O μονόλογος ενός υπαλλήλου σούπερ μάρκετ, αυτές τις μέρες

O μονόλογος ενός υπαλλήλου σούπερ μάρκετ, αυτές τις μέρες Facebook Twitter
Με τόσο κόσμο που περνάει κάθε μέρα από το μαγαζί, όσο και να προσέχεις, κινδυνεύεις. Κάθε πρωί σκέφτομαι ότι «δυστυχώς, είμαστε χαμένοι από χέρι».
13

Δουλεύω σε σούπερ μάρκετ. Από την ημέρα που ανακοινώθηκε το πρώτο κρούσμα στη χώρα μας (πριν από έναν μήνα) έπιασε όλους τους πελάτες κατοχικό σύνδρομο και, κυριολεκτικά, έκαναν έφοδο στα μαγαζιά. Θυμάμαι, ήταν ακόμα Δευτέρα όταν η κατάσταση έφτασε στην κορύφωσή της. Την Παρασκευή και το Σάββατο άδειασαν όλο το μαγαζί δύο φορές σε δύο ημέρες.


Ακολούθησε ευτυχώς μία εβδομάδα ηρεμίας, αλλά γύρω στις 10 Μαρτίου επανήλθε το ίδιο σκηνικό. Πελατειακό αμόκ, «κατοχικό σύνδρομο» και άδειασμα ραφιών. Ακόμα δεν είχαν ληφθεί τα μέτρα που ισχύουν σήμερα κι έτσι η κατάσταση ήταν αφόρητη. Οι διάδρομοι με τα είδη πρώτης ανάγκης (ρύζια, όσπρια, ζυμαρικά, καφέδες και αλεύρια) άδειοι εντελώς και επειδή η ζήτηση ήταν πολύ μεγάλη, άρχισαν να δημιουργούνται οι πρώτες ελλείψεις...


Η αλήθεια είναι ότι δεν έλειπαν οι πρώτες ύλες, αλλά δεν υπήρχε ούτε ο χρόνος ούτε ο κόσμος για να ανεφοδιαστούν τα ράφια με προϊόντα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πρέπει να δουλεύουμε υπερωρίες αλλά και Κυριακές (πριν ανακοινώσουν την Κυριακή που ανοίξαμε) μόνο και μόνο για να καταφέρουμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες του κόσμου. Σιγά-σιγά, βέβαια, άρχισε και οι αδυναμία των κεντρικών αποθηκών να εκτελέσουν παραγγελίες και δρομολόγια, αλλά και να εξαντλούνται τα αποθέματα. Βλέπεις, όταν η ζήτηση για ένα προϊόν γίνεται δεκαπέντε φορές μεγαλύτερη, ενώ η παραγωγή του παραμένει η ίδια, τότε το σύστημα κλατάρει.

Πιο πολύ με φοβίζει το ότι είμαι εκτεθειμένος σε κάθε πελάτη που έρχεται, χωρίς να γνωρίζω αν είναι θετικός στον ιό ή όχι. Βλέπεις, η συνήθεια να σε πλησιάζουν για να σε ρωτήσουν δεν έχει κοπεί. Επίσης, με φοβίζει και αυτό το κατοχικό σύνδρομο και το αμόκ που τους πιάνει να ψωνίσουν λες και θα γίνει πόλεμος.


Τέλος πάντων, το ίδιο τροπάριο συνεχίζεται και έναν μήνα μετά, δηλαδή τώρα. Με την ανακοίνωση του «Μένουμε Σπίτι» τα πράγματα ηρέμησαν, πέρασε μια εβδομάδα πολύ ήσυχη, αλλά με την επίσημη απαγόρευση κυκλοφορίας όλα επανήλθαν στους κανονικούς τους ρυθμούς. Και κανονικοί ρυθμοί σημαίνει «ξεχνάμε τους περιορισμούς και τα μέτρα και κάνουμε ό,τι κάναμε και πριν εμφανιστεί ο ιός». Ήταν λες και είπαν στον κόσμο «βγείτε όλοι βόλτα στα σούπερ μάρκετ».

