47' με τον Στράτο Τζώρτζογλου

47' με τον Στράτο Τζώρτζογλου Facebook Twitter
Φωτ.: ΠάνοςΜιχαήλ/ LIFO
2

Έπρεπε, λοιπόν, να κατέβει δύο επίπεδα κάτω από τη γη, στο γκαράζ του Ιδρύματος Κακογιάννη, για να επανασυνδεθεί με ένα άλλο υπόγειο, εκείνο του Θεάτρου Τέχνης, απ' όπου ξεκίνησε 25 χρόνια πριν με τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον  Ήχο του  Όπλου της Λούλας Αναγνωστάκη στην τελευταία σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν. Για να ξαναπιάσει το νήμα που συνδέει τη νιότη του με την ωριμότητά του ως άντρα και ως ηθοποιού. Γιατί ο Στράτος Τζώρτζογλου αυτήν τη στιγμή, με την ερμηνεία του στην παράσταση της ομάδας Bijoux de Kant Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα, βασισμένη σε κείμενα του Γιώργου Ιωάννου, κάνει μία τομή. Ερμηνεύοντας έναν άπαιχτο μονόλογο του σπουδαίου Θεσσαλονικιού λογοτέχνη, τη Μεγάλη Άρκτο, την οποία ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης έχει εντάξει αριστοτεχνικά στην όλη παράσταση, απογειώνεται σε υποκριτικά ύψη που πιθανόν να μην τον έχουμε ξαναδεί ποτέ άλλοτε. Toν βρήκα Δευτέρα βράδυ στο τηλέφωνο, στο Hilton της Λευκωσίας. Το πρώτο που τον ρωτάω ευθέως είναι τι ήταν εκείνο που του έδωσε την ώθηση και τον έχει κάνει αγνώριστο. Είναι μια ωριμότητα που τον έκανε να αποβάλει από πάνω του τον σταρ που υπήρξε για χρόνια, ώστε να αναδείξει τον καλό ηθοποιό που έκρυβε μέσα του; Μου απαντάει: «Νομίζω ότι είναι συνισταμένη διαφόρων παραμέτρων. Η ζωή σε κάνει να βιώνεις κάποια πράγματα σε τέτοιο βαθμό που, όταν τα εκφράζεις, είτε στο θέατρο είτε στην καθημερινή ζωή, να έχουν μια άλλη βαθύτητα ή μια άλλη ρηχότητα, αν γυρίσουν όλα αρνητικά. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι ήταν καλά που πέρασα τα προβλήματα που πέρασα για να μαλακώσω, αλλά σίγουρα δεν φοβήθηκα να ζήσω την κάθε στιγμή μου με απόλυτη ειλικρίνεια. Θα σου φανεί παράξενο, αλλά βάζω δύο σταθμούς στη ζωή μου, τον  Ήχο του  Όπλου και αυτή την παράσταση. Τότε έφερα το υλικό που ο ίδιος ο Κουν χαρακτήριζε ως “περίεργα ειλικρινές, περίεργα άμεσο, περίεργα αυθεντικό”. Με την ίδια ευαισθησία, αγάπη και βάθος που με είχε δει εκείνος, κατά κάποιο περίεργο τρόπο με βλέπει ο Σκουρλέτης τώρα».


Ήταν μόλις 21 ετών τότε και από τα «Σιδεράδικα» του Πειραιά, όπου εξασκούνταν στο μπόντι-μπίλντινγκ βρέθηκε με όλα τα φώτα στραμμένα επάνω του. Μέσα σε σύντομο διάστημα πρωταγωνίστησε σε ταινίες του Αγγελόπουλου και του Βούλγαρη που τον έχρισαν ζεν πρεμιέ νέας κοπής. Ένα «παράξενο» λαϊκό είδωλο που ξεκινούσε από τον ποιοτικό χώρο, χωρίς να ανήκει πραγματικά σ’ αυτόν. Εξέφραζε με την αυθεντικότητά του μια ανθρωπιά που οι μορφωμένοι νέοι ηθοποιοί αδυνατούσαν να προσφέρουν στο θέατρο και στον κινηματογράφο της εποχής. Όλοι οι επόμενοι απλώς ακολούθησαν τον Τζώρτζογλου.


