Αυτό που συμβαίνει, όταν ΔΕΝ θέλεις να γίνεις μητέρα

Αυτό που συμβαίνει, όταν δεν θέλεις να γίνεις μητέρα Facebook Twitter
Για την ώρα οι «όχι μανάδες από επιλογή» -και όχι μόνο στην Ελλάδα- για κάποιους είναι μια ενοχλητική έως επικίνδυνη κατηγορία
0

Υπάρχουν μερικά ζητήματα που αν τεθούν ανοιχτά, με ειλικρίνεια και χωρίς απολογητικό ύφος από μία γυναίκα, μπορούν να προκαλέσουν βραχυκύκλωμα στους συνομιλητές της, ακόμη και τους πιο καλοπροαίρετους. Ένα από αυτά είναι η απόφαση να μην αποκτήσει παιδιά. Οχι επειδή μπορεί να υπάρχει κάποιο πρόβλημα υγείας που εμποδίζει την τεκνοποίηση, αλλά επειδή απλώς δεν επιθυμεί να γίνει μητέρα.

Η κοινωνία εξακολουθεί να μπλοκάρει στο άκουσμα κάποιας περίπτωσης υπογονιμότητας, ωστόσο συμπάσχει και κατανοεί τις αλλεπάλληλες προσπάθειες για την απόκτηση ενός παιδιού. Τις ενθαρρύνει, τις στηρίζει, τις επιλέγει. Αν καμία εξωσωματική δεν φέρει ένα μωρό στα χέρια αυτής που το επιθυμεί τόσο πολύ, ο περίγυρος συμπονεί και ξεμπερδεύει με ένα «τι κρίμα». Στις σχετικές κουβέντες θυμάται την «καημένη Τάδε» που ήθελε, αλλά δεν μπόρεσε να αποκτήσει παιδιά. Η «καημένη Τάδε» μαζί με τη θλίψη της έχει να διαχειριστεί και ένα συγχωροχάρτι από την κοινωνία –λες και το χρειαζόταν- που δεν μπορεί να τής προσφέρει ακόμη ένα μέλος.

Κι αν η υπογονιμότητα αντιμετωπίζεται με συγκατάβαση, συμπόνοια και ψιθύρους, η συνειδητή απόφαση μίας γυναίκας να μην αποκτήσει παιδιά –επειδή δεν θέλει, όχι επειδή δεν μπορεί- αντιμετωπίζεται με γνήσια απορία, με βροχή ερωτημάτων, πολύ συχνά με αποτροπιασμό.

Αν οι γυναίκες που θέλουν να αποκτήσουν παιδιά είναι η χαρά και η ανατολή της ζωής, οι γυναίκες που κατηγορηματικά δεν επιθυμούν να γίνουν μητέρες, αντιμετωπίζονται ως ο χειρότερος μορφασμός προς τη ζωή, ως μία ανωμαλία του συστήματος, ως ένα λάθος που πρέπει να διορθωθεί. Ή ως καμμένο χαρτί.

Αν οι γυναίκες που θέλουν να αποκτήσουν παιδιά είναι η χαρά και η ανατολή της ζωής, οι γυναίκες που κατηγορηματικά δεν επιθυμούν να γίνουν μητέρες, αντιμετωπίζονται ως ο χειρότερος μορφασμός προς τη ζωή, ως μία ανωμαλία του συστήματος, ως ένα λάθος που πρέπει να διορθωθεί. Ή ως καμμένο χαρτί.

Κατά καιρούς, διάφοροι ακτιβιστικοί σχηματισμοί έχουν ρίξει νερό στον μύλο αυτής της κουβέντας. Όπως οι γυναίκες της BithStrike, που υποστηρίζουν ότι δεν επιθυμούν να γίνουν μητέρες λόγω της κλιματικής αλλαγής. Αρνούνται –λένε- να γεννήσουν παιδιά σ’ έναν κόσμο που καταρρέει και δεν θα τους επιτρέψει να απολαύσουν τη ζωή που τούς αξίζει.

Οι γυναίκες του κινήματος FridaysForFuture, που ιδρύθηκε από τη μουσικό Blythe Pepino, αντιμετωπίστηκαν με χλεύη, όταν παρουσίασαν την ευρύτερη ατζέντα τους, βάσει της οποίας η τεκνοποιία στις μέρες μας είναι ένα ρίσκο, λόγω της κλιματικής κατάρρευσης του πλανήτη.

