«ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΜΟΥ! Γιώργης <3 ΥΓ.: Η μπάρα περιέχει φουντούκια, μέλι, μελάσα, φιστίκια, χουρμάδες, καρύδα και σοκολάτα». Έγραψα αυτή τη φράση με στιλό δεκατέσσερις φορές σε κάρτες από λευκό χαρτόνι που είχα κόψει μόνη μου κι έβαλα επάνω και αυτοκόλλητη κορδέλα διακόσμησης, κάτι σαν χρωματιστό σελοτέιπ. Μου πήρε μιάμιση ώρα. Όταν τέλειωνα το γράψιμο, μίσησα λίγο τον εαυτό μου.
Όσο έβαζα τις κάρτες με πονεμένο χέρι (τενοντίτιδα, γλυκιά, μικρή μου αγάπη) στα σακουλάκια που είχα ετοιμάσει για τους συμμαθητές του γιου μου στον παιδικό σταθμό –περιείχαν μια μπάρα και ένα μικρό παιχνιδάκι–, έπιασα τον εαυτό μου να απορεί. Πάντα έλεγα ότι δεν θα γίνω αυτή η μάνα που κάνει χειροτεχνίες, τις οποίες και μισώ απόλυτα, ή που κάθεται και γράφει τα συστατικά της μπάρας «γιατί κάποιο παιδάκι μπορεί να έχει αλλεργία». «Ποια είσαι;» σκέφτηκα σχεδόν κοροϊδευτικά.
Αν υπάρχει μια ερώτηση που προκύπτει ξανά και ξανά από τη στιγμή που γίνεσαι μητέρα, είναι το «ποια είμαι».
Αν υπάρχει μια ερώτηση που προκύπτει ξανά και ξανά από τη στιγμή που γίνεσαι μητέρα, είναι το «ποια είμαι». Όταν αποκτάς ένα παιδί είναι περίπου σαν να περνάει από τη ζωή σου ένας οδοστρωτήρας.
Δεν είναι μόνο η καθημερινότητα που αλλάζει ριζικά, το ότι μαθαίνεις να δουλεύεις σε εικοσάλεπτα διαλείμματα ή ότι αναπτύσσεις έναν πολύπλοκο προγραμματισμό που θυμίζει τζένγκα με τουβλάκια (ανά πάσα στιγμή κάποιος μπορεί να τραβήξει ένα και το οικοδόμημα να καταρρεύσει). Δεν είναι καν ότι ανακαλύπτεις πως δεν χρειάζεται καν να προσπαθήσεις για να κάνεις την ηρωική υπέρβαση – αγαπάς το παιδί σου περισσότερο από σένα, έτσι απλά και κάπως αυτόματα, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη ή πρόθεση.
Ίσως η μεγαλύτερη έκπληξη για μένα ήταν πως η μητρότητα σε κάνει να επανεξετάσεις τις βασικότερες σχέσεις της ζωής σου. Όταν γίνεσαι γονιός, ξαφνικά στέκεσαι απέναντι στους γονείς σου και κρίνεις από την αρχή το πώς μεγάλωσες. Το ίδιο ισχύει για όλες τις κοντινές σου σχέσεις. Ο χρόνος σου είναι ελάχιστος, τον διαθέτεις μόνο εκεί που είναι απολύτως απαραίτητο. Η μητρότητα και η γονεϊκότητα εν γένει είναι μια σεισμική αλλαγή.
Δεν είμαι σίγουρη ότι έχω διαβάσει πολλά ειλικρινή κείμενα ή πολλές διαφορετικές ιστορίες για το πόσο ριζική είναι αυτή η αλλαγή, για το τι σημαίνει να γίνεσαι χίλια κομμάτια, να θες να βγάλεις πλοκάμια για να τα προλάβεις όλα αλλά και για το πόσο αστεία και υπέροχη μπορεί να είναι η ζωή με ένα παιδί. Ίσως γι’ αυτό ήθελα πολύ να γράψω αυτό το κείμενο, αλλά ταυτόχρονα δεν ήθελα και καθόλου να γράψω αυτό το κείμενο.
Υπάρχει η αντίληψη πως για τη μητρότητα και για τα παιδιά γράφεις σε κάποιο «ειδικό» μέρος μόνο για γυναίκες, σε site και γκρουπ για «μανούλες» δίπλα σε διαφημίσεις για φωλιές και αποστειρωτές και χορηγούμενα ποστ («Φιλεναδούλες μου, το ριλάξ Βambinino θα κρατήσει το μικρό σας αγγελούδι χαρούμενο») που μοιράζονται «πρακτικά μυστικά» για τους κολικούς και το τάισμα.
Το να γράφεις για τη μητρότητα στην Ελλάδα είναι λίγο σαν να γράφεις για το σεξ – γίνεσαι αυτή που γράφει ή μιλάει αποκλειστικά για το «ειδικό» της θέμα. Πόσο ειδικό θέμα μπορεί να είναι η μητρότητα; Θέλω να πω, οι περισσότεροι έχουμε ή είχαμε μια μάνα. Ας ωριμάσουμε και ας δεχτούμε τη μητρότητα ως ένα κομμάτι κανονικής καθημερινής ζωής και ας σταματήσουμε επιτέλους να καταχωνιάζουμε αυτή την εμπειρία σε ένα ειδικό, ξεχωριστό κουτάκι.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια