«Δόξα Κοινή»: Μια παράσταση με αποκλειστικό εργαλείο τη γλώσσα

Δόξα Κοινή Facebook Twitter
Μια πληρέστατη θεατρική βραδιά χωρίς συγκρούσεις, υπερήρωες και ανούσιες νίκες. Μόνο ο θρίαμβος της γλώσσας. Φωτ.: Μαρίζα Καψαμπέλη
0

«Μια μέρα που κατέβαινα στην οδό των Φιλελλήνων, μαλάκωνε η άσφαλτος κάτω απ’ τα πόδια και από τα δένδρα της πλατείας ηκούοντο τζιτζίκια, μεσ’ στην καρδιά των Αθηνών, μεσ’ στην καρδιά του θέρους. Παρά την υψηλήν θερμοκρασίαν, η κίνησις ήτο ζωηρά. Αίφνης μια κηδεία πέρασε». Με αυτά τα λόγια, στίχους από το «Εις την οδό των Φιλελλήνων» και την «Οκτάνα» του Ανδρέα Εμπειρίκου, αρχίζει η παράσταση «Δόξα Κοινή» του θεάτρου Πορεία.

Μερικά ενωμένα τραπέζια μπροστά και στο πίσω μέρος της σκηνής. Ένας νεαρός άνδρας με ακουμπισμένο το μέτωπό του σε ένα κομμάτι πάγου −σαν εκείνα που κάποτε αφήναν οι παγοπώλες στις γειτονιές της Αθήνας όταν ακόμα δεν υπήρχαν ψυγεία στα σπίτια−, σαν να θέλει να πάρει λίγη από τη δροσιά του, να πολεμήσει την κάψα του καλοκαιριού.

Παραδίπλα μια νέα γυναίκα σκυμμένη κι αυτή στο τραπέζι, δίπλα της μια αντεστραμμένη ρίζα δέντρου που έχει τρυπήσει την επιφάνεια του τραπεζιού από κάτω∙ παραδίπλα στην επόμενη επιφάνεια ορθώνεται μια συστάδα από στάχυα, πινελιά αυγουστιάτικης ευφορίας και αποθέωσης του καλοκαιριού. Και η παράσταση ξεκινάει.

Ένας μεσήλικας που κρατά ένα καπέλο, ντυμένος με ρούχα μιας άλλης εποχής, γιλέκο αλλά και καμπαρντίνα, αστός Αθηναίος παλιάς κοπής, απαγγέλλει τους θαυμάσιους στίχους του Εμπειρίκου καθώς, κατά κάποιον τρόπο, απευθύνεται στο κοινό.

Η παράσταση δεν διαθέτει πλοκή και χαρακτήρες, δράση, ήρωες και ηρωίδες. Το εργαλείο της είναι αποκλειστικά η γλώσσα και ο πλούτος νοημάτων μέσα από στίχους κορυφαίων ποιητών από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας.

Ακολουθεί μια βαθιά αισθησιακή εικόνα που ο ποιητής συνέλαβε ένα μεσημέρι καλοκαιριού στη μακρινή δεκαετία του ’50. Γιατί οι σκέψεις του δεν εξαντλούνται στην κηδεία και στη ματαιότητα της ζωής, αλλά αντιθέτως ο καύσωνας τον κάνει να φαντάζεται τι μπορεί να συνέβαινε ανάμεσα στα χαλαρά ντυμένα σώματα γυναικών και ανδρών, νέων και γηραιών, που συνωστίζονταν μέσα σε ένα περαστικό λεωφορείο, ένας συνειρμός που αναπόφευκτα συνδυάζει τον έρωτα και τον θάνατο.

Δόξα Κοινή Facebook Twitter
Ένας μεσήλικας που κρατά ένα καπέλο, ντυμένος με ρούχα μιας άλλης εποχής, γιλέκο αλλά και καμπαρντίνα, αστός Αθηναίος παλιάς κοπής, απαγγέλλει τους θαυμάσιους στίχους του Εμπειρίκου καθώς, κατά κάποιον τρόπο, απευθύνεται στο κοινό. Φωτ.: Μαρίζα Καψαμπέλη

Με αφορμή αυτούς ακριβώς τους στίχους ενεργοποιείται και η θεατρική δράση, καθώς παρακολουθούμε παράλληλα με το κρεσέντο του ποιήματος όπως το απαγγέλλει ο άνδρας (άραγε είναι ο ίδιος ο ποιητής; Μάλλον ναι), την πρώτη εικόνα.

Η σκηνή αναπαριστά το κατάμεστο λεωφορείο όπου όλοι δήθεν τυχαία ακουμπούν ο ένας τον άλλον. Και καταλήγει: «Θεέ! Ο καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξει τέτοιο φως! Το φως αυτό χρειάζεται, μια μέρα για να γίνει μια δόξα κοινή, μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Ελλήνων, που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου».

Όσο ο άνδρας έλεγε αυτά τα λόγια, ήταν σαν μες στο καταχείμωνο η αίσθηση του καλοκαιριού αλλά και το άναμμα της σάρκας να απλωνόταν και να έφτανε μέχρι την πλατεία.

Και τότε μεταφερόμαστε σε μια άλλη καλοκαιρινή κάψα, όπως αναδύεται στο «Να μείνει» του Καβάφη, σε μια άλλη σκηνή όπου δύο νέοι άνδρες, ενώ αγγίζονται και σμίγουν ερωτικά με τον πιο «αγνό» και καθάριο τρόπο, απαγγέλλουν με τη σειρά τους καβαφικούς στίχους ενός μακρινού Ιούλη της Αλεξάνδρειας των αρχών του περασμένου αιώνα. 

Η παράσταση δεν διαθέτει πλοκή και χαρακτήρες, δράση, ήρωες και ηρωίδες. Το εργαλείο της είναι αποκλειστικά η γλώσσα και ο πλούτος νοημάτων μέσα από στίχους κορυφαίων ποιητών από την αρχαιότητα έως τις μέρες μας.

Σαν ένα παραλήρημα –συνειρμική διαδοχή ποιημάτων– των οκτώ νέων ηθοποιών που απαγγέλλουν λόγια-στίχους οι οποίοι περνάνε σαν σκυτάλη από τον έναν στον άλλον. Όχι τρέχοντας να προλάβουν ποιος θα κόψει πρώτος το νήμα φυσικά, αλλά σαν μια χορογραφία της οποίας οι πιρουέτες και τα γκραν ζετέ είναι οι ίδιες οι λέξεις. Ελληνικές λέξεις, κάποιες ξεχασμένες, αλλά που μέσα από τα νοήματα που τους έχει αποδώσει η ποίηση αποκτούν άλλη διάσταση.

Δόξα Κοινή Facebook Twitter
Ένα παραλήρημα –συνειρμική διαδοχή ποιημάτων– των οκτώ νέων ηθοποιών που απαγγέλλουν λόγια-στίχους οι οποίοι περνάνε σαν σκυτάλη από τον έναν στον άλλον. Φωτ.: Μαρίζα Καψαμπέλη

Ο Εμπειρίκος ακολουθείται από Καβάφη, αλλά και από Σολωμό, Καρυωτάκη και Πολυδούρη, Χορτάτση, Σαπφώ, στα αρχαία και στα νέα ελληνικά, Εγγονόπουλο, Σεφέρη και Ελύτη, αλλά και από δημοτική ποίηση, την πιο αυθεντική έκφραση του λαού μέσα στους αιώνες.

Όλος ο ερωτικός λόγος της ελληνικής γλώσσας. Τα σώματα πάλλονται, δρουν ως μέρος σύντομων «αναπαραστάσεων», όπου παρεισφρέει άλλοτε το χιούμορ κι άλλοτε η θλίψη και το πένθος. Συχνά συνοδεύονται από τη μουσική της Λήδας Μανιατάκου που την εκτελεί επί σκηνής με αρμόνιο μαζί με τον Χρήστο Βαλεντίνο Πετεβή στο βιολί.

Σε ένα σκερτσόζικο παιχνίδι με το κοινό, ο ηθοποιός Ορέστης Χαλκιάς ανέβασε στη σκηνή μια κυρία για να χορέψει μαζί του ένα βαλς, προκαλώντας περισσότερο θυμηδία παρά ρομαντική διάθεση, αν αυτός ήταν ο στόχος, δίνοντας εν τέλει μια ελαφριά νότα στη ροή της παράστασης.

Κι όταν ο κύκλος των ποιημάτων κλείνει, η παράσταση επιστρέφει εκεί από όπου ξεκίνησε, στο «Ήτο Ιούλης» του Εμπειρίκου. Ένα φως που σταδιακά σβήνει θαρρείς ότι είναι σαν να γυρίζει πίσω εκεί όπου ανήκει, στο ειδυλλιακό παρελθόν απ’ όπου μας ήρθαν όλες αυτές οι εικόνες για να μας προσφέρουν ένα ευφρόσυνο διάλειμμα από το αντι-ποιητικό σήμερα.

