Η ξέφρενη Marlene Monteiro Freitas Facebook Twitter
Φωτ.: Peter Hönnemann

Η ξέφρενη Marlene Monteiro Freitas επέστρεψε στο Φεστιβάλ Αθηνών

0

Τα πολύχρωμα, καρναβαλικά, γκροτέσκα πλάσματα της Μαρλένε Μοντέιρο Φρέιτας εισβάλλουν στο οπτικό και ψυχικό μας πεδίο αιφνιδιαστικά: με ξεχειλωμένα στόματα, σώματα που αποσυναρμολογούνται και συναρμολολογούνται κατά βούληση, σουρεαλιστικά ενδυματολογικά αξεσουάρ (ένα λάστιχο ποτίσματος που γίνεται στηθοσκόπιο) και κινήσεις που εναντιώνονται σε κάθε αντίληψη της έννοιας «χάρη» ή «κομψότητα», μοιάζουν να κατοικούν σε ένα ξέφρενο, αναρχικό, αλλόκοτο σύμπαν, έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή. Ο ανεξέλεγκτος ηλεκτρισμός που εκπέμπουν, η ασταμάτητη ορμή τους παρασύρει τον θεατή σε μια κατάσταση μόνιμης διέγερσης.

H Φρέιτας οδηγεί τις εκφραστικές ικανότητες των χορευτών της στα άκρα∙ ακόμα και τα πρόσωπά τους, τα μάτια τους ή το στόμα τους συμμετέχουν με ασυνήθιστη ένταση σε αυτήν τη διαδικασία αποδόμησης του «ανθρώπινου». «Εργάζομαι με φιγούρες», είχε πει η ίδια σε συνέντευξή της το 2018, όταν κέρδισε τον Αργυρό Λέοντα στην Μπιενάλε Χορού της Βενετίας.

«Τα πλάσματα, τα υβρίδια που δημιουργούμε επί σκηνής, δεν είναι χαρακτήρες. Μια φιγούρα είναι για μένα πιο ελεύθερη από έναν χαρακτήρα. Δεν είναι υποχρεωμένη να υπακούει σε μια λογική αλληλουχία γεγονότων, δεν έχει σχέση με τη συνέπεια ή τη λογική. Είναι λίγο σαν ένα καρτούν: μπορεί να πεθάνει και να αναστηθεί την επόμενη στιγμή».

Η ικανότητά της να συνδυάζει και να εναρμονίζει ετερόκλητα στοιχεία από εντελώς διαφορετικά πεδία και εποχές προσδίδει μια συναρπαστική εκλεκτικιστική γοητεία στη δουλειά της Φρέιτας, κι ας έχουν γράψει γι’ αυτήν ότι τείνει επικίνδυνα προς τη Φωλιά του Κούκου.

Γεννημένη στο Πράσινο Ακρωτήρι το 1979, η Freitas σπούδασε χορό στις Βρυξέλλες και τη Λισαβόνα, ενώ στα πρώτα της βήματα συνεργάστηκε με τον Emmanuelle Huynh, τον Boris Charmatz κ.ά. Αφού δημιούργησε τη δική της ομάδα στην πατρίδα της, τώρα συνεργάζεται με την P.OR.K –της οποίας είναι συνιδρύτρια– με έδρα τη Λισαβόνα, η παρουσία της όμως είναι διαρκής στα μεγάλα φεστιβάλ της Ευρώπης. Γνωστότερες παραγωγές της είναι οι εξής: «Guintche» (2014), «Jaguar» (2015), «De marfim e carne – as estátuas também sofrem» (2016), «Bacantes – Prelúdio para uma Purga» (2017), «Mal – Embriaguez Divina» (2020) και «Pierrot lunaire» (2021).

Στη χώρα μας θα είναι η τρίτη φορά που θα έχουμε τη χαρά να την απολαύσουμε (συμμετέχει πάντοτε και η ίδια στις δουλειές της, ως χορεύτρια). Ο κόσμος της Φρέιτας είναι ένα οργιώδες παστίς από μυθολογικές αναφορές, σχόλια για την αποικιοκρατία, αναφορές σε ιστορικά γεγονότα αλλά και σε μορφές του φολκλόρ ή της ποπ, οπερατικές άριες, ήχους ζώων, αποσπάσματα από σπάνιες ταινίες, δάνεια από τον χώρο του κινηματογράφου, του αθλητισμού κ.ο.κ.

