Από τις 12 Μαρτίου έως τις 12 Απριλίου 2025 στον χώρο τέχνης Imagine Visual Arts, στην Παιανία, παρουσιάζεται η έκθεση «Chryssa: Selected Artworks» με έργα της γνωστής διεθνώς Ελληνίδας καλλιτέχνιδας Chryssa, που χάραξε τη δική της πορεία στην πρωτοπορία της γλυπτικής. Στην έκθεση οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν έργα από διαφορετικές φάσεις της πορείας της, ανακαλύπτοντας τον τρόπο με τον οποίο μετέτρεψε το αστικό τοπίο και τη μαζική πληροφορία σε τέχνη.
Το έργο «Cityscape: Times Square» αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα έργα της, όπου η ένταση των φωτεινών πινακίδων της Times Square αποδίδεται μέσα από μια γλυπτική σύνθεση που παγώνει τον ρυθμό της πόλης. Τα έργα «Letters Composition» αποκαλύπτουν τη μανία της με την τυπογραφία, καθώς τα γράμματα αποκολλώνται από τη συμβατική τους λειτουργία και αποκτούν μια νέα, αυτόνομη σημασία μέσα από τη φόρμα. Στο γλυπτό «Birds», το νέον και το πλεξιγκλάς δημιουργούν μια σύνθεση που αναπαριστά την εναέρια κίνηση των πουλιών, με το φως να γίνεται το ίδιο το έργο.
Η σειρά «Chinese Characters» αποκαλύπτει την επιρροή της καλλιγραφίας, καθώς η δημιουργός διερευνά τον τρόπο με τον οποίο οι χαρακτήρες και τα σύμβολα αποκτούν μια ρυθμική, εικαστική διάσταση. Η έκθεση, σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης Ελένης Γατσά, φιλοξενεί μερικά από τα σημαντικότερα έργα της, που αποκαλύπτουν τη μοναδική της ικανότητα να μετατρέπει τον χώρο, το φως και τη δομή σε ένα ενιαίο εικαστικό σύμπαν.
Η εξερεύνησή του τον οδηγεί στην κατασκευή μιας πολυεπίπεδης ακολουθίας οπτικού υλικού, εδραιώνοντας ένα λεξιλόγιο αποτελούμενο από τα απομεινάρια και τα ίχνη που αφήνει πίσω του το πέρασμα του χρόνου. Εξερευνά αυτό το δίκτυο πολύπλοκων συνδέσεων και σχέσεων, ένα δίκτυο σε διαρκή κίνηση, όπου τα όρια και οι ορισμοί δεν έχουν ακόμη λάβει μορφή.
Στην a.antonopoulou.art συσσωρευμένη ύλη, μεγεθυμένες λεπτομέρειες, εκτοπισμένα στοιχεία και −πότε λεπτομερείς, πότε άναρχες− σημάνσεις συνδιαμορφώνουν μια υποκειμενική προσέγγιση της τοπογραφίας του Χρίστου Μιχαηλίδη στην έκθεση «Topographies in flux», που θα διαρκέσει έως τις 29/03/2025. Πρόκειται για μια χαρτογραφία που κινείται στο όριο ανάμεσα στις συναρπαστικές, αναπαραστατικές μορφές και τις άμορφες σημάνσεις. Ένα δίκτυο πολύπλοκων συνδέσεων και σχέσεων, που υπάρχουν και αναδιαρθρώνονται μέσα σε μια μεταβατική και γόνιμη κατάσταση ατελείωτων δυνατοτήτων, σχηματίζοντας μια «μήτρα» του γίγνεσθαι, μια ασφαλή και συνάμα απειλητική «in-flux» τοπογραφία.
Για τον Χρίστο Μιχαηλίδη, οι πίνακες χρησιμεύουν ως μεταβατικά αντικείμενα καθώς η δημιουργία απαιτεί την αμείλικτη χρήση κάθε αντικειμένου, θολώνοντας τη γραμμή μεταξύ δημιουργίας και καταστροφής. Αντλεί έμπνευση από ένα αρχείο, επανερχόμενος σε τόπους που έχουν προσωπική σημασία − σε μέρη όπου έζησε και με τα οποία κάποτε συναπαντήθηκε.
