Όλη η αλήθεια για τη συνεπιμέλεια

Όλη η αλήθεια για τη συνεπιμέλεια Facebook Twitter
Eφόσον η συνεπιμέλεια βασίζεται στην αρχή της ισότητας, δηλαδή των ίσων υποχρεώσεων και των δύο γονέων απέναντι στα παιδιά, ποια είναι η ισότητα στις ευκαιρίες ανατροφής τους, από τη στιγμή που οι γυναίκες ξεκινούν με γκολ από τα αποδυτήρια;
0



ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΤΗΚΑ ΠΟΛΥ
 πριν γράψω αυτό το κείμενο. Πρώτον, γιατί δεν έχω παιδιά και δεύτερον γιατί επί της αρχής το αίτημα για συνεπιμέλεια με βρίσκει απολύτως σύμφωνη. Η άποψη που καταθέτω σήμερα, όμως, δεν έχει να κάνει με την εμπειρία μου ως γονέα αλλά με την ενασχόλησή μου με τα θέματα έμφυλης ισότητας. Επί της αρχής, λοιπόν, αν ζούσαμε σε μια ιδεατή κοινωνία, η συνεπιμέλεια θα έπρεπε να είναι αυτοσκοπός, όπως ιδανικά θα θέλαμε και μια κοινωνία χωρίς ποσοστώσεις, με τις γυναίκες να διεκδικούν με βάση την αξία τους και όχι το φύλο τους. Ζούμε, όμως, σε μια κοινωνία στην οποία οι έμφυλες ανισότητες είναι μεγάλες και, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία πολλών οργανισμών στην Ευρώπη και την Ελλάδα, όπως και σύμφωνα με τα στοιχεία της δικής μας έρευνας του Lean in, διογκώθηκαν την περίοδο της πανδημίας. 

Η ανεργία, με λίγα λόγια, είναι γένους θηλυκού

Μία στις τέσσερις γυναίκες σκέφτεται να εγκαταλείψει την εργασία της ή να την περιορίσει σε μερικής απασχόλησης. Οι γυναίκες απασχολούνται κατά μέσο όρο περίπου είκοσι ώρες παραπάνω την εβδομάδα σε σχέση με τους άνδρες, αφιερώνοντας χρόνο στη φροντίδα του σπιτιού και των ηλικιωμένων γονέων, κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Μία στις τρεις γυναίκες κινδυνεύει να βρεθεί εκτός εργασίας, ενώ η γυναικεία ανεργία αυξήθηκε σημαντικά περισσότερο σε σχέση με την αντίστοιχη ανδρική, με το μισθολογικό χάσμα να παραμένει σταθερά στο επίπεδο του 15%. Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι στη χώρα μας πολλές γυναίκες δεν έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από τη στερεοτυπική αντίληψη ότι εκείνες πρέπει να μένουν σπίτι και να μεγαλώνουν τα παιδιά, αντί να εργάζονται. Η Ελλάδα σημειώνει ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά γυναικών που ασχολούνται με τα οικιακά. 


Εκτός από αυτά τα δεδομένα, που αφορούν την εργασιακά δυσχερέστερη θέση της γυναίκας, υπάρχουν κι εκείνα που αφορούν τη δυσχερέστερη κοινωνική της θέση: προκαταλήψεις και εμπόδια παντού, κακοποίηση, βία. Επτά στα δέκα περιστατικά ενδοικογενειακής βίας που καταγγέλθηκαν στη σχετική γραμμή της Γενικής Γραμματείας Ισότητας και Οικογενειακής Πολιτικής το 2020 αφορούσαν γυναίκες.

Οι γυναίκες απασχολούνται κατά μέσο όρο περίπου είκοσι ώρες παραπάνω την εβδομάδα σε σχέση με τους άνδρες, αφιερώνοντας χρόνο στη φροντίδα του σπιτιού και των ηλικιωμένων γονέων, κατά τη διάρκεια της πανδημίας. 


Κατά συνέπεια, εφόσον η συνεπιμέλεια βασίζεται στην αρχή της ισότητας, δηλαδή των ίσων υποχρεώσεων και των δύο γονέων απέναντι στα παιδιά, ποια είναι η ισότητα στις ευκαιρίες ανατροφής τους, από τη στιγμή που οι γυναίκες ξεκινούν με γκολ από τα αποδυτήρια; Γιατί, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, όλη η φασαρία γίνεται κυρίως για την οικονομική συνεπιμέλεια, η οποία σαφέστατα ευνοεί την πατρική πλευρά στατιστικώς! 


Για ποια ισότητα μιλάμε, επομένως, όταν πατέρες και μητέρες δεν θα καθίσουν στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης επί ίσοις όροις; Πώς θα αναθρέψουν τα παιδιά τους γυναίκες που μέχρι τη στιγμή του διαζυγίου δεν εργάζονταν, σύμφωνα με τα παραπάνω στοιχεία; Αυτή η άνιση συνθήκη αναγκαστικά θα οδηγήσει τη γυναίκα είτε να μην πάρει διαζύγιο και να παραμείνει, χωρίς τη θέλησή της, σε μια κακή σχέση είτε να συνεχίσει να εξαρτάται από τον άνδρα της. Θα οδηγήσει στο αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα και στην πρακτική απομάκρυνση του παιδιού από τη μητέρα του.

Γιατί, όμως, αυτή η πρεμούρα να «κλείσει» με βιασύνη το θέμα, και μάλιστα χωρίς να προσκληθούν στη διαβούλευση οι γυναικείες οργανώσεις;

Ο νόμος πρέπει να καθρεφτίζει την κοινωνική αλλαγή, να εκσυγχρονίζεται και να προσαρμόζεται στο πνεύμα της εποχής του, άρα πρέπει να εκφράζει τις ανάγκες μιας κρίσιμης κοινωνικής πλειονότητας. Εξ όσων γνωρίζω και διαβάζω, όμως, ένα σημαντικό ποσοστό των χωρισμένων ζευγαριών «τα βρίσκει» μια χαρά, με ένα καθεστώς άτυπης προαιρετικής συνεπιμέλειας. 


Επιπλέον, τι νόημα έχει η υποχρεωτική συνεπιμέλεια, όταν οι δυο γονείς φαγώνονται και βάζουν τον εγωισμό τους και την ανάγκη τους για εκδίκηση πάνω από το παιδί τους; Δεν θα καταλήξουν εν τοις πράγμασι στα δικαστήρια με υποχρεωτική ή μη συνεπιμέλεια; Πόσο καλό είναι, άραγε, αυτό για το παιδί, το οποίο έχει να διαχειριστεί μία ακόμα τραυματική εμπειρία, εκτός από τον χωρισμό των γονιών του;


Το πρόβλημα, επομένως, δεν είναι η ανεπάρκεια του νόμου αλλά η «κουλτούρα του χωρισμού», η κακή χρήση του νόμου, ο σνομπισμός μας απέναντι στον θεσμό του νομικού διαμεσολαβητή και, πριν από αυτόν, στον θεσμό του σύμβουλου γάμου, ο μικρός αριθμός εξειδικευμένων οικογενειακών δικαστών.

680
Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

Γιατί δεν μας καλύπτει πια το υπάρχον Οικογενειακό Δίκαιο, που είναι από τα πιο προοδευτικά και φιλελεύθερα στην Ευρώπη, και μάλιστα είναι σύμφωνο προς το Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο, κατοχυρώνοντας τα δικαιώματα των γονέων εξίσου στην επιμέλεια, κατόπιν μεταξύ τους συμφωνίας; 


Συμπέρασμα: Δεν μπορούμε να νομοθετούμε για τους φίλους μας ούτε γι’ αυτούς που βρίσκονται στον στενό μας μικρόκοσμο. Οφείλουμε να νομοθετούμε με νηφαλιότητα, ακούγοντας όλες τις πλευρές. Πρώτα αλλάζουμε αντιλήψεις παγιωμένες χρόνια και από κοντά ακολουθεί ο νόμος.


