Η ηθικολογία στην τέχνη και οι ζηλωτές της απομυθοποίησης

Ο σκύλος του Ντελόν και η ηθικολογία στην τέχνη/ Ο σκύλος του Ντελόν και οι ηθικολόγοι Facebook Twitter
Από το «ζήτω τα είδωλα» μέχρι το «γκρεμίστε τα είδωλα» η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Δεν υπάρχει απομυθοποίηση χωρίς μύθο. Και κάθε αποκαθήλωση απαιτεί πρώτα την άνοδο στο βάθρο. 
0


Ο ΠΡΟΣΦΑΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ
 του Αλέν Ντελόν, του θρύλου του γαλλικού σινεμά, από μία εποχή που μπορούσε ακόμα να γεννά σταρ, εξώθησε πολλούς στα κοινωνικά δίκτυα σε μια λυσσαλέα προσπάθεια αποκαθήλωσης του μύθου του και αποστασιοποίησης από την εξιδανικευμένη εικόνα του στις ταινίες που τον ανέδειξαν. Ξαφνικά κάποιοι ένιωσαν την ανάγκη να υπερτονίσουν τους ουκ ολίγους σκελετούς στην ντουλάπα του, τις ρατσιστικές και ομοφοβικές δηλώσεις που είχε κάνει κατά καιρούς, την επιθυμία του να τον θάψουν μαζί με τον σκύλο του, την ανοιχτή στήριξή του στον Ζαν-Μαρί Λεπέν, την άκρως προβληματική σχέση του με τις συντρόφους της ζωής του και τα παιδιά του και την εμπλοκή του ονόματός του στην υπόθεση Μάρκοβιτς.

Πολλοί προθυμοποιήθηκαν να μας υπενθυμίσουν τι κάθαρμα ήταν ο μακαρίτης και να τοποθετήσουν αστερίσκο –όταν, δηλαδή, δεν μας προέτρεπαν να μην ασχοληθούμε ποτέ ξανά μαζί του– σε κάθε αναρτημένη φωτογραφία στο διαδίκτυο που μαρτυρούσε την ακαταμάχητη λάμψη του και σε κάθε ταινία που έπαιξε ποτέ, λες και οι κλασικές ταινίες στις οποίες πρωταγωνίστησε, σκηνοθετών όπως οι Βισκόντι, Αντονιόνι και Μελβίλ, ήταν αποκλειστικά δικές του δημιουργίες.

Κάποιοι ζηλωτές, δε, έφτασαν στο σημείο να δηλώσουν πως περιμένουν με ανυπομονησία τον θάνατο του Γούντι Άλεν και του Ρομάν Πολάνσκι, με τα πολύ πιο πολλά μελανά έως ποινικά κολάσιμα σημεία, για να ξεσπαθώσουν. Ενώ σύντομα πρόκειται να ξεκινήσει και η δίκη του Ζεράρ Ντεπαρντιέ, ο οποίος κατηγορείται για τον βιασμό και τη σεξουαλική κακοποίηση ηθοποιού, οπότε αναμένουμε το κάλεσμα για τη λογοκρισία και των δικών του ταινιών.

Η ηθικολογία, λοιπόν, δεν έχει καμία δουλειά να μπλέκει στα χωράφια της τέχνης. Η μία απεχθάνεται σφόδρα την άλλη. Όταν η αποτίμηση καλλιτεχνών γίνεται με ηθικοπλαστικούς όρους, καταλήγουμε σε κυνήγια μαγισσών και σε ό,τι εξέθρεψε το cancel culture.

