Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Η «Χρυσή Εποχή» Facebook Twitter
Με την ενέργεια του πάρτι και μιας χορευτικής κατάστασης που δεν έχει κανόνες οι χορευτές κινούνται όσο πιο ελεύθερα γίνεται στην «Χρυσή Εποχή», σπάζοντας κάθε συνθήκη. Φωτ.: Βασίλης Κεχαγιάς
0

Είναι Σάββατο απόγευμα, αυτή η ώρα η μαγική με το μαλακό φως, και οι πεζόδρομοι της παλιάς πόλης του Νόβι Σαντ είναι γεμάτοι κόσμο που χαίρεται την άνοιξη και περιμένει το Πάσχα.

Είναι νωπές ακόμα οι πληγές από το πολύνεκρο δυστύχημα που προκλήθηκε με την κατάρρευση της στέγης του σιδηροδρομικού σταθμού της πόλης ‒σε κεντρικά σημεία οι κάτοικοι έχουν τοποθετήσει κεράκια, φωτογραφίες και παιχνίδια, φτιάχνοντας μικρούς αυτοσχέδιους τύμβους προσευχής και μνήμης.

Στα σκαλιά του Serbian National Theatre, όμως, καθώς κοιτάζουμε γύρω μας τους εκατοντάδες ανθρώπους που συρρέουν, δεν μπορούμε παρά να σκεφτούμε πόσο παρηγορητικά λυτρωτική είναι η τέχνη και πόσο μας υπενθυμίζει σε κάθε έκφανσή της την αξία, τη λαμπρότητα και τη δύναμη της ζωής.

«Η “Χρυσή Εποχή” είναι η πρώτη πιο προσωπική και εργοβιογραφική δουλειά μου εδώ και έξι χρόνια. Έχει πράγματα που όλα αυτά τα χρόνια με ενδιαφέρουν και με προβληματίζουν και δεν τα έχω αγγίξει ακριβώς με τον τρόπο που το κάνω σε αυτή την παράσταση.

Εδώ, λοιπόν, σε αυτό το θέατρο, φτάσαμε προσκεκλημένοι της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για να παρακολουθήσουμε την έναρξη του Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, ενός από τα πιο σοβαρά φεστιβάλ χορού της Ευρώπης, που κάνει την πρεμιέρα της 22ης διοργάνωσής του με μια ελληνική παραγωγή, τη «Χρυσή Εποχή», σε χορογραφία του Κωνσταντίνου Ρήγου, με τη συμμετοχή του μπαλέτου της ΕΛΣ, που θα παρουσιαστεί στην αίθουσα Σταύρος Νιάρχος της ΕΛΣ στο ΚΠΙΣΝ στις 9, 10, 14, 16 και 17 Μαΐου 2025. Η συμπαραγωγή με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου και η περιοδεία στο εξωτερικό υλοποιούνται με τη στήριξη της δωρεάς του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος για την ενίσχυση της καλλιτεχνικής εξωστρέφειας της ΕΛΣ.

Η «Χρυσή Εποχή» Facebook Twitter
«Αυτό που έλεγα και παλιότερα για τη δουλειά μου είναι ότι εκφράζει ένα “μεταφυσικό ποπ”, την αίσθηση ότι μπορεί όλα να είναι πολύ ευχάριστα, αλλά από κάτω να είναι πολύ σκοτεινά». Φωτ.: Freddie F./LIFO

Η σχέση του Κωνσταντίνου Ρήγου με το Φεστιβάλ του Βελιγραδίου ξεκίνησε πριν από 21 χρόνια, όταν το εγκαινίασε με το έργο «Ταξιδιώτης του χειμώνα» που έκανε με το χοροθέατρο Οκτάνα και το Χοροθέατρο του ΚΘΒΕ. Έκτοτε το φεστιβάλ έχει φιλοξενήσει περισσότερες από 800 ομάδες χορού και νέες χορογραφίες που έχουν παρακολουθήσει περίπου 400.000 θεατές απ’ όλο τον κόσμο. Η Aja Jung, διευθύντρια του Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, είχε την ιδέα, προσκαλώντας τον Κωνσταντίνο Ρήγο, να φέρει μια παράσταση που να συνδέει αυτή την πρώτη ανάμνηση της παράστασης του 2004 με το σήμερα.