Η εξερεύνησή του τον οδηγεί στην κατασκευή μιας πολυεπίπεδης ακολουθίας οπτικού υλικού, εδραιώνοντας ένα λεξιλόγιο αποτελούμενο από τα απομεινάρια και τα ίχνη που αφήνει πίσω του το πέρασμα του χρόνου. Εξερευνά αυτό το δίκτυο πολύπλοκων συνδέσεων και σχέσεων, ένα δίκτυο σε διαρκή κίνηση, όπου τα όρια και οι ορισμοί δεν έχουν ακόμη λάβει μορφή.
Στην γκαλερί Ελένη Κορωναίου παρουσιάζεται η νέα ατομική έκθεση του Πάνου Παπαδόπουλου με τίτλο «Warm Waters» από τις 6 έως τις 24 Μαΐου 2025. Ο χαρακτηρισμός των έργων αυτής της έκθεσης ως «τοπίων» είναι ταυτόχρονα εύστοχος και παραπλανητικός. Οι επτά πίνακες περιλαμβάνουν μορφές που συναντώνται στη φύση, όπως σύννεφα, δέντρα ή ακτίνες φωτός, και παραπέμπουν σε φυσικά φαινόμενα, όπως το λυκόφως, η ομίχλη ή οι ηφαιστειακές εκρήξεις. Ωστόσο, ο όρος «τοπία» δεν αποδίδει πλήρως την ουσία τους, καθώς οι πίνακες αυτοί δεν διαθέτουν σαφή χωρικό προσανατολισμό, ούτε απεικονίζουν κάποιο συγκεκριμένο μέρος που θα μπορούσε κανείς να επισκεφθεί. Αντίθετα, δημιουργούν τον δικό τους, αυτόνομο χώρο, όπου το χρώμα και το φως πρωταγωνιστούν.
Οι τίτλοι των έργων –όπως «Volcano Love», «Murky Sunset» και «The Cave» – λειτουργούν περισσότερο ως ανοιχτές προτάσεις και τρόποι θέασης, παρά ως ακριβείς περιγραφές ή επεξηγήσεις. Μέσω μιας αφαιρετικής προσέγγισης, ο καλλιτέχνης αναγνωρίζει ότι κάθε περιγραφή αφήνει κάτι ανείπωτο και επιλέγει να αποφύγει την ακρίβεια, διατηρώντας μια αμφίσημη σχέση με τη γλώσσα. Το φως διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο και λειτουργεί, όπως στο θέατρο, ως εργαλείο που καθοδηγεί την προσοχή, αναδεικνύοντας τα σημεία όπου εκτυλίσσεται η «δράση». Ο καλλιτέχνης γίνεται ο σκηνοθέτης του φωτός, ρυθμίζοντας και προσαρμόζοντας τη θερμοκρασία των έργων του. Κατά τη δημιουργία αυτών των έργων, ο Παπαδόπουλος εμπνεύστηκε από τις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, που ενσωματώνουν το δράμα της ζωής, συνδυάζοντας την απόγνωση με μια ελαφρότητα και μια δόση παραδοξότητας. Αυτή η ισορροπία είναι που τις καθιστά διαχρονικές.
Το Antisocial παρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση του Σάββα Τσιμούρη, με τίτλο «Neverland Forever», έως τις 14 Μαρτίου, μια σειρά έργων που μας μεταφέρουν στη Χώρα του Ποτέ. Όχι αυτή που ξέρουμε μέσα από το παραμύθι του Πίτερ Παν, αλλά μια άλλη εκδοχή της, που αποφεύγει να ειπωθεί στην κλασική ιστορία. Η έννοια του χρόνου αλλάζει, διαμορφώνεται, προσαρμόζεται και εν τέλει σε παγιδεύει σε μια λούπα όπου καταλήγεις να κάνεις ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα. Στη Χώρα του Ποτέ κυριαρχεί η ρουτίνα και αυτό μόνο παράδεισος δεν είναι.