«Τεμπέλες», «λάθη της φύσης», «ανεύθυνες» ήταν οι αντιδράσεις του κοινού στο εξωτερικό, όταν είχε βγει στον «αέρα» η καμπάνια του κινήματός τους. Προσχηματική ή όχι η άρνησή τους στο να γίνουν μητέρες, είναι, ωστόσο, ένα γεγονός.

Σε κάθε περίπτωση, στο εξωτερικό η συζήτηση ταμπού «σπάει» σιγά – σιγά και πολλές γυναίκες, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης, εισοδήματος ή επαγγέλματος ομολογούν απερίφραστα την επιθυμία τους να μη γίνουν μητέρες, χωρίς να επικαλούνται κάποιο ιερό σκοπό ή κάποιο πρόβλημα υπογονιμότητας.

«Δεν μου αρέσουν τα παιδιά», «δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου με παιδί», «είμαι σε μια πολύ καλή κατάσταση και δεν θυσιάζω την ανεξαρτησία μου», «δεν θεωρώ ότι το ιστορικό ασθενειών και κληρονομικότητας της οικογένειάς μου θα αποτελέσουν ακριβώς σπουδαίο εφόδιο σε ένα πιθανό παιδί μου» είναι κάποιες από τις κουβέντες που αρθρώνονται χωρίς φόβο και ντροπή.

Στην Ελλάδα πάλι, μόλις τα τελευταία χρόνια ξεκινήσαμε να συζητάμε για τις σκοτεινές πτυχές της μητρότητας. Για το ότι δεν υπάρχουν γαλάζια και ροζ λιβάδια με βρεφικά ταλκ και μωρομάντηλα μέσα στα οποία περπατά χαρωπή μία καινούρια μητέρα με το μωρό της.

Κυριολεκτικά, τώρα τελευταία, νέες μητέρες, ανεξάρτητες και δυναμικές, τολμούν να μιλήσουν για όλα εκείνα που δεν γράφουν τα εγχειρίδια της καλής μαμάς που δεν είναι πάντα υπομονετική, που δεν ξεχειλίζει πάντα από ψυχραιμία και που –ναι- τις ώρες της μεγάλης απελπισίας μπορεί και να μετανιώνει για την απόφασή της να αποκτήσει παιδί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν το αγαπά απεριόριστα.

Δυστυχώς, όσο το ρίσκο του να αποκτήσεις παιδί, τόσο του να ομολογήσεις ότι δεν θες παιδιά στη ζωή σου. Όσες το ξεστομίζουν, σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό βιώνουν ένα είδος κοινωνικού αποκλεισμού και μία μορφή κριτικής που δύσκολα υποφέρεται.

«Τόσο η δική μου οικογένεια, όσο και η οικογένεια του συζύγου μου με αντιμετωπίζουν ως αιώνια έφηβη. Ως κάποια που δεν ενηλικιώθηκε ποτέ, Στα 47 μου εγώ –και στα 52 του ο σύζυγος- στις κοινές παρέες αντιμετωπιζόμαστε ως χίπις στην καλύτερη περίπτωση, ως αμετανόητα κοπρόσκυλα στη χειρότερη. Ακόμη και τα κομπλιμέντα τους είναι οδυνηρά. Δεν έχουμε ρυτίδες και περιττά κιλά, “γράφουμε”καλύτερα στις φωτογραφίες, επειδή δεν αποκτήσαμε έγνοιες, ακριβώς επειδή δεν κάναμε παιδιά. Τα κολακευτικά σχόλια για το σώμα και την εμφάνισή μου, συνοδεύονται πάντα από την ατάκα – κεντρί “ναι, αλλά εσύ δεν γέννησες”. Κάθε φορά που πηγαίνουμε κάποιο ταξίδι, τα σχόλια στα προφίλ μας στο Instagram πάνε κάπως έτσι: “ε, μα, για σας είναι η ζωή, guys! Παιδιά, σκυλιά δεν έχετε, δεν έχετε σκοτούρες!”. Και πάλι ως επί το πλείστον τα σχόλια αφορούν εμένα, όχι τον άντρα μου, που επίσης δεν ήθελε παιδιά. Ακόμη και γι’ αυτό, ευθύνομαι εγώ που δεν τον έπεισα, που δεν ήμουν αρκετά ικανή ώστε να τον οδηγήσω στο... πρέπον μονοπάτι ζωής», μου εξηγεί η Κ., συνάδελφος που πριν από λίγα χρόνια μεταπήδησε με επιτυχία στον τομέα της διαφήμισης.

