Ο Έλληνας χορευτής και χορογράφος Στέφανος Δημουλάς που κάνει καριέρα στο εξωτερικό φωτογραφήθηκε με τον πατέρα του για το εξώφυλλο του LGBTQ βρετανικού περιοδικού Attitude.
Το καλοκαιρινό τεύχος του μεγαλύτερου LGBTQ περιοδικού της Βρετανίας έχει αφιέρωμα στην επέτειο των 50 χρόνων από την εξέγερση του Stonewall στη Νέα Υόρκη, που σηματοδότησε την αρχή των pride κινημάτων σε όλο τον κόσμο.
Το «Pride Issue» του περιοδικού μιλά με 50 εκπροσώπους της LGBTQ κοινότητας και κυκλοφορεί με 25 διαφορετικά εξώφυλλα, ισάριθμα με τα χρόνια έκδοσής του.
Ένα από αυτά φιλοξενεί τον Στέφανο Δημουλά, τον 24χρονο χορευτή με καταγωγή από τον Βόλο που τα τελευταία χρόνια διαπρέπει στο εξωτερικό, έχοντας, μεταξύ άλλων, εμφανιστεί πρόσφατα σε παραγωγή της Βασιλικής Όπερας του Λονδίνου στο Covent Garden. Στη φωτογραφία ο Στέφανος δέχεται ένα τρυφερό φιλί από τον πατέρα του, Νεοπτόλεμο Δημουλά.
«(Αυτή είναι) η πιο γλυκιά, πιο ειλικρινής συνέντευξη που έχω δώσει ποτέ. Μια μέρα που θα θυμάμαι για πάντα. Στο εξώφυλλο του μεγαλύτερου LGBTQ περιοδικού της Βρετανίας, με την "έγκριση" του μπαμπά μου για τη ζωή που έχω επιλέξει» αναφέρει ο Στέφανος στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook.
«Ο μπαμπάς μου πέταξε από την Ελλάδα για δύο μέρες, για να συμμετέχει στη φωτογράφιση και σε μία συνέντευξη για την ισότητα των φύλων, την ευαισθητοποίηση σε θέματα καταπάτησης ανθρώπινων δικαιωμάτων και τον αγώνα εναντίον της ομοφοβίας, της τρανσφοβίας και της αμφιφοβίας. Είμαι τόσο τυχερός που έχω μια οικογένεια τόσο υποστηρικτική».
Σε επικοινωνία του LIFO.gr με τον Στέφανο Δημουλά, ο ίδιος δήλωσε σχετικά με το πώς ένιωσε κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης: «Ένιωσα το αίσθημα της επιβεβαίωσης και της ασφάλειας. Είναι πολύ όμορφο να προσπαθώ να κατορθώσω τις φιλοδοξίες μου, κυρίως στο χορευτικό κομμάτι της ζωής μου, και να γνωρίζω ότι όπως και να έρθουν τα πράγματα υπάρχουν δύο ψυχές που θα με αγκαλιάσουν. Μία μαμά και ένας μπαμπάς που με αγάπησαν και τους αγάπησα όπως ακριβώς είναι. Με έκαναν περήφανο και τους έκανα περήφανους».
(Μεγάλη αδυναμία σε μπαμπάδες που έχουν μία σωματικότητα στοργικιά προς του γιους και τούμπαλιν).
Μα πιο όμορφο ακόμα το άγγιγμα.
Άγγιγμα ακριβό, ειδικά σε εποχές που η βελόνα στο κοντέρ της μητρικής στοργής δείχνει μια κάμψη ανησυχητική.
Οι ανατροπές των καιρών ίσως μας επιφυλάσσουν ένα οξύμωρο δώρο:
τη μητρική αγκαλιά του πατέρα.
...Πώς ακριβώς προκύπτει αυτό είπαμε;
Αχ, τα παλιά καλά χρόνια;
Ευτυχώς που η στοργή εκφραζόμενη είτε από μητέρα, είτε από πατέρα -στην πραγματικότητα- δεν χρειάζεται να είναι ούτε ετεροπροσδιοριζόμενη, ούτε αποκλειστική του ενός γονιού. Και η αγκαλιά προερχόμενη από πατέρα, με όλη της τη στοργή, να είναι πατρική, όχι μητρική.
Τι να καταλάβεις εσύ από το πώς σκέφτομαι, όταν απλώς... δεν σκέφτομαι.
Τι να καταλάβω εγώ από το πώς αισθάνεσαι, όταν απλώς... δεν αισθάνεσαι.
Είμαστε καταδικασμένοι σε διάλογο κωφάλαλου με τυφλό...
Τζάμπα μου παραθέτεις τα θέσφατα της επιστημονικοφάνειάς σου. Δεν σε πιάνω. Δεν το 'χω.
Τζάμπα κι εγώ ποιητικίζω θαμπωμένος από κάποια οξύμωρα των καιρών. Δεν με πιάνεις. Δεν το 'χεις.
...για να μαθαίνεις, λοιπόν:
https://youtu.be/7QK2yHAkMrU
οπτική επικοινωνιακή ποίηση!
:-)
:-)
Μια χαρά βασιλεύεις ως μονόφθαλμο μες στους τυφλούς που λένε ότι διαβάζουν τις αλγεβρικές εξισώσεις σου στον πίνακα.
Κι εγώ τα ίδια με όσους κωφάλαλους διατείνονται ότι συγκινούνται με τα τραγούδια μου.
…Αγαπητέ μου, για να το κλείνουμε σιγά, σιγά το θέμα κι επειδή -πραγματικά- δυσκολεύεσαι στο να μην κάνεις προσωπικούς χαρακτηρισμούς [μειδιώ, δεν με ενοχλεί στην πραγματικότητα, αν θέλετε να πιστεύετε κάποιοι, ότι εσείς μόνον είστε οι "αντικειμενικοί", εσείς μόνον οι "συναισθηματικοί" και "ενσυναισθηματικοί" (sic), εσείς μόνον οι "γνώστες", εσείς μόνον οι «ακούοντες», οι «βλέποντες» και οι «ομιλόντες» των έσω και των έξω, πιστεύτε το το ίδιο μου κάνει] αλλά είπες κάτι σχετικά συγκεκριμένο στο πρώτο σου σχόλιο και πάνω σ’ αυτό σου απάντησα, τα υπόλοιπα μοιάζουν με μελάνι σουπιάς στην θάλασσα.
Αν η επιθυμία μου δε, να γίνεται αντιληπτή η εικόνα του παρόντος άρθρου -και κάθε παρεμφερής εικόνα πατρικής στοργής στην πραγματική ζωή- ως αυτόνομη κι όχι ως «οξύμωρο» των κακών μας καιρών ή σε αντιδιαστολή μ’ ένα (υποτιθέμενο) έλλειμα μητρικής στοργής, αν η επιθυμία μου να αυξηθεί αυτή η πραγματικότητα που βλέπουμε εδώ, με καθιστά επιστημονικοφανή (!) Κύκλωπα με έλλειμα eq, τότε ας είμαι και ας παραμείνω για πάντοτε Κύκλωψ ατελής.
Kαλή σου ημέρα.