Με τον Γιάννη Σκουρλέτη είχαν να βρεθούν από εποχής Κουν, όταν και οι δύο συμμετείχαν στην ίδια ερασιτεχνική ομάδα. Στο μεταξύ, ο τελευταίος είχε μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη ως εικαστικός και σκηνοθέτης που συνήθως στήνει έργα πάνω σε λογοτεχνικά και ποιητικά κείμενα. Φέτος επέλεξε να κάνει μια σύνθεση από πεζά και φράσεις του Ιωάννου. Το θαυμαστό αποτέλεσμα είναι μια εικαστική περφόρμανς «απίστευτης ακρίβειας και λεπτομέρειας», όπως λέει και ο Τζώρτζογλου. «Πρέπει συγχρόνως να μη χάσεις το συναίσθημα που μπορεί να απορρέει από το βάθος της σκέψης του ήρωα. Οφείλω να αρθώ στο ύψος του, γνωρίζοντας την εποχή του. Όχι μέσω έρευνας, αλλά βιώνοντάς την, όπως την Ομόνοια του ’80, ας πούμε. Να είσαι περιθωριακός λόγω ευαισθησίας και να μπορείς να κάνεις παρέα με άτομα όχι ως ισότιμος ή ίσος αλλά με την ευαισθησία και τη συμπόνια που τους έβλεπε ο ήρωας/συγγραφέας. Να έχεις βιώσει το περιθώριο της ζωής και της κοινωνίας που μπήκε ο ίδιος για να μπορέσει να αναπνεύσει, γιατί του ήταν αδύνατο μέσα στον κανονικό κόσμο. Να μπορείς να βλέπεις τη σταύρωσή του σταδιακά. Το έργο αυτό, όπως και της Αναγνωστάκη, μιλάει για τη μάνα. Μία μάνα όπως η Ελλάδα, που την ίδια στιγμή που αγαπάει τα παιδιά της, τα καταβροχθίζει κιόλας. Στον  Ήχο του Όπλου ήταν ο ομφάλιος λώρος με τη μάνα. Στη Μεγάλη  Άρκτο καλούμαι να κόψω τον ομφάλιο λώρο για να μη γίνει φίδι. Αυτό στην προσωπική μου ζωή το ένιωσα όταν γεννήθηκε ο γιος μου. Μέχρι τότε ήμουν ακόμα παιδί της μάνας μου. Ο ομφάλιος λώρος εδώ είναι μέσα στο κεφάλι του ήρωα. Μπορεί εκείνη να είναι ένας κανονικός άνθρωπος, αλλά κάποια αυστηρή πτυχή του χαρακτήρα της να έχει επιδράσει τρομερά στον ψυχισμό του ήρωα. Άλλοι δεν μπορούν να το αντέξουν και πνίγονται, άλλοι δεν κατανοούν και μένουν πάντα δεμένοι με τη μάνα τους κι άλλοι προσπαθούν να αντιδράσουν μέσα από το ποιητικό τους έργο ή πέφτουν σε υπερβολές. Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο για έναν άντρα, ειδικά στην ελληνική κοινωνία, να κόψει τον ομφάλιο λώρο. Ποτέ δεν τον κόβεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον αγαπήσεις, αλλά δεν φτάνει από μόνο του αυτό, πρέπει και να τον κατανοήσεις, να τον κάνεις σύμμαχό σου. Κι ενώ ο ήρωας βγάζει το μαχαίρι, στο τέλος κατανοεί. Στην ουσία θέλει να κόψει την ταυτότητα που είχε, την ανεπάρκειά του που τον οδηγεί στη μοναξιά». Ο ήρωας του Ιωάννου είναι ένας παρενδυτικός, που όμως στην παράσταση των Bijoux de Kant δεν εμφανίζεται ως τέτοιος. Μόνο κάποια ενδυματολογικά στοιχεία μας το θυμίζουν κάποια στιγμή. Τον ρωτάω αν θεωρεί τον ρόλο τολμηρό ή ακόμα κι επικίνδυνο. Μου απαντάει: «Πιο επικίνδυνο είναι να φέρω την αλήθεια του ήρωα. Αλλά πρέπει να συναντάς τα σκοτάδια σου. Λίγο να ξεφύγω, το κείμενο διαλύεται. Με τον Σκουρλέτη υπήρχε μια αόρατη συνεργασία, χωρίς λόγια. Δουλέψαμε λέξη-λέξη πάνω σε πίνακες του Μπέικον». Τέλος, μου εξηγεί την τεράστια εμπειρία που έχει αποκομίσει από το ταξίδι του στην Αμερική και τα εξαιρετικά μαθήματα υποκριτικής που παρακολουθεί δίπλα σε μια σπουδαία δασκάλα στο Λος Άντζελες: «Είναι καλό να μη σε ξέρει κανείς. Σε κάνει αγνό, δεν υπάρχει προκατάληψη. Είναι πολύ ωραίο να είσαι το μηδέν, το τίποτα, το κενό. Να ξέρεις ότι δεν θα ανοίξουν οι πόρτες. Επαναπροσδιορίζεις τα πράγματα. Είναι ένα είδος τεχνητού θανάτου, που είναι τέλειος!».

47' με τον Στράτο Τζώρτζογλου Facebook Twitter
Φωτό: Πάνος Μιχαήλ

«Eίσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα»
Μια παράσταση της Βijoux de Kant, βασισμένη στο έργο του Γιώργου Ιωάννου.
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Υπόγειο Γκαράζ
Πειραιώς 206
210 3418550
www.mcf.gr
Πέμπτη-Κυριακή, 21:30

Θέατρο
2

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

σχόλια

2 σχόλια