Αυτό που συμβαίνει, όταν ΔΕΝ θέλεις να γίνεις μητέρα

Αυτό που συμβαίνει, όταν δεν θέλεις να γίνεις μητέρα Facebook Twitter
Για την ώρα οι «όχι μανάδες από επιλογή» -και όχι μόνο στην Ελλάδα- για κάποιους είναι μια ενοχλητική έως επικίνδυνη κατηγορία
0

Υπάρχουν μερικά ζητήματα που αν τεθούν ανοιχτά, με ειλικρίνεια και χωρίς απολογητικό ύφος από μία γυναίκα, μπορούν να προκαλέσουν βραχυκύκλωμα στους συνομιλητές της, ακόμη και τους πιο καλοπροαίρετους. Ένα από αυτά είναι η απόφαση να μην αποκτήσει παιδιά. Οχι επειδή μπορεί να υπάρχει κάποιο πρόβλημα υγείας που εμποδίζει την τεκνοποίηση, αλλά επειδή απλώς δεν επιθυμεί να γίνει μητέρα.

Η κοινωνία εξακολουθεί να μπλοκάρει στο άκουσμα κάποιας περίπτωσης υπογονιμότητας, ωστόσο συμπάσχει και κατανοεί τις αλλεπάλληλες προσπάθειες για την απόκτηση ενός παιδιού. Τις ενθαρρύνει, τις στηρίζει, τις επιλέγει. Αν καμία εξωσωματική δεν φέρει ένα μωρό στα χέρια αυτής που το επιθυμεί τόσο πολύ, ο περίγυρος συμπονεί και ξεμπερδεύει με ένα «τι κρίμα». Στις σχετικές κουβέντες θυμάται την «καημένη Τάδε» που ήθελε, αλλά δεν μπόρεσε να αποκτήσει παιδιά. Η «καημένη Τάδε» μαζί με τη θλίψη της έχει να διαχειριστεί και ένα συγχωροχάρτι από την κοινωνία –λες και το χρειαζόταν- που δεν μπορεί να τής προσφέρει ακόμη ένα μέλος.

Κι αν η υπογονιμότητα αντιμετωπίζεται με συγκατάβαση, συμπόνοια και ψιθύρους, η συνειδητή απόφαση μίας γυναίκας να μην αποκτήσει παιδιά –επειδή δεν θέλει, όχι επειδή δεν μπορεί- αντιμετωπίζεται με γνήσια απορία, με βροχή ερωτημάτων, πολύ συχνά με αποτροπιασμό.

Αν οι γυναίκες που θέλουν να αποκτήσουν παιδιά είναι η χαρά και η ανατολή της ζωής, οι γυναίκες που κατηγορηματικά δεν επιθυμούν να γίνουν μητέρες, αντιμετωπίζονται ως ο χειρότερος μορφασμός προς τη ζωή, ως μία ανωμαλία του συστήματος, ως ένα λάθος που πρέπει να διορθωθεί. Ή ως καμμένο χαρτί.

Αν οι γυναίκες που θέλουν να αποκτήσουν παιδιά είναι η χαρά και η ανατολή της ζωής, οι γυναίκες που κατηγορηματικά δεν επιθυμούν να γίνουν μητέρες, αντιμετωπίζονται ως ο χειρότερος μορφασμός προς τη ζωή, ως μία ανωμαλία του συστήματος, ως ένα λάθος που πρέπει να διορθωθεί. Ή ως καμμένο χαρτί.

Κατά καιρούς, διάφοροι ακτιβιστικοί σχηματισμοί έχουν ρίξει νερό στον μύλο αυτής της κουβέντας. Όπως οι γυναίκες της BithStrike, που υποστηρίζουν ότι δεν επιθυμούν να γίνουν μητέρες λόγω της κλιματικής αλλαγής. Αρνούνται –λένε- να γεννήσουν παιδιά σ’ έναν κόσμο που καταρρέει και δεν θα τους επιτρέψει να απολαύσουν τη ζωή που τούς αξίζει.

Οι γυναίκες του κινήματος FridaysForFuture, που ιδρύθηκε από τη μουσικό Blythe Pepino, αντιμετωπίστηκαν με χλεύη, όταν παρουσίασαν την ευρύτερη ατζέντα τους, βάσει της οποίας η τεκνοποιία στις μέρες μας είναι ένα ρίσκο, λόγω της κλιματικής κατάρρευσης του πλανήτη.

«Τεμπέλες», «λάθη της φύσης», «ανεύθυνες» ήταν οι αντιδράσεις του κοινού στο εξωτερικό, όταν είχε βγει στον «αέρα» η καμπάνια του κινήματός τους. Προσχηματική ή όχι η άρνησή τους στο να γίνουν μητέρες, είναι, ωστόσο, ένα γεγονός.