Η ξέφρενη Marlene Monteiro Freitas Facebook Twitter
Φωτ.: Peter Hönnemann

Τα παιδιά του Πυγμαλίωνα

Marlene Monteiro Freitas
Marlene Monteiro Freitas

Η ζωώδης, φρενήρης παράσταση που είδαμε το 2018 στο Φεστιβάλ Αθηνών, το «De marfim e carne – Αs estátuas também sofrem», πήρε τον τίτλο της από το φιλμ των Κρις Μάρκερ και Αλέν Ρενέ «Les statues se meurent aussi» (1953), στο οποίο εξετάζεται η διαβρωτική επιρροή του αποικιοκρατικού βλέμματος στην αντίληψή μας για την αφρικανική τέχνη.

Οι φιγούρες με τον τρόμο στα μάτια, τα αγάλματα που ξύπνησαν από τον λήθαργο, τα παραμελημένα αφρικανικής καταγωγής «παιδιά» του Πυγμαλίωνα, έχουν επανέλθει τώρα στη ζωή και βρίσκονται σε παροξυσμό: κι αν κάτι προσπαθούν να εκφράσουν, τραγουδώντας το γλυκανάλατο «Feelings», είναι αυτά ακριβώς τα εμποδισμένα, φυλακισμένα συναισθήματά τους, εξαιτίας των οποίων υποφέρουν.

Η έμπνευσή της, δηλώνει η Freitas, ξεπηδά συχνά από τον χώρο της μουσικής. «Μόλις μου έρθει μια ιδέα ή μόλις βρω μια κίνηση που ερεθίζει τη σκέψη μου, τότε αρχίζω να συνδέω τα πάντα γύρω μου μαζί της. Στις "Βάκχες", π.χ., ήθελα οπωσδήποτε να κάνω κάτι με τρομπέτες. Αισθάνθηκα ότι η δύναμη και η ένταση της μουσικής θα μας οδηγούσαν στην άλλη όχθη αυτού του τραγικού ταξιδιού. Οπότε η μορφή του μουσικού έγινε πολύ σημαντική στο έργο [σ.σ. στην παράσταση συμμετέχουν ζωντανά πέντε τρομπετίστες]... Και μετά ασχολήθηκα με την καρέκλα και το αναλόγιο του μουσικού και όλες τις χειρονομίες και τη σχέση που δημιουργείται όταν κάθεσαι και παίζεις μουσική».

Η ξέφρενη Marlene Monteiro Freitas Facebook Twitter
Φωτ.: Peter Hönnemann
Η ξέφρενη Marlene Monteiro Freitas Facebook Twitter
Φωτ.: Peter Hönnemann

Ο πρωκτός που τραγουδάει

Η δική της εκδοχή των «Βακχών» είχε τίτλο «Bacantes – Prelúdio para uma Purga» (2017) και δεν χρησιμοποιήθηκε καθόλου ο λόγος του Ευριπίδη. Η Freitas θέλησε να εξερευνήσει αυτό που περιγράφει ως πορεία «από την τάξη στο χάος, όπου όμως τα δύο δεν διαχωρίζονται ποτέ απόλυτα, παραμένουν σε μια αμφίσημη, μυστηριώδη και αμφιλεγόμενη σχέση μέχρι τέλους».

Όταν ταξίδεψε στην Αθήνα, στο πλαίσιο της έρευνάς της για τις «Βάκχες», η χορογράφος διαπίστωσε ότι οι σύγχρονοι Έλληνες ζούνε... καθιστοί. Έτσι ανέπτυξε όλη την παράσταση γύρω από μια «καθιστική» συνθήκη (χορευτές και μουσικοί περνούν την περισσότερη ώρα στις καρέκλες τους), πράγμα πολύ ασυνήθιστο για παράσταση χορού.

Οι «Bacantes» άρχιζαν με έναν πρωκτό που τραγουδάει(!), ή έτσι τουλάχιστον φαινόταν στον θεατή, εφόσον η περφόρμερ ήταν σκυμμένη και το μικρόφωνο είχε στρατηγικά τοποθετηθεί μπροστά στα οπίσθιά της. Και αυτή η αίσθηση του παράξενου συνεχιζόταν σε όλη τη διαδρομή από το αισθησιακό προς το μακάβριο, διάσπαρτη με βελάσματα προβάτων, κρωξίματα βατράχων και νιαουρίσματα, τους Righteous Brothers, τον «βηματισμό της χήνας» με καστανιέτες, το «Bolero» του Ραβέλ αλλά και μια ακραία σκηνή γέννησης από καλτ ντοκιμαντέρ του Ιάπωνα Καζούο Χάρα που επιλέχθηκε ως «αντίβαρο» στον φρικώδη θάνατο του γιου της Αγαύης, Πενθέα, και προβλήθηκε υπό τη μελωδία του θρήνου της Διδώς του Πέρσελ.

Η ικανότητά της να συνδυάζει και να εναρμονίζει ετερόκλητα στοιχεία από εντελώς διαφορετικά πεδία και εποχές προσδίδει μια συναρπαστική εκλεκτικιστική γοητεία στη δουλειά της Φρέιτας, κι ας έχουν γράψει γι’ αυτήν ότι τείνει επικίνδυνα προς τη «Φωλιά του Κούκου».

Στην παράσταση «Mal – Embriaguez Divina» που θα δούμε στις στην Πειραιώς 260, η Freitas εξερευνά τις πολλαπλές εκφάνσεις του κακού –ηθικές, θρησκευτικές, πολιτικές–, όπως αυτές μπορούν να ενσαρκωθούν ως γεννήματα της δεισιδαιμονίας (μάγισσες, δαίμονες), ακραία ιστορικά γεγονότα (το Ολοκαύτωμα) ή μέσω συναισθημάτων οδύνης, ηδονής, τρόμου, αφόρητου κενού.

Τοποθετημένη σε μια εξέδρα, ως χορωδία, η ομάδα των εννέα χορευτών/-ριών της εξερευνά το Κακό ως θεϊκή μέθη, όπως υποδηλώνει ο τίτλος του έργου, αλλά και ως συνθήκη έκστασης, καλλιτεχνικής δημιουργίας και κοινωνικής ανατροπής. Το εννιαμελές αυτό σώμα δίνει φωνή και υπόσταση σε θανάσιμες παραισθήσεις και τοξικές μαρτυρίες, και ψηλαφεί τα αίτια της ανθρώπινης έλξης προς το Κακό και τις ανεξάντλητες μεταμορφώσεις του.

Η ξέφρενη Marlene Monteiro Freitas Facebook Twitter

Mal – Embriaguez divina / Το Κακό – Θεϊκή μέθη
Πειραιώς 260 (Δ)
30/6 έως 1/7, 21:00
Στην παράσταση που θα δοθεί στις 30 Ιουνίου θα ακολουθήσει συζήτηση με τη Marlene Monteiro Freitas.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

To νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αν είσαι καλή στα μαθηματικά μήπως δεν είσαι εντελώς κορίτσι; (ΤΙΤΛΟΣ;) αν σας κάνει

Θέατρο / «Άνοιξη»: Μια παράσταση για την εποχή που τα κορίτσια αποκλείονταν από τις θετικές επιστήμες

Η Γιούλα Μπούνταλη ανεβάζει στο Φεστιβάλ Αθηνών ένα έργο που τοποθετείται στο Μεσολόγγι του ‘60 και μιλά για τη δράση μια ομάδας μαθητριών που αντιδρά στον αποκλεισμό τους από τα μαθήματα θετικής κατεύθυνσης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πλέον, τα βράδια στην Πειραιώς 260 παίζει μουσική, φαγητό, ποτό και γενικά, φασάρα

Γεύση / Πλέον, τα βράδια στην Πειραιώς 260 παίζει μουσική, φαγητό, ποτό και, γενικά, φασάρα

Μετά τις παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου στο βιομηχανικό προαύλιο του Ταύρου συγκεντρώνονται οι θεατρόφιλοι και όχι μόνο, αφού η ομάδα του six d.o.g.s έχει στήσει εκεί ένα σκηνικό που περιλαμβάνει μερικές από τις καλύτερες street food προτάσεις της πόλης, παγωμένα κοκτέιλ, μπίρες και μουσικές από ένα μεγάλο ηχητικό φάσμα που βγαίνουν μέσα από ένα ανοιχτό κοντέινερ.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