«Αυτή είναι η πρώτη, πιο προσωπική και εργοβιογραφική δουλειά μου εδώ και έξι χρόνια. Έχει πράγματα που όλα αυτά τα χρόνια με ενδιαφέρουν και με προβληματίζουν, ακόμα και στην προσωπική μου ζωή, και δεν τα έχω αγγίξει ακριβώς με τον τρόπο που το κάνω σε αυτή την παράσταση. Όπως ξέρεις, αυτό που έλεγα και παλιότερα για τη δουλειά μου είναι ότι εκφράζει ένα “μεταφυσικό ποπ”, την αίσθηση ότι μπορεί όλα να είναι πολύ ευχάριστα, αλλά από κάτω να είναι πολύ σκοτεινά», λέει στη LiFO.

Ο χρόνος έχει κυλήσει από το 1990 που ίδρυσε την Οκτάνα, ένα χοροθέατρο το οποίο συνέβαλε καθοριστικά στην ανάπτυξη του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα. Τα τελευταία έξι χρόνια, που είναι διευθυντής του Μπαλέτου της ΕΛΣ, λειτούργησε εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι αν διηύθυνε ένα χοροθέατρο.

Η «Χρυσή Εποχή» Facebook Twitter
Φωτ.: Βασίλης Κεχαγιάς

«Θέλεις να φτιάξεις κάτι που να καλύπτει τις ανάγκες των χορευτών, του οργανισμού και του κοινού. Η δική μου ανάγκη έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Γνώριζα ότι, μπαίνοντας σε έναν οργανισμό, από αυτήν τη θέση πρέπει να υπηρετήσεις το ζητούμενο και όχι το εγώ σου, συνομιλώντας με ένα σύνολο προσώπων αρμονικά, και να δημιουργήσεις νέες συνθήκες για να αλλάξει το περιβάλλον, πράγμα που συνέβη. Τα έξι χρόνια που ήμουν στην ΕΛΣ έπρεπε να φτιάξω έργα που να ταιριάζουν στην ομάδα που υπάρχει, αλλά καλούσα κι άλλους χορογράφους, δίνοντάς τους χώρο να κάνουν ελεύθερα αυτό που ήθελαν. Μέσα στα χρόνια το μπαλέτο είχε μια σοβαρή εξέλιξη, κάθε παράσταση που βλέπουν οι θεατές έχει ένα πολύ υψηλό επίπεδο, οπότε θεωρώ ότι ήρθε πια η στιγμή να πω κάτι πιο προσωπικό, δικό μου, που δεν μπορεί να εκφραστεί με τον τρόπο που θα εκφραζόταν αν το “φορούσα” σε αυτή την ομάδα», λέει.

Έχουν περάσει 35 χρόνια από τότε που ο Κωνσταντίνος ίδρυσε την Οκτάνα. Αντίστοιχα πολύς καιρός έχει περάσει από τους «Γάμους» και το «Δάφνις και Χλόη», τις «5 εποχές» και το «Ξενοδοχείο Ορφέας», την «Άλκηστη» και «Το ρινγκ», την «Τρελή ευτυχία», την «Ουτοπία», το «Neverland» και την «Αρκαδία», τη «Bossa Nova», τον «Τιτανικό» και τον «Άνεμο», για να θυμηθώ μερικές από τις δουλειές του, αν και όποιος διαβάζει αυτό το κείμενο έχει να θυμηθεί και κάτι άλλο: εικόνες που έρχονται στον νου από το απείθαρχο πνεύμα, την ελευθερία, την ανυπόκριτη και ενθουσιώδη αγάπη του Κωνσταντίνου για ό,τι έχει διαμορφώσει την αισθητική μας μέσα σε αυτά τα χρόνια· από τη Μαντόνα, στον Γιώργο Σεφέρη και στον Τσαϊκόφσκι, από τον Λουκίνο Βισκόντι στον Τζιν Κέλι, στον Μπαρίσνικοφ, στον Μπομπ Φόσι και στην Πίνα Μπάους, από τους καλλιτέχνες που χαθήκαν απ’ το AIDS μέχρι τις πολιτισμικές «Πυραμίδες», οικοδομήματα αρχαία και σύγχρονα που χτίζονται μέχρι σήμερα.