Στο «Neverland Forever», ο Σάββας Τσιμούρης χρησιμοποιεί το νησί του κλασικού μυθιστορήματος «Πίτερ Παν» ώστε να μας ταξιδέψει, όχι μόνο σε ένα φανταστικό τοπίο, αλλά κυρίως στον χρόνο. Μέσα από πέντε έργα που μοιάζουν ασύνδετα μεταξύ τους παρουσιάζει τις σκέψεις και την προσωπική του εμπειρία σχετικά με την έννοια του χρόνου. Πώς μπορείς να προχωρήσεις μπροστά όμως, αν ο κόσμος σταματήσει να γυρίζει; Κι αν σταματήσει ο χρόνος, θα σταματήσει και η εξέλιξη; Κι αν δεν υπάρχει συλλογική εξέλιξη, μπορεί να υπάρχει προσωπική;
Μέσα από το «Peter Pan burned it all down when he realised that even he is getting older» και το «Nostalgia and grief for Neverland» ο καλλιτέχνης εξερευνά την ανάγκη να βρει ένα μαγικό μέρος όπου μένεις για πάντα παιδί όσο ο χρόνος τρέχει, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιεί πως η ζωή προχωρά ακόμα κι εκεί.
Από τις 6 Μαρτίου έως 3 Μαΐου 2025 η Αίθουσα Τέχνης Αθηνών παρουσιάζει την έκθεση ζωγραφικής της Ελένης Ζούνη «γεωμετρία μιας άυλης διαδρομής» με έργα σε χαρτί και καμβά μεγάλων και μικρότερων διαστάσεων.
Η ζωγραφική της Ζούνη αναδύεται ως μια ατελεύτητη διερεύνηση του τρόπου με τον οποίο η αντίληψη εξελίσσεται σε μια διαδικασία που μετουσιώνει την καταγραφή της ροής της σκέψης. Η αφετηρία της είναι πάντα ένα σημείο· άλλοτε τυχαίο, άλλοτε με ακρίβεια χωροθετημένο, ανάλογα με την ένταση της συνθήκης που διαμορφώνει και πλάθει το παρόν. Σε αυτόν τον ασαφή και συνεχώς μεταβαλλόμενο τόπο, το σχέδιο γίνεται ένα εργαλείο ανακάλυψης. Η καλλιτέχνις δεν επιδιώκει την αναπαράσταση μιας προκαθορισμένης σκηνής, αλλά την ανάπτυξη ενός οπτικού πεδίου όπου οι νοητικές κατασκευές αποκτούν σταδιακά υλική υπόσταση.
Η Ζούνη διερευνά τη σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο, τον ήχο, το κοινωνικό και φυσικό περιβάλλον, όχι μέσα από μια ευθύγραμμη αφήγηση αλλά μέσα από την αποτύπωση των σιωπηλών δυνάμεων που επενεργούν στη συνείδηση και την επηρεάζουν. Οι γραμμές της δεν καταγράφουν απλώς σχήματα, αλλά ενσωματώνουν το ίχνος της σκέψης, τη ρυθμικότητα της κίνησης, το αποτύπωμα μιας αόρατης δόνησης. Το χρώμα, μέσα από μια διαδικασία διαφορετικών υποστάσεων, ενισχύει την αίσθηση της μεταβλητότητας. Είναι φως και σκιά, ουρανός και έδαφος, υλικό και απουσία. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει ο Κώστας Πράπογλου.
Στο Κέντρο Τεχνών Δήμου Αθηναίων από 6 Μαρτίου έως 13 Απριλίου 2025 μπορείτε να δείτε την έκθεση του Κώστα Τζημούλη «Ζητήματα βάσης» με μια σειρά γλυπτά και εγκαταστάσεις, μαζί με φωτογραφίες, εκτυπώσεις και σχέδια.
