Βάναυση αδιαφορία των εμπλεκόμενων, ξένες δυνάμεις που γέμισαν τα χέρια τους με αίμα, νόμοι και συμβάσεις που παραβιάστηκαν και ένας πόλεμος που μαίνεται λυσσαλέα. Η Αντζελίνα Τζολί, με άρθρο της στο TIME, προσπαθεί να αφυπνίσει τον κόσμο για τα όσα συμβαίνουν στη Συρία.

 

«Το κόστος της απραξίας στη Συρία είναι πολύ υψηλό», είναι ο τίτλος του άρθρου της ηθοποιού, που είναι πρέσβειρα καλής θελήσεως της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες. Η Τζολί, στο κείμενό της, γράφει για τις συναντήσεις της με οικογένειες από τη Συρία, ενώ εγκαλεί τόσο τις εμπλεκόμενες πλευρές στη σύρραξη, όσο και τις ξένες δυνάμεις, για τη βάναυση αδιαφορία τους.

 

Αναλυτικά, το άρθρο της Αντζελίνα Τζολί στο TIME για τη Συρία

 

«Λίγους μήνες από την έναρξη της συριακής σύγκρουσης το 2011, επισκέφθηκα τα σύνορα της Ιορδανίας, τη νύχτα, όπου σοκαρισμένες οικογένειες από τη Συρία περνούσαν μέσα στο σκοτάδι, για να αποφύγουν τα πυρά ελεύθερων σκοπευτών. Ένας γιατρός στο συνοριακό φυλάκιο μου είπε για μια οικογένεια που είχε φτάσει πρόσφατα. Μετέφεραν μαζί τους τον 8χρονο γιο τους και το ακρωτηριασμένο πόδι του.

 

Το πόδι του ακρωτηριάστηκε σε αεροπορική επιδρομή. Τους ικέτευσε να το πάρουν μαζί τους, φεύγοντας, ελπίζοντας ότι με κάποιο τρόπο θα το επανατοποθετούσαν.

 

Τότε, ήλπιζα ότι ιστορίες σαν κι αυτή μπορεί να υποχρεώσουν τις πλούσιες και ισχυρές χώρες να παρέμβουν για να σταματήσουν τη βία. Αλλά τώρα, σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, με συγκλονίζουν σαν ένα σύμβολο της ίδιας της συριακής σύγκρουσης: η διαλυμένη αθωότητα μιας γενιάς παιδιών, η μη αναστρέψιμη ζημιά σε μια πολυεθνική κοινωνία και τα χρόνια των εκκλήσεων για βοήθεια που έμειναν αναπάντητες.

 

 

Έχω βρεθεί στη Συρία περίπου δέκα φορές από τότε που ξέσπασε η σύγκρουση. Στην αρχή, οι οικογένειες που συναντούσα είχαν ελπίδα. Έλεγαν "Παρακαλώ, πείτε στον κόσμο τι μας συμβαίνει" έχοντας την πεποίθηση ότι μόλις γίνει γνωστή η αλήθεια, ο κόσμος θα τους σώσει. Όμως, η ελπίδα μετατράπηκε σε θυμό και αγώνα για επιβίωση: τον θυμό ενός πατέρα που κρατώντας μπροστά μου το μωρό του ρώτησε "Είναι τρομοκράτης; Είναι ο γιος μου τρομοκράτης;" και τον πόνο οικογενειών που συνάντησα, που είναι αντιμέτωπες με την καθημερινή επιλογή για το ποιο από τα παιδιά τους θα πάρει τη λιγοστή τροφή και φάρμακα.

 

 

Έχουμε δει αμέτρητες εικόνες παιδιών από τη Συρία που ασφυκτιούν από αέρια, ακρωτηριάζονται από θραύσματα, πνίγονται στις ακτές της Ευρώπης ή- τώρα που γράφω- παγώνουν μέχρι θανάτου στο κρύο της επαρχίας Ιντλίμπ στη Συρία. Τίποτα από αυτά δεν υπήρξε αρκετό για να υπερισχύσει της βάναυσης αδιαφορίας των αντιμαχόμενων δυνάμεων και των συμφερόντων που συμβάλλουν στην καταστροφή της Συρίας.

 

Αντί να γιατρέψουν τις πληγές της Συρίας, η αντίδραση κάποιων εξωτερικών δυνάμεων προκάλεσε περαιτέρω τραυματισμούς, γεμίζοντας αίμα τα χέρια τους στην πορεία. Άλλες χώρες επικεντρώθηκαν στη μάχη κατά της τρομοκρατίας, ή την προσπάθεια ανθρωπιστικής βοήθειας, ενώ ο ίδιος ο πόλεμος μαίνεται ακόμη πιο λυσσαλέα.

 

Οι νόμοι που απαγορεύουν τους θανάτους αμάχων, τον βομβαρδισμό νοσοκομείων και σχολείων ή τον μαζικό βιασμό, συνθήκες που απαγορεύουν επιθέσεις με χημικά, η σύμβαση Ευθύνης για Προστασία, που έχουν υπογράψει οι χώρες μέλη του ΟΗΕ, οι εξουσίες του Συμβουλίου Ασφαλείας να ενεργήσει για να σταματήσει μια σύγκρουση, ο ίδιος ο Χάρτης του ΟΗΕ, έχουν παραβιαστεί, δεν έχουν χρησιμοποιηθεί ή χρησιμοποιήθηκαν λανθασμένα στη συριακή σύγκρουση. Από το 2014, ο ΟΗΕ δεν μπορεί να καταμετρήσει τους νεκρούς στη Συρία. Κάποιοι εκτιμούν ότι πάνω από μισό εκατομμύριο Σύριοι έχουν πεθάνει.

 

Οι πολιτικοί συχνά αφήνουν να εννοηθεί ότι είμαστε αντιμέτωποι με την επιλογή ανάμεσα στις στρατιωτικές και διπλωματικές επεμβάσεις, με αβέβαιο αποτέλεσμα, που είδαμε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, και το να αφήσουμε τις άλλες χώρες να τα βγάλουν πέρα μόνες τους, στέλνοντας την όποια ανθρωπιστική βοήθεια είμαστε διατεθειμένοι να παρέχουμε, αποκλείοντας τους εαυτούς μας. Η Συρία είναι η απόδειξη ότι η έλλειψη διαχείρισης και διπλωματίας έχει συνέπειες.

 

 

Επίσης, εγείρει θεμελιώδη ερωτήματα για εμάς τους Αμερικανούς: Πότε πάψαμε να θέλουμε να υπερασπιζόμαστε τον ασθενέστερο, τους αθώους, εκείνους που μάχονται για τα ανθρώπινα δικαιώματά τους; Και τι είδους χώρα θα ήμασταν αν εγκαταλείπαμε αυτή την αρχή; Υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση στην αυτοσυντήρηση σήμερα στην Αμερική. Αλλά σχεδόν πάντα την πιο σκληρή μάχη για την ειρήνη τη δίνουν εκείνοι που καταλαβαίνουν τον πόλεμο. Η ιστορία δείχνει ότι όταν μαχόμασταν για την ελευθερία της Ευρώπης στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ή συνεισφέραμε στη δημιουργία της μεταπολεμικής παγκόσμιας τάξης, το κάναμε για τα δικά μας συμφέροντα. Και δρέψαμε τα οφέλη. Όταν η Αμερική δέχθηκε επίθεση την 11η Σεπτεμβρίου, πολλές χώρες συνασπίστηκαν μαζί μας, γιατί είχαμε κερδίσει τη φιλία τους.

 

 

Παρακολουθούμε το βάναυσο τελικό στάδιο του πολέμου στη Συρία σαν να έχει ελάχιστη σχέση με εμάς. Αλλά έχει. Θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε τη διπλωματική δύναμή μας για να επιμείνουμε σε μια κατάπαυση πυρός και τη διαπραγμάτευση της ειρήνης με βάση την-τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό- πολιτική συμμετοχή, την ανάληψη ευθυνών και τους όρους της ασφαλούς επιστροφής των προσφύγων.

 

Η εναλλακτική είναι η Συρία να αποτελεί ένα διαβόητο νέο σημείο αναφοράς για τη βαναυσότητα και την καταστροφή που είναι πιθανό να προκληθεί στους αμάχους, με ατιμωρησία. Και η ανοικοδόμηση ενός κατακερματισμένου διεθνούς συστήματος θα πέσει στους ήδη φορτωμένους ώμους της επόμενης γενιάς».