Μέσα σε αυτήν τη σκοτεινή λάμψη της δικής του, πολύ προσωπικής γλώσσας που δύσκολα κατηγοριοποιείται, είναι προβοκατόρικη, αιχμηρή και βαθιά συναισθηματική, και μέσα από μια δημιουργικότητα που ρέει ασταμάτητα κάθε θεατής ξεχνάει το καθιερωμένο πλαίσιο μιας παράστασης και βυθίζεται στο δικό του ταξίδι, εκεί όπου κάθε νόημα και αφήγηση έχουν διαφορετική σημασία και αξία, μνήμη και ενσάρκωση.

Η «Χρυσή Εποχή» Facebook Twitter
Φωτ.: Βασίλης Κεχαγιάς
Η «Χρυσή Εποχή» Facebook Twitter
Φωτ.: Βασίλης Κεχαγιάς

«Κάνοντας αυτό το φλασμπάκ στις δουλειές μου ήθελα να δω πώς αυτές οι ιδέες, οι εικόνες, θα μπορούσαν να έρθουν στο σήμερα. Αισθανόμουν πως ό,τι θεωρούσα πως δεν λειτουργούσε τότε που το έκανα, δεν λειτουργεί ούτε σήμερα. Δηλαδή δεν πιστεύω ότι κάτι έχει αλλάξει πραγματικά αλλά ότι υπάρχει ένα μοτίβο μέσα στα χρόνια, αναδημιουργείς τον ίδιο σου τον εαυτό. Και μέσα από αυτό ψάχνεις. Έτσι μου ήρθε η ιδέα, o τίτλος “Χρυσή Εποχή”. Ήθελα να είναι όλα χρυσά, λαμπερά, τέλεια, να μοιάζει με ένα υπέροχο πάρτι στο οποίο μπαίνουν όλοι οι άνθρωποι και είναι ευτυχισμένοι· με το που πατάνε το πόδι τους να ηλεκτρίζονται, να αλλάζει όλο το σύστημα και μέσα στον χρυσό αυτό χώρο να αρχίζουν οι ιστορίες».

Μέσα σε έναν ολόχρυσο χώρο που λάμπει, σε ένα περιβάλλον όπου θροΐζουν οι ολόχρυσες κουρτίνες, υπάρχει ένα χρυσό κλουβί-παγίδα των ονείρων και των αναμνήσεών μας. Από τις πρώτες νότες του «Αddio del passato» που ακούγονται μεταφερόμαστε στον μεταιχμιακό χώρο μιας χρυσής εποχής που τελείωσε και μιας άλλη που θα αρχίσει, και δείχνει τα δόντια της με τον ξέφρενο ρυθμό του χιπ-χοπ artist Πέτρου Νικολίδη.

Οι δώδεκα χορευτές ξεπροβάλλουν φορώντας τα φουτουριστικά, πολύχρωμα και αναρχικά ρούχα της Daglara, σαν πλάσματα ενός μελλοντικού κόσμου· είναι αυτοί που δίνουν το σύνθημα «πάμε να γκρεμίσουμε αυτή την παλιά εποχή για να χτίσουμε μια καινούργια». Αργότερα θα έρθει ξανά στο μυαλό μας αυτή η σκηνή εισόδου, όταν ακούμε τους στίχους του Hilton Obenzinger «Να ρίξουμε στο ήσυχο αεράκι / Που περνάει μέσα απ’ τις καρδιές μας / Να το σκοτώσουμε μια και καλή».

Η παράσταση φέρνει σαν κύμα την ανοιχτή ανάγνωση μιας διαρκούς κίνησης, θραύσματα από έργα του Κωνσταντίνου, αναμνήσεις παραστάσεων σε μια νέα συνθήκη και σε ένα νέο περιβάλλον που μέσα από τη μαγεία του χορού γίνονται κάτι άλλο, ένα mixtape μέσα στο οποίο έχει σημασία η ειρωνεία, ο χρόνος, η νοσταλγία ακόμα και της αποσύνθεσης.

Η «Χρυσή Εποχή» Facebook Twitter
Φωτ.: Βασίλης Κεχαγιάς
Η «Χρυσή Εποχή» Facebook Twitter
Φωτ.: Βασίλης Κεχαγιάς

Κι όλα αυτά υπό τους ήχους της μουσικής του Θοδωρή Ρέγκλη που έχει δέσει τον ήχο ενός ξέφρενου χορευτικού πάρτι με Μανώλη Χιώτη, Μάνο Λοΐζο και Νίκο Μαμαγκάκη, με τις φωνές της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, της Μυρτώς Βασιλείου, του Δημήτρη Καπουράνη, της Idra Kayne, της Δωροθέας Μερκούρη, του Κωνσταντίνου Μπιμπή και της Έλενας Τοπαλίδου, αλλά και με τραγούδια όπως το «Hotel California» των Eagles και τη φράση «Some dance to remember, some dance to forget» που φωτίζεται στην οθόνη ενός τεράστιου κινητού το οποίο ίπταται άλλοτε απειλητικά και άλλοτε παρηγορητικά.

Σε αυτή την οθόνη του κινητού που παίζει αδιάκοπα σαν κομμάτι αναπόσπαστο της ζωής μας που αλλάζει με δαιμονική ταχύτητα, της ματαιότητάς μας στην εποχή του TikTok, προβάλλονται εικόνες: ένας χρυσός φοίνικας, ένας δεινόσαυρος ‒μπορεί από το ποίημα του Τσαρλς Μπουκόφσκι, «Οι δεινόσαυροι, εμείς», μπορεί από μια αθώα φαντασίωση με το αλλόκοτο αυτό μυθικό πλάσμα‒, ένας χνουδωτός ήρωας που μπαίνει στο πάρτι για να ακολουθήσει αδέξια, ντροπαλά και συγκινητικά ένα χρυσό κορίτσι και τη χορογραφία. Στην ίδια οθόνη, σαν ασπρόμαυρο εξώφυλλο περιοδικού μια άλλης δεκαετίας, εμφανίζεται η Έλενα Τοπαλίδου, η μούσα του Κωνσταντίνου, που συναντιέται μαζί του για να χορέψουν μετά από μια ζωή, για μια νέα ζωή, μια νέα εποχή.

Η εποχή αυτή, η χρυσή, με αγγέλους και δαίμονες, στο κρεσέντο του τέλους της μοιάζει με υπόσχεση ευτυχίας υπό άλλους όρους. Νεύει στον θεατή μέσα από την πυρετώδη κίνηση των ομαδικών χορογραφιών: «Μην κολλάς στην εποχή, η εποχή έρχεται για να σε ξεπεράσει». Αλλά και μέσα από τη μοναξιά της σέλφι, τον ναρκισσισμό των καιρών μας, τη μνήμη των νεκρών που φτάνουν στον ύπνο μας, τα φιλιά που δεν τελειώνουν ποτέ ή ευχόμαστε να κρατήσουν για πάντα, τα κορίτσια που σαν φλόγα βγαίνουν μέσα από το Άγαλμα της Ελευθερίας, το απίθανο χιούμορ και το σαρκαστικό σχόλιο, τη σταύρωση του σύγχρονου ανθρώπου, έναν Αμαζόνιο στον οποίο δεν θα μπορέσουμε να χαθούμε ποτέ. Εν πολλοίς, πρόκειται για ένα σχόλιο πάνω στο πρόσκαιρο της ζωής και τη μοναδική ευκαιρία να αρπάξουμε την εφήμερη χαρά της.