Βεβαίως, αυτή είναι μια αρκετά μονόπλευρη αλλά και αρκετά υποκριτική στάση, γιατί ποιος μπορεί να ισχυριστεί πως είναι σε θέση να γνωρίζει με κάθε βεβαιότητα τι σκελετούς κρύβει στην ντουλάπα του ο κάθε καλλιτέχνης; Ουδείς. Αν δεχτούμε αυτήν τη λογική, τότε μια κεντρική επιτροπή θα έπρεπε να περνά από κόσκινο τη ζωή όλων των καλλιτεχνών και να γνωμοδοτεί, πριν μας επιτρέψει να θαυμάσουμε το έργο τους ή και τους ίδιους. Από την άλλη, οι προσωπικές συμπάθειες και αντιπάθειες δεν γίνεται να μη σχετίζονται. Θα δεχόταν κάποιος με τον ίδιο ζήλο να εξοστρακίσει στο πυρ το εξώτερον τον δικό του αγαπημένο καλλιτέχνη, αν, ο μη γένοιτο, εξέφραζε προβληματικές απόψεις; Μάλλον όχι. Άραγε, όσοι μας ζητούσαν να δηλώσουμε τον αποτροπιασμό μας για τον βίο του Ντελόν να ήταν ένθερμοι θαυμαστές του; Αμφίβολο. Και από ποιο καλλιτεχνικό ανάστημα και πάνω αρχίζουμε να γινόμαστε πιο αυστηροί; Τέτοιου είδους κριτήρια οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε αδιέξοδο.

Και τέλος, αν το καλοσκεφτούμε, αν και τέτοια διαδικτυακά πογκρόμ εναντίον όχι και τόσο άσπιλων καλλιτεχνών δείχνουν μια τάση απαξίωσης και απομυθοποίησης των πάντων, στο βάθος διακρίνεται ένας εφηβικός ιδεαλισμός και μια αντίστροφη μυθοποίηση, εκείνη που απαιτεί πιστοποιητικά καθαρότητας και άμεμπτη διαγωγή, πριν συναινέσει στην εξύμνηση του οποιουδήποτε. Δεν είναι παρά η αντίθετη όψη του ίδιου νομίσματος: από το «ζήτω τα είδωλα» μέχρι το «γκρεμίστε τα είδωλα» η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Δεν υπάρχει απομυθοποίηση χωρίς μύθο. Και κάθε αποκαθήλωση απαιτεί πρώτα την άνοδο στο βάθρο. 

Η λατρεία για το σεξαπίλ και την αθωότητα της iconic Μπριζίτ Μπαρντό την εποχή που μεσουρανούσε στον κινηματογράφο, για παράδειγμα, δεν σήμαινε πως θα αναγορευόταν και σε αγία. Κι αν εκείνη η υπέρλαμπρη φουρνιά των ηθοποιών των δεκαετιών 1950-1960 στην Ευρώπη συνιστούσε και μια υπόσχεση ονείρου για τις καθημαγμένες από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο γενιές, οπότε η ωραιοποιημένη εικόνα τους σε μια εποχή χωρίς τόσα ΜΜΕ, ίντερνετ και διάχυση της πληροφορίας ήταν σε έναν βαθμό κατανοητή και αναγκαία, στη σημερινή εποχή, η πουριτανική απαίτηση από καλλιτέχνες τέτοιου βεληνεκούς να είναι άσπιλοι και αμόλυντοι, προκειμένου να αναγνωρίσουμε την καλλιτεχνική τους αξία, φαντάζει αστεία κι ανεδαφική.

Η ηθικολογία, λοιπόν, δεν έχει καμία δουλειά να μπλέκει στα χωράφια της τέχνης. Η μία απεχθάνεται σφόδρα την άλλη. Όταν η αποτίμηση καλλιτεχνών γίνεται με ηθικοπλαστικούς όρους, καταλήγουμε σε κυνήγια μαγισσών και σε ό,τι εξέθρεψε το cancel culture.

Επιπλέον, το ζήτημα είναι σαφώς πιο πολύπλοκο από τον διαχωρισμό ανθρώπου και καλλιτέχνη, οπότε δεν αρκεί να αποσαφηνίσουμε πως ξεχωρίζουμε τον έναν από τον άλλον για να τελειώνουμε με την υπόθεση. Ακριβώς γιατί συχνά είναι οι δαίμονες, οι αδυναμίες, οι αντιφάσεις και τα ανθρώπινα ελαττώματα που σφυρηλατούν τον καλλιτέχνη και επειδή, από την άλλη, δεν γίνεται ένας καλλιτέχνης μεγάλου διαμετρήματος να κρίνεται με τα συνηθισμένα ανθρώπινα μέτρα, χωρίς αυτό να σημαίνει ασφαλώς πως θα μείνει στο απυρόβλητο για όλα. O Εμίλ Σοριάν σε ένα έξοχο δοκίμιό του για τη δόξα, στο βιβλίο του «Η πτώση μέσα στον χρόνο» (1964), γράφει σχετικά: «Κάθε τι γόνιμο και αληθινό δεν είναι ποτέ εντελώς φωτεινό και έντιμο. Να ψέγουμε τις αδυναμίες ενός ποιητή, να λέμε ότι αυτές συνιστούν τη “μαύρη κηλίδα της ιδιοφυΐας” του, σημαίνει ότι παρανοήσαμε το κίνητρο και μυστικό, αν όχι του ταλέντου του, πάντως σίγουρα της “απόδοσης” του». («Επιθυμία και φρίκη για τη δόξα» από το «Η πτώση μέσα στον χρόνο», μτφρ. Τέτος Σούρδος, ηλεκτρονικό περιοδικό «Νέο Πλανόδιον», Ιούλιος 2024.)

