ΑΝ ΚΑΙ ΕΧΩ ΠΕΡΑΣΕΙ ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο στη Λάρισα, τρώγοντας καταπληκτικά χωριάτικα λουκάνικα και πίνοντας πολύ κόκκινο κρασί, δεν θυμάμαι πολλά από το μεγάλο αγροτικό κέντρο της Θεσσαλίας. Πάντα, όμως, συμπαθούσα τη Λάρισα. Είναι η πρώτη ομάδα που θυμάμαι να παίρνει πρωτάθλημα και πάντα δημιουργούσε δέος η αναφορά του ονόματός της. Εκτός από την αθλητική της παρουσία, κουβαλάει και μια κατάρα: Αντόνιο ντε Νίγκρις, Γιώργος Μητσιμπόνας, Λευτέρης Μίλος και Παναγιώτης Μπαχράμης ήταν ποδοσφαιριστές που πέρασαν από την ΑΕΛ και βρήκαν τραγικό θάνατο.
Το 1997 πέφτει κατηγορία και ακολουθεί κατολίσθηση. Μέχρι το 2005. Τότε είναι που επιστρέφει στα σαλόνια της Α’ Εθνικής. Ο πρόεδρός της, Κώστας Πηλαδάκης, έφερε νέο αέρα. Μαζί με τον Ντέμη Νικολαΐδη, που έβαζε τότε πλάτες στην ΑΕΚ, έμοιαζαν σαν τα δυο καλά παιδιά που έπεσαν στον βάλτο αλλά η ομορφιά, το πάθος και το σταριλίκι τους θα τους έβγαζε ασπροπρόσωπους. Η διαφορά τους ήταν ότι ο ένας είχε λεφτά, ενώ ο άλλος πρόσωπο. Γι’ αυτόν το λόγο ο Πηλαδάκης παραμένει ακόμα και σήμερα, ενώ ο άλλος ασχολείται με τα κιλοβάτ της συναυλίας του Μπον Τζόβι.
Ο υποβιβασμός της Λάρισας προξενεί μια μικρή κατάθλιψη, ειδικά φέτος, που εγκαινίασε και ένα από τα καλύτερα ελληνικά γήπεδα, αν αναλογιστούμε ότι ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ δεν έχουν δικό τους κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Αποδεικνύεται για μια ακόμη φορά πως όσοι τεχνοκράτες προσπάθησαν να τα βγάλουν πέρα με το ελληνικό ποδόσφαιρο έπεσαν πάνω σε τοίχο. Όπως και στην ελληνική πολιτική. Αυτοί που δουλεύουν με ένα πλάνο που έχει κάποια αποτελέσματα (Κύπελλο 2007) και προσπαθούν να παίξουν το παιχνίδι χωρίς συμμαχίες και άλλα κόλπα, κάποια στιγμή θα σπάσουν το κεφάλι τους. Ο Πηλαδάκης σωστά λέει ότι θα πάει στον εισαγγελέα ώστε να δει ποιες ομάδες της Super League αξίζουν ή όχι την αδειοδότηση, ώστε να συμμετάσχουν στο πρωτάθλημα. Μόνο η πίκρα, όμως, δεν οδηγεί πουθενά. Ίσως σε δύο, τρία χτυπήματα στα πρωτοσέλιδα.
σχόλια