Η «Χρυσή Εποχή» Facebook Twitter
Φωτ.: Βασίλης Κεχαγιάς

Με την ενέργεια του πάρτι και μιας χορευτικής κατάστασης που δεν έχει κανόνες, οι χορευτές κινούνται όσο πιο ελεύθερα γίνεται, σπάζοντας κάθε συνθήκη. Όταν έρχεται σε πρώτο πλάνο ένα ζευγάρι πρωτοπλάστων σε μια σκηνή λατρευτική και μυστηριακή, για να ενωθούν κάτω από ένα τοτεμικό γλυπτό του Πέτρου Τουλούδη σαν χρυσό πουλί, μήτρα και κουκούλι, σαν μηχανή του Ντα Βίντσι αλλά και σαν υπενθύμιση του προπατορικού αμαρτήματος, είναι λες και εκπέμπεται ένα σήμα: να θυμόμαστε και να ανακαλύπτουμε τον κόσμο από την αρχή. Έναν κόσμο που συνεχίζει να χορεύει ξέφρενα, εξαντλώντας τα περιθώρια της αντοχής του μέχρι το μεγάλο φινάλε, εκεί όπου κάθε έννοια στροβιλίζεται στα πόδια των χορευτών, εκεί όπου η εικόνα και η βεβαιότητα μετατρέπονται σε παραίσθηση και οφθαλμαπάτη.

Ο Κωνσταντίνος λέει στο προσωπικό του «Πιστεύω» που ακούγεται στο τέλος της παράστασης: «Πιστεύω στις αυταπάτες, στις αυτοεξαπατήσεις, στα ψέματα, στις φαντασίες και στις φαντασιώσεις, στη διαφυγή που μου προσφέρουν… Πιστεύω στις συναντήσεις στον κόσμο των σκιών, εκεί που δίνονται όλες οι απαντήσεις… Πιστεύω στο χειροκρότημα, στην υπόκλιση στο τέλος της παράστασης…».

Οι θεατές όρθιοι χειροκροτούσαν μια παράσταση που σαν κύμα σάρωσε τη σκηνή, αφήνοντας τον καθένα μας στις σκέψεις του, με το χαμόγελο που φέρνουν τα παλιά και τα καινούργια πράγματα όταν αγκαλιάζονται και φιλιούνται παθιασμένα στη σκηνή. Δε θα ξεφύγουμε ποτέ από τη ζωή μας, αλλά τουλάχιστον μπορούμε να την περάσουμε γιορτάζοντας. Ή χορεύοντας.

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση χορού η «Χρυσή Εποχή» εδώ

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Κωνσταντίνος Ρήγος

Οι Αθηναίοι / «Έχω αισθανθεί να απειλούμαι τη μέρα, όχι δουλεύοντας τη νύχτα»

Οκτάνα, Επίδαυρος, ΚΘΒΕ, Πέγκυ Ζήνα, Εθνικό, Λυρική, «Brokeback Mountain» και «Ρωμαίος και Ιουλιέτα». Ως χορογράφος και σκηνοθέτης, ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει κάνει τα πάντα. Και παρότι έχει αρκετούς haters, νιώθει ότι αυτοί που τον καταλαβαίνουν είναι πολύ περισσότεροι.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Γεφυρώνοντας την απόσταση μεταξύ του κλασικού και του σύγχρονου χορού

Αφιέρωμα Εθνική Λυρική Σκηνή / Γεφυρώνοντας την απόσταση μεταξύ του κλασικού και του σύγχρονου χορού

Μια συζήτηση με τον χορογράφο και διευθυντή του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, Κωνσταντίνο Ρήγο, τον διευθυντή της Ανώτερης Επαγγελματικής Σχολής Χορού της ΕΛΣ, Γιώργο Μάτσκαρη, τον α’ χορευτή της ΕΛΣ, Βαγγέλη Μπίκο, και τη χορογράφο Πατρίσια Απέργη.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
THE LIFO TEAM
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