47' με τον Στράτο Τζώρτζογλου

47' με τον Στράτο Τζώρτζογλου Facebook Twitter
Φωτ.: ΠάνοςΜιχαήλ/ LIFO
2

Έπρεπε, λοιπόν, να κατέβει δύο επίπεδα κάτω από τη γη, στο γκαράζ του Ιδρύματος Κακογιάννη, για να επανασυνδεθεί με ένα άλλο υπόγειο, εκείνο του Θεάτρου Τέχνης, απ' όπου ξεκίνησε 25 χρόνια πριν με τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον  Ήχο του  Όπλου της Λούλας Αναγνωστάκη στην τελευταία σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν. Για να ξαναπιάσει το νήμα που συνδέει τη νιότη του με την ωριμότητά του ως άντρα και ως ηθοποιού. Γιατί ο Στράτος Τζώρτζογλου αυτήν τη στιγμή, με την ερμηνεία του στην παράσταση της ομάδας Bijoux de Kant Είσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα, βασισμένη σε κείμενα του Γιώργου Ιωάννου, κάνει μία τομή. Ερμηνεύοντας έναν άπαιχτο μονόλογο του σπουδαίου Θεσσαλονικιού λογοτέχνη, τη Μεγάλη Άρκτο, την οποία ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης έχει εντάξει αριστοτεχνικά στην όλη παράσταση, απογειώνεται σε υποκριτικά ύψη που πιθανόν να μην τον έχουμε ξαναδεί ποτέ άλλοτε. Toν βρήκα Δευτέρα βράδυ στο τηλέφωνο, στο Hilton της Λευκωσίας. Το πρώτο που τον ρωτάω ευθέως είναι τι ήταν εκείνο που του έδωσε την ώθηση και τον έχει κάνει αγνώριστο. Είναι μια ωριμότητα που τον έκανε να αποβάλει από πάνω του τον σταρ που υπήρξε για χρόνια, ώστε να αναδείξει τον καλό ηθοποιό που έκρυβε μέσα του; Μου απαντάει: «Νομίζω ότι είναι συνισταμένη διαφόρων παραμέτρων. Η ζωή σε κάνει να βιώνεις κάποια πράγματα σε τέτοιο βαθμό που, όταν τα εκφράζεις, είτε στο θέατρο είτε στην καθημερινή ζωή, να έχουν μια άλλη βαθύτητα ή μια άλλη ρηχότητα, αν γυρίσουν όλα αρνητικά. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι ήταν καλά που πέρασα τα προβλήματα που πέρασα για να μαλακώσω, αλλά σίγουρα δεν φοβήθηκα να ζήσω την κάθε στιγμή μου με απόλυτη ειλικρίνεια. Θα σου φανεί παράξενο, αλλά βάζω δύο σταθμούς στη ζωή μου, τον  Ήχο του  Όπλου και αυτή την παράσταση. Τότε έφερα το υλικό που ο ίδιος ο Κουν χαρακτήριζε ως “περίεργα ειλικρινές, περίεργα άμεσο, περίεργα αυθεντικό”. Με την ίδια ευαισθησία, αγάπη και βάθος που με είχε δει εκείνος, κατά κάποιο περίεργο τρόπο με βλέπει ο Σκουρλέτης τώρα».


Ήταν μόλις 21 ετών τότε και από τα «Σιδεράδικα» του Πειραιά, όπου εξασκούνταν στο μπόντι-μπίλντινγκ βρέθηκε με όλα τα φώτα στραμμένα επάνω του. Μέσα σε σύντομο διάστημα πρωταγωνίστησε σε ταινίες του Αγγελόπουλου και του Βούλγαρη που τον έχρισαν ζεν πρεμιέ νέας κοπής. Ένα «παράξενο» λαϊκό είδωλο που ξεκινούσε από τον ποιοτικό χώρο, χωρίς να ανήκει πραγματικά σ’ αυτόν. Εξέφραζε με την αυθεντικότητά του μια ανθρωπιά που οι μορφωμένοι νέοι ηθοποιοί αδυνατούσαν να προσφέρουν στο θέατρο και στον κινηματογράφο της εποχής. Όλοι οι επόμενοι απλώς ακολούθησαν τον Τζώρτζογλου.


