Στο νέο επεισόδιο του «Lifo Politics» η Λούκα Κατσέλη επισημαίνει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι δημοκρατική σήμερα και πως οι ισχυροί της γης είναι πλέον οι μεγάλοι πολυεθνικοί όμιλοι. «Ο τρόπος που έγινε η παγκοσμιοποίηση τη δεκαετία του ’90 έκανε τις κυβερνήσεις πιο αδύναμες, αφαίρεσε τη δυνατότητα λήψης πολλών αποφάσεων από τους πολιτικούς. Όσο αδυνάτιζε η ισχύς των κυβερνήσεων και των δημοκρατικών θεσμών ως προς τη λήψη αποφάσεων τόσο πιο πολύ οι κυβερνήσεις γίνονταν υποχείρια ιδιωτικών συμφερόντων», λέει.

 

Αναφερόμενη στην περίοδο της ελληνικής κρίσης, εκτιμά ότι το μνημόνιο μπορούσε να είχε αποτραπεί αν άλλες χώρες, εκτός Ε.Ε., δέχονταν να αγοράσουν ελληνικά ομόλογα για να σπάσουν το κερδοσκοπικό παιχνίδι. «Αυτό ξεκίνησε, είχαν γίνει προσπάθειες. Εγώ είχα πάει στο Άμπου Ντάμπι και υπήρχε μια καταρχάς θετική ανταπόκριση από εκεί, αλλά δεν προχώρησε γιατί τότε ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου θεωρούσαν ότι οι όποιες διαπραγματεύσεις έπρεπε να γίνουν με τη Γερμανία και την κ. Μέρκελ ειδικά».

 

Μιλώντας για το σήμερα και τις ανάγκες της χώρας, υποστηρίζει ότι «κανένας δεν μπορεί μόνος του να εκφράσει την εναλλακτική απέναντι στην κυβέρνηση. Είναι ξεκάθαρο στο μυαλό μου ότι αν δεν υπάρξει σύμπραξη και συμπαράταξη δυνάμεων του “προοδευτικού χώρου” στη βάση μιας προγραμματικής, επεξεργασμένης θέσης, θα υπάρχουν πολιτικά προβλήματα και θα υπονομευτεί η δημοκρατία». Υπογραμμίζει επίσης πως: «Αν θέλεις να κάνεις κάτι ως κυβέρνηση, πρέπει να προετοιμαστείς πολύ νωρίτερα. Αυτός είναι και ο ρόλος των κομμάτων, κάτι που αυτήν τη στιγμή δεν το βλέπουμε τόσο».

 

Κατά τη γνώμη της, αν δεν μετασχηματίσουμε την παραγωγική βάση της χώρας, αργά ή γρήγορα θα υπάρξει κίνδυνος για μια καινούργια χρηματοπιστωτική κρίση. Και δηλώνει: «Με επενδύσεις σε νυχάδικα, Airbnb και καφενεία δεν λύνεται το πρόβλημα της χώρας».

 

Ανάμεσα στις πολιτικές τοποθετήσεις, μιλά και για τον εαυτό της: την καλλιτεχνική οικογένειά της, τις υποτροφίες, τις σπουδές στις ΗΠΑ, τότε που ταξίδεψε με μια βελέντζα που της έδωσε η μητέρα της αλλά και για τον νομπελίστα Πολ Κρούγκμαν, με τον οποίο ήταν μαζί στο Γέιλ. «Εγώ ήθελα να κάνω θέατρο, αλλά ο πατέρας μου έλεγε: “Εσύ, κοριτσάκι μου, θα κάνεις μαθηματικά”». Αναφέρει ότι το «βουλευτιλίκι» δεν της ταιριάζει, ενώ «το υπουργιλίκι, ακόμα και σε δύσκολες στιγμές, το χάρηκα, γιατί μπόρεσα να κάνω έργο».
Τέλος, για εκείνη «στην πολιτική δεν υπάρχει κάτι, αν δεν το δεις να δουλεύει. Ό,τι είναι στα λόγια δεν υπάρχει. Πάντα με ενδιέφερε πώς μπορείς να εφαρμόσεις πολιτικές στην πράξη, όχι στη θεωρία».