Πρόκειται για έργα που λειτουργούν ως πιθανές (ή απίθανες) βάσεις για απραγματοποίητα ή φανταστικά γλυπτά, για γλυπτά που ξεκίνησαν να φτιάχνονται και για κάποιο λόγο έμειναν στη μέση. Με την έκθεση αυτή ο Τζημούλης προτείνει ένα σύστημα βάσεων και υποδομών για μια οραματιστική γλυπτική που πραγματεύεται θέματα σχετικά με το ανολοκλήρωτο, την αναίρεση, την άρση, τη ματαίωση και ταυτόχρονα με την επιθυμία, τη δυνατότητα για συνέχεια. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει ο Χριστόφορος Μαρίνος.
Η γλυπτική του Τζημούλη είναι ξεκάθαρα αντιθεαματική, αντιηρωική και αντιμάτσο – το πρόθημα «αντί-» τη χαρακτηρίζει απόλυτα. Είναι μια τέχνη που αδιαφορεί για την απόλαυση του αμφιβληστροειδούς του θεατή, μια τέχνη ξεχωριστή, που δεν έχει την ανάγκη να ξεχωρίζει – εδώ η διαφορετικότητα προκύπτει φυσικά και αβίαστα, δεν είναι αυτοσκοπός. Από την άλλη, ο Τζημούλης είναι ένας καλλιτέχνης που τον ενδιαφέρουν οι μικροδιαφορές, εκείνες οι κρίσιμες λεπτές διαφορές που καθιστούν μια γλυπτική φόρμα, μια εικόνα ή μια χειρονομία μοναδική και αξιοσημείωτη. Στα χέρια του ένα σκάρτο υλικό, ένα άχρηστο και ξεχασμένο αντικείμενο, μεταμορφώνεται σε σκόρπια δύναμη, σε «μια συλλαβή ενός νοήματος», όπως ο ίδιος λέει, ή −αν ακούσουμε τον Παζολίνι− σε «ένα απέραντο λεξικό των δυνατών λέξεων».
Στην Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων έως τις 17 Απριλίου 2025 ο Δημήτρης Μεράντζας παρουσιάζει την έκθεση «Η αισθητική της απελπισίας και της απόγνωσης: Οικιακά χρηστικά αντικείμενα και προϊόντα διανοητικής ευελιξίας», η οποία αποτελεί ένα ιδιαίτερο εγχείρημα, καθώς συνδυάζοντας τη γλυπτική με το design, τα έργα διαπνέονται από τη φιλοσοφία του «φτιάξ’ το μόνος σου» (DIY), προωθώντας την ιδέα του έργου τέχνης ως χρηστικού αντικειμένου.
Ο καλλιτέχνης μετατρέπει την Πινακοθήκη σε ένα εναλλακτικό πολυκατάστημα βγαλμένο από ένα δυστοπικό μέλλον, ανατρέποντας τον ρόλο του μουσείου και τις προσδοκίες του θεατή. Αυτό το «Mad Max IKEA», όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει, φιλοξενεί 120 έργα παρουσιασμένα ως «είδη σπιτιού», φτιαγμένα από απομεινάρια και ετερόκλητα υλικά. Τραπέζια, καρέκλες, καναπέδες, καλόγεροι, κρεβάτια, βιβλιοθήκες, φωτιστικά, κομοδίνα, καθρέφτες τοίχου και διάφορα χρηστικά μικροαντικείμενα συνθέτουν μια ενιαία εγκατάσταση, ένα ατμοσφαιρικό οικιακό περιβάλλον που καλείσαι να το περιηγηθείς αντλώντας έμπνευση από τα μοναδικά και πρωτότυπα εκθέματα.