Με τον Γιάννη Σκουρλέτη είχαν να βρεθούν από εποχής Κουν, όταν και οι δύο συμμετείχαν στην ίδια ερασιτεχνική ομάδα. Στο μεταξύ, ο τελευταίος είχε μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη ως εικαστικός και σκηνοθέτης που συνήθως στήνει έργα πάνω σε λογοτεχνικά και ποιητικά κείμενα. Φέτος επέλεξε να κάνει μια σύνθεση από πεζά και φράσεις του Ιωάννου. Το θαυμαστό αποτέλεσμα είναι μια εικαστική περφόρμανς «απίστευτης ακρίβειας και λεπτομέρειας», όπως λέει και ο Τζώρτζογλου. «Πρέπει συγχρόνως να μη χάσεις το συναίσθημα που μπορεί να απορρέει από το βάθος της σκέψης του ήρωα. Οφείλω να αρθώ στο ύψος του, γνωρίζοντας την εποχή του. Όχι μέσω έρευνας, αλλά βιώνοντάς την, όπως την Ομόνοια του ’80, ας πούμε. Να είσαι περιθωριακός λόγω ευαισθησίας και να μπορείς να κάνεις παρέα με άτομα όχι ως ισότιμος ή ίσος αλλά με την ευαισθησία και τη συμπόνια που τους έβλεπε ο ήρωας/συγγραφέας. Να έχεις βιώσει το περιθώριο της ζωής και της κοινωνίας που μπήκε ο ίδιος για να μπορέσει να αναπνεύσει, γιατί του ήταν αδύνατο μέσα στον κανονικό κόσμο. Να μπορείς να βλέπεις τη σταύρωσή του σταδιακά. Το έργο αυτό, όπως και της Αναγνωστάκη, μιλάει για τη μάνα. Μία μάνα όπως η Ελλάδα, που την ίδια στιγμή που αγαπάει τα παιδιά της, τα καταβροχθίζει κιόλας. Στον  Ήχο του Όπλου ήταν ο ομφάλιος λώρος με τη μάνα. Στη Μεγάλη  Άρκτο καλούμαι να κόψω τον ομφάλιο λώρο για να μη γίνει φίδι. Αυτό στην προσωπική μου ζωή το ένιωσα όταν γεννήθηκε ο γιος μου. Μέχρι τότε ήμουν ακόμα παιδί της μάνας μου. Ο ομφάλιος λώρος εδώ είναι μέσα στο κεφάλι του ήρωα. Μπορεί εκείνη να είναι ένας κανονικός άνθρωπος, αλλά κάποια αυστηρή πτυχή του χαρακτήρα της να έχει επιδράσει τρομερά στον ψυχισμό του ήρωα. Άλλοι δεν μπορούν να το αντέξουν και πνίγονται, άλλοι δεν κατανοούν και μένουν πάντα δεμένοι με τη μάνα τους κι άλλοι προσπαθούν να αντιδράσουν μέσα από το ποιητικό τους έργο ή πέφτουν σε υπερβολές. Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο για έναν άντρα, ειδικά στην ελληνική κοινωνία, να κόψει τον ομφάλιο λώρο. Ποτέ δεν τον κόβεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τον αγαπήσεις, αλλά δεν φτάνει από μόνο του αυτό, πρέπει και να τον κατανοήσεις, να τον κάνεις σύμμαχό σου. Κι ενώ ο ήρωας βγάζει το μαχαίρι, στο τέλος κατανοεί. Στην ουσία θέλει να κόψει την ταυτότητα που είχε, την ανεπάρκειά του που τον οδηγεί στη μοναξιά». Ο ήρωας του Ιωάννου είναι ένας παρενδυτικός, που όμως στην παράσταση των Bijoux de Kant δεν εμφανίζεται ως τέτοιος. Μόνο κάποια ενδυματολογικά στοιχεία μας το θυμίζουν κάποια στιγμή. Τον ρωτάω αν θεωρεί τον ρόλο τολμηρό ή ακόμα κι επικίνδυνο. Μου απαντάει: «Πιο επικίνδυνο είναι να φέρω την αλήθεια του ήρωα. Αλλά πρέπει να συναντάς τα σκοτάδια σου. Λίγο να ξεφύγω, το κείμενο διαλύεται. Με τον Σκουρλέτη υπήρχε μια αόρατη συνεργασία, χωρίς λόγια. Δουλέψαμε λέξη-λέξη πάνω σε πίνακες του Μπέικον». Τέλος, μου εξηγεί την τεράστια εμπειρία που έχει αποκομίσει από το ταξίδι του στην Αμερική και τα εξαιρετικά μαθήματα υποκριτικής που παρακολουθεί δίπλα σε μια σπουδαία δασκάλα στο Λος Άντζελες: «Είναι καλό να μη σε ξέρει κανείς. Σε κάνει αγνό, δεν υπάρχει προκατάληψη. Είναι πολύ ωραίο να είσαι το μηδέν, το τίποτα, το κενό. Να ξέρεις ότι δεν θα ανοίξουν οι πόρτες. Επαναπροσδιορίζεις τα πράγματα. Είναι ένα είδος τεχνητού θανάτου, που είναι τέλειος!».

47' με τον Στράτο Τζώρτζογλου Facebook Twitter
Φωτό: Πάνος Μιχαήλ

«Eίσαι σκοπός και γύρω σου χορεύουν τσοπανόσκυλα»
Μια παράσταση της Βijoux de Kant, βασισμένη στο έργο του Γιώργου Ιωάννου.
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Υπόγειο Γκαράζ
Πειραιώς 206
210 3418550
www.mcf.gr
Πέμπτη-Κυριακή, 21:30

Θέατρο
2

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ

σχόλια

2 σχόλια