Μόνο που προσοχή, γιατί εδώ ελλοχεύει η παγίδα να θεωρήσουμε πως ισχύει και το αντίστροφο. Το να έχει να επιδείξει κανείς αξιοκατάκριτες συμπεριφορές επ' ουδενί δεν ισοδυναμεί με εχέγγυο καλλιτεχνικού μεγαλείου, όταν το μόνο αξιομνημόνευτο που έχει να επιδείξει είναι το ταλέντο του στις δημόσιες σχέσεις, η αδηφάγα φιλοδοξία του και η παντός καιρού ευελιξία του.

Από τη μια η αυτοτέλεια και η ανεξαρτησία του έργου τέχνης από τον ίδιο τον δημιουργό, ακόμα και από τις ίδιες του τις προθέσεις ή τις απόψεις του, και η μεταφυσική του ταλέντου, από την άλλη τα ίδια τα σκοτεινά σημεία που το τροφοδοτούν, δημιουργούν ένα αρκετά θολό τοπίο που δεν μας επιτρέπει να καταλήγουμε σε απόλυτες κρίσεις ή σε αναδρομικές ακυρωτικές διαδικασίες.

Ακόμα κι αν αποδεχτούμε για τον τάδε πως είχε τοξική συμπεριφορά και για τον δείνα πως ήταν ένας φασίστας, ακόμα κι αν σε περιπτώσεις κακοποιητικών συμπεριφορών θα υπάρχουν φυσικά και οι ανάλογες νομικές συνέπειες, το να ισχυριζόμαστε πως θα πάψουμε να βλέπουμε τις ταινίες, τις παραστάσεις και τις σειρές που πρωταγωνιστεί, να διαβάζουμε τα βιβλία που γράφει, να ακούμε τα τραγούδια του ή να αγοράζουμε τα έργα του μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας» δεν θα πάψει ποτέ να θεωρείται αριστούργημα, όσο κι αν απεχθανόμαστε τη φασιστική πλευρά του Σελίν, ούτε ο Έζρα Πάουντ τεράστιος ποιητής επειδή αποστρεφόμαστε τις ακραίες αντιλήψεις του. Θα συνεχίσουμε να βλέπουμε ταινίες του Γούντι Άλεν και του Ρομάν Πολάνσκι παρά τις σκοτεινές σελίδες της ζωής τους. Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ θα παραμείνει ένας από τους καλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών και οι ταινίες του τα αριστουργήματα που είναι, έστω και αν τώρα γνωρίζουμε την κακοποιητική συμπεριφορά του προς τη Σέλεϊ Ντιβάλ στα γυρίσματα της «Λάμψης». Όπως και η εκτυφλωτική, αδιαμφισβήτητη και εξωπραγματική ομορφιά του Ντελόν, η μυθολογία γύρω από τις ταινίες του και η λατρεία του φακού στο πρόσωπό του δεν θα ξεθωριάσουν ποτέ, κι ας μας φάνηκε τραβηγμένη η επιθυμία να πεθάνει μαζί με τον σκύλο του. Η αθανασία του είναι εξασφαλισμένη, τα δικά μας εφήμερα σχόλια είναι που θα σβήσουν για πάντα.


 

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Τα μεγαλύτερα θύματα της ελληνικής cancel culture

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος / Τα μεγάλα θύματα της ελληνικής cancel culture

Ο Άρης Δημοκίδης, η Βασιλική Σιούτη και ο Μ.Hulot συζητούν με τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο για τα μεγάλα cancel του ελληνικού κόσμου. Επίσης: γιατί κανείς δεν κανσελάρει ποτέ τους τράπερς, ακόμα κι όταν το τερματίζουν σε σεξισμό και ομοφοβία;
ΣΤΑΘΗΣ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟΣ
Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Οθόνες / Αλέν Ντελόν: Οι τραγικές τελευταίες σελίδες της ζωής ενός μεγάλου σταρ

Ένα πικρό φινάλε σε μια λαμπερή ζωή, με ιστορίες μίσους μεταξύ των παιδιών του, μια περιουσία που έχει διανεμηθεί «άδικα» και κατηγορίες για χειραγώγηση και κακοποίηση.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Ρεπορτάζ / Ο ντετέκτιβ της Σεβίλλης και οι πλαστοί πίνακες του Ελ Γκρέκο

Στο βιβλίο του «Ο πλαστογράφος του Φράνκο», ένας ντετέκτιβ από τη Σεβίλλη ισχυρίζεται πως μεγάλα μουσεία, μεταξύ των οποίων και η ελληνική Εθνική Πινακοθήκη, έχουν αγοράσει πιστά αντίγραφα έργων του Ελ Γκρέκο.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director

Κοκέτα / Σήμερα, όταν δεν είσαι σίγουρος τι ακριβώς επαγγέλλεσαι, πιθανότατα λες πως είσαι creative director

Ένας σιωπηλός ιός, μια πανδημία για την οποία δεν μιλά κανείς: μανάδες, κρύψτε τα παιδιά σας από τη μάχη του creative direction. Η Δανάη Ιωάννου σε μια επιτόπια έρευνα για το επάγγελμα που σαρώνει γύρω μας τους ανθρώπους σαν κρυφή πανδημία.
ΔΑΝΑΗ ΙΩΑΝΝΟΥ
Μεταναστευτικό: Η ισπανική απάντηση

Οπτική Γωνία / Μεταναστευτικό: Η ισπανική απάντηση

Χώρες που υποδέχτηκαν σχετικά φιλικά μετανάστες είχαν οφέλη σε οικονομικό επίπεδο. Μια από αυτές είναι η Ισπανία, που τα τελευταία χρόνια έχει προχωρήσει σε θετικές μεταρρυθμίσεις που αφορούν τους τρόπους ένταξής τους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Γαϊδούρια : Ζώα εργασίας ή σιωπηλά θύματα;/ Ιπποειδή: Ζώα εργασίας ή σιωπηλά θύματα;

Ρεπορτάζ / Γαϊδούρια: Ζώα εργασίας ή θύματα κακοποίησης;

Είναι τα ιπποειδή στην Ελλάδα εργάτες χωρίς δικαιώματα; Ποιες είναι οι συνθήκες διαβίωσής τους, ποια μέριμνα υπάρχει για τη φροντίδα τους και γιατί η νομοθετική προστασία τους βρίσκεται σε μια γκρίζα ζώνη; Μιλούν στη LiFO εκπρόσωποι φιλοζωικών οργανώσεων και τοπικοί φορείς.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Η ανάγκη μιας σκαλωσιάς: Μεταμορφώσεις και φεμινισμοί

Guest Editors / Η ανάγκη μιας σκαλωσιάς: Μεταμορφώσεις και φεμινισμοί

Η πατριαρχία είναι παντού: στην οικονομία, στην κοινωνία, στην ψυχολογία, στην αισθητική, στον πολιτισμό, σε ολόκληρη την ανθρώπινη κατάσταση. Όταν σκεφτόμαστε το πολιτικό, δεν γίνεται να μη σκεφτόμαστε το φεμινιστικό.
ΝΙΚΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΣ
«Ζούμε στην εποχή της ισορροπίας του ισχυρού»

Οπτική Γωνία / «Ζούμε στην εποχή της ισορροπίας του ισχυρού»

