Κάποιες λέξεις διαβάζονται καλύτερα αν είναι γραμμένες με νέον

Γιατί κάποιες λέξεις διαβάζονται καλύτερα αν είναι γραμμένες με νέον Facebook Twitter
Douglas Gordon, mighty REAL (λεπτομέρεια), 2022. © Studio lost but found/ VG Bild-Kunst, Bonn, Germany 2022 Φωτ.: Prudence Cuming Associates Ltd Courtesy the artist and Gagosian
0

Τα έργα τέχνης του βραβευμένου με το βραβείο Turner 1996 καλλιτέχνη Ντάγκλας Γκόρντον θυμίζουν το τραγούδι «There Is A Light That Never Goes Out» των Smiths

Ο 56χρονος σήμερα δημιουργός από τη Σκωτία και ένα από τα τρομερά παιδιά της βρετανικής σκηνής της δεκαετίας του '80 δεν έχει σταματήσει όχι μόνο να πειραματίζεται αλλά και να επιστρέφει σε μέσα όπως το νέον για να στείλει νέα μηνύματα, ανανεώνοντας τη φόρμα, τον λόγο και την τεχνική του.

Μια επιλογή από έργα του από νέον παρουσιάζει η γκαλερί Γκαγκόσιαν της Αθήνας στην έκθεση Neon Ark που θα διαρκέσει από τις 6 Απριλίου έως τις 20 Μαΐου 2023.

Τα έργα κατασκευάστηκαν από το εργαστήριο που το 2022 έστησε ο καλλιτέχνης επί τόπου στην έκθεσή του στην Gagosian της οδού Davies στο Λονδίνο, όπου τεχνίτες έγραφαν μικρά κείμενα με γυάλινους σωλήνες μουράνο. 

Στις ταινίες του, στις προβολές, στις εγκαταστάσεις, στις φωτογραφίες, στις περφόρμανς και σε έργα που έχει δημιουργήσει με άλλα μέσα, ερευνά τη συλλογική μνήμη και την αίσθηση της ψυχολογικής μας ασφάλειας μέσα από ακραίες στρεβλώσεις του χρόνου και του χώρου, χρησιμοποιώντας συχνά ως πρώτη ύλη έργα δικά του αλλά και άλλων εικαστικών και κινηματογραφιστών. 

Στις ταινίες του, στις προβολές, στις εγκαταστάσεις, στις φωτογραφίες, στις περφόρμανς και σε έργα που έχει δημιουργήσει με άλλα μέσα, ερευνά τη συλλογική μνήμη και την αίσθηση της ψυχολογικής μας ασφάλειας μέσα από ακραίες στρεβλώσεις του χρόνου και του χώρου, χρησιμοποιώντας συχνά ως πρώτη ύλη έργα δικά του αλλά και άλλων εικαστικών και κινηματογραφιστών. 

Από τη δεκαετία του 1990 δημιουργεί έργα που έχουν ως βάση τους το κείμενο. Τα περισσότερα έχουν πάρει τη μορφή αποτυπώσεων από βινύλιο πάνω σε τοίχους, αλλά σε κάποια –το πρώτο εκ των οποίων είναι το Empire (Αυτοκρατορία), που τοποθετήθηκε το 1998 σ’ ένα δρομάκι έξω από μια παμπ της Γλασκώβης– έχει χρησιμοποιήσει σωλήνες νέον.

Γιατί κάποιες λέξεις διαβάζονται καλύτερα αν είναι γραμμένες με νέον Facebook Twitter
Douglas Gordon, Empire, Γλασκώβη, Σκωτία. Courtesy of CIRCA.

