» Το συντεχνιακό ανέκδοτο κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό: Το συνέδριο των αθλητικών συντακτών έχει μόλις τελειώσει. Δημοσιογράφος εφημερίδας πράσινων αποχρώσεων βγαίνει έξω. Μπροστά του εκτυλίσσεται ένα περίεργο σκηνικό: Ένας τεράστιος, αιμοβόρος σκύλος επιτίθεται σε ένα παιδάκι, και λίγο πριν το δαγκώσει ένας νεαρός πέφτει με αυτοθυσία και το απομακρύνει. Μετά τη μεγάλη ανατριχίλα, ο ρεπόρτερ πλησιάζει έκθαμβος το νεαρό: «Συγχαρητήρια φίλε, θα σε κάνω θέμα στην εφημερίδα. Τι ομάδα είσαι;». Ο ήρωας της στιγμής απαντά: «Ολυμπιακός φυσικά». Το πράσινο πρωτοσέλιδο της επόμενης μέρας είναι έτοιμο: «Αρρωστημένος γαύρος χτυπά και βασανίζει ανυπεράσπιστο σκυλάκι».
Αθλητικές εφημερίδες λοιπόν. Καλωσορίσατε στη μυωπική παράνοια. Στο μέρος όπου η νηφαλιότητα συναντάται τόσο συχνά όσο η ακεραιότητα στην πολιτική και η παρθενιά μετά τα 25. Στο μοναδικό μέρος όπου ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ αντιμετωπίστηκε: για τις «κόκκινες» εφημερίδες περίπου ως αναγκαίο κακό, αφού ο Ολυμπιακός παραδόξως δεν συμμετείχε, για τις «κίτρινες» ως αποτυχία της Λίβερπουλ που «δεν μπόρεσε να μιμηθεί την ΑΕΚ και να κερδίσει τη Μίλαν» και για τις «πράσινες» ως μέτρο σύγκρισης για τον επίσης πρωταθλητή Ευρώπης (στο ταπεινό και ταλαίπωρο μπάσκετ) Παναθηναϊκό. Αλλήθωρες απόψεις.
» Η αλήθεια συχνάζει κάπου αλλού. Στις μικρές εικόνες από τον τελικό που χάθηκαν (φυσικά) από την τηλεοπτική μετάδοση. Στους δεκάδες φιλάθλους με αναπηρικά καροτσάκια που ήρθαν στην Ελλάδα και παρακολούθησαν το παιχνίδι σαν αυτό που είναι: άνθρωποι. Όλα αυτά λόγω των επιταγών της UEFA, που προέβλεπε ειδική εξέδρα και μπάρες μεταφοράς. Στο ίδιο γήπεδο, σε ελληνικά παιχνίδια δεν πλησιάζουν καν. Δεν μπορούν, η Ελλάδα δεν τους χρειάζεται, απλώς τους χτυπά στην πλάτη (πατ πατ) και κοιτά αλλού.
Στους ανατριχιαστικούς οπαδούς της Λίβερπουλ, που όσο αισθητικά απεχθείς φαίνονταν ατομικά τόσο συγκλονιστικοί ήταν σαν μάζα. Η φωνή του Elvis από τα μεγάφωνα, που τραγουδούσε το «You' ll never walk alone», ποτέ δεν έχει ακουστεί τόσο παράφωνη και ισχνή. Στους εστέτ Ιταλούς με τις φράντζες, τις αναχρονιστικά φαλλικές πλαστικές μπανάνες τους και την άριστη γνώση της τέχνης τού να φοράς γυαλιά ηλίου χωρίς ήλιο. Στους ταλαίπωρους αστυνομικούς που με αγγλικά από τον Στρατηγάκη (put the kot down) προσπαθούσαν να αποκωδικοποιήσουν την προφορά του Λίβερπουλ και τα ακατάπαυστα ιταλικά των Μιλανέζων.
» Μία μέρα μετά τον τελικό όλα επέστρεψαν στον φυσιολογικό ρυθμό τους. Μεταγραφολογία (το άλας της ζωής του οπαδού), μπάσκετ (το αποκούμπι του κάφρου μόλις τελειώνει το ποδόσφαιρο) και μια υπόγεια, σχεδόν ανομολόγητη ανακούφιση: «έφυγαν οι βάρβαροι με τις μπίρες τους». Και έμειναν οι πολιτισμένοι με τους φραπέδες τους.
σχόλια