Το πούρο το κρατούσε ανάμεσα στα δόντια, το πουκάμισο ήταν στολισμένο με τα αρχικά στο πέτο, το χαμόγελο ήταν τηλεοπτικό και αν η λέξη μπριγιαντίνη αξίζει να επιβιώνει, ήταν για τα μαλλιά του. Καθόταν στα επίσημα του σταδίου και απολάμβανε κάτι που άξιζε: η μικρή ομάδα του κέρδιζε τον μεγαλύτερο σύλλογο στον πλανήτη και ο σκηνοθέτης ήταν υποχρεωμένος να ρίξει μια κάμερα πάνω του. Η πρώτη ανάγνωση της ιστορίας μιλά για μια όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία -όχι ελληνική-, μια από αυτές που μοιάζουν γεμάτες υγεία, ποδοσφαιρικό πολιτισμό και αναστεναγμούς ηττοπάθειας. Εμείς δεν θα τα ζήσουμε ποτέ αυτά, λέει το ανακλαστικό γκρίνιας, πριν εμφανιστούν οι πεισματάρες λεπτομέρειες.
Γιατί η ιστορία έχει και άλλη ανάγνωση. Ο περήφανος ποδοσφαιρικός πατέρας, κάποιος Ερνίκε Ορτίθ, ο ιδιοκτήτης της Χέρκουλες, μιας ισπανικής ομάδας που κέρδισε την Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νου» τις προάλλες, είχε δείξει πως άξια μασούσε το πούρο του: δυο μήνες πριν, η φωνή του είχε εμφανιστεί σε κασέτες υποκλοπών, την ώρα που προσπαθούσε να δωροδοκήσει όποιον μιλά ισπανικά για να ανέβει η ομάδα του κατηγορία. Οχι μόνο το κατάφερε, αλλά κανείς δεν τον τιμώρησε. Αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα. Απλά οι κηλίδες στις όμορφες ιστορίες είναι απαραίτητες για την κατανόηση του δικού μας προβλήματος.
Πρώτο συμπέρασμα: ακόμα και για όσους έχουν αδυναμία να κρίνουν φυσιογνωμικά τη διαφθορά του πλούτου όταν τη βλέπουν, το ποδόσφαιρο και η λαμογιά είναι αγαπημένα αδέρφια. Επιβιώνουν εύκολα και στο καλύτερο γήπεδο του κόσμου και στα κακοτράχαλα χαλάσματα της ελληνικής Football League. Ετσι ονομάζεται πλέον η ελληνική Β' Εθνική σε μια προσπάθεια αθέλητου διαστροφικού χιούμορ από τους ευφάνταστους παράγοντες.
Δεύτερο συμπέρασμα: κάποιοι κάνουν σωστά τη λαμογιά, παίζουν με τους κανόνες που επιβάλλει το κλίμα και κερδίζουν απ' αυτή χωρίς να χαλάνε το προϊόν. Και εκτός απ' αυτούς, υπάρχουν και οι Ελληνες και το ξεχαρβαλωμένο προϊόν που ονομάζουν μπάλα.
Το ελληνικό πρωτάθλημα εξελίσσεται σε μια μιντιακή, ψεύτικη μονομαχία δυο larger than life χαρακτήρων, με φόντο δημοσιογράφους έτοιμους να σκοτώσουν για την ομάδα που υποστηρίζουν και οπαδούς, που, αν κρίνει κανείς από τα σχόλια που κάνουν στα αθλητικά sites, δεν θα έπρεπε να είχαν δικαίωμα ψήφου. Και το τρίτο θλιβερό συμπέρασμα είναι πως όσο πιο θλιβερή γίνεται η κατάσταση στη χώρα, όλο και περισσότεροι θα ασχολούνται όχι με το ποδόσφαιρο, αλλά με παλιές φιλίες, σταθερές ματαιοδοξίες, νέα ποδοσφαιρικά τζάκια και πούρα χωρίς αιδώ.
σχόλια