Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος» Facebook Twitter
Η ομάδα Dance On Ensemble έχει την ιδιαιτερότητα να αποτελείται από επαγγελματίες χορευτές άνω των 40 ετών, οι μεγαλύτεροι των οποίων μπορεί να ξεπερνούν και τα 70. Φωτ.: Jubal Battisti
0

— Ας ξεκινήσουμε με το «Mellowing», την παράσταση που ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
Να πω καταρχάς ότι η φανταστική πρόταση να χορογραφήσω αυτή την παράσταση είχε γίνει από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Dance On Ensemble, μιας εξαιρετικής ομάδας που έχει την ιδιαιτερότητα να αποτελείται από επαγγελματίες χορευτές άνω των 40 ετών, οι μεγαλύτεροι των οποίων μπορεί να ξεπερνούν και τα 70. Πήγα στο Βερολίνο με μια πολύ συγκεκριμένη σκέψη αλλά και δισταγμό για το πώς θα μπορούσα να διαχειριστώ σώματα τα οποία ναι μεν έχουν χορέψει καταπληκτικά πράγματα, αλλά υπάρχει πλέον η φθορά, η καταπόνηση, όλα αυτά.    

— Είναι ένας προβληματισμός που είχαμε συζητήσει και με τις Αγγελική Στελλάτου - Σταυρούλα Σιάμου με αφορμή την παράσταση «Shifting Time», κατά πόσο δηλαδή στον χορό, και όχι μόνο, «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». 
Είναι γεγονός ότι όλη αυτή η διαδικασία ήταν μια έκπληξη για μένα, μου έδειξε επίσης πόσο λάθος έκανα σε μερικά πράγματα. Έξι μήνες πριν αρχίσουμε πρόβες πήγα να δώσω ένα σεμινάριο για να γνωριστούμε καλύτερα με την ομάδα και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Ενώ, δηλαδή, είχα κατά νου να σεβαστώ αυτά τα σώματα και να τα πάω με ήπιους ρυθμούς, βρήκα μια ομάδα φοβερά διαθέσιμη, καλοκουρδισμένη και εκπαιδευμένη. Κάναμε οκτώ ώρες πρόβα την ημέρα γεμάτες επί δύο μήνες, όταν στην Ελλάδα νεότεροι χορευτές δεν ξεπερνούν το εξάωρο μάξιμουμ. Ξεκινούσαν από τις 8 το πρωί με μία ώρα ζέσταμα και ήταν συγκλονιστικό το πόσο πειθαρχημένοι ήταν, δεν μιλούσαν καν μεταξύ τους. Περνούσαν από διαφορετικά στάδια –μπαλέτο, βάρη, ενδυνάμωση, γιόγκα– και μετά άρχιζαν να προβάρουν το υλικό που δουλεύαμε πριν από την πρόβα. Φαντάσου ότι εγώ που ξεκινούσα την «κανονική» πρόβα στις 11 απλώς τους διέκοπτα! Δεν ισχύει έπειτα καθόλου στον χορό ότι είναι «απαγορευτικός» μετά από κάποια ηλικία. Το θέμα είναι αν αντέχεις να συνεχίσεις να θέλεις να χορεύεις, γιατί είναι μια πολύ απαιτητική τέχνη, ένα πολύ σκληρό επάγγελμα – και βέβαια να μη σε εμποδίζει κάποιος σοβαρός τραυματισμός. 

Σκεφτόμουν ότι να, πώς ένα φρούτο ωριμάζει και αποβάλλει σιγά-σιγά το νερό και τους χυμούς του και μένει η γλύκα, το ώριμο κομμάτι, έτσι συμβαίνει και με τους ωριμότερης ηλικίας χορευτές. Γι’ αυτό και «mellowing», ακριβώς επειδή μιλάμε για μια διαδικασία ωρίμανσης και μια «φρενίτιδα» που εκφράζεται διαφορετικά από ό,τι στη νιότη μας.