Τα έργα που ο Gordon έχει φτιάξει με νέον είναι αυτοβιογραφικά, ξυπνάνε όμως και τη νοσταλγία σε πολλούς θεατές που έχουν μεγαλώσει σε αντίστοιχους κύκλους. Επιπλέον, απηχούν τους τρόπους με τους οποίους γεννιούνται, μεγαλώνουν και αλληλοσυνδέονται ιδέες και τεχνικές: 

«Επειδή είναι αέριο,» λέει μιλώντας για το νέον, «και επειδή δεν εφευρέθηκε αλλά ανακαλύφθηκε, έγινε γρήγορα συνώνυμο ή σύμβολο της ίδιας της ουσίας της ανακάλυψης». Έχοντας δει φωτεινές επιγραφές σε παλιές ταινίες και έχοντας παρατηρήσει το νέον στο Λονδίνο, στο Σόχο, γοητεύτηκε από τον τρόπο με τον οποίο συνενώνει το νεωτεριστικό με την αθέμιτη αίγλη.

Κάθε έργο της έκθεσης έχει και έναν «σύντροφο» (δεν εκτίθεται) που συμπληρώνει μια γνωστή φράση από κάποια ταινία ή τραγούδι. Το I second that emotion (Συμφωνώ με αυτό το συναίσθημα) είναι στίχος τραγουδιού του Smokey Robinson που τη δεκαετία του 1980 ερμηνεύτηκε από το συγκρότημα του αγγλικού νέου κύματος Japan και ακούστηκε πολύ όταν ο καλλιτέχνης ήταν στο σχολείο. Το I don’t care I don’t care (Δεν με νοιάζει, δεν με νοιάζει) έχει διπλή αναφορά. Πρόκειται για στίχο που εμφανίζεται στο There Is a Light That Never Goes Out των Smiths και στο Cut Your Hair των Pavement.

Γιατί κάποιες λέξεις διαβάζονται καλύτερα αν είναι γραμμένες με νέον Facebook Twitter
Douglas Gordon, i second that emotion, 2022. © Studio lost but found/ VG Bild-Kunst, Bonn, Germany 2022 Φωτο: Lucy Dawkins Courtesy Gagosian

Η έκθεση αναγνωρίζει την αλλαγή στη θέση του νέον, που από μια κοινή πλατφόρμα για εμπορικές επιγραφές αναβαθμίστηκε σε ευγενή τεχνολογία που παραγκώνισε η ψηφιακή οθόνη. Ο υπαινικτικός χαρακτήρας των κειμένων του Γκόρντον συντονίζεται με την αλχημική φύση του νέον και τη θέση του στην ιστορία του μοντερνισμού: το μέσο φέρει μια μακρά και διακεκριμένη παράδοση καθώς έχει χρησιμοποιηθεί από πολλούς καλλιτέχνες, μεταξύ των οποίων οι Dan Flavin, Bruce Nauman και Joseph Kosuth.

«Με ενδιαφέρει η λεπτή γραμμή μεταξύ των προθέσεών μου και των αντιλήψεων των άλλων – εκείνη η στιγμή που κάποιος συναντά κάτι και συνειδητοποιεί ότι υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που φαίνεται με το μάτι» λέει.

Με τη δουλειά του και χρησιμοποιώντας πολλά μέσα διερευνά ηθικά και δεοντολογικά ζητήματα, ψυχικές και σωματικές καταστάσεις, καθώς και τη συλλογική μνήμη και την προσωπικότητα. Χρησιμοποιώντας λογοτεχνία, λαογραφία και εμβληματικές ταινίες του Χόλιγουντ, εκτός από το δικό του υλικό, σχέδια και γραπτά, παραμορφώνει τον χρόνο και τη γλώσσα με σκοπό να αποπροσανατολίσει και να προκαλέσει.

Γιατί κάποιες λέξεις διαβάζονται καλύτερα αν είναι γραμμένες με νέον Facebook Twitter
Το 24 Hour Psycho (1993) τον έκανε σταρ στο Tramway της Γλασκώβης. © Studio lost but found/ VG Bild-Kunst, Bonn, Germany 2017.