Για τον περίγυρό της, η Κ. είναι κάποια που προτίμησε μια ζωή χωρίς έγνοιες, κάποια που αγνόησε το βιολογικό της ρολόι.

«Δεν νομίζω ότι είχα ποτέ τέτοιο πράγμα, αν με ρωτάς, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχα φανταστεί τη ζωή μου με ένα μωρό. Το πιο πληγωτικό είναι ότι πολύς κόσμος σε θεωρεί ακατάλληλο ακόμη και για να κρατήσεις το παιδί του μισή ώρα μέχρι να πεταχτεί σε κάποια δουλειά. Είσαι αυτή που «δεν ξέρει» να ταΐσει ή να κοιμήσει ένα παιδί, κάποια που μπορεί να μην το αγαπάει, επειδή... έτσι, ξέρω ΄γω. Γελάω με την έκπληξη στα πρόσωπά τους, όταν τα παιδιά έρχονται κοντά μου για να μου ζητήσουν κάτι ή για να παίξουμε. Σε λίγη ώρα, η έκπληξη θα έχει γίνει οίκτος. “Κρίμα, μωρέ Κ. που δεν κάνατε ένα παιδάκι. Αφού σού πήγαινε η μητρότητα”. Κάποτε τσακωνόμουν γι’ αυτήν την κουβέντα. Τι είναι το παιδί για να σού πηγαίνει ή όχι; Τσάντα ή παπούτσι; Τώρα πια λίγο με απασχολεί. Απλώς να, είναι απογοητευτικός αυτός ο τρόπος σκέψης, σήμερα».

Για την ακρίβεια είναι αδιάκριτος και οριακά μοχθηρός ο τρόπος σκέψης και η επιλογή να αντιμετωπίζεις έναν άνθρωπο ως μηχανή πολλαπλασιασμού, η οποία επιπροσθέτως πρέπει και να απολογείται για τις φορές που επέλεξε να μη «δουλέψει». Να μην πατήσει το κουμπί εκκίνησης μίας διαδικασίας που προϋποθέτει πολλά (χρόνο, χρήμα, αντοχές), κυρίως, όμως, εξαρτάται από την επιθυμία μίας γυναίκας να γίνει μητέρα ή όχι.

Για την ώρα οι «όχι μανάδες από επιλογή» -και όχι μόνο στην Ελλάδα- για κάποιους είναι μια ενοχλητική έως επικίνδυνη κατηγορία ανθρώπων που καλό είναι να μην πολυ-φαίνεται και κυρίως να μην πολυ-ακούγεται. Για κάποιους η επιλογή μίας γυναίκας να μην τεκνοποιήσει είναι μία μικρή νάρκη στα θεμέλια ενός συστήματος που τρέφει συνέδρια γονιμότητας, βαφτίσεις και πατρίδες ολόκληρες.

Στον αντίποδα, κάποιος βλέπει μια επιλογή, που πρέπει να γίνεται σεβαστή, όπως όλες όσες γίνονται από υπεύθυνους ανθρώπους, που έχουν χαράξει μία πορεία και εννοούν να τη βαδίσουν χωρίς κοινωνικές νουθεσίες και στερεοτυπικά βήματα. Και ναι, δεν είναι μια εύκολη κουβέντα, αλλά ίσως ήρθε η ώρα να ανοίξει, χωρίς απολογητικό πλαίσιο, αποκλεισμούς και κατήχηση.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Οπτική Γωνία / «Η ομοφοβία δεν είναι ιδεολογική τοποθέτηση αλλά μια μορφή βίας»

Ένα 13χρονο παιδί δεν άντεξε την ομοφοβία και έδωσε τέλος στη ζωή του. Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής Σάββας Σαββόπουλος εξηγεί πώς μπορούν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να εντοπίσουν έγκαιρα τα σημάδια της αυτοκτονικής διάθεσης.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η σκληρή αλήθεια για την εφηβική μπάντα Protest March