Γιατί, όπως διάβασα πρόσφατα στο άρθρο της καλής, εργαζόμενης και διαζευγμένης μητέρας και φίλης Αναστασίας Σιδέρη, που έχει επιτύχει τη συναινετική επιμέλεια στην πράξη: «Είναι άστοχο, εν μέσω πανδημίας και όσων δεινών φέρει, να μεθοδεύεται η ανατροπή (αντί για τη βελτίωσή του) ενός νόμου που είναι σε μεγάλο βαθμό δημοκρατικός, παιδοκεντρικός και ισότιμος, μετατρέποντας το παιδί σε τρόπαιο και βαλίτσα».


Μέχρι τότε, η συναινετική επιμέλεια, η συμφωνημένη και από τα δύο μέρη, δείχνει τον δρόμο και τη βέλτιστη πρακτική. Δείχνει γονείς ώριμους, που σκέφτονται το καλό του παιδιού τους και τίποτε άλλο!

To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Το νέο τεύχος της LiFO δωρεάν στην πόρτα σας με ένα κλικ.

 
Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέλιος Νέστωρ: «Ό,τι έκανα, δεν το έκανα για να ρίξω τη δικτατορία αλλά γιατί ντρεπόμουνα» 

Θεσσαλονίκη / Στέλιος Νέστωρ: «Δεν ήμουν από αυτούς που κάθονται σπίτι τους, βγάζουν λεφτά, τρώνε και πίνουνε» 

Μια πολιτική φυσιογνωμία που έδινε πάντα ηχηρό «παρών» στα πολιτικά και πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης. Μιλώντας στη LiFO, ζωντανεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας της πόλης, από την Κατοχή και τη χούντα μέχρι την ίδρυση του Μεγάρου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Κοινωνική κατοικία: Μπορεί το παράδειγμα της La Borda να εφαρμοστεί στην Αθήνα;

Συνεταιριστική κατοικία / Μπορούμε να αντιγράψουμε τη Βαρκελώνη και να λύσουμε το στεγαστικό;

Ενώ στην Ευρώπη παρατηρείται αναζωπύρωση των συνεταιριστικών στεγαστικών κινημάτων, στην Ελλάδα, ειδικά στην Αθήνα, η στεγαστική κρίση οξύνεται. Το παράδειγμα της La Borda στη Βαρκελώνη θα μπορούσε να δώσει τη λύση, χρειάζεται όμως πολιτική βούληση.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
«Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας»

Βασιλική Σιούτη / Ο Άγνωστος Στρατιώτης στη μάχη της πολιτικής εικόνας

Η κυβέρνηση αξιοποίησε τη ρύθμιση για τη φύλαξη του Μνημείου του Άγνωστου Στρατιώτη για να αλλάξει την πολιτική ατζέντα και να ενισχύσει την απήχησή της στο συντηρητικό κοινό, παρά τις διαφοροποιήσεις ακόμη και μέσα στην κυβερνητική παράταξη.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

Οπτική Γωνία / Λίγες λέξεις για τον Διονύση Σαββόπουλο

«Ό,τι όμως και αν υπήρξε ο Διονύσης Σαββόπουλος, είχε τη δόνηση, τον λοξό τόνο, μια διάθεση μεταμόρφωσης και γιορτής. Επέστρεφε σε μια πάμφωτη αυλή, περιμένοντας τους φίλους, το νόημα της συνάθροισης».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
ΕΠΕΞ Στην εποχή του Οφθαλμού

Ιλεκτρίσιτυ / Στην εποχή του Οφθαλμού

Οι κρίσεις ευνοούν την εξουσία, διατηρώντας ένα επίπεδο φόβου μες στην κοινωνία, νομιμοποιώντας μέτρα που ανακουφίζουν τον φόβο αυξάνοντας τον έλεγχο, και δημιουργώντας ευκαιρίες για τη διοχέτευση του κεφαλαίου.
ΧΑΡΗΣ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗΣ
Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