Ο Γκόρντον γεννήθηκε στη Γλασκώβη της Σκωτίας το 1966 και σπούδασε γλυπτική και περιβαλλοντική τέχνη στο Glasgow School of Art (1984-88). Μετά την αποφοίτησή του, φοίτησε στο Slade School of Fine Art του Λονδίνου (1988-90), όπου άρχισε να εξερευνά βαθύτερα τα ενδιαφέροντά του για τον κινηματογράφο και το φιλμ. Το 1990 επέστρεψε στη Γλασκώβη και ασχολήθηκε με την Transmission Gallery, έναν καλλιτεχνικό χώρο που φιλοξενούσε εκθέσεις και λειτουργούσε ως στούντιο και κοινωνικός κόμβος. 

Δύο χρόνια αργότερα παρουσίασε το 24 Hour Psycho (1993), ένα έργο που τον έκανε σταρ στο Tramway της Γλασκώβης. Το έργο επεκτείνει τη διάρκεια της ταινίας Ψυχώ (1960) του Άλφρεντ Χίτσκοκ από τα αρχικά 110 λεπτά της σε είκοσι τέσσερις ώρες – το επεξεργασμένο υλικό αναπαραγόταν σε μια μεγάλη κρεμαστή οθόνη σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, η οποία επέτρεπε στους επισκέπτες να βλέπουν την προβολή από μπροστά ή από πίσω.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990 μετακόμισε στην Κολωνία της Γερμανίας, όπου δημιούργησε το From God to Nothing (1996), ένα έργο κειμένου που εκτείνεται σε τέσσερις τοίχους, το Three Inches Black (1997), μια σειρά φωτογραφιών στις οποίες τρεις ίντσες ενός δακτύλου είναι τατουάζ με μαύρο χρώμα –το υπονοούμενο σε αυτή την περίπτωση είναι ότι οι τρεις ίντσες είναι το ζωτικό μήκος που θα έπρεπε να έχει μια λεπίδα για να προκαλέσει μια θανατηφόρα πληγή–, και Between Darkness and Light (after William Blake) (1997), μια μεγάλης κλίμακας εγκατάσταση βίντεο που συνδυάζει μια ταινία για τη θεία αποκάλυψη με μια άλλη για τη σατανική κατοχή, η οποία εκτέθηκε σε μια υπόγεια διάβαση στο πλαίσιο του Skulptur Projekte Münster το 1997.

Γιατί κάποιες λέξεις διαβάζονται καλύτερα αν είναι γραμμένες με νέον Facebook Twitter
Douglas Gordon, Pretty much every film and video work from about 1992 until now., 1999. 101 τηλεοράσεις προβάλλουν 82 φιλμ και βίντεο. Studio lost but found/VG Bild-Kunst, Βόννη, Γερμανία, 2022.

Πολλοί έχουν αποδώσει τη συνεχή ενασχόληση του Γκόρντον με τα αντίθετα στο ενδιαφέρον του για τη σκωτσέζικη λογοτεχνική ιστορία, στην οποία η ένταση μεταξύ καλού και κακού αποτελεί κυρίαρχο θέμα. 

Στο έργο Tale of a Justified Sinner (1995) κάνει άμεση αναφορά στο εμβληματικό μυθιστόρημα του Robert Louis Stevenson «The Strange Case of Dr. Jekyll and Mr. Hyde» (Η παράξενη υπόθεση του Δρ Τζέκιλ και του κ. Χάιντ) του 1886, προσαρμόζοντας σκηνές από την κινηματογραφική εκδοχή της ιστορίας του 1932. Οι σκηνές καθρεφτίζονται, επιβραδύνονται και εναλλάσσονται μεταξύ θετικών και αρνητικών, προκειμένου να τονιστεί η εναλλαγή των προσωπικοτήτων των χαρακτήρων.

Στο Déjà-Vu (2000), που αποτελείται από πλάνα από το νουάρ «D.O.A.» (1949) του Rudolph Maté, ο πρωταγωνιστής μετακινείται μεταξύ ζωής και θανάτου μέσα από μια σειρά αλληλοεπικαλυπτόμενων αναδρομών και χρονικών αποκλίσεων.

Το 2000 ο Γκόρντον είχε την πρώτη του έκθεση στο Ηνωμένο Βασίλειο, στην Tate Liverpool, και από τότε έχει εκθέσει στα μεγαλύτερα μουσεία σε όλο τον κόσμο.

Τα θέματα της ταυτότητας, της εικόνας του εαυτού, των πορτρέτων και της θνησιμότητας συνεχίζονται στα πιο πρόσφατα γλυπτά, έργα κειμένου, νέον και έργα ταινιών και βίντεο του Γκόρντον. Όταν η Εθνική Πινακοθήκη Πορτρέτων της Σκωτίας τον κάλεσε να δημιουργήσει ένα έργο πορτρέτου για το Διεθνές Φεστιβάλ το 2017, η απάντησή του ήταν να φτιάξει έναν σωσία του διάσημου μαρμάρινου αγάλματός τους του εμβληματικού Σκωτσέζου ποιητή Ρόμπερτ Μπερνς. Το Black Burns (2017) είναι ένα ακριβές αντίγραφο του αγάλματος από μαύρο μάρμαρο (αντί για λευκό Carrara), το οποίο ο Gordon έσπασε σε λίγα κομμάτια και τοποθέτησε στους πρόποδες του βικτοριανού πρωτοτύπου. 

Γιατί κάποιες λέξεις διαβάζονται καλύτερα αν είναι γραμμένες με νέον Facebook Twitter
Douglas Gordon, mighty REAL, 2022. © Studio lost but found/ VG Bild-Kunst, Bonn, Germany 2022 Φωτ.: Prudence Cuming Associates Ltd Courtesy the artist and Gagosian

Ο Γκόρντον που ανάμεσα σε άλλα εκπροσώπησε τη Βρετανία στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1997, ανήκει σε μια γενιά που εκπαιδεύτηκε στον στρουκτουραλισμό, την αποδόμηση και τη σημειωτική θεωρία και στα έργα νεο-ποπ καλλιτεχνών όπως ο Jack Goldstein και η Cindy Sherman, και έμαθε να βλέπει τις mainstream ταινίες του Χόλιγουντ ως κάτι πολύ πιο σημαντικό από τη μαζική ψυχαγωγία. Όχι μόνο μπορούσαν να είναι σπουδαία έργα τέχνης, αλλά διαπιστώθηκε ότι ήταν επίσης γεμάτα με τις ιδεολογικές αποσκευές –καπιταλιστικές, σεξιστικές, ρατσιστικές και άλλες– του δυτικού πολιτισμού. 

Όπως έκαναν οι καλλιτέχνες τη δεκαετία του 1990, χρησιμοποιώντας νέες τεχνολογίες βίντεο και, αργότερα, ψηφιακές τεχνολογίες, ο Γκόρντον χρησιμοποιεί ξανά την τέχνη της κατασκευής επιγραφών νέον, που είναι μια τέχνη που πεθαίνει, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, ρίχνοντας ένα εκθαμβωτικό και παρηγορητικό φως σε μια νέα πραγματικότητα.

Γιατί κάποιες λέξεις διαβάζονται καλύτερα αν είναι γραμμένες με νέον Facebook Twitter
Douglas Gordon, how much can i take, 2020-22. © Studio lost but found/ VG Bild-Kunst, Bonn, Germany 2022 Φωτο: Lucy Dawkins Courtesy Gagosian
Γιατί κάποιες λέξεις διαβάζονται καλύτερα αν είναι γραμμένες με νέον Facebook Twitter
Douglas Gordon, A New Winter Coat For The Wife, 2022. © Studio lost but found/ VG Bild-Kunst, Bonn, Germany 2022 Φωτο: Lucy Dawkins Courtesy Gagosian

Γιατί κάποιες λέξεις διαβάζονται καλύτερα αν είναι γραμμένες με νέον Facebook Twitter
Douglas Gordon, εγκαίνια της έκθεσης Douglas Gordon: Neon Ark, 8 December, 2022. © Studio lost but found/ VG Bild-Kunst, Bonn, Germany 2022 Photo: Clover Green Studio courtesy CIRCA 2022 @clovergreenstudio

Γιατί κάποιες λέξεις διαβάζονται καλύτερα αν είναι γραμμένες με νέον Facebook Twitter
Douglas Gordon, holding on to one another’s hands, 2022. © Studio lost but found/ VG Bild-Kunst, Bonn, Germany 2022 Photo: Prudence Cuming Associates Ltd Courtesy the artist and Gagosian
Γιατί κάποιες λέξεις διαβάζονται καλύτερα αν είναι γραμμένες με νέον Facebook Twitter
Douglas Gordon, if when why what, 2022. © Studio lost but found/ VG Bild-Kunst, Bonn, Germany 2022 Φωτο: Lucy Dawkins Courtesy Gagosian

Γιατί κάποιες λέξεις διαβάζονται καλύτερα αν είναι γραμμένες με νέον Facebook Twitter
Τα έργα που ο Γκόρντον έχει φτιάξει με νέον είναι αυτοβιογραφικά. Φωτο: Colin Davison/Bridgeman Images

Douglas Gordon: Neon Ark
Πέμπτη 6 Απριλίου έως 20 Μαΐου 2023 
Gagosian, Αναπήρων Πολέμου 22 

Εικαστικά
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

CHECK Η δωρεά των Γάλλων καλλιτεχνών στην Εθνική Πινακοθήκη

Εικαστικά / Ιδού ο άγνωστος θησαυρός της Εθνικής Πινακοθήκης, η δωρεά των Γάλλων καλλιτεχνών

Το πολυσυζητημένο έργο του Πικάσο που εκλάπη, καθώς και έργα του Ανρί Ματίς και άλλων κορυφαίων του ευρωπαϊκού μοντερνισμού περιλαμβάνονταν στη δωρεά Γάλλων καλλιτεχνών στην Εθνική Πινακοθήκη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ρόι Λιχτενστάιν: Ο πρωτοπόρος της pop art που έβαλε τον Mίκι Μάους στα μουσεία

Σαν σήμερα / Ρόι Λιχτενστάιν: Ήταν όντως ο «χειρότερος καλλιτέχνης» της εποχής του;

Σαν σήμερα γεννήθηκε ο πρωτοπόρος καλλιτέχνης της pop art που με το γενναίο έργο του ειρωνεύτηκε το κλασικό, έβαλε τον Mίκι Μάους σε μουσεία και γκαλερί και άλλαξε οριστικά τους κανόνες της σύγχρονης τέχνης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μόλις τελείωσε το αριστούργημά του, ο Γκογκέν επιχείρησε να αυτοκτονήσει

Εικαστικά / Μόλις τελείωσε το αριστούργημά του, ο Γκογκέν επιχείρησε να αυτοκτονήσει

Ο πίνακας με τίτλο «Από πού ερχόμαστε; Τι είμαστε; Πού πάμε;» θα ήταν η τελευταία του διαθήκη, ένα έργο που θα έλυνε επιτέλους, όπως ο ίδιος έλεγε, το «παράδοξο μεταξύ του κόσμου των συναισθημάτων και του κόσμου του μυαλού».
THE LIFO TEAM
Ο ευά παπαδάκης φέρνει την ποίηση στα Ζαγοροχώρια

Εικαστικά / Ο ευά παπαδάκης φέρνει την ποίηση στα Ζαγοροχώρια

Το πρώτο διεθνές πολυθεματικό φεστιβάλ ποίησης «Σολοικισμός», έρχεται το Σάββατο 25 και την Κυριακή 26 Οκτωβρίου 2025 στον Ελαφότοπο, στα Ζαγοροχώρια. Ο εμπνευστής και καλλιτεχνικός διευθυντής του μίλησε στη LifO.
M. HULOT
Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Εικαστικά / Δυο νέες εκθέσεις στο φθινοπωρινό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ

Η καλλιτεχνική πρωτοπορία εκτός συνόρων και έργα που ενσωματώνουν και συνάμα απεικονίζουν φυσικά τοπία και τις απροσδιόριστες ανθρώπινες παρεμβάσεις που αυτά προδίδουν, στο νέο πρόγραμμα του μουσείου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε – ενεργεί, αντιδρά και μεταβάλλεται συνεχώς»

Εικαστικά / Μαρίνα Ξενοφώντος: «Η μνήμη δεν είναι κάτι που απλώς κουβαλάμε»

Η εικαστικός μιλάει για την εγκατάσταση με την οποία θα εκπροσωπήσει στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2026 την Κύπρο, για την επιρροή της χώρας στο έργο της και για τη θέση του καλλιτέχνη στη σύγχρονη κοινωνία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Το μαγευτικό, υπερβατικό σύμπαν της Yayoi Kusama προσγειώνεται στην Ευρώπη

Εικαστικά / Tα πλοκάμια και οι κολοκύθες της Yayoi Kusama προσγειώνονται στην Ευρώπη

Από τη Βασιλεία ξεκίνησε η ευρωπαϊκή περιοδεία της μεγάλης αναδρομικής έκθεσης της πιο διάσημης και πιο επιτυχημένης εν ζωή εικαστικού στον κόσμο, με περισσότερα από 300 έργα που καλύπτουν επτά δεκαετίες.
THE LIFO TEAM
Τι μυστήριο κρύβει η ιστορία της αυτοπροσωπογραφίας του Κουρμπέ;

Εικαστικά / «Ο απελπισμένος»: Ο περίφημος πίνακας του Κουρμπέ εκτίθεται ξανά μετά από 20 χρόνια

Ίσως το πιο γνωστό έργο του μεγάλου Γάλλου ζωγράφου, «Ο απελπισμένος» θα εκτεθεί στο Μουσείο Ορσέ αρχικά και έπειτα στο Μουσείο Art Mill στη Ντόχα. Ποια είναι η ιστορία του; Σε ποιον ανήκει τώρα ο πίνακας;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μια νέα έκθεση αναδεικνύει τη συμβολή των γυναικών στην τέχνη της γεωμετρικής αφαίρεσης

Εικαστικά / Έξι γυναίκες. Έξι πρωτοποριακές καλλιτέχνιδες της γεωμετρικής αφαίρεσης

Έργα των Όπυ Ζούνη, Etel Adnan, Samia Halaby, Saloua Raouda Choucair, Ebtisam Abdulaziz και Lubna Chowdhary, αποτελούν το υλικό της έκθεσης του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη που ξεκίνησε μόλις.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Εικαστικά / Όταν ο Αντώνης Μπενάκης απέδειξε ότι οι Ελληνικές ενδυμασίες είναι Υψηλή Ραπτική

Αμέτρητες είναι οι ιστορίες που κρύβονται πίσω από την έκδοση «Ελληνικαί Εθνικαί Ενδυμασίαι», φέρνοντας στο φως την επίδραση που άσκησε η ενδυμασία στη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης και στην κυρίαρχη μόδα του Μεσοπολέμου.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Και λοιπόν τι;»: Μία έκθεση στον Ταύρο «φωτίζει» το θρυλικό άλμπουμ των Εν Πλω

Εικαστικά / «Οι Εν πλω άφησαν πίσω τραγούδια που συνδέουν όσους ονειρεύονται με παρόμοιο τρόπο»