— Νομίζω ότι εκείνο που κυρίως διαφέρει με τα χρόνια είναι ο τρόπος της κίνησης, όχι η ουσία.
Μα η ζωή είναι μια διαρκής μετατόπιση, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μπορείς να κάνεις πράγματα που λαχταράς. Η Γιόνε Σεν Μάρτιν του Γουίλιαμ Φορσάιθ  και η Βίκι Ο’Χάρα της Μάρθα Γκράχαμ, ας πούμε, είναι από εκείνες τις εξαιρετικής τεχνικής αρτιότητας και μεγάλου καλλιτεχνικού βάθους χορεύτριες που συνεχίζουν σε σχετικά ώριμη ηλικία να εξερευνούν καινούργιες φόρμες. Προσωπικά δεν έχω ξανακάνει πρόβα με άλλο γκρουπ που –μόλις ξεκλείδωνε μια κινησιολογική περιοχή, πράγμα που το συγκεκριμένο κατάφερνε μόνο μετά από σκληρή δουλειά– να ξεσπά σε δάκρυα πάνω στη σκηνή!

Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος» Facebook Twitter
Αυτό που είσαι είναι ήδη επηρεασμένο από ό,τι γίνεται έξω, συνειδητά ή μη. Τώρα το αν αυτό θα το σχολιάσεις ή όχι μέσα από τη δουλειά σου και πώς, είναι κάτι άλλο. Φωτ.: @Pinelopi Gerasimou for Onassis Stegi

— Η θεματική που διαπραγματεύεται το «Mellowing» έχει να κάνει με αυτή την «ωρίμανση».
Ναι, και βασίζεται σε μια μνήμη που έχω από όταν ήμουν μικρός στην επαρχία όπου μεγάλωσα: πιάναμε καμιά φορά με τους συνομηλίκους μου ένα μικρό σπουργίτι, το κρατούσαμε στις παλάμες μας κι αυτό καθόταν πολύ ήσυχο, όμως άκουγες την καρδιά του να χτυπά σε φρενήρη ρυθμό από την αγωνία του! Έβλεπες λοιπόν ένα φαινομενικά ήσυχο πλάσμα να «βράζει» εσωτερικά, πράγμα που με έβαλε σε σκέψεις και γι’ αυτή την ομάδα, ότι μπορεί δηλαδή να μεγαλώνουμε και το σώμα μας να θέλει μια άλλη μεταχείριση, έναν άλλο σεβασμό, αλλά από μέσα η φλόγα της ανακάλυψης και η διάθεση να προχωρήσει κανείς πάλλονται έντονα, όπως ακριβώς η καρδιά αυτού του πουλιού. Σκεφτόμουν επίσης ότι να, πώς ένα φρούτο ωριμάζει και αποβάλλει σιγά-σιγά το νερό και τους χυμούς του και μένει η γλύκα, το ώριμο κομμάτι, έτσι συμβαίνει και με τους ωριμότερης ηλικίας χορευτές. Γι’ αυτό και «mellowing», ακριβώς επειδή μιλάμε για μια διαδικασία ωρίμανσης και μια «φρενίτιδα» που εκφράζεται διαφορετικά από ό,τι στη νιότη μας.

— Αυτή η εσωτερική κίνηση, ο εσωτερικός ρυθμός, είναι σημαντικό στοιχείο κι ας μην είναι πάντα ευδιάκριτο. 
Φυσικά, πάντοτε υπάρχει αυτό, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι. Βλέπεις, ας πούμε, ένα μέτριο ή κακό μπαλέτο, στο οποίο όμως συμμετέχει μια συγκλονιστική ερμηνεύτρια ή ερμηνευτής που ερμηνεύει εσωτερικά, με βάθος και κατανόηση τον ρόλο του, κι εκεί καταλαβαίνεις τι πραγματικά σημαίνει χορός, τι σημαίνει μπαλέτο. Δεν υπάρχει μορφή τέχνης που να μη χρειάζεται το εσωτερικό βάθος.

Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος» Facebook Twitter
Δεν ισχύει έπειτα καθόλου στον χορό ότι είναι «απαγορευτικός» μετά από κάποια ηλικία. Φωτ.: Jubal Battisti

— Συμπληρώνεις φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία, μια αποτίμηση; Θα βιώνεις κι εσύ, φαντάζομαι, αυτήν τη διαδικασία της «ωρίμανσης».
Ήταν δέκα χρόνια πολύ χαρούμενα και πολύ αποδοτικά αφενός, με πολύ κόπο και άγχος αφετέρου, καθώς μπήκα σε έναν τρόπο ζωής σαφώς πιο δύσκολο και σκληρό, σίγουρα πάντως πιο ενδιαφέρων! Εκείνο που με βασανίζει περισσότερο είναι το άγχος, δεν μου αρέσει να το νιώθω να πολλαπλασιάζεται μέσα μου. Προσπαθώ να το διαχειριστώ ξαναβάζοντας τη δουλειά μου στο σωστό πλαίσιο, προσπαθώ επίσης να συνειδητοποιήσω τους ναρκισσισμούς μου και να απαλλαγώ από αυτούς.

— Τι εννοείς;
Καμιά φορά, ξέρεις, μπαίνεις στην αίθουσα ή το στούντιο και αυτό είναι η αρχή και το τέλος της μέρας, δεν προλαβαίνεις, ούτε έχεις μυαλό να ασχοληθείς με όσα συμβαίνουν γύρω σου ή στον κόσμο. Βλέπεις, ας πούμε, τι γίνεται στην Παλαιστίνη και συνειδητοποιείς ότι αυτό είναι πολύ σημαντικότερο από την πρόβα σου. Η δουλειά μας απαιτεί απόλυτη  συγκέντρωση και αφοσίωση, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να αποκόπτεσαι εντελώς από την πραγματικότητα, να χάνεις την επαφή σου με το κοινωνικό γίγνεσθαι.

— Είναι νομίζω η διατήρηση της επαφής με την πραγματικότητα ένα «στοίχημα» για όλους λίγο-πολύ τους καλλιτέχνες, όπως και το να μπορούν με κάποιον τρόπο να την αποτυπώνουν στη δουλειά τους.
Αυτό που είσαι είναι ήδη επηρεασμένο από ό,τι γίνεται έξω, συνειδητά ή μη. Τώρα το αν αυτό θα το σχολιάσεις ή όχι μέσα από τη δουλειά σου και πώς, είναι κάτι άλλο.

— Οι σημαντικότερες συνεργασίες και οι κύριες επιρροές σου αυτά τα χρόνια, ως χορευτής και χορογράφος;
Αρχικά ως νεότερος περφόρμερ σίγουρα οι δουλειές μου με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Οι γνώσεις, η πίστη του στη σκληρή δουλειά, η σημασία που δίνει ακόμα και στη λεπτομέρεια, όλα όσα μας δίδαξε με καθόρισαν. Πρόσφατα επίσης χορογράφησα το Nederlands Dans Theater, που είναι μια φανταστική ομάδα, και ήταν συγκλονιστικός ο τρόπος που έμπαιναν στον κόσμο που ήθελα να δημιουργήσω. Θα ξεχώριζα επίσης την Όπερα της Λιόν, το Dance on Ensemble βεβαίως και φυσικά όλους αυτούς τους χορευτές με τους οποίους συνεργάστηκα σταθερά ως χορογράφος και έγιναν όχι μόνο «κοινωνοί» των ιδεών μου αλλά ταυτόχρονα φίλοι, οικογένεια, συμπαραστάτες, «αποκούμπι», όλα αυτά. Διότι πέρα από τα μεγάλα ονόματα και τις μεγάλες συνεργασίες, για μένα ιδιαίτερη αξία έχουν οι μόνιμες, οι σταθερές συνεργασίες. Χρόνο με τον χρόνο, μάλιστα, αντί να επέρχεται τριβή σε αυτές τις σχέσεις, βαθαίνουν περισσότερο, κι αυτό είναι υπέροχο.

Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος» Facebook Twitter
Φωτ.: Jubal Battisti

— Έχεις πει ότι στη σκηνή ο θεατής θέλει να βλέπει μια σχέση και όχι μόνο ωραίες κινήσεις. Στην πρόσφατη δουλειά σου που ανέβηκε στη Στέγη («My fierce ignorant step») έδινες έμφαση στο «μαζί».     
Ναι, ισχύουν αυτά, είναι μέσα στο χορογραφικό μου «στίγμα». Ασχολούμαι πράγματι πολύ με το «μαζί». Το «μαζί» και ο τρόπος που εμείς, οι συντελεστές μιας παράστασης, συνδεόμαστε μεταξύ μας είναι πάντα ένα από τα πράγματα που με ενδιαφέρουν. Με ενδιαφέρει το πώς η οποιαδήποτε κίνηση, η οποιαδήποτε πληροφορία επηρεάζει αναπότρεπτα τους πάντες, το όλο σύστημα, όπως ακριβώς συμβαίνει με το «φαινόμενο της πεταλούδας». Γι’ αυτό και οι συμμετέχοντες χρειάζεται να είναι εξωστρεφείς και με τις κεραίες τους τεντωμένες, ώστε να καταλαβαίνουν τι γίνεται γύρω τους ανά πάσα στιγμή και να μπορούν να προσαρμοστούν σ’ αυτό. Καμιά φορά, επειδή τα έργα μου είναι επαναλαμβανόμενα, δημιουργούν μια συνθήκη διαλογισμού για το κοινό. Ρωτάω λοιπόν πολλές φορές τους χορευτές «εσείς, αλήθεια, τριπάρετε, μπαίνετε μέσα σε αυτό που ζούμε εμείς βλέποντάς σας;» και μου απαντούν «όχι βέβαια, εμείς πρέπει να είμαστε διαρκώς σε εγρήγορση!», καθώς δημιουργώ χωροταξικά ανοικτά ενδεχόμενα μετακίνησης. Οπότε, ανάλογα με την κίνηση κάποιου χορευτή, που μπορεί σήμερα να «σπρώξει» την ομάδα ταχύτερα από ό,τι εχθές, ας πούμε, πρέπει όλοι να είναι έτοιμοι να προσαρμοστούν στην καινούργια πρόταση. Αυτή λοιπόν η ριψοκίνδυνη συνθήκη είναι για μένα η πιο πολύτιμη!

— Από όσες παραστάσεις χορού έχεις δει μέχρι τώρα, ποια θα έλεγες πως σε «έστειλε» τελείως;
Αν πρέπει να αναφέρω μία, θυμάμαι παλιότερα στο Φεστιβάλ Αθηνών το «May B» της Μαγκί Μαρέν, μια θρυλική πλέον παράσταση, βασισμένη στον κόσμο του Μπέκετ, η οποία με «στιγμάτισε» και ταυτόχρονα με αφύπνισε, δείχνοντάς μου πόσο άρρηκτα δεμένα μπορεί να είναι το θέατρο και ο χορός, πόσο πλήρης ήταν αυτή η συνθήκη μέσα στην αφαίρεσή της αλλά και μέσα στην πραγματική της αφήγηση. Η παράσταση αυτή θα ανέβει και στο πλαίσιο του φετινού Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, χαίρομαι πολύ λοιπόν που θα έχω την ευκαιρία να την ξαναδώ! 

Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος» Facebook Twitter
Φωτ.: Jubal Battisti

— Μιλώντας για χορό, είναι εντυπωσιακή η πρόοδος που έχει γίνει στην Ελλάδα και πόσος νέος κόσμος έχει μπει σε αυτό και το παλεύει, δεδομένου κιόλας ότι υστερούμε σε υποδομές, οργάνωση, επαγγελματικές ευκαιρίες αλλά και αμοιβές.
Ναι, είναι αλήθεια αυτό, γιατί κάπως μάθαμε να δουλεύουμε πολύ σκληρά και πολύ μόνοι μας και όταν δεν περιμένεις τίποτα από κανέναν, μαθαίνεις να ζητάς πολύ λίγα από το σύστημα και πάρα πολλά από τον εαυτό σου! Δεν είναι βέβαια αυτή η ιδανική συνθήκη, όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται. Ωραία είναι όλα αυτά που λέγονται, ότι τέχνες όπως ο χορός και το θέατρο άνθισαν μέσα στην κρίση, και αναμφίβολα έχουν ένα ποσοστό αλήθειας, πώς όμως έγινε αυτό, με τι προσωπικές θυσίες και πόσο καλύτερα θα ήταν αν υπήρχε εξαρχής κάποια στοιχειώδης στήριξη; Έλεγα πριν για τον αξιοζήλευτο επαγγελματισμό των χορευτών του Dance On Ensemble που πράγματι θαυμάζω –ακόμα και το διάλειμμα που τους πρότεινα κάποια στιγμή λόγω ηλικίας το αρνήθηκαν παραξενεμένοι, λέγοντας ότι το πρόγραμμα δεν προβλέπει διάλειμμα και ότι η κούραση είναι δικό τους πρόβλημα, όχι δικό μου! Mετά κάθομαι και αναλογίζομαι πόσα κίνητρα, πόση επαγγελματική εξασφάλιση έχουν αντίστοιχα οι Έλληνες συνάδελφοί τους ακόμα και στο ξεκίνημα της καριέρας τους. Αντιθέτως, οι χορευτές αυτοί είχαν την ευλογία και το δώρο να έχουν όλη τη στήριξη που χρειάζονταν, αμείβονταν καλά, η εργασία και το στούντιο ήταν φίλοι και όχι «εχθροί» τους για μια ολόκληρη ζωή και είχαν μία συγκεκριμένη πρόβα την ημέρα. Όταν δουλεύω στην Ελλάδα, ο μαθητής μου έχει ένα μάθημα το πρωί, μετά μια δεύτερη πρόβα, και εγώ είμαι η τρίτη πρόβα που είναι υποχρεωμένος να κάνει για να μπορέσει να ζήσει. Εννοείται ότι θα είναι καταπονημένος και κουρασμένος, σωματικά και ψυχολογικά, και προφανώς στα 45 του θα έχει εξαντληθεί και απογοητευτεί. Δεν είμαστε δηλαδή οι Έλληνες «φύσει» γκρινιάρηδες, η κοινωνική και οικονομική συνθήκη είναι που μας κάνει.

— Από τα σύγχρονα ονόματα του χορού ποια θα ξεχώριζες;
Μου αρέσει πολύ η δουλειά της Marlene Montero Freitas όπως και της Ιωάννας Παρασκευοπούλου. Υπέροχα πράγματα κάνει και ο Marco Da Silva Fereira αλλά και η Lia Rodriguez που είδα πρόσφατα δουλειά της στο Λονδίνο. 

— Ένα τελευταίο σχόλιο για τη συνεργασία με τον Coti K σε αυτή την παράσταση;
Με τον Coti K είχαμε συνεργαστεί άψογα και παλιότερα. Σε αυτήν εδώ την παράσταση, είκοσι μέρες πριν από την  πρεμιέρα, ήμουν στο εξωτερικό και του έστειλα το βίντεο μιας πρόβας για να γράψει τη μουσική. Το αποτέλεσμα δεν ήταν απλώς ωραίο, ήταν συγκλονιστικό. Ήρθε, μάλιστα, για το «Mellowing» στο Βερολίνο, παίξαμε στο στούντιο· αρχικά αποτύχαμε αλλά ξαναδοκιμάσαμε ώσπου μας «βγήκε». Χαίρομαι πολύ που ξαναδουλέψαμε μαζί και μάλλον θα το ξανακάνουμε!    

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο γαλήνιος και ανησυχητικός χορός του Χρήστου Παπαδόπουλου

Portraits 2025 / Ο γαλήνιος και ανησυχητικός χορός του Χρήστου Παπαδόπουλου

Εδώ και δέκα χρόνια ο Χρήστος Παπαδόπουλος χορογραφεί εικόνες γαλήνιες ή ανησυχητικές, με το μινιμαλιστικό του λεξιλόγιο να εκφράζει τη δύναμη της ανθρώπινης επαφής, την προσωπική ελευθερία στη συνθήκη της κοινής εμπειρίας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