Μπορεί να μπήκαν στην είσοδο οι περιορισμοί για τον αριθμό των πελατών και έξω από το κατάστημα οι πελάτες να περιμένουν με τη σειρά και ήρεμα, αλλά μέσα, στους διαδρόμους και σε ευαίσθητα σημεία (μαναβική, τυριά και αλλαντικά κοπής, χασάπικο και ξηρό φορτίο με είδη πρώτης ανάγκης), δεν υπήρχε και δεν υπάρχει κανένας περιορισμός. Ο συνωστισμός είναι ο ίδιος με πριν και απερίγραπτος.

Οι δε τηλεφωνικές και online παραγγελίες έχουν ανέβει τουλάχιστον 400% και με μεγάλα ποσά η καθεμία. Το σύστημα (ανεφοδιασμός, delivery) πιέζεται και όλοι οι εργαζόμενοι, παρά τα μέτρα προστασίας με γάντια και μάσκες, είναι ξεκάθαρα εκτεθειμένοι στον κίνδυνο. Υπάρχει φανερή κούραση, η οποία δημιουργεί νεύρα, και σίγουρα το ωράριο που επιβλήθηκε, ευτυχώς μόνο για 3 μέρες, επτά το πρωί με δέκα το βράδυ, ήταν άκρως εξοντωτικό και ουσιαστικά άνευ ουσίας.

Μετά απ' όλα αυτά, και παρότι η φάση είναι ακόμα ίδια στα σούπερ μάρκετ, οι ελλείψεις που υπήρξαν στην αρχή τώρα είναι ακόμα πιο έντονες. Αντισηπτικά, υγρά μαντιλάκια, χλωρίνες, λοσιόν χεριών και οινόπνευμα είναι τα στάνταρ που αγοράζουν όλοι ασταμάτητα. Και δεν είναι τα μόνα που λείπουν. Ακόμα και μεγάλες εταιρείες παραγωγής και διανομής «ξηρών τροφίμων» έχουν αρχίσει πλέον να γονατίζουν. Ειδικά σε εποχικά είδη (αλεύρι, μαγιά ξηρή και νωπή) αλλά και σε είδη πρώτης ανάγκης, όπως τα ζυμαρικά, οι φρυγανιές και τα ζεστά ροφήματα, οι ελλείψεις ‒οι πραγματικές ελλείψεις αποθεμάτων‒ κάνουν πάρτι.


Όλα αλυσίδα είναι έτσι κι αλλιώς και, κατά τη γνώμη μου, για όλα φταίνε οι πελάτες, από το εξαντλητικό ωράριο μέχρι το γονάτισμα ολόκληρης της αγοράς. Και το χειρότερο, μας αντιμετωπίζουν σαν ζώα, με εκνευρισμό, κατηγορώντας μας ότι έχουμε προϊόντα και τα κρατάμε για την πάρτη μας.


Η συμπεριφορά του κόσμου έχει ξεπεράσει την «κόσμια» και φτάνει τα όρια της αγένειας. Φοβούνται όλοι ότι θα κολλήσουν, βλέπουν τις ελλείψεις που υπάρχουν και έχουν γίνει πιο επιθετικοί. Άντε να δούμε πού θα οδηγήσει όλο αυτό.


Η καθημερινότητά μου δεν έχει αλλάξει, παρότι υπάρχει η απαγόρευση μετακίνησης. Όλοι στο κατάστημα δουλεύουμε πολύ περισσότερες ώρες και βλέποντας τον κόσμο και τον περίγυρό μας κλεισμένο στα σπίτια τους ζηλεύω λίγο ‒ θέλω να κάτσω κι εγώ, να ξεκουραστώ. Βέβαια, γνωρίζω ότι στο τέλος του μήνα θα πληρωθώ κανονικά. Αυτό ακούγεται κάπως εγωιστικό όταν τόσος κόσμος δεν ξέρει τι θα γίνει με τα οικονομικά του, αλλά είμαστε από τους τυχερούς αυτήν τη στιγμή ‒ μέσα στην ατυχία μας, γιατί καθημερινά υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να κολλήσεις τον ιό.

Οι άνθρωποι προσέχουν μέχρι εκεί που τους έχουν πει και μπορούν να σκεφτούν. Στο σούπερ μάρκετ, όμως, υπάρχει ακόμα ο συνωστισμός, πράγμα που αντιτίθεται στα μέτρα προστασίας. Με τόσο κόσμο που περνάει κάθε μέρα από το μαγαζί, όσο και να προσέχεις, κινδυνεύεις. Κάθε πρωί σκέφτομαι ότι «δυστυχώς, είμαστε χαμένοι από χέρι».


Πιο πολύ με φοβίζει το ότι είμαι εκτεθειμένος σε κάθε πελάτη που έρχεται, χωρίς να γνωρίζω αν είναι θετικός στον ιό ή όχι. Βλέπεις, η συνήθεια να σε πλησιάζουν για να σε ρωτήσουν δεν έχει κοπεί. Επίσης, με φοβίζει και αυτό το κατοχικό σύνδρομο και το αμόκ που τους πιάνει να ψωνίσουν λες και θα γίνει πόλεμος.


Αν θα πάρω μπόνους για την έξτρα δουλειά; Αστειεύεσαι...

Ελλάδα
13

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

2 φαρμακοποιοί περιγράφουν στη LIFO πώς αντιμετωπίζουν τον πανικό και την παραπληροφόρηση του κόσμου

Ελλάδα / 2 φαρμακοποιοί περιγράφουν στη LIFO πώς αντιμετωπίζουν τον πανικό και την παραπληροφόρηση του κόσμου

Δύο φαρμακοποιοί μιλούν στη LiFO για τον αγώνα τους να διαχειριστούν την αγωνία του κόσμου που τρέχει στα φαρμακεία για να προμηθευτεί κάθε υλικό και ουσία που ακούει στα μέσα ότι θα τον βοηθήσει.
M. HULOT
Ποιο είναι το μέλλον των ελληνικών εστιατορίων; Τρεις σεφ μιλούν για τη ζωή μετά την καραντίνα

Γεύση / Ποιο είναι το μέλλον των ελληνικών εστιατορίων; Τρεις σεφ μιλούν για τη ζωή μετά την καραντίνα

Ενώ τα εστιατόρια της πόλης έχουν μπει στην καραντίνα, άγνωστο για πόσο καιρό, ορισμένοι εστιάτορες αναρωτιούνται αν θα καταφέρουν ποτέ να ξανασταθούν στα πόδια τους.
ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