Σε κάθε περίπτωση, στο εξωτερικό η συζήτηση ταμπού «σπάει» σιγά – σιγά και πολλές γυναίκες, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, εισοδήματος ή επαγγέλματος ομολογούν απερίφραστα την επιθυμία τους να μη γίνουν μητέρες, χωρίς να επικαλούνται κάποιο ιερό σκοπό ή κάποιο πρόβλημα υπογονιμότητας.

«Δεν μου αρέσουν τα παιδιά», «δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου με παιδί», «είμαι σε μια πολύ καλή κατάσταση και δεν θυσιάζω την ανεξαρτησία μου», «δεν θεωρώ ότι το ιστορικό ασθενειών και κληρονομικότητας της οικογένειάς μου θα αποτελέσουν ακριβώς σπουδαίο εφόδιο σε ένα πιθανό παιδί μου» είναι κάποιες από τις κουβέντες που αρθρώνονται χωρίς φόβο και ντροπή.

Στην Ελλάδα πάλι, μόλις τα τελευταία χρόνια ξεκινήσαμε να συζητάμε για τις σκοτεινές πτυχές της μητρότητας. Για το ότι δεν υπάρχουν γαλάζια και ροζ λιβάδια με βρεφικά ταλκ και μωρομάντηλα μέσα στα οποία περπατά χαρωπή μία καινούρια μητέρα με το μωρό της.

Κυριολεκτικά, τώρα τελευταία, νέες μητέρες, ανεξάρτητες και δυναμικές, τολμούν να μιλήσουν για όλα εκείνα που δεν γράφουν τα εγχειρίδια της καλής μαμάς που δεν είναι πάντα υπομονετική, που δεν ξεχειλίζει πάντα από ψυχραιμία και που –ναι- τις ώρες της μεγάλης απελπισίας μπορεί και να μετανιώνει για την απόφασή της να αποκτήσει παιδί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν το αγαπά απεριόριστα.

Δυστυχώς, όσο το ρίσκο του να αποκτήσεις παιδί, τόσο του να ομολογήσεις ότι δεν θες παιδιά στη ζωή σου. Όσες το ξεστομίζουν, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό βιώνουν ένα είδος κοινωνικού αποκλεισμού και μία μορφή κριτικής που δύσκολα υποφέρεται.

«Τόσο η δική μου οικογένεια, όσο και η οικογένεια του συζύγου μου με αντιμετωπίζουν ως αιώνια έφηβη. Ως κάποια που δεν ενηλικιώθηκε ποτέ, Στα 47 μου εγώ –και στα 52 του ο σύζυγος- στις κοινές παρέες αντιμετωπιζόμαστε ως χίπις στην καλύτερη περίπτωση, ως αμετανόητα κοπρόσκυλα στη χειρότερη. Ακόμη και τα κομπλιμέντα τους είναι οδυνηρά. Δεν έχουμε ρυτίδες και περιττά κιλά, “γράφουμε”καλύτερα στις φωτογραφίες, επειδή δεν αποκτήσαμε έγνοιες, ακριβώς επειδή δεν κάναμε παιδιά. Τα κολακευτικά σχόλια για το σώμα και την εμφάνισή μου, συνοδεύονται πάντα από την ατάκα – κεντρί “ναι, αλλά εσύ δεν γέννησες”. Κάθε φορά που πηγαίνουμε κάποιο ταξίδι, τα σχόλια στα προφίλ μας στο Instagram πάνε κάπως έτσι: “ε, μα, για σας είναι η ζωή, guys! Παιδιά, σκυλιά δεν έχετε, δεν έχετε σκοτούρες!”. Και πάλι ως επί το πλείστον τα σχόλια αφορούν εμένα, όχι τον άντρα μου, που επίσης δεν ήθελε παιδιά. Ακόμη και γι’ αυτό, ευθύνομαι εγώ που δεν τον έπεισα, που δεν ήμουν αρκετά ικανή ώστε να τον οδηγήσω στο... πρέπον μονοπάτι ζωής», μου εξηγεί η Κ., συνάδελφος που πριν από λίγα χρόνια μεταπήδησε με επιτυχία στον τομέα της διαφήμισης.

Για τον περίγυρό της, η Κ. είναι κάποια που προτίμησε μια ζωή χωρίς έγνοιες, κάποια που αγνόησε το βιολογικό της ρολόι.

«Δεν νομίζω ότι είχα ποτέ τέτοιο πράγμα, αν με ρωτάς, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχα φανταστεί τη ζωή μου με ένα μωρό. Το πιο πληγωτικό είναι ότι πολύς κόσμος σε θεωρεί ακατάλληλο ακόμη και για να κρατήσεις το παιδί του μισή ώρα μέχρι να πεταχτεί σε κάποια δουλειά. Είσαι αυτή που «δεν ξέρει» να ταΐσει ή να κοιμήσει ένα παιδί, κάποια που μπορεί να μην το αγαπάει, επειδή... έτσι, ξέρω ΄γω. Γελάω με την έκπληξη στα πρόσωπά τους, όταν τα παιδιά έρχονται κοντά μου για να μου ζητήσουν κάτι ή για να παίξουμε. Σε λίγη ώρα, η έκπληξη θα έχει γίνει οίκτος. “Κρίμα, μωρέ Κ. που δεν κάνατε ένα παιδάκι. Αφού σού πήγαινε η μητρότητα”. Κάποτε τσακωνόμουν γι’ αυτήν την κουβέντα. Τι είναι το παιδί για να σού πηγαίνει ή όχι; Τσάντα ή παπούτσι; Τώρα πια λίγο με απασχολεί. Απλώς να, είναι απογοητευτικός αυτός ο τρόπος σκέψης, σήμερα».

Για την ακρίβεια είναι αδιάκριτος και οριακά μοχθηρός ο τρόπος σκέψης και η επιλογή να αντιμετωπίζεις έναν άνθρωπο ως μηχανή πολλαπλασιασμού, η οποία επιπροσθέτως πρέπει και να απολογείται για τις φορές που επέλεξε να μη «δουλέψει». Να μην πατήσει το κουμπί εκκίνησης μίας διαδικασίας που προϋποθέτει πολλά (χρόνο, χρήμα, αντοχές), κυρίως, όμως, εξαρτάται από την επιθυμία μίας γυναίκας να γίνει μητέρα ή όχι.

Για την ώρα οι «όχι μανάδες από επιλογή» -και όχι μόνο στην Ελλάδα- για κάποιους είναι μια ενοχλητική έως επικίνδυνη κατηγορία ανθρώπων που καλό είναι να μην πολυ-φαίνεται και κυρίως να μην πολυ-ακούγεται. Για κάποιους η επιλογή μίας γυναίκας να μην τεκνοποιήσει είναι μία μικρή νάρκη στα θεμέλια ενός συστήματος που τρέφει συνέδρια γονιμότητας, βαφτίσεις και πατρίδες ολόκληρες.

Στον αντίποδα, κάποιος βλέπει μια επιλογή, που πρέπει να γίνεται σεβαστή, όπως όλες όσες γίνονται από υπεύθυνους ανθρώπους, που έχουν χαράξει μία πορεία και εννοούν να τη βαδίσουν χωρίς κοινωνικές νουθεσίες και στερεοτυπικά βήματα. Και ναι, δεν είναι μια εύκολη κουβέντα, αλλά ίσως ήρθε η ώρα να ανοίξει, χωρίς απολογητικό πλαίσιο, αποκλεισμούς και κατήχηση.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μετά τα ερείπια της Γάζας: ποιος μπορεί να χτίσει ξανά την ελπίδα;;

Οπτική Γωνία / Η Γάζα μετά τον πόλεμο: Υπάρχει ελπίδα;

Η καθηγήτρια της Νομικής Σχολής του ΕΚΠΑ και μέλος του Κέντρου Ερευνών για το Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Μαρία Γαβουνέλη, αναλύει τις προκλήσεις της ανοικοδόμησης, τον ρόλο της Ευρώπης και της Ελλάδας και το αβέβαιο μέλλον μιας λύσης δύο κρατών.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Ακροβατώντας / Πόσοι ηλικιωμένοι ζουν μόνοι και κανείς δεν τους αναζητά;

Οι μοναχικοί θάνατοι ηλικιωμένων ανθρώπων είναι ένα φαινόμενο που ολοένα εντείνεται και στη χώρα μας, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο. Ας μπει στον δημόσιο διάλογο, μήπως πειστούν οι αρμόδιοι ότι πρόκειται για ένα σοβαρό θέμα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Ρεπορτάζ / Πελοπόννησος: Σιδηρόδρομος ή ποδηλατόδρομος;

Η προκήρυξη διαγωνισμών για την εκπόνηση μελετών που αφορούν τη χρήση της ιστορικής σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου ως ποδηλατοδρόμου έχει προκαλέσει έντονες αντιδράσεις. Διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις για την οριστική απώλεια μιας εμβληματικής υποδομής με υψηλή ιστορική, τουριστική και συγκοινωνιακή αξία.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οπτική Γωνία / Πολιτική κινητικότητα που δεν αλλάζει τίποτα 

Οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν ξανά τη φθορά εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα, με κυβέρνηση και αντιπολίτευση να δείχνουν ανήμπορες να ανατρέψουν το κλίμα απαξίωσης, όπως και οι νέοι παίκτες – που είναι παλιοί. 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
«Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Υγεία / «Ο Ρόμπερτ Κένεντι Τζ. κάνει επίθεση στη δημόσια υγεία»

Δημήτρης Δασκαλάκης: Ο διακεκριμένος ελληνικής καταγωγής λοιμωξιολόγος, που παραιτήθηκε πρόσφατα από επιτελική θέση  καταγγέλλοντας το υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ για εξωθεσμικές πιέσεις και αντιεπιστημονικές πρακτικές, μιλά για την απόφασή του, τη δημόσια υγεία στην Αμερική, τον Covid, τον HIV αλλά και την αφύπνιση του επικίνδυνου «ιού» του φασισμού.   
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Korean barbecue, Tραμπ και κωμικοί στη Σαουδική Αραβία

LiFO Vidcasts / Korean barbecue, Tραμπ και κωμικοί στη Σαουδική Αραβία

Από το korean barbecue μέχρι τα ελληνικά βαφτίσια και τους κωμικούς που παίζουν στη Σαουδική Αραβία, ο Θωμάς Ζάμπρας επιστρέφει με ακόμα ένα επεισόδιο του «Άλλο ένα podcast 3.0»., όπου τίποτα δεν συνδέεται, κι όμως όλα βγάζουν νόημα.
ΘΩΜΑΣ ΖΑΜΠΡΑΣ
Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Ρεπορτάζ / Γιατί η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τη «φέτα ΠΟΠ»;

Πάνω από 312.000 θανατώσεις ζώων, φόβοι για lockdown και απειλή για μείωση των εξαγωγών του εθνικού προϊόντος μας εξαιτίας της ευλογιάς των προβάτων. Εμβολιασμός ή εκρίζωση του ιού; Ειδικοί μιλούν στη LiFO για το τι διακυβεύεται πραγματικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Social Media / Yπήρξε έστω και μία μέρα τα τελευταία 15 χρόνια που δεν μπήκες Instagram; Δεν υπήρξε. Δεν είσαι ο μόνος.

Kαθορίζει την εικόνα μας, τη διάθεσή μας, τα οικονομικά μας, καθορίζει τον τρόπο που ζούμε. Θα έλεγε κανείς πως, μετά την έλευσή του, μια πετυχημένη selfie, σαν την περίφημη selfie των Oscar του 2014, αλλάζει τον μικρόκοσμο που ζούμε. Ο Χαράλαμπος Τσέκερης, κύριος ερευνητής ΕΚΚΕ και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής & Τεχνοηθικής, αναλύει το φαινόμενο Instagram.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Οπτική Γωνία / Αυτό που πραγματικά συνδέει τα κινήματα διαμαρτυρίας της Γενιάς Ζ ανά τον πλανήτη

Το κόστος ζωής, η ανισότητα, η διαφθορά, ο νεποτισμός, η βιαιότητα των δυνάμεων καταστολής: αυτά είναι τα ζητήματα που απασχολούν τα κινήματα της Γενιάς Ζ και όχι τόσο τα memes ή τα καρτούν.
THE LIFO TEAM
Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Οπτική Γωνία / Όταν οι αστυνομικοί γίνονται τηλεσχολιαστές, κάτι πάει στραβά στη χώρα

Δεν μιλάμε πια για ειδικούς αναλυτές θεμάτων ασφάλειας, αλλά για έναν νέο τύπο τηλεοπτικού ιεροκήρυκα: ο αστυνομικός που εξηγεί, καθοδηγεί και κρίνει τα πάντα «με τάξη και ασφάλεια».
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει από πουθενά, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

Αθλητισμός / Αναστασία Ντραγκομίροβα: «Στήριξη δεν υπάρχει, αλλά έχω μάθει να μην γκρινιάζω»

H ανερχόμενη αθλήτρια του ελληνικού στίβου έχει μάθει να μην αφήνει το παρελθόν να την κρατά πίσω, τροφοδοτείται από το συναίσθημα, έχει στόχο τους Ολυμπιακούς και ζωγραφίζει παντού, ακόμα και στο δέρμα της.
ΜΙΝΑ ΚΑΛΟΓΕΡΑ
Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Ρεπορτάζ / Γιατί ανοίγει ξανά η υπόθεση θανάτου της Μαίρης Χρονοπούλου

Δύο χρόνια μετά τον θάνατο της αγαπητής ηθοποιού, η υπόθεση βρίσκεται στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών και ερευνάται εκ νέου. Κοντινοί της άνθρωποι ισχυρίζονται ότι «δεν ήταν ατύχημα, αλλά εγκληματική ενέργεια».
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