Λειτουργώντας ως ενορχηστρωτής και γεφυροποιός διαφορετικών αισθητικών και ετερόκλητων υλικών, ο Μεράντζας υμνεί την επανάχρηση, τη διαφορετικότητα και την ποικιλομορφία. Το παιχνίδι και η απόλαυση είναι επίσης δύο έννοιες πρωταρχικής σημασίας. Σε μια τέτοια έκθεση, θέλοντας και μη, οι θεατές μπαίνουν σε μια εξερευνητική διάθεση, διάσταση ή περιπέτεια, καλούμενοι να ανιχνεύσουν τις αισθητικές και εννοιολογικές γεφυρώσεις ανάμεσα στα έργα. Το παιχνίδι της ταυτοποίησης των διαφορετικών καλλιτεχνών-προμηθευτών αποτελεί μια διεργασία η οποία λειτουργεί υπογείως και προσφέρει την ικανοποίηση μιας ανίχνευσης, μιας εξερεύνησης. Ενισχύεται έτσι η απόλαυση του θεατή αλλά και η ευχαρίστηση του καλλιτέχνη, που νιώθει ότι συμμετέχει σε μια διαδικασία απελευθερωτική.
Το Πολιτιστικό Κέντρο «Μελίνα» του δήμου Αθηναίων φιλοξενεί την πρώτη αναδρομική έκθεση του ζωγράφου Μιχάλη Παπαδόπουλου έως τις 23 Μαρτίου. Η έκθεση περιλαμβάνει ζωγραφική και κατασκευές από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα, σε επιμέλεια Χριστόφορου Μαρίνου.
Τα πρώιμα ζωγραφικά έργα του Μιχάλη Παπαδόπουλου μεταφέρουν ένα αίσθημα αποξένωσης, μια υπαρξιακή μοναξιά και αγωνία, τη σύγχρονη αλλοτρίωση που συναντάμε και στη «Γλυκιά ζωή» (1960) του Φελίνι. Η κατακερματισμένη πραγματικότητα και τα αδιέξοδα των ανθρώπων του θρυμματισμένου Δυτικού κόσμου συνθέτουν το σκηνικό –το κοινωνικό και αισθητικό πλαίσιο– μέσα στο οποίο δρουν οι ανώνυμοι ήρωες του Παπαδόπουλου, αλλά και ο ίδιος ο ζωγράφος. Οι μορφές στα έργα της πρώτης του έκθεσης, στην γκαλερί «Νέες Μορφές» το 1974, μοιάζουν μαρμαρωμένες, σαν απολιθωμένα ίχνη ανθρώπινων υπάρξεων, σαν θραύσματα μιας τοιχογραφίας που σε καλεί να την ανασυνθέσεις. Είναι φασματικές και άφυλες, τα κεφάλια τους παραπέμπουν σε κυκλαδικά ειδώλια. Τα περιγράμματα των μορφών δεν είναι ολοκληρωμένα, η μία μορφή εισέρχεται μέσα στην άλλη. Παρουσιάζονται κατά ομάδες και είναι ενωμένες, όπως οι αλυσοδεμένοι της αλληγορίας του σπηλαίου στην «Πολιτεία» του Πλάτωνα. Ζωγραφισμένα με ακρυλικά χρώματα σε καμβά και σε χαρτί, τα έργα του είναι φτιαγμένα με το υλικό των ονείρων. Είναι εικόνες διαποτισμένες από μια γλυκιά μελαγχολία, μια σιωπηλή αντίσταση. Η ζωγραφική του Παπαδόπουλου εκφράζει την ανάγκη αναπνοής σε μια ασφυκτική κοινωνία.
Ο γενικός τίτλος της έκθεσης «Χωρίς ήχο» της Μαίρης Χρηστέα στην γκαλερί Μπαταγιάννη έως τις 12 Απριλίου λειτουργεί ως παραδοξολογία, καθώς η ανάγνωση των έργων τελείται υπό τους ήχους και την προφορική αφήγηση του ομώνυμου βίντεο. Πρόκειται για έναν γυναικείο μονόλογο, ένα αυθόρμητο ερωτικό παραλήρημα που σκιαγραφεί τη μοναχικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης την εποχή της καραντίνας. Η ρυθμική φωνή της ηρωίδας «ντύνει» το κινηματογραφικό έργο, το οποίο συνενώνει τρία διαφορετικά βίντεο σε ένα.