Οι παγκόσμιες και περιφερειακές επιπτώσεις της σύγκρουσης στη Γάζα και τα αδιέξοδα του Παλαιστινιακού. Μιλά στη LiFO ο δρ. Ευρωπαϊκής Ασφάλειας και Νέων Απειλών και κύριος ερευνητής του ΕΛΙΑΜΕΠ, Τριαντάφυλλος Καρατράντος.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια ομάδα μαθητών κατασκεύασε ρομπότ που καθαρίζει τις θάλασσες

Περιβάλλον / Πώς μια ομάδα μαθητών από τον Άλιμο έφτιαξε ρομπότ που καθαρίζει τον βυθό;

Το Greek Seabot είναι το υποβρύχιο ρομπότ που δημιούργησε μια μαθητική ομάδα από το ΕΠΑΛ Αλίμου για να βοηθήσει στον καθαρισμό των βυθών από πλαστικά και απορρίμματα. Μιλούν στη LIFO οι μαθητές για τα κίνητρά τους και το όραμά τους για ένα πιο καθαρό περιβάλλον.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Οι αλλαγές που φέρνουν στο μεταναστευτικό η πρόσφατη απόφαση της Λειψίας και η νέα πολιτική του Μερτς/ Μεταναστευτικό: Από τη Μέρκελ στον Μερτς και η αλλαγή που φέρνει η απόφαση της Λειψίας

Βασιλική Σιούτη / Μεταναστευτικό: Πώς επηρεάζει την Ελλάδα η αλλαγή πολιτικής της Γερμανίας;

Μετά την εκλογή του Φρίντριχ Μερτς, η Γερμανία αυστηροποιεί τη μεταναστευτική πολιτική της και αναζητά τρόπους για να εξαιρεθεί από την υποχρέωση εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, ώστε να μην κάνει δεκτά νέα αιτήματα ασύλου.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες; 

Οπτική Γωνία / Becca Bloom: Γιατί θεοποιούμε τις ζάπλουτες ενώ δεν έχουμε να φάμε;

Αν νομίζετε ότι η επίδειξη πλούτου προκαλεί σήμερα κοινωνική κατακραυγή, πλανάστε. Άνθρωποι που δυσκολεύονται οικονομικά, αντί να βιώσουν ταξική αφύπνιση, βλέποντας πώς ζει η δισεκατομμυριούχος σταρ του TikTok, θέλουν να μάθουν τα πάντα γι' αυτήν.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανήλικοι στην πρώτη γραμμή: Το νέο πρόσωπο της ακροδεξιάς στη Θεσσαλονίκη

Ελλάδα / 13χρονα παιδιά σε νεοναζιστικές συμμορίες: Πώς φτάσαμε εδώ;

Όλο και περισσότεροι έφηβοι και νέοι φαίνεται να γοητεύονται από ακροδεξιές ιδεολογίες. Τι σηματοδοτεί η έκρηξη αυτού του επικίνδυνου φαινομένου; Μιλά στη LiFO ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, Άρης Στυλιανού.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
« Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Οπτική Γωνία / «Βρίσκω πολύ πιθανό να δούμε κάποια στιγμή μη λευκό Πάπα»

Ο επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας της Θρησκείας της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ και διδάκτορας των πανεπιστημίων Βοστώνης και Λουβέν Χαράλαμπος Βέντης μιλά για την εκλογή του νέου Πάπα, την «επιστροφή» της θρησκείας και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα η Καθολική και η Ορθόδοξη Εκκλησία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει…

Οπτική Γωνία / Η αντιπολίτευση που υποδύεται πως δεν καταλαβαίνει

Την τελευταία δεκαετία, όλα σχεδόν έχουν αλλάξει στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα σε εκείνο το κομμάτι της που βρισκόταν παραδοσιακά και ιστορικά απέναντι στη συντηρητική παράταξη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πως θα το ξοδέψεις

Ρεπορτάζ / Επίδομα ανεργίας: Όταν το κράτος αποφασίζει πώς θα το ξοδέψεις

Η απόφαση της κυβέρνησης να καταβάλλεται το επίδομα ανεργίας και άλλες κοινωνικές παροχές σε προπληρωμένη κάρτα, με πλαφόν 50% στην ανάληψη μετρητών, προκαλεί την αγανάκτηση των δικαιούχων. Σχολιάζουν στη LIFO άνεργοι πολίτες, ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ και εκπρόσωποι κλάδων που πλήττονται.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