Δόξα Κοινή Facebook Twitter
Τα σώματα πάλλονται, δρουν ως μέρος σύντομων «αναπαραστάσεων», όπου παρεισφρέει άλλοτε το χιούμορ κι άλλοτε η θλίψη και το πένθος. Φωτ.: Μαρίζα Καψαμπέλη

Ο Στρατής Πασχάλης, που υπογράφει τη σύνθεση του κειμένου, λέει σε σημείωμά του: «Είδα τη γυναίκα παραδομένη, τον άντρα να ‘ναι αυτός που πάντα κάτι θέλει να πάρει. Τον έρωτα, ταυτόσημο με τον θάνατο. Την ερωτευμένη Σαπφώ, χωρίς το αντικείμενο της αγάπης, στον Άδη, νεκρή. Είδα τις ξένες αγκαλιές του ερωτικού λόγου, τον πόθο χωρίς αγάπη. Είδα τις ξένες αγκαλιές της βακχικής ερημιάς. Στο ύψιστο σημείο της καβαφικής αποχαλίνωσης με σταμάτησε απότομα η σολωμική ένσταση…».

Η παράσταση αυτή, σκηνοθετημένη από τον Δημήτρη Τάρλοου, ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια, λίγο πριν μας κλείσει μέσα ο κορωνοϊός και διακόπηκε εξαιτίας του.

Τότε μου είχε δώσει μια άλλη αίσθηση, σαν ένα ταξίδι σε μια μεγάλη θάλασσα που ήταν ουσιαστικά μια παμπάλαια Ελλάδα. Ανεβαίνει ξανά φέτος σε μια εποχή στην οποία κυριαρχεί ανάμεσα σε μια μεγάλη μερίδα των συμπατριωτών μας ένας βομβαρδισμός από φθόνο, ανταγωνισμό και απαξία μέσα από το διαδίκτυο.

Η ποίηση όπως θεατροποιείται από αυτά τα νέα παιδιά αποτελεί για μένα μια από τις ελάχιστες στιγμές θεατρικής μυσταγωγίας στο αθηναϊκό θέατρο εδώ και καιρό. Με στίχους λιγότερο ή περισσότερο γνωστούς, που καθαγιάζονται χάρη στην κίνηση των σωμάτων και την κωδικοποιημένη δράση. Μια πληρέστατη θεατρική βραδιά χωρίς συγκρούσεις, υπερήρωες και ανούσιες νίκες. Μόνο ο θρίαμβος της γλώσσας.

Οι ηθοποιοί που ερμηνεύουν είναι οι Μάιρα Γραβάνη, Αδελαΐδα Κατσίδε, Βίκυ Κατσίκα, Αυγουστίνος Κούμουλος, Διονύσης Πιφέας, Αρετή Τίλη, Ορέστης Χαλκιάς και ο Θανάσης Δόβρης που ανοίγει και κλείνει την παράσταση. Το σκηνικό είναι της Εύας Μανιδάκη, τα κοστούμια των Αλέξανδρου Γαρνάβου και Τζίνας Ηλιοπούλου, οι φωτισμοί του Αλέκου Αναστασίου και η χορογραφία της Κορίνας Κόκκαλη.

Δόξα Κοινή Facebook Twitter
Ο ηθοποιός Ορέστης Χαλκιάς ανέβασε στη σκηνή μια κυρία για να χορέψει μαζί του ένα βαλς, προκαλώντας περισσότερο θυμηδία παρά ρομαντική διάθεση. Φωτ.: Μαρίζα Καψαμπέλη
Δόξα Κοινή Facebook Twitter
Η ποίηση όπως θεατροποιείται από αυτά τα νέα παιδιά αποτελεί για μένα μια από τις ελάχιστες στιγμές θεατρικής μυσταγωγίας στο αθηναϊκό θέατρο εδώ και καιρό. Φωτ.: Μαρίζα Καψαμπέλη

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μπένος-Χαλκιάς: Οι πρωταγωνιστές του Παπακαλιάτη στην πρώτη τους κοινή συνέντευξη

Οθόνες / Μπένος-Χαλκιάς: Οι πρωταγωνιστές του Παπακαλιάτη στην πρώτη τους κοινή συνέντευξη

Οι δύο νεαροί ηθοποιοί του «Maestro», της πρώτης ελληνικής σειράς που θα προβληθεί μέσω της streaming πλατφόρμας του Netflix, έχουν διαφορετική αφετηρία, όμως οι δρόμοι τους διασταυρώνονται συχνά.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Σαπφώ: Τόσο γνωστή μα τόσο άγνωστη

Αρχαιολογία & Ιστορία / Σαπφώ: Ένα διαχρονικό, παγκόσμιο, φεμινιστικό και queer σύμβολο

Τι κάνει τόσο ιδιαίτερη την ξακουστή ποιήτρια, συνθέτρια και παιδαγωγό από τη Λέσβο και γιατί 2.600 χρόνια μετά τη γέννησή της εξακολουθεί να προβληματίζει, να συγκινεί και να συναρπάζει;
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