«Θα ήθελα κι εγώ να είμαι σπίτι μου!»: Ένας ντελιβεράς μιλά στη LIFO

«Θα ήθελα κι εγώ να είμαι σπίτι μου!»: Ένας ντελιβεράς μιλά στη LIFO Facebook Twitter
Νίκος Παπαδόπουλος
3

ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ ΩΣ ΔΙΑΝΟΜΕΑΣ εδώ και δέκα χρόνια. Έχω εργαστεί σε πολλά και διαφορετικά είδη καταστημάτων εστίασης και έχω δουλέψει αρκετές φορές σε δύσκολες συνθήκες, με κακό καιρό, με καύσωνα, με μεγάλη κίνηση. Τώρα οι συνθήκες είναι χειρότερες από ποτέ, αισθάνομαι εκτεθειμένος στην αρρώστια και θα προτιμούσα να είμαι κι εγώ στο σπίτι μου. Ως επαγγελματίας, σκέφτεσαι ότι κάποιος πρέπει να την κάνει κι αυτήν τη δουλειά, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν και δεν έχουν χρόνο να μαγειρέψουν, δεν έχουν διάθεση να το κάνουν λόγω συνθηκών ή θεωρούν πιο εύκολο να παραγγείλουν φαγητό στο σπίτι. Κυρίως, όμως, υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μόνοι και δεν μαγειρεύουν για ένα άτομο.


Η κατάσταση υπό την οποία δουλεύουμε έχει αλλάξει πολύ αυτές τις μέρες, από τον τρόπο που λειτουργούμε μέσα στο κατάστημα μέχρι και τη στιγμή που παραδίδουμε την παραγγελία. Οι εικόνες του χώρου μας είναι πρωτόγνωρες: εκεί που προηγουμένως το μαγαζί ήταν γεμάτο ανθρώπους, τώρα πλέον είναι άδειο. Έχει μειωθεί η ζήτηση και ενώ πάμε σε καινούργιους πελάτες (διότι τα καταστήματα που παράγγελναν προηγουμένως έχουν κλείσει), ο συνολικός αριθμός είναι μικρότερος από πριν.


Οι επιχειρήσεις δυσκολεύονται πολύ με την κατάσταση που επικρατεί και τα βγάζουν πέρα δύσκολα. Όσο δύσκολες και να είναι οι συνθήκες εργασίας του προσωπικού, δεν υπάρχει περιθώριο να το ανταμείψουν με μπόνους.

Δεν ξέρω αν θα 'πρεπε να νιώθω τυχερός ή άτυχος που έχω ακόμη δουλειά και δουλεύω αυτήν τη δύσκολη εποχή που έχουμε βροχές, κρύο και, φυσικά, τον κίνδυνο του ιού

Ο πιο πολύς κόσμος, όμως, φαίνεται ότι εκτιμάει πιο πολύ τώρα τη δουλειά μας, είναι ευγενικός και δείχνει κατανόηση. Οι περισσότεροι άνθρωποι προσέχουν και παίρνουν τα απαραίτητα μέτρα για να προστατεύσουν τον εαυτό τους και, φυσικά, εμάς που τους πάμε την παραγγελία. Υπάρχουν, όμως, και αυτοί που δεν έχουν αλλάξει από την πλευρά τους τον τρόπο παραλαβής, ενώ είναι πολύ λίγοι που έχουν πλήρη άγνοια για τον τρόπο μετάδοσης της νόσου.

Προχθές μια πελάτισσα μέσης ηλικίας, ενώ περιμέναμε να βγάλει απόδειξη το τερματικό POS, πλησίασε αρκετά κοντά, με σκοπό να πιάσει κουβέντα και να μιλήσει με κάποιον για την κατάσταση που επικρατεί ‒ουσιαστικά άσκοπη κουβέντα‒ και με έφερε σε δύσκολη θέση, γιατί δεν είχα χώρο να πάω πιο πίσω. Δεν φάνηκε να καταλαβαίνει ότι ενοχλήθηκα, έτσι της ζήτησα να απομακρυνθεί. Θα προτιμούσα και αυτοί οι λίγοι που δεν το κάνουν να σεβαστούν τον λόγο που ερχόμαστε στα σπίτια τους.

Σε όλη τη διάρκεια της βάρδιας μου φροντίζω να φοράω μάσκα και έχω ένα κουτί γεμάτο γάντια που τα αλλάζω τακτικά. Όσο γίνεται δεν ακουμπάω με τα χέρια μου το πρόσωπό ή προσωπικά μου αντικείμενα, όπως το κινητό, προσπαθώ να αποφεύγω να μπαίνω σε ασανσέρ και πολυκατοικίες και ζητάω από τους πελάτες, αν έχουν προπληρωμένη παραγγελία, να την παραλάβουν στην είσοδο της πολυκατοικίας. Αν υπάρχει δυνατότητα να την ακουμπήσω κάπου, επιβλέπω την παραλαβή εξ αποστάσεως. Η προτιμότερη μέθοδος πληρωμής είναι με κάρτα, ανέπαφα, και πάντα προσπαθώ να έχω όσο περισσότερη απόσταση γίνεται από τον πελάτη.


Με φοβίζει πιο πολύ που έρχομαι σε επαφή με αρκετό κόσμο κάθε μέρα και πλησιάζω τους χώρους τους, διότι, όσο και να προσέχουμε, υπάρχει κίνδυνος να κολλήσουμε και με τη σειρά μας να το μεταδώσουμε στους δικούς μας.


Είναι αστείο, γιατί από τη μια η δουλειά μας έχει γίνει πιο δύσκολη, αλλά, από την άλλη, έχει μειωθεί η κίνηση στους δρόμους και μετακινούμαστε ασύγκριτα πιο εύκολα. Επίσης, η πλειονότητα μας δίνει καλό φιλοδώρημα και γι' αυτό τους ευχαριστώ θερμά!


Η κατάσταση με τον ιό όντως με κάνει να ανησυχώ από πολλές απόψεις. Τα χρήματα έχουν μειωθεί και μας καθυστερούν τις πληρωμές. Δεν ξέρω αν σε άλλες επιχειρήσεις κάποιοι εργοδότες βρουν την ευκαιρία, με τις καινούργιες νομοθεσίες, να εκμεταλλευτούν τους υπαλλήλους τους. Στο μέλλον, φαντάζομαι, θα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, καθώς θα υπάρχουν πολλοί άνεργοι και πολλά χρέη, οπότε φοβάμαι ότι θα πέσουν κι άλλο οι μισθοί.

Δεν ξέρω αν θα 'πρεπε να νιώθω τυχερός ή άτυχος που έχω ακόμη δουλειά και δουλεύω αυτήν τη δύσκολη εποχή που έχουμε βροχές, κρύο και, φυσικά, τον κίνδυνο του ιού, διότι αφενός ακούγεται ότι η κυβέρνηση θα δώσει κάποια επιδόματα σε όσους κάθονται ‒ίσως να μην είναι πολλά‒, αφετέρου κι εμείς που δουλεύουμε δεν γνωρίζουμε πόσα, πώς και πότε θα πληρωθούμε. Ο χρόνος θα δείξει...

Ελλάδα
3

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

1 σχόλια
Καλό είναι να μη ξεχνάει το παιδί, ότι υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν το επίδομα των 800 ευρω(αν τους δωθει τελικά) για να φάνε. Υπάρχουν πολλοί, χιλιάδες που αναγκάστηκαν να κλείσουν τα μαγαζιά τους, αγνοώντας πλήρως σε ποιου μεγέθους εφιάλτη θα επιστρέψουν κάποτε. Το ίδιο χιλιάδες υπάλληλοι που ξαφνικά βρέθηκαν στην ανεργία, ξέροντας ότι μετά από όλα αυτά πιθανότατα τους περιμένει η απόλυση.Μας περιμένουν τραγικές καταστάσεις όσο και να προσπαθούμε να το βλέπουμε αισιόδοξα για να μην τρελαθούμε. Προσωπικά θα προτιμούσα να εργάζομαι. Αυτό-πιθανόν-θα μου έδινε ένα προβάδισμα στην επόμενη κατάσταση. Θα μου πεις ο κίνδυνος του ιου. Ναι, υπάρχει αυτός, αλλά υπάρχει όπου και να βρεθείς, στην εργασία, στο δρόμο η ακόμα και μέσα στο σπίτι σου. Οποίος μπορεί να δουλεύει σήμερα, είναι σε καλύτερη μοιρα
"Οταν όμως κάποιος αποβιώσει"λόγω εργασίας" (εξωτερικές δουλειές κτλπ "Απλώς παράπλευρη απώλεια...Ετσι κι αλλιώς η κοινωνία μας ήδη θεωρεί αναλώσιμους τους μοτοσυκλετιστές εργαζόμενους (κούριερ, ντελιβεράδες, "παιδιά με παπί για εξωτερικές δουλειές", κλπ)