσυρό, το σοβαρό με το ασήμαντο, η πιο βαρύγδουπη δήλωση –μια αναγγελία υπαρξιακής παραίτησης– δίνει τη θέση της στο πιο φαιδρό μέλημα – ένα κουτσομπολιό από τα παλιά ή μια πράξη ασυνέπειας απέναντι στις οικιακές υποχρεώσεις. Δράμα ή παρωδία; Τραγικωμική επανάληψη: δίχως λύτρωση, δίχως δικαίωση, δίχως αναπαμό. Ένα παιχνίδι με επιδέξιους παίκτες, αποφασισμένους ν’ αλλάζουν συνεχώς πίστες και περούκες αλλά ποτέ ρόλους.

Με αυτή την ένδοξη αφετηρία η Λένα Κιτσοπούλου στήνει το δικό της γοητευτικό σύμπαν. Ως συνήθως, από τη σκηνή απουσιάζει κάθε προσχηματισμένη λογική τάξη. Κάθε σχέση αιτίου και αιτιατού διαλύεται ή αναιρείται∙ κανένα βήμα δεν ακολουθεί το προηγούμενο∙ ποτέ δεν γνωρίζουμε αν αυτό που λέγεται θα προκαλέσει αγανάκτηση, αδιαφορία, εμπαιγμό ή ενθουσιασμό. Μια συζήτηση για συσσωρευόμενα χρέη και απλήρωτους λογαριασμούς διακόπτεται από έναν γλυκόπικρο λυρικό στοχασμό πάνω στα απόκρυφα του Έντγκαρ, τα κάποτε αξιολάτρευτα και ευωδιαστά, αλλά τώρα «ασπόνδυλα» και «καραφλά», με ποντικίσια μυρωδιά.

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία Facebook Twitter
Η Ευδοκία Ρουμελιώτη αποκαλύπτει μεγαλειωδώς την απαστράπτουσα κωμική φλέβα της, ενώ ο Χρήστος Σαπουντζής, απόλυτος κάτοχος του μέτρου και του ρυθμού του, προσφέρει μια πιο «μαλακή», γήινη νότα, τόσο απαραίτητη για την ανάδειξη και το δέσιμο τόσων ξέφρενων αποχρώσεων. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Καταπιεσμένες αναμνήσεις ξεπηδούν, γιατί η Γκούντρουν, «γκου-ντρουν-ντρουν», έγινε σταρ και όχι εγώ, φταίει το μούντρωμα, το μάντρωμα, το μουντρούμιασμα, είμαστε μονόχνοτοι, μουντρούχες, μουντρίχες, η σκόνη έχει πνίξει τα πάντα, η υπηρέτρια απειλεί να εξαφανιστεί, ας της βάψουμε λίγο το μαλλί, αποτυγχάνει, όμως, η βαφή και η κόμη της γίνεται πρασινωπή. Τι βαρεμάρα είναι αυτή!

Taedium vitae. Όλες οι πόζες έχουν υιοθετηθεί, όλα τα «μετά» έχουν εξαντληθεί, ακόμα και η παρωδία φαντάζει λειψή. Η προφητεία του Μπέκετ βγήκε αληθινή: «Nothing to be done». Τίποτα. «Ξεκίνησα ευτυχισμένος, γιατί ξαφνικά είμαι δυστυχισμένος;» αναρωτιέται ο Έντγκαρ. Ούτε νοσταλγία ακριβώς, ούτε απελπισία. Λεξιλαγνεία, σπερματική καταρροή: «κάνω τις ροές να κυλήσουν χωρίς να ξέρω αν θα με πάνε αλλού ή αν θα στραφούν κατά πάνω μου»¹. Τρελά σωματίδια, μελωδικές στριγκλιές. Να κλαις χωρίς να έχεις τρυπηθεί, να σέρνεσαι χωρίς να έχεις λερωθεί.

Δεν υπάρχει τίποτα πίσω από την κουρτίνα. Τι να αντιτάξει κανείς απέναντι στην κενολογία, τη ματαιολογία, την περιττολογία; «Το παλτό είναι σημαντικό / Μα να ’ναι ακριβό/ Όχι από τα Zara / Από τη Max Mara!» τραγουδά εμφατικά η Άλις. Συνδέσεις εξωφρενικές, άλματα στο πουθενά, όσο το δυνατό πιο μακριά από το επιβεβλημένο, το ενδεδειγμένο, το «κομψό» (με εξαίρεση το παλτό).

Δεν ακολουθούμε το νόημα αλλά τον ήχο του σημαίνοντος – κι όπου μας βγάλει. Η Νία-Ερινύα με τα πρασινωπά μαλλιά ουρλιάζει σαν λύκος και χορεύει μπαλετικά ακούγοντας την «Πανσέληνο» της Αλεξίου. Η Κιτσοπούλου δεν φοβάται τη μετάλλαξη των υφών, των διαθέσεων, των προθέσεων. Δεν γνωρίζει ούτε η ίδια πού ακριβώς πηγαίνει, αλλά σίγουρα απολαμβάνει τη διαδρομή: κάθε λέξη, κάθε φράση, κάθε χειρονομία την παρασύρει στην επόμενη∙ έτσι, χωρίς σχέδιο, χάνεται στις κακοτοπιές του δάσους, ξεριζώνοντας μανιτάρια, μια φιλήδονη και αποχαλινωμένη Κοκκινοσκουφίτσα.

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία Facebook Twitter
Δεν ακολουθούμε το νόημα αλλά τον ήχο του σημαίνοντος – κι όπου μας βγάλει. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Αγαπά τις λακκούβες, τα ασύνδετα σχήματα, τα παράξενα σεξουαλικά αστεία, τα παλαβά καμώματα, τις shocking περιγραφές, την επανάληψη, την ανοησία, την παρενδυσία, την αθυροστομία, το γίγνεσθαι-τρελός, το γίγνεσθαι-αταξινόμητος. Ο κοινός νους και η ορθή κρίση είναι οι ορκισμένοι εχθροί της, το υπερβολικό, το μονίμως ανεπαρκές και ανικανοποίητο, οι φίλοι της. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρει –κι ίσως δεν θέλει να μάθει– πότε να σταματάει: της είναι σχεδόν αδύνατο να βάλει φρένο.

Παγιδεύεται στις προσωπικές εμμονές της (ξανά, για εκατοστή φορά, υποστήκαμε το έμμεσο κήρυγμα υπέρ του αναφαίρετου δικαιώματος να χρησιμοποιούμε τη λέξη «πούστης»), σατιρίζει –με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα– τη ρητορική του δικαιωματισμού και των ταυτοτήτων, αλλά προπαντός ηδονίζεται να οδηγεί τα πράγματα στο απόλυτο ξεχείλωμα, στο απόλυτο χάος (εκεί όπου παραμένουν για το τελευταίο περίπου μισάωρο της παράστασης). Σε κάθε περίπτωση, ένα μοιάζει σίγουρο: η απάρνηση του ψεύτικου βάθους κινεί και πυρπολεί τον λόγο της, προσφέροντας στον θεατή μια σπάνια, πολύτιμη αίσθηση παρανοϊκής, αλλοπρόσαλλης και απενοχοποιημένης αποδέσμευσης απ’ όλα τα ασφυκτικά σχήματα που ορίζουν καθημερινά το μέτρο της υποταγής μας.

Εξαιρετικοί οι τέσσερις ηθοποιοί της παράστασης, συνθέτουν ένα ιδανικό σύνολο. Επιτυγχάνοντας αβίαστες επιταχύνσεις, αστραπιαίες μεταπτώσεις, καθώς και ένα ιδιαίτερο στυλ μπλαζέ αποστασιοποίησης, η Ευδοκία Ρουμελιώτη αποκαλύπτει μεγαλειωδώς την απαστράπτουσα κωμική φλέβα της. Υπέρμετρα απολαυστικός, επίσης, ο Χρήστος Μαλάκης ως μονίμως σκανδαλισμένος και σκανδαλώδης Κουρτ. Η «δαιμονική» περφόρμανς της Μαρίας Μοσχούρη ως Τζένη-Ερινύα συνδυάζει μοναδικά το τρομακτικό με το αστείο, ενώ ο Χρήστος Σαπουντζής, απόλυτος κάτοχος του μέτρου και του ρυθμού του, προσφέρει μια πιο «μαλακή», γήινη νότα, τόσο απαραίτητη για την ανάδειξη και το δέσιμο τόσων ξέφρενων αποχρώσεων.

Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία Facebook Twitter
Οι ηθοποιοί της παράστασης, συνθέτουν ένα ιδανικό σύνολο. Φωτ.: Πάτροκλος Σκαφίδας

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση «Η Ορέστεια του Στρίντμπεργκ» εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Θέατρο / Το ανάπηρο σώμα που αντιστέκεται

Πώς διαβάζουμε σήμερα τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Oυίλιαμς; Στην παράσταση του Θεάτρου Τέχνης ο Antonio Latella προσφέρει μια «άλλη» Λόρα που ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο κυρίαρχο αφήγημα περί επαγγελματικής ανέλιξης, πλουτισμού και γαμήλιας ευτυχίας.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ο Στρίντμπεργκ και η «Ορέστεια» προσγειώνονται στον κόσμο της Λένας Κιτσοπούλου

Θέατρο / Η Μαντώ, ο Αισχύλος και ο Στρίντμπεργκ προσγειώνονται στον κόσμο της Κιτσοπούλου

Στην πρόβα του νέου της έργου όλοι αναποδογυρίζουν, συντρίβονται, μοντάρονται, αλλάζουν μορφές και λένε λόγια άλλων και τραγούδια της καψούρας. Ποιος θα επικρατήσει στο τέλος;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