Ο δημιουργός, κατά τη γνώμη μου, είναι καταρχάς δημιουργός εκτός οποιουδήποτε συστήματος. Είναι δημιουργός γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, γιατί έχει σε πρώτη φάση την ανάγκη να εκφραστεί και στη συνέχεια να απευθυνθεί κάπου, να βρει έστω και έναν θεατή.

 

Προσωπικά, παρ' όλο που είμαι ενταγμένη στο σύστημα και χάρη σε αυτό μέχρι τώρα δουλεύω και επιβιώνω, έχω φροντίσει από παιδί, από χαρακτήρα, να διατηρώ πάντα μία αυτονομία, να χαίρομαι τον εαυτό μου και τη σκέψη μου εκτός οποιουδήποτε συστήματος. Οπότε οτιδήποτε κι αν συμβεί γύρω μου, ακόμα κι αν χρειαστεί να βρεθώ σε μία φυλακή ή πάνω σε μία βραχονησίδα για την υπόλοιπη ζωή μου, έχω φροντίσει να κουβαλάω μαζί μου την τέχνη μου ως αυτοϊκανοποίηση, έχω προσπαθήσει όσο μπορώ να ενδυναμώνω συνεχώς τα εργαλεία της δημιουργίας μου, τα οποία είναι το βλέμμα μου, το μυαλό μου και τα χέρια μου. Το γύρω-γύρω για μένα είναι πάντα τροφή. Είτε είναι άσχημο, είτε είναι όμορφο, είναι πλούτος.

 

Οπότε και αυτή την καινούργια συνθήκη της εισβολής του κορωνοϊού, που βιώνουμε όλοι, εγώ προσωπικά την εξέλαβα ως δώρο από την αρχή. Ένιωσα σαν ο σκηνοθέτης του σύμπαντος να φώναξε «CUT». Ένιωσα σαν ένας φακός που βρισκότανε πάνω στον μικρόκοσμό μου να έκανε ξαφνικά ένα ζουμ άουτ, να απομακρύνθηκε από τον πλανήτη, και ο μικρόκοσμός μου, όπως και του καθένα από εμάς, να έγινε ασήμαντος έως και ανύπαρκτος. Ουσιαστικά διαλύθηκε το σύστημα και αυτό για οποιονδήποτε καλλιτέχνη είναι δώρο και μόνο δώρο.

 

Προσωπικά ελευθερώθηκα, ο χρόνος πια ήταν όλος δικός μου, έψαξα να βρω τον καλύτερο τρόπο να εκμεταλλευτώ αυτή την ωραία παύση στο ανούσιο τρεχαλητό, στις ανούσιες συναναστροφές που αποτελούν μεγάλο μέρος της ζωής μας, ακόμα κι όταν αυτή θέλει να λέγεται καλλιτεχνική, επέλεξα να φύγω και να ανέβω σε ένα βουνό όπου και βρίσκομαι τώρα που σας γράφω, μέσα στα δάση, όπου δύο-τρεις άνθρωποι ζουν εδώ από τη φύση και μόνο, κυνηγώντας ή φυτεύοντας την τροφή τους, χωρίς να χρησιμοποιούν χρήματα εδώ και πολλά χρόνια, και βιώνω λόγω του κορωνοϊού μία εμπειρία ζωής.
Συναναστρέφομαι ανθρώπους που ξέρουν όλες τις φωνές των πουλιών, που ξέρουν να διαβάζουν τη φύση, που ξέρουν από έναν ήχο και μόνο ποιο ζώο πλησιάζει ή τι καιρικό φαινόμενο έρχεται. Αυτό μου διδάσκει ίσως το πιο χρήσιμο πράγμα για την τέχνη μου. Τη φύση του ανθρώπου, την καταγωγή του, το ζώο μέσα του, τις βασικές του αισθήσεις, τη λειτουργία του, εκτός ψυχαναγκαστικών κοινωνικών συμπεριφορών, εκτός κτιρίων και γραφείων και διαδρόμων.

 

Προσωπικά ελευθερώθηκα, ο χρόνος πια ήταν όλος δικός μου, έψαξα να βρω τον καλύτερο τρόπο να εκμεταλλευτώ αυτή την ωραία παύση στο ανούσιο τρεχαλητό, στις ανούσιες συναναστροφές που αποτελούν μεγάλο μέρος της ζωής μας, ακόμα κι όταν αυτή θέλει να λέγεται καλλιτεχνική, επέλεξα να φύγω και να ανέβω σε ένα βουνό όπου και βρίσκομαι τώρα που σας γράφω, μέσα στα δάση, και βιώνω λόγω του κορωνοϊού μία εμπειρία ζωής.

 

Σίγουρα η ζωντανή εμπειρία του θεάτρου δεν μπορεί να βιωθεί μέσα από μία οθόνη και σίγουρα η εμπειρία αυτή χάνεται. Όμως, αυτήν τη στιγμή μπορεί να δημιουργηθεί κάτι καινούργιο. Ένας τρόπος επικοινωνίας από εσώκλειστους ανθρώπους και την ανάγκη τους είτε να μεταφέρουν μία πληροφορία, είτε να εφεύρουν έναν νέο κώδικα μέσω διαδικτύου και βίντεο, ώστε η τέχνη του θεάτρου να παραμείνει ενεργή. Ακόμα και το μοίρασμα μιας γνώσης, μίας εμπειρίας, ακόμα και μία εικόνα θεατρική μέσα από ένα βίντεο μπορεί να μεταφέρει κάτι που μας αφορά άμεσα.

 

Είναι ωραίο, αυτήν τη στιγμή, που ο καθένας από την πλευρά του παλεύει να επικοινωνήσει αυτό που θεωρεί σημαντικό. Είναι ωραίο που παλεύει, ακόμα κι αν η πάλη αυτή έχει να κάνει με το να ξεχάσει ό,τι θεωρούσε μέχρι τώρα δεδομένο. Είναι ωραίο που λόγω αυτής της παράξενης συνθήκης επικρατεί η ανάγκη απαλλαγμένη από οτιδήποτε περιττό. Ο άνθρωπος αναμετριέται με τον πιο βαθύ εαυτό του.

 

Είναι μία σημαντική στιγμή αυτή που βιώνουμε, δεν θα έπρεπε να την κρίνουμε ως θετική ή αρνητική. Δεν θα έπρεπε να φοβόμαστε τις αλλαγές. Δεν θα έπρεπε να περιμένουμε πότε θα τελειώσει όλο αυτό για να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Δεν θα έπρεπε ως καλλιτέχνες να αποζητάμε την κανονικότητα και τη συνήθεια. Δεν υπάρχει κανονικότητα. Και σίγουρα δεν ήταν κανονικότητα αυτό που ζούσαμε προ κορωνοϊού. Έρχεται μία παγκόσμια αλλαγή και πρέπει, πρώτα ως άνθρωποι και έπειτα ως καλλιτέχνες, να μπορούμε να αρμενίζουμε τον καιρό όπως έρχεται. Το θέατρο μέσα από όλο αυτό που συμβαίνει πιστεύω ότι θα βρει τον τρόπο του να επιβιώσει, αρκεί να είναι και αυτό έτοιμο για αλλαγές και για κινδύνους.

 

Αυτήν τη στιγμή εγώ έχω βρεθεί σε άλλον κόσμο, στα βουνά, βιώνω έναν άλλον τρόπο ζωής, έχω εδώ μαζί μου το λάπτοπ για να γράψω άμα θέλω, έχω βιβλία, έχω όλα τα εργαλεία ζωγραφικής, μπορώ άμα θέλω να κάνω ό,τι έκανα μέχρι τώρα. Δεν ξέρω βέβαια αν το θέλω. Αυτήν τη στιγμή εγώ παίρνω αυτό που μου δίνεται εδώ πάνω που βρίσκομαι. Αφιερώνομαι σε αυτό, ο χρόνος μοιράζεται σε ώρες κυνηγιού, σε αναμονή για μανιτάρια που βγαίνουν, σε δουλειές, σε κόψιμο ξύλων, σε τάισμα ζωντανών, ψάρεμα σε λίμνες και σε ώρες κενές που τα μάτια δεν χορταίνουν να μαθαίνουν από τις χιλιάδες εικόνες, έχω μετατοπιστεί και θέλω να το βιώσω απόλυτα αυτό που μου χαρίζεται εδώ πάνω.

 

Αν υπάρξει για μένα επιστροφή από εδώ, πράγμα για το οποίο δεν είμαι καθόλου σίγουρη και ούτε θέλω να το σκέφτομαι, τα σχέδια είναι μία πολύ ωραία συνεργασία με τη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση που θα περιλαμβάνει την παράσταση του Ανέστη Αζά «Ερωτικές καρτ ποστάλ», στην οποία γράφω κάποια κείμενα και παίζω, και μετά μία δική μου σκηνοθεσία.

 

Το πιο σημαντικό για μένα τώρα είναι ότι έχουν εξαφανισθεί τα σχέδια από το κεφάλι μου και η μέρα μου είναι απόλυτα ολοκληρωμένη μέσα στη φύση της. Παρατηρώ έκθαμβη αυτό το φαινόμενο και ξέρω ότι αν υπάρξει αύριο, αν και όταν καταπιαστώ με το θέατρο πάλι, αυτή η εμπειρία θα βρίσκεται μέσα σε ό,τι φτιάξω. Θα ουρλιάζει μέσα μου και θα μου ζητάει να την καταγράψω.

 

Αύριο στο LIFO.gr διαβάστε τις σκέψεις του Νίκου Καραθάνου και της Άντζελας Μπρούσκου.