Έγιναν θρύλοι της εγχώριας μουσικής σκηνής με την κυκλοφορία ενός μόνο άλμπουμ. Μετά, εξαφανίστηκαν. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, ο Απόστολος Βασιλόπουλος και η Μαρία-Θάλεια Καρρά επιμελήθηκαν, μετά από δεκαετή έρευνα, μια έκθεση για ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ελληνικής δισκογραφίας. Mίλησαν στη LifO.
M. HULOT
Με Chryssa και Iannis Xenakis η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Εικαστικά / Με Chryssa και Ιάννη Ξενάκη η μεγάλη έκθεση για τον μινιμαλισμό στο Παρίσι

Μέσα από 100 έργα και 40 καλλιτέχνες επιχειρείται η διερεύνηση της διεθνούς εξέλιξης του κινήματος το οποίο από τις αρχές της δεκαετίας του 1960 επαναπροσδιόρισε ριζικά την έννοια του καλλιτεχνικού έργου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Εικαστικά / Πολλές, πάρα πολλές εκθέσεις τον Οκτώβριο στην Αθήνα. Και καλές μάλιστα

Από την έκθεση του Juergen Teller στο ολοκαίνουργιο Onassis Ready, στην ποιητική αρχιτεκτονική του Πικιώνη και στις έξι πρωτοποριακές γυναικείες φωνές της γεωμετρικής αφαίρεσης. Αυτόν τον μήνα οι λέξεις «μουσείο» και «γκαλερί» θα ακούγονται πολύ συχνά.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

Εικαστικά / Τζον Σίνγκερ Σάρτζεντ: Ο ζωγράφος των στυλάτων της εποχής του επιστρέφει

H έκθεση στο Μουσείο Ορσέ συγκεντρώνει 90 έργα του Αμερικανού στυλίστα ζωγράφου, εστιάζοντας στην πιο καθοριστική περίοδο του έργου του. Aνάμεσά τους και η περίφημη «Madame X», το πιο διάσημο έργο του.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Εικαστικά / Φρα Αντζέλικο: «Ένας μεγάλος ζωγράφος, ένας άγιος άνθρωπος»

Η έκθεση «Beato Angelico», συγκεντρώνει στο Palazzo Strozzi και στο Mουσείο του Αγίου Μάρκου στη Φλωρεντία περισσότερα από 140 έργα με δάνεια από 70 συλλογές ιδιωτών και μουσείων και φιλοδοξεί να εδραιώσει τη φήμη του Φρα Αντζέλικο ως κορυφαίου δασκάλου της Αναγέννησης.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Εικαστικά / Γιατί η Νυχτερινή Περίπολος του Ρέμπραντ αποτελεί μέχρι σήμερα ένα μυστήριο της Τέχνης

Πεθαίνει σαν σήμερα το 1669 ο φλαμανδός ζωγράφος Ρέμπραντ φαν Ράιν. Αυτός ο πίνακας υπήρξε η πραγματική αιτία της οικονομικής καταστροφής του καλλιτέχνη ή πρόκειται περί θεωρίας συνωμοσίας;
THE LIFO TEAM
«Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Εικαστικά / «Πρωτόλεια»: Οι πρώτες πινελιές αλλάζουν μέσα στα χρόνια αλλά πάντα κάτι μένει

Η νέα έκθεση του Μουσείου Μπενάκη, χαρτογραφεί την πορεία έντεκα Ελλήνων και Ελληνίδων εικαστικών και θέτει ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα: «Σε μια πορεία πλούσια, γεμάτη ανατροπές αλλά και επαναλήψεις, ποιες ήταν οι πρωτόλειες αναζητήσεις τους, στις οποίες επέτρεψαν ακολούθως να εισχωρήσουν στις ώριμες αποφάσεις τους»
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Εικαστικά / Aμερικανικός σουρεαλισμός; Κι όμως υπάρχει. Απλώς δεν το γνώριζε κανείς

Μια έκθεση στο Μουσείο Γουίτνεϊ ενώνει διαφορετικές φωνές και αποκαλύπτει την άγνωστη ως τώρα τάση Αμερικανών καλλιτεχνών που στράφηκαν στον σουρεαλισμό για να εκφράσουν την ταραχώδη δεκαετία του '60.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