Οι κινηματογραφικές φρίζες απαρτίζονται από ζωγραφιές και σχέδια της Χρηστέα, κυρίως πορτρέτα και σωματικά μέλη της ίδιας και άλλων γυναικών, καθώς και από φωτογραφίες που στην πλειονότητά τους τράβηξε εκείνη: τοπία με θάλασσες, βουνά και ηλιοβασιλέματα. Τα πλάνα είναι πολλές φορές αμφίσημα. Η εικονογραφική συνάφεια των καμπυλών του γυναικείου σώματος με την οργανική μορφολογία της μητέρας-γης, ευρύτερο χαρακτηριστικό της εργασίας της, στοιχειοθετεί ένα οικο-φεμινιστικό σχόλιο. Μια υποδόρια φιλοσοφική αναφορά στο κοσμικό γίγνεσθαι, στις έννοιες της ζωής, του θανάτου και της αναγέννησης. Τα έργα, ιδιότυπες ημερολογιακές σημειώσεις, λειτουργούν σαν μικρές καθημερινές πράξεις αλληγορικής καταγραφής των εναλλαγών της ψυχικής διάθεσης. Ξόρκια των δεινών. Οι γραμμικές χειρονομίες των ηλεκτρονικών τυπωμάτων ενίοτε παραπέμπουν σε αυθόρμητες μολυβιές, σε νήματα και ιδιότυπα τριχοειδή, ανατομικά αγγεία.
Η KOURD GALLERY παρουσιάζει έως τις 26 Απριλίου 2025 την έκθεση «Η αίγλη των ζώων» με έργα της Έλενας Σύρακα και του Νικόλα Λώτσου σε επιμέλεια Ελένης Βαροπούλου.
Οι τέχνες του κοσμήματος και της φωτογραφίας συναντιούνται σε αυτήν τη νέα έκθεση που προτείνει μια καλλιτεχνική συνομιλία ανάμεσα σε δύο διεθνώς καταξιωμένους δημιουργούς στων οποίων το έργο τα ζώα συνιστούν βασική θεματική. Το βλέμμα του σημερινού θεατή αλλάζει απέναντι στα ζώα, όπως αλλάζει και ο τρόπος με τον οποίο μιλάμε γι’ αυτά. Με αυτήν τη διαπίστωση ως σημείο εκκίνησης και με οδηγό την ιδέα ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να αποτελεί το μόνο μέτρο για το ζωικό βασίλειο, η έκθεση προσκαλεί τους επισκέπτες να διερωτηθούν και για το βλέμμα των ίδιων των ζώων προς τον άνθρωπο.
Τα χειροποίητα κοσμήματα της Έλενας Σύρακα προέρχονται από τις συλλογές «Nour» και «Labyrinth», για τις οποίες η καλλιτέχνις μελέτησε εκθέματα διαφόρων μουσείων. Από μοτίβα που συναντάμε σε χρηστικά αντικείμενα, ενδυμασίες και τοιχογραφίες, εμπνεύστηκε για να δημιουργήσει νέες φόρμες και να εξερευνήσει τη σύνδεση των ζώων με τους μύθους και τους θρύλους, αλλά και τη διαχρονική τους σχέση με την ανθρώπινη φαντασία. Οι φωτογραφίες του Νικόλα Λώτσου εστιάζουν στις διάφορες πραγματικότητες από την πανίδα της Αφρικής. Τα ζώα εγγράφονται μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον στις τεράστιες αφρικανικές εκτάσεις που φαίνονται να έχουν τους δικούς τους νόμους.
Στην γκαλερί CITRONNE παρουσιάζεται η έκθεση της Μυρτώς Ξανθοπούλου «Αστερίσκοι στο στόμα» που θα διαρκέσει έως τις 29 Μαρτίου, 2025.