6 σχόλια
Συμπαθάτε με αν ενοχλώ, αλλά επειδή κι εγώ ψωνίζω παραπάνω από ότι έκανα στο παρελθόν, να σας πω, ότι όχι δεν έχω κατοχικό σύνδρομο, όπως πολύ απλοϊκά έσπευσαν κάποιοι να ερμηνεύσουν. Ψωνίζω, για να μειώσω τις επισκέψεις μου στο super market, οπότε και την πιθανότητα να "συναντήσω" τον ιό.so simple
Οι τέσσερις από τις πέντε μεγάλες αλυσίδες s/m έχουν ανακοινώσει/δώσει έκτακτες βοήθειες στους εργαζόμενους τους. Δε διαφωνώ ότι πρόκειται για βοήθειες δυναμικής"χαρτζιλικιου", απλά το αναφέρω ως επισήμανση στην τελευταία σου πρόταση. Καλή υπομονή.Ένας συνάδελφος.
Δεν είναι κατοχικό σύνδρομο. Αντί να ψωνίζει ο κόσμος ανά 2-3 μέρες ψωνίζει για 2-3 εβδομάδες για να μην πηγαίνει σούπερ μάρκετ κάθε τρεις και λίγο όπως προτρέπουν οι ειδικοί. Να τελειώνουμε με τις ανοησίες.
Στη Γαλλία, όταν μια μεγάλη αλυσίδα σουπερμάρκετ ανακοίνωσε τη χορήγηση πριμ 1.000 ευρώ σε όλους τους εργαζόμενους των καταστημάτων της που είναι εκτεθειμένοι στις συναλλαγές με το κοινό, όλες οι υπόλοιπες αναγκάστηκαν να την μιμηθούν. Πράξη πολύ λογική όταν ήδη έχουν μολυνθεί από τον ιό 550 ταμίες σουπερμάρκετ στη χώρα.Πάλι στη Γαλλία, μεγάλη δημοσιότητα γνώρισε ο θάνατος της Αϊσά Ι., μιας ταμία που εργαζόταν στο Καρφούρ. Αυτή η πενηντάχρονη συνδικαλίστρια της CGT είχε πρωτοστατήσει στον αγώνα να χορηγηθούν στους εργαζόμενους των σουπερμάρκετ ικανοποιητικά μέτρα προστασίας (η εργοδοσία είχε ρίξει τους εργαζόμενους εντελώς απροστάτευτους στη μάχη του ανεφοδιασμού των πολιτών με τα αναγκαία). Ο αγώνας της και των υπόλοιπων συντρόφων της στέφθηκε με επιτυχία, αλλά γι' αυτήν ήταν πλέον πολύ αργά...
Δεν ξέρω για το κατοχικό, αλλά το εισαγγελικό σύνδρομο σίγουρα υπάρχει. Για να πάρουμε ένα απλό πράγμα: Τα αντισηπτικά. Οι περισσότεροι δεν έχουν αγοράσει στη ζωή τους αντισηπτικό, ή άντε να αγοράζουν ένα κάθε δυο χρόνια. Όταν λοιπόν βγαίνει οδηγία να χρησιμοποιούμε αντισηπτικό, δεν είναι λογικό να μη μπορεί να καλυφθεί η ζήτηση που πολλαπλασιάζεται επί πολλές δεκάδες φορές (συντηρητικά μιλώντας); Και αποκλείεται κάποιος που αγοράζει 2 και 3, αντισηπτικά, να αγοράζει και για τους γονείς και τα παιδιά του; Το ίδιο για τα υγρά μαντηλάκια, το οινόπνευμα, τα γάντια κλπ. Επιπλέον, είναι παράλογο να έχουν ανεβεί οι τηλεφωνικές παραγγελίες; Δε συνιστάται να μη βγαίνουμε από το σπίτι; Σήμερα ξεσπάθωσαν διάφορες πένες εναντίον όσων στήνονται στην ουρά για τις τράπεζες. Να τους θυμίσω μερικά πράγματα που έπρεπε να τα σκεφτούν οι ίδιοι. Πρώτον, υπάρχουν τραπεζικές εργασίες που δε γίνονται από τα ΑΤΜ ή το internet. Δεύτερον, πολλοί δεν είναι εξοικειωμένοι, ούτε πρόκειται να εξοικειωθούν με τις ηλεκτρονικές συναλλαγές. Τρίτον, οι άνθρωποι περιμένουν αναγκαστικά από έξω, γιατί απαγορεύεται να μπουν μέσα. Και επιπλέον, έξω δεν υπάρχει λίστα αναμονής: αν η ουρά αποτελείται από 2-5 άτομα, είναι εύκολο να στέκονται σε απόσταση ο ένας από τον άλλον. Αν είναι 30 άτομα , είναι αδύνατον γιατί αν στέκεσαι μακριά, δε θα μπεις ποτέ. Εκεί θα πρέπει να φροντίσουν οι τράπεζες και να δίνουν με κάποιο τρόπο αριθμούς αναμονής στους απ’ έξω. Προφανώς και το σύστημα πιέζεται αφόρητα, και αυτό μας αφορά όλους μας. Αλλά καλό θα είναι να υπάρχει κατανόηση και να συγκρατούμε τον εκνευρισμό μας, χωρίς να δακτυλοδείχνουμε όλους τους άλλους.
Ως προς τις τράπεζες ειδικά, είναι ιδανική ευκαιρία να μάθουμε τις ηλεκτρονικές συναλλαγές που φαίνεται πως μέχρι στιγμής μας φαίνονται εφιάλτης. Δεν είναι εφιάλτης, είναι παράδεισος. Γνωρίζω άπειρους ανθρώπους που ενώ χρησιμοποιούν το ίντερνετ και έχουν εξοικείωση με το κομπιούτερ, αρνούνται να χρησιμοποιησουν τις ηλεκτρονικές συναλλαγές των τραπεζών. Προτιμούν να κάθονται στην ουρά επί ώρες για να μην κάνουν τον μικρο(πραγματικά πολύ μικρό) κόπο να πάρουν κωδικούς από τις τράπεζες τους. Με εξαίρεση τους πολύ ηλικιωμένους ανθρώπους, οι λοιποί δεν έχουν σοβαρές δικαιολογίες.
εξαρτάται πάντως κι από την τράπεζα. Είμαι σε δύο τράπεζες και καμμία από τις δύο δεν την έχω επιλέξει. Όταν την έψαξα για να κάνω e-banking, η μία ήθελε 8 χαρτιά και 4 εργάσιμες, η άλλη 5 χαρτιά και 2 εργάσιμες! ακόμη και για να φορτίσω την προπληρωμένη μου πρέπει να μπω μέσα σε κατάστημα για να χρησιμοποιήσω το ειδικό μηχάνημα και όχι σε ένα ΑΤΜ. Λυπάμαι πολύ αλλά στον τομέα της παρανοϊκής γραφειοκρατίας, μονομερούς πληροφόρησης και ευθυνοφοβίας το Δημόσιο έχει υπερσκελιστεί εδώ και χρόνια...
Ανεξάρτητα από τις σχολαστικές οδηγίες της Ευρωπαϊκής Τράπεζας (άλλη υποκρισία κι αυτή, θέλουμε να ελέγχουμε τα πάντα για τον μικροκαταθέτη για να ελέγχουμε τις ροές χρήματος μήπως και μπει στο τραπεζικό σύστημα κανενα "μαύρο" 500ευρο την στιγμή που τα δισεκατομμύρια μαύρου χρήματος κάνουν πάρτυ με τις ευλογίες όλων των θεσμών)η τήρησή τους ποικίλει όχι μόνο από τράπεζα σε τράπεζα, αλλά και από υποκατάστημα σε υποκατάστημα. Μάλιστα, σε μια μεγάλη τράπεζα, την οποία προτιμούν σε μεγάλο βαθμό οι ηλικιωμένοι, η τυπολατρία και η σχολαστικότητα φτάνουν πλέον σε καφκικά επίπεδα.
Δεν ξέρω για ποιά σουπερμαρκετ μιλάει το άρθρο, εγώ είδα μερικές μικρές ελλείψεις πριν 20 μέρες (χαρτιά τουαλέτας προφανώς, μάσκες και γάντια, αντισηπτικά, και κονσέρβες), οι οποίες τόσο στα σουπερμάρκετ που πήγα εγώ όσο και φίλοι, γνωστοί και συγγενείς που ρώτησα έπαψαν μέσα σε μια βδομάδα.Τελευταία φορά πήγα το Σάββατο που πέρασε σε ένα μεγάλο κατάστημα, μεγάλης αλυσίδας και δεν είχε καμία απολύτως έλλειψη. Επίσης, απ'ότι έχω δει οι πελάτες κάτω των 50 είναι απολύτως κόσμιοι και προσεκτικοί, είναι οι μεγαλύτεροι που α) δε φοράνε κανένα προστατευτικό, β) δεν τηρούν κανένα μέτρο απόστασης και γ) είναι αγενείς.