Ένας χρόνος μετά: Η επίμονη αλληλεγγύη και η κόπωση

Ένας χρόνος μετά: Η επίμονη αλληλεγγύη και η κόπωση Facebook Twitter
Ένα «παλιάς κοπής», άγριο πολεμικό μέτωπο, με πολιορκίες πόλεων και ερείπια, με πτώματα σκορπισμένα σε αγρούς και καμένα τανκ, συνεχίζει να παραμένει αδιανόητο. Και τώρα που κλείνει χρόνος με αυτό το αδιανόητο, πολλοί λένε πως έχουν κουραστεί. Φωτο: EPA / ROMAN PILIPEY
0

ΤΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΙΠΩΘΕΙ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ χρόνο για τον πόλεμο στην Ουκρανία; Οι πολίτες, συχνά και οι καλοπροαίρετοι, αρχίζουν «να μην αντέχουν» τη δυσάρεστη εκκρεμότητα του πολέμου.

Αυτή η επιθυμία, αν δεν συνδέεται με κάποια πολιτική δολιότητα ή με μασκαρεμένη «κατανόηση προς τη ρωσική πλευρά», μοιάζει εύλογη και κατανοητή: στις σύγχρονες κοινωνίες οι άνθρωποι δεν έχουν κατά νου τη στρατιωτική βία και τις πολεμικές καταστροφές. Φοβούνται ενδεχομένως την καταστροφή από σεισμό ή πλημμύρα, ανησυχούν για χρέη ή για κάποια επικείμενη ιατρική εξέταση, όχι όμως τις βολές του πυροβολικού ή τους πυραύλους.

Ένα «παλιάς κοπής», άγριο πολεμικό μέτωπο, με πολιορκίες πόλεων και ερείπια, με πτώματα σκορπισμένα σε αγρούς και καμένα τανκ, συνεχίζει να παραμένει αδιανόητο. Και τώρα που κλείνει χρόνος με αυτό το αδιανόητο, πολλοί λένε πως έχουν κουραστεί.

Θα πει κανείς πως κάτι τέτοιο είναι πολυτέλεια, σκέτος αστικός εγωισμός και ηθική δειλία. Δεν είναι όμως απαραίτητα κάτι τέτοιο. Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες οι πολίτες δεν είναι «προορισμένοι» για τον πόλεμο, ούτε για την κατανόηση ούτε για τη διεξαγωγή του.

Και επειδή ζούμε πια σε έναν πολιτισμό του χρυσόψαρου, με διαρκή απόσπαση προσοχής και αβαθές «σκρολάρισμα», δυσκολευόμαστε να αισθανθούμε τη διάρκεια του πολέμου. Δεν έχουμε μεγάλες δυσκολίες με τους εφήμερους κρότους, τα θερμά επεισόδια ή τα σποραδικά πυρά. Τώρα όμως, έναν χρόνο μετά τις 24 Φεβρουαρίου του 2022, η διάρκεια αυτού του πολέμου γίνεται κι αυτή πηγή αυτής της ιδιόμορφης κόπωσης.

Όπως λοιπόν ο πολίτης της Ουκρανίας έμαθε να συνδυάζει το ήθος της αντίστασης με συνήθειες και τρόπους της πιο cool σύγχρονης ζωής, έτσι κι εμείς, οι τρίτοι και «απέξω», πρέπει να μάθουμε πώς να συνδυάζουμε την αλληλεγγύη με το ενδιαφέρον για τις δικές μας μέριμνες, τις δικές μας προσωπικές και συλλογικές ανάγκες. Η κόπωση είναι φυσιολογική, όχι όμως και η εγκατάλειψη των Ουκρανών στη μοίρα τους ή η πίεση να αποδεχτούν «επιτέλους» τον ακρωτηριασμό της χώρας τους.

Κάπου εδώ όμως τελειώνει η κατανόηση της θεμιτής, φυσιολογικής κόπωσης. Από ένα σημείο και μετά, η επίκλησή της κρύβει άλλες σκέψεις και προθέσεις. Γιατί είναι η διάρκεια ακριβώς και η φύση αυτού που συμβαίνει στην Ουκρανία που διδάσκει κάτι για το τι σημαίνει να είναι κανείς πολίτης.

Από πολλές απόψεις, το κοσμοϊστορικό μήνυμα αυτού του χρόνου είναι η αξιοπρέπεια της παρουσίας ενός λαού μέσα στην τραγωδία που του έτυχε. Αυτός ο συνδυασμός χιούμορ, καρτερικότητας και σθένους, η δυνατότητα της πιο σύγχρονης, αστικής ζωής να μη λυγίσει στον νόμο των ερειπίων και στη λογική των καταφυγίων, όλο αυτό μας έδειξε τι σημαίνει πολίτης μιας χώρας.

Ο πολίτης δεν είναι στρατιώτης ούτε πλάσμα της θυσίας και του ηρωισμού. Είναι κοινός, καθημερινός άνθρωπος με χίλιους δυο φόβους και μικρές ιδιοτέλειες, που ωστόσο αντέχει και ενίοτε υψώνεται πάνω από το συνηθισμένο του πεπρωμένο. Κουράζεται κι αυτός, ιδίως μάλιστα αυτός που υποφέρει τις άμεσες συνέπειες του πολέμου. Δεν αφήνει όμως την κούραση και τη λύπη του, τον θυμό ή την εξάντλησή του να τον οδηγήσουν στην αναξιοπρέπεια και στην υποταγή στο μοιραίο.

Όπως λοιπόν ο πολίτης της Ουκρανίας έμαθε να συνδυάζει το ήθος της αντίστασης με συνήθειες και τρόπους της πιο cool σύγχρονης ζωής, έτσι κι εμείς, οι τρίτοι και «απέξω», πρέπει να μάθουμε πώς να συνδυάζουμε την αλληλεγγύη με το ενδιαφέρον για τις δικές μας μέριμνες, τις δικές μας προσωπικές και συλλογικές ανάγκες. Η κόπωση είναι φυσιολογική όχι όμως και η εγκατάλειψη των Ουκρανών στη μοίρα τους ή η πίεση να αποδεχτούν «επιτέλους» τον ακρωτηριασμό της χώρας τους.

Η κόπωση και τα άλλα «δικά μας προβλήματα» δεν είναι έτσι επιχείρημα ικανό να σταθεί απέναντι στην έμπρακτη, αδιάσπαστη αλληλεγγύη. Προβάλλοντας τον συλλογισμό στη διεθνή εμπειρία και συζήτηση για το τι κάνουμε λοιπόν με τον πόλεμο στην Ουκρανία, δεν μπορούμε να είμαστε με όλους. Αν έχει δίκιο ο Τίμοθι Σνάιντερ, η Αν Απλμπάουμ ή ο Ραφαέλ Γκλικσμάν, αυτό σημαίνει πως ο Χάρμπερμας ή ο Τζέφρι Σακς έχουν άδικο. Αν έχει δίκιο ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ, τότε ο Ρότζερ Γουότερς με τις συμβατικές θέσεις του στυλ «ποιος προκάλεσε τη Ρωσία» έχει άδικο. Αν έχουν δίκιο τόσοι διεθνείς καλλιτέχνες που επιμένουν στην ενεργητική αλληλεγγύη με τους Ουκρανούς, οι δικοί μας δεκάδες και εκατοντάδες σιωπηλοί ή ίσων αποστάσεων θυμόσοφοι καλλιτέχνες έχουν άδικο.

Καθώς ο πόλεμος κλείνει έναν χρόνο και όλοι θέλουμε να τελειώσει για να μπορέσει αυτή η χώρα να ανασυγκροτηθεί και να τιμήσει τους νεκρούς της, η κόπωση είναι μια πραγματικότητα, ένα αναντίρρητο ψυχικό και κοινωνικό δεδομένο στις περισσότερες κοινωνίες. Δεν είναι όμως πολιτικό επιχείρημα ούτε δικαιολογεί εκπτώσεις στην αλληλεγγύη. Και αν υπάρχει ανάγκη για ένα νέο κίνημα ειρήνης, αυτό σε καμιά περίπτωση δεν θα έπρεπε να αδιαφορεί για το αν θα νικήσει ένας μεταμφιεσμένος ολοκληρωτισμός ή όχι.

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Η αντίθεση στον πόλεμο μέσα στη Ρωσία σε αριθμούς ένα χρόνο μετά

Διεθνή / Το αντιπολεμικό κίνημα μέσα στη Ρωσία, έναν χρόνο μετά

Υπάρχει αντιπολεμικό κίνημα στη Ρωσία; Πώς επιβιώνει, πώς εκφράζεται και πώς αντιμετωπίζεται από τις Αρχές; Απαντούν ο Ρώσος πολιτικός ακτιβιστής Αρτιόμ Προλιούμπνικοφ και η Ουκρανή σύντροφός του, η ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια Γιούλια Λέιτες.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Ρεπορτάζ / Αστικές Συγκοινωνίες: Mια αθόρυβη ιδιωτικοποίηση που προκαλεί κρότο

Τα πρόσφατα ατυχήματα με αστικά λεωφορεία φέρνουν στο προσκήνιο το θέμα της εκχώρησης συγκοινωνιακού έργου στα ΚΤΕΛ και καταγγελίες για θεσμικές αστοχίες. Οι εμπλεκόμενες πλευρές μιλάνε στη LiFO.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Ένα ελληνο-αλβανικό ανήκειν εν τη γενέσει;

Guest Editors / Μεταξύ ελληνικότητας και αλβανικότητας 

Μια έρευνα επιβεβαιώνει ότι η αλβανική μετανάστευση στην Ελλάδα αναδιαμορφώνει ριζικά τις έννοιες της ταυτότητας και του ανήκειν, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τις προοπτικές αυτής της νέας πραγματικότητας.
ΙΛΙΡΙΝΤΑ ΜΟΥΣΑΡΑΙ
ΕΠΕΞ Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Περιβάλλον / Ο μυστηριώδης κύριος Sweetman και η απίθανη ιστορία του σκοτεινού οξυγόνου

Άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για τη θαλάσσια ζωή και μπλόκαρε, έστω προσωρινά, τα σχέδια για εξορύξεις στον ανεξερεύνητο βυθό. Ο Andrew Sweetman μιλά στη LiFO για την έρευνα που έγινε απροσδόκητα viral και συγκρούστηκε με κολοσσούς, πολιτικές αποφάσεις και… το TikTok.
ΛΑΣΚΑΡΙΝΑ ΛΙΑΚΑΚΟΥ
Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Ακροβατώντας / Ανακαλύφθηκε ο εχθρός

Τι σημασία έχουν τα μεγάλα σκάνδαλα, όταν η απειλή είναι μπροστά μας, όπως οι καραβιές Λίβυων και Σουδανών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων που καταφθάνουν στη νότια Κρήτη και εισβάλλουν ανεξέλεγκτα στην πατρίδα;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Οπτική Γωνία / Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Να μας αποκαλούν “εφημερίδα των συριζαίων”; Εντάξει... γελάμε»

Ο δημοσιογράφος της «Εφημερίδας των Συντακτών» και του e-tetRadio μιλά για την εφημερίδα, επιβεβαιώνοντας τις τελικές συζητήσεις με τον Δημήτρη Μελισσανίδη, για την κρίση της αριστεράς, την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα και το μέλλον του Τύπου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Οπτική Γωνία / «Είμαι Ισραηλινός, κι αυτό λειτουργεί πια ως ετυμηγορία» 

Ο θεατρικός σκηνοθέτης Guy Ben-Aharon, που βρέθηκε πρόσφατα στην Αθήνα, γράφει στη LiFO για την απόρριψη που βιώνει τόσο στην πατρίδα του όσο και στο εξωτερικό ως Ισραηλινός που υποστηρίζει την ελευθερία της Παλαιστίνης. 
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Οπτική Γωνία / «ΟΠΕΚΕΠΕ: Χρόνιες παθογένειες» vs ποινικών ευθυνών

Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έστειλε πριν από λίγο καιρό στη Βουλή τη δικογραφία για Αυγενάκη και Βορίδη, αλλά η ΝΔ δεν βλέπει ποινικές ευθύνες υπουργών στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και επιμένει ότι πρόκειται για «διαχρονικές παθογένειες». 
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