Μικροπράγματα / Η σκληρή αλήθεια για την εφηβική μπάντα Protest March

Ένα ηχητικό ντοκιμαντέρ του Άρη Δημοκίδη για την απίστευτα feelgood ιστορία τριών εφήβων στη δεκαετία του '80, που σήμερα, 40 χρόνια μετά, ανακάλυψαν ότι τα παιδικά όνειρά μπορεί να πραγματοποιηθούν με τον πιο ανέλπιστο τρόπο
ΑΡΗΣ ΔΗΜΟΚΙΔΗΣ
Antinero: Καταγγελία-μαμούθ για το μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης

Ρεπορτάζ / Antinero: Πώς το «μεγαλύτερο πρόγραμμα δασικής πρόληψης» έγινε πεδίο καταγγελιών

Με εκατομμύρια ευρώ να έχουν ήδη διατεθεί, το πρόγραμμα Antinero μπαίνει στο στόχαστρο: 213 φορείς και πολίτες υπέβαλαν αναφορά στην Ε.Ε., αμφισβητώντας τη νομιμότητα και την αποτελεσματικότητά του.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Γιώργος Λιάνης: «Έβγαλα χρήματα που δεν φαντάζεστε, όμως είμαι φτωχός»

Lifo Videos / Γιώργος Λιάνης: «Έβγαλα χρήματα που δεν φαντάζεστε, όμως είμαι φτωχός»

Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και πολιτικός μετρά εξήντα χρόνια πορείας και αποκαλύπτει, για πρώτη φορά, άγνωστες πτυχές της ζωής του, από τον Ανδρέα Παπανδρέου μέχρι τον Στέλιο Καζαντζίδη και από τα παρασκήνια της εξουσίας μέχρι τις πιο προσωπικές του ήττες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μπορούν άτομα με αναπηρία να εκπαιδεύσουν την τεχνητή νοημοσύνη;

Ζούμε, ρε! / Μπορούν άτομα με αναπηρία να εκπαιδεύσουν την τεχνητή νοημοσύνη;

Η Χρυσέλλα Λαγαρία και ο Θοδωρής Τσάτσος φιλοξενούν τον Βασίλη Γιαννακόπουλο, Chief Marketing Officer του μη κερδοσκοπικού οργανισμού SciFY, σε μια συζήτηση για ένα φιλόδοξο ερευνητικό πρόγραμμα που  ανοίγει νέους ορίζοντες.
THE LIFO TEAM
«Νιώθω δικαιωμένος που έφυγα από το σπίτι μου»

Lifo Videos / «Νιώθω δικαιωμένος που έφυγα στα 15 από το σπίτι μου»

Όταν μιλά για τη μουσική του, τον ενοχλεί που πολλοί στέκονται μόνο στην αναπηρία του ή στην ταυτότητά του ως Ρομά. Ο Βαλάντης Σταμούλης, όμως, θέλει με την ιστορία του να δώσει ελπίδα σε όσους αισθάνονται πως όλα είναι εναντίον τους.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
«Η Αθήνα έχει κολλήσει σε μια κλιματική παγίδα»

Radio Lifo / «Η Αθήνα έχει κολλήσει σε μια κλιματική παγίδα»

Καύσωνες, θερμική καταπόνηση και διαρκής απειλή πυρκαγιών: η πρωτεύουσα δοκιμάζεται ξανά και ο διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών, Κώστας Λαγουβάρδος, εξηγεί γιατί αυτή η κατάσταση δεν είναι πια προσωρινή.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
ΕΠΕΞ Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Οπτική Γωνία / Οι ψαράδες της Αμοργού πέτυχαν κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στην Ελλάδα

Πήραν τη θάλασσα στα χέρια τους, πριν να είναι πολύ αργά και την χάσουν. Το «Αμοργόραμα» δεν είναι απλώς μια ιδέα, αλλά στοίχημα ζωής – και πρότυπο για την αλιεία όλης της χώρας.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Ρεπορτάζ / Μετρό-φούρνος: Ως πότε θα λιώνουμε και υπογείως;

Είκοσι τρένα που εκτελούν δρομολόγια στην μπλε και την κόκκινη γραμμή δεν έχουν κλιματισμό, ενώ το air condition στους παλιούς συρμούς της πράσινης γραμμής θυμίζει λοταρία: ποτέ δεν ξέρεις αν θα πετύχεις δροσιά ή ζέστη.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