Η γλώσσα βρίσκεται στη νοερή ή και αισθητή βάση των έργων της − είτε υπαινικτικά είτε ως καταγραφή μιας ζώσας έκφρασης, αλλά χωρίς συνεκτικό ιστό. Πρόκειται, επομένως, για μια γλώσσα ρητή, μια σύνθεση από σκόρπιους ήχους και εικόνες − στοιχεία που παραπέμπουν τον θεατή στην οργανωμένη «σύγχυση» των ημερών μας. Διακρίνεται, επίσης, και η προσπάθεια, κάποτε και αγωνία, νοηματοδότησης της καλλιτέχνιδος ανάμεσα στις δύο βιωματικές γλώσσες (φινλανδικά και ελληνικά) που την έχουν καθορίσει.
Εκφράζεται με γλυπτικές συνθέσεις και κατασκευές. Χρησιμοποιεί ευπαθή και αναλώσιμα υλικά, ίχνη της καθημερινότητας που εμπεριέχουν τον χρόνο μέσα από τη φθορά, την επανάληψη, τη σωματική εξάντληση. Έτσι, τα έργα δεν εμφανίζονται απλώς ως αντικείμενα, αλλά ως χειρωνακτικές διαδικασίες. Η συνύπαρξή τους στον χώρο της γκαλερί δημιουργεί μια αφήγηση ύλης, ένα προσωπικό, άτυπο αρχείο της καλλιτέχνιδας. Ο όρος «αστερίσκοι», καθοριστικός του τίτλου, υποσημειώνει όσα δεν γίνονται αντιληπτά, όσα αγνοούνται ή όσα παραλείπονται. Ταυτοχρόνως, ο τίτλος παραπέμπει στο στόμα, τον ορατό και αναγνωρίσιμο εκφωνητή της γλώσσας. Η έκθεση «Αστερίσκοι στο στόμα» τοποθετεί τον θεατή σε έναν χώρο και χρόνο όπου διαφαίνεται με έναν απροσδόκητο αλλά οικείο τρόπο η σύνθεση λήθης και μνήμης − έννοιες καθημερινές και διακριτές στη ροή της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η γκαλερί Σκουφά παρουσιάζει έως τις 29 Μαρτίου 2025 τα «Τοπία της Αθήνας» του Παναγιώτη Μπελντέκου. Πρόκειται για μια καινούργια σειρά έργων που ο καλλιτέχνης δημιούργησε τα τελευταία χρόνια, στην οποία παρουσιάζει αστικά τοπία της Αθήνας και του ευρύτερου οικιστικού ιστού της Αττικής. Εμβληματικά σημεία, στιγμιότυπα της πόλης, διαχρονικές εικόνες αλλά και σύγχρονες διαδέχονται η μία την άλλη σαν να εξιστορούν την εξέλιξη του τοπίου. Εύγλωττες απόψεις του τοπίου που συγκροτούν την Αθήνα μέσα από τη ματιά και την παλέτα του.
Τα έργα χαρακτηρίζονται από την ευρηματικότητα της σύνθεσης και τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής. Κοιτώντας τα από μια απόσταση, διακρίνουμε πλήρως την παραστατικότητα της εικόνας. Αν όμως τα παρατηρήσει κανείς από κοντά, ο τρόπος που ζωγραφίζονται είναι τελείως ιδιότυπος και προσωπικός, διεκδικώντας αφενός την πιστότητα της εικόνας και αφετέρου το προσωπικό ιδίωμα.
Όπως άλλωστε πιστεύει ο Παναγιώτης Μπελντέκος, η ουσία της ζωγραφικής βρίσκεται στον τρόπο υλοποίησής της, εκεί γεννιέται και η ποιότητα του έργου: «Όπως στον λόγο, έτσι και στη ζωγραφική, το συναίσθημα μεταφέρεται από τον τρόπο που εκφράζονται τα πράγματα και όχι από το νόημα». Ουσιαστικά τα έργα μέσω της γραