Ο ταξιτζής δεν έμοιαζε στους ανθρώπους που έχουν δίκιο, αλλά σίγουρα μιλούσε σαν να έχει. Πίσω από στρογγυλεμένα μαύρα γυαλιά που, όσο και να έρθουν στην μόδα, πάντα θα ανήκουν DNAϊκά στον μέσο οδηγό ταξί, ξεφυσούσε, κάπνιζε και αγόρευε, όλα με 80 χιλιόμετρα την ώρα. «Όταν χάνεις τα δικαιώματά σου πάντα πονάει. Και ξέρεις γιατί; Επειδή η φτώχια ενοχλεί σαν ιδέα». Πίσω από τους καπνούς, το ταξίμετρο και την απλούστευση, κρυβόταν η σοφία. Γιατί δεν μιλούσε για τη φτωχή Ελλάδα αλλά για τον φτηνό Ολυμπιακό. Απότομο φρένο, παραβίαση στοπ, διακοπή ρητορικής για πεζοδρομιακό λόγο.
Είναι τόσο κουραστικό ως κλισέ, που σε λίγο θα εμφανιστεί και στην τηλεόραση. Η σύγκριση της πτώσης του οτιδήποτε: αυτοκρατορίας, αξιοπρέπειας, ηθικής, ρούχων επί χρήμασι, με το γενικό ελληνικό κοινωνικό μούδιασμα του τέλους του πάρτι που κυριαρχεί. Αλλά μερικές φορές είναι αναπόφευκτο. Βλέποντας τον Ολυμπιακό να μοιάζει για πρώτη φορά μετά από χρόνια τόσο ορφανός από -οικονομικές, μακιαβελικές, δυναμικές, ανήθικες- λύσεις, δεν μπορείς να μη διακρίνεις την ομοιότητα της θλίψης της απώλειας. Όπως λέει και ο ταξιτζής, που είναι και ΑΕΚτζής, «θα το συνηθίσουν, μετά γίνεται καλύτερο».
Η νέα φτώχια δεν συνδέεται μόνο υπερβατικά με την αθλητική επικαιρότητα. Έχει και πραγματική σύνδεση, όπως αποδεικνύει ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Πρόκειται για τα (ακολουθεί χρήση βαρύγδουπου επιθετικού προσδιορισμού) αποκαλυπτικά απομνημονεύματα του Βασίλη Γκαγκάτση, πρώην προέδρου της ΕΠΟ, που αναλύουν την πορεία του Euro 2004 «όπως την έζησε». Το πάρτι των εραστών της σημειολογίας ξεκινά.
«Όταν περάσαμε στους ημιτελικούς», διηγείται ο Βασίλης Γκαγκάτσης, εμφανώς χαιρέκακος πλέον με τον ασυνάρτητο κόσμο της μπάλας που δημιούργησε και ο ίδιος, «ήρθε ο Ρεχάγκελ και μου είπε "το πριμ πρόκρισης πότε θα το πάρουμε;". Με ξένισε. Μετά, μιλήσαμε με τους παίκτες και μου ζητούσαν 1 εκατομμύριο ευρώ ο καθένας. Υπήρξε μια απίστευτη ένταση και κάποια στιγμή ο Μπασινάς πέταξε κάτω τα πιάτα και τα πιρούνια». Σοκ. Την ώρα που ο Έλληνας ζούσε τον ορισμό της ονείρωξης του ευρωπαϊκού του μεγαλείου, οι καταλύτες αυτής της εκσπερμάτισης ζητούσαν κρατικά λεφτά; Λίγες μέρες πριν παίξουν τελικό, ζητούσαν διορισμούς και άδειες ΠΡΟΠΟ; Αν είσαι αφελής, η πραγματικότητα πράγματι πονάει, ο ταξιτζής πράγματι ήταν σοφός. Τουλάχιστον πριν αρχίσει να μιλάει για την «εποχή της χούντας, τότε που όλα ήταν καλά». Φρένο.
•ΕΙΠΩΘΗΚΕ: «Αν δεν με θέλουν, ας με διώξουν». Νομίζοντας πως βρισκόμαστε στο απυρόβλητο 1993, ο αποτυχημένος τιμονιέρης της ΑΕΚ Ντούσαν Μπάγεβιτς συμπεριφέρεται όλο και πιο πολύ σαν βουλευτής με κρατική ασυλία.
σχόλια