Θόδωρος Τερζόπουλος: Να ξανασκεφτούμε την ασημαντότητα και τις ελλείψεις μας

Θόδωρος Τερζόπουλος: Να ξανασκεφτούμε την ασημαντότητα και τις ελλείψεις μας Facebook Twitter
Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν / LiFO
0

ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΟΝΤΑ ΕΝΑΣ ΜΗΝΑΣ από το υποχρεωτικό κλείσιμο όλων των θεατρικών σκηνών της χώρας, ενώ συγκεκριμένος χρονικός ορίζοντας για την επανέναρξη της λειτουργίας τους δεν υπάρχει, καθώς η πανδημία εξαπλώνεται και τα μέτρα αντιμετώπισης προσαρμόζονται καθημερινά. Παράλληλα, το διαδίκτυο αγκαλιάζει, σε διεθνές επίπεδο, για πρώτη φορά με τόσο μεγάλη θέρμη το θέατρο, καθώς γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς έκρηξης μαγνητοσκοπημένων αναμεταδόσεων από παλιότερες και πιο σύγχρονες παραστάσεις, και το κοινό φαίνεται να τις καταναλώνει με μανία.

Πώς θα επηρεαστεί η εγχώρια καλλιτεχνική παραγωγή και η σύγχρονη θεατρική δραματουργία από όσα ζούμε αυτές τις μέρες; Τι θα πεθάνει και τι θα γεννηθεί μέσα από τη δοκιμασία; Ποιο είναι εν τέλει το μέλλον του θεάτρου, ως επαγγέλματος, ως θεάματος, ως μέσου κοινωνικοποίησης και ως περιεχομένου; Επιχειρούμε να ανοίξουμε τη μεγάλη συζήτηση ζητώντας μια πρώτη προσέγγιση από σημαντικούς Έλληνες σκηνοθέτες, αρχής γενομένης από τον Θόδωρο Τερζόπουλο:

Έχω επιστρέψει εδώ και 12 μέρες στην Αθήνα από την Αγία Πετρούπολη και βρίσκομαι σε καραντίνα μέχρι την Κυριακή. Το πρόβλημα του κορωνοϊού με βρήκε στη Ρωσία, όπου εμφανίστηκε με καθυστέρηση περίπου τριών εβδομάδων σε σχέση με την Ελλάδα. Ήμουν εκεί για το «Μάουζερ», μιας παραγωγής του Αλεξαντρίνσκι, του Εθνικού τους Θεάτρου, και μια μέρα πριν από την πρεμιέρα ήρθε η εντολή από το υπουργείο Πολιτισμού ότι δεν επιτρέπεται να παρουσιάσουμε σε κοινό την παράσταση, οπότε δεχθήκαμε τη λύση του live streaming.

Την προηγούμενη βραδιά, στη γενική πρόβα, προσπαθήσαμε να προσαρμόσουμε όλη αυτή τη σκηνική ιδέα και τις ερμηνείες στον άδειο χώρο. Έπρεπε να βρω ένα εύρημα. Το εύρημα ήταν το σωσίβιο που ανέδειξε τελικά πολύ καλές πλευρές της παράστασης και των ηθοποιών: Στην αίθουσα του ιστορικού αυτού θεάτρου των 280 ετών υπάρχουν οι θέσεις με κάποιες πλακέτες, όπου κάθονταν ο Γκόγκολ όταν έκανε εκεί τον «Επιθεωρητή», ο Ντοστογιέφσκι, η Τσβετάγιεβα και η Αχμάτοβα ως θεατές, ο Τσέχοφ που εκεί πρωτοπαρουσίασε τις «Τρεις Αδερφές»... Αυτή ήταν η λύση. Τους είπα «θα φωτίσω αυτές τις θέσεις και θα απευθύνεστε σε εκείνους, αφήστε τη φαντασία, ανοίξτε την ενέργειά σας», έχουμε την επιστροφή των νεκρών, με όλη τη σοφία που φέρουν όταν επιστρέφουν, όπως με την περίπτωση του Ηρακλή ή του Οδυσσέα. Αυτό (το εύρημα) είναι απόλυτα μιλερικό (σ.σ. άρα και ταιριαστό), αφού ανέβαζα τον «Μάουζερ» του Μίλερ. Εγώ κρύφτηκα στο θεωρείο, δεν αισθανόντουσαν καθόλου την παρουσία μου, ήταν μόνο 7 κάμερες, αλλά πραγματικά άνοιξε η ενέργεια, βγήκε κάτι μαγικό.

Μέσα σε αυτή την κακοτυχία, κάτι μπορεί να γεννηθεί. Κανείς μπορεί να δημιουργήσει μέσα στη σιωπή, να γίνει δημιουργός σπουδαίος χωρίς την οχλοβοή, χωρίς όλο αυτό που συνιστά μια παράσταση – τα σκηνικά, τα ρούχα, τα εφέ, τα γύρω γύρω από τον ηθοποιό και ο ίδιος (να μη βρίσκεται) ποτέ στο κέντρο της σκηνής. Σαν να πρέπει να βρει ο ηθοποιός την κεντρική του θέση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παίζουμε σε άδειες αίθουσες και να ανακαλούμε την εικόνα της Παξινού ή του Μινωτή ή της Λαμπέτη. Το θέατρο είναι μια ζωντανή τέχνη, αλλά μπορούμε να προσαρμοστούμε σε αυτό που ζούμε, με έναν προσωρινό ορίζοντα, αν θέλουμε πραγματικά να συνεχίσει να υπάρχει. Αυτό φάνηκε στο live streaming, και στις δύο παραστάσεις, ιδιαίτερα στην πρώτη γιατί υπήρξε και το σοκ των ηθοποιών. Άλλες φορές έπαιρνε τη διάσταση του δέους. Βέβαια η κανονική πρεμιέρα με το κοινό θα γίνει το φθινόπωρο, αλλά ήταν για μένα μια συνταρακτική εμπειρία, ιδιαίτερα όσον αφορά τους παλιούς ηθοποιούς – γιατί είχα μια ομάδα πολύ νέων, εξαιρετικών ηθοποιών και 5-6 παλιούς, της σχολής Βαχτάνγκοφ. Αυτοί βγάλανε άλλα πράγματα, συγκλονιστικά – δυο-τρεις από αυτούς δηλαδή φάνηκε ότι επικοινώνησαν με τους νεκρούς.

Σκέφτομαι σήμερα, στον εγκλεισμό μου, όπως όλοι μας, ότι πρέπει να ξαναδούμε την ιδέα του Πίτερ Μπρουκ για τον άδειο χώρο. Και τη σιωπή. Σαν να πρέπει να κάνουμε μια επανεκκίνηση, να επαναπροσδιοριστούμε, να ξανασκεφτούμε τα πράγματα από την αρχή. Μέσα σε αυτή την κακοτυχία, κάτι μπορεί να γεννηθεί. Κανείς μπορεί να δημιουργήσει μέσα στη σιωπή, να γίνει δημιουργός σπουδαίος χωρίς την οχλοβοή, χωρίς όλο αυτό που συνιστά μια παράσταση – τα σκηνικά, τα ρούχα, τα εφέ, τα γύρω γύρω από τον ηθοποιό και ο ίδιος (να μη βρίσκεται) ποτέ στο κέντρο της σκηνής. Σαν να πρέπει να βρει ο ηθοποιός την κεντρική του θέση, γιατί το θέατρο είναι του ηθοποιού, κατά τη γνώμη μου, και όχι του σκηνοθέτη. Από τη στιγμή που πετυχαίνει, ο σκηνοθέτης φλερτάρει με την εξουσία, γι' αυτό και χρησιμοποιείται πάντα από τις εξουσίες.

Μέσα σε αυτήν τη σιωπή ίσως μπορούμε να ξαναγίνουμε πιο ταπεινοί, να ξανασκεφτούμε κάποια πράγματα όπως η ασημαντότητά μας, οι ελλείψεις μας. Ίσως μπούμε σε μια διαδικασία αυτοκριτικής, σε έναν κόσμο που πραγματικά αρχίζει και μας ανησυχεί. Εγκαθιδρύεται ένα σύστημα ελέγχου με άλλοθι την υγεία που –ελπίζω σε ένα απώτερο μέλλον και όχι νωρίτερα– θα γίνει ένα σύστημα ελέγχου όλης της συμπεριφοράς μας. Θα ελεγχθεί ακόμα και η σκέψη μας, με όλα αυτά τα τσιπς που δειλά αρχίζουν και εμφανίζονται. Οργουελική δυστοπία, εκεί οδηγούμεθα.

Τα ερωτήματα που μπαίνουν έχουν σχέση με τον άνθρωπο και δευτερευόντως με το θέατρο. Μιλάμε πάντα για έναν νέο ανθρωπισμό και στο θέατρο δεν αποδεικνύεται αυτό, σε μια εποχή απανθρωπισμού. Με αυτή την έννοια, σκέφτομαι ότι ίσως μπορούμε να ξαναδούμε με άλλα μάτια κάποιους από τους μεγάλους δημιουργούς του θεάτρου. Μπορούμε να ξαναδούμε τον Μπέκετ ή τον Μπρεχτ, που θέλει τον άνθρωπο ενεργοποιημένο, να μάχεται, να αγωνίζεται, να είναι σε εγρήγορση μέσα στην κοινωνική παλαίστρα. Μπορούμε να δούμε τον Αισχύλο, τη σχέση του με τον θεό, με αυτό που μας υπερβαίνει, πώς θεοποιεί τα φυσικά φαινόμενα, να ξαναδούμε τον Προμηθέα, τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και την πόλη. Είναι τόσο διαταραγμένη αυτή η σχέση που τα αποτελέσματα τα βλέπουμε και θα δούμε και πιο άσχημα πράγματα, όπως προδιαγράφεται στο μέλλον.

Μήπως είναι η στιγμή να γίνουμε πιο απλοί, πιο επικοινωνιακοί, να αρχίσουν να λειτουργούν πάλι οι αισθήσεις μας, οι οποίες εδώ και πολλά χρόνια κοιμήθηκαν; Δεν βλέπουμε με τα μάτια, δεν ακούμε, δεν χαϊδεύουμε, δεν χαϊδευόμαστε, οπότε τι είδους τέχνη κάνουμε; Επαναλαμβάνουμε όλη αυτή την «κλίμακα του απανθρωπισμού», τη μεταφέρουμε στο θέατρο για μία ακόμα φορά, για να δούμε πώς είναι ο κόσμος; Μα, έτσι είναι ο κόσμος. Μπορούμε λίγο να τον αλλάξουμε, αν αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι;

Μπαίνουν πολλά ζητήματα και σε ιδεολογικό επίπεδο και σε πολιτικό, και τα περισσότερα σε φιλοσοφικό και οντολογικό. Αυτήν τη φορά, ίσως με μεγάλη σοβαρότητα, πρέπει να ξαναδούμε εμείς οι ίδιοι ποια είναι η αποστολή μας, τι θέλουμε, και να παλέψουμε γι' αυτό. Αυτός ο εγκλεισμός μπορεί να μας βοηθήσει κάπως, γιατί όλα τα πράγματα διακινούνται σε μια βαβούρα, όπου λέγονται πολλά, αφοριστικά τα περισσότερα. Δεν υπάρχει αλληλοαποδοχή. Να κάνουμε ένα πραγματικά ζωντανό και χρήσιμο θέατρο που θα στηρίζεται στην ιδέα του ελάχιστου. Δεν χρειάζεται όλο αυτό το θεαματικό στοιχείο. Αν βγάλεις τον άνθρωπο από τη μέση, τι μένει; Το θέαμα.

Την ιδέα του ελάχιστου την πρεσβεύω, είναι πιο πολύ ιδεολογικό το ζήτημα για μένα, παρά αισθητικό. Και η τελευταία μου δουλειά αυτό ήταν, τρία στοιχεία, τίποτα περισσότερο, και ο άνθρωπος που παλεύει στο κέντρο της σκηνής. Δεν είναι σχηματικό: πραγματικά στο κέντρο της σκηνής, για να φανεί ότι το θέατρο είναι δημιουργία του ανθρώπου και ο άνθρωπος πρέπει να είναι στη μέση. Δεν θέλω έναν ηθοποιό σε σμίκρυνση και πίσω του μια μεγάλη οθόνη όπου θα βλέπω το μάτι του ή το αυτί του. Τα βαρέθηκα και αυτά, έχουν ξεπεραστεί διεθνώς γιατί δεν οδηγούν πουθενά.

Έχω όντως πάρα πολλές σκέψεις. Και να πείτε ότι είμαι ένας άνεργος; Έχω σχέδια για την επόμενη πενταετία. Πάντα δουλεύω νωρίτερα μια παραγωγή μου, επεξεργάζομαι το υλικό μου τουλάχιστον δυο χρόνια πριν. Έχουν αναβληθεί δυο-τρεις περιοδείες στο εξωτερικό, μια σκηνοθεσία, ένα διεθνές σεμινάριο που θα έκανα το καλοκαίρι... Είναι όμως τόσο μεγάλο το σοκ που δεν με επηρεάζει ότι θα δυσκολευτούμε οικονομικά. Θα δυσκολευτούμε, το πήραμε απόφαση. Έχω μια αγωνία ως προς το μέλλον του ανθρώπου, το δικό μου, των ηθοποιών μου, της ομάδας μου. Κάποιοι είναι νέοι και οικογενειάρχες. Αυτή είναι η αγωνία μου και είναι πιο πολύ ανθρώπινη. Δεν μπορώ να μπω σε σκέψεις που αφορούν μόνο το θέατρο. Εμείς οι καλλιτέχνες συχνά μιλάμε μόνο για το θέατρο και είμαστε αποκομμένοι από τη ζωή, είμαστε αυτιστικοί. Κινούμεθα πολλές φορές μέσα σε ένα τίποτα, σε μία έρημο, και νομίζουμε ότι πρωτοστατούμε, ότι καθορίζουμε τα πάντα.

Αύριο στο LIFO.gr διαβάστε τις σκέψεις της Ρούλας Πατεράκη.

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Αθηναίος της εβδομάδας: Θόδωρος Τερζόπουλος

Οι Αθηναίοι / Ο Αθηναίος της εβδομάδας: Θόδωρος Τερζόπουλος

Σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στον Μακρύγιαλο Πιερίας, ζει κι εργάζεται στο κέντρο της Αθήνας. Τις επιβεβαιώσεις για την ποιότητα της δουλειάς του τις πήρε από σημαντικούς ανθρώπους εκτός Ελλάδος.
ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ
Θόδωρος Τερζόπουλος: «Οι παραστατικές τέχνες πλάθονται μέσα από τα όνειρα, τις εμμονές και τις φαντασιώσεις»

Θέατρο / Θόδωρος Τερζόπουλος: «Οι παραστατικές τέχνες πλάθονται μέσα από τα όνειρα, τις εμμονές και τις φαντασιώσεις»

Οι παραστάσεις του έχουν ανέβει παντού, η μέθοδός του διδάσκεται σε πανεπιστήμια όλου του κόσμου και τώρα ο διεθνής σκηνοθέτης μας τιμάται με ένα μεγάλο αφιέρωμα στο έργο του στο Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο των Δελφών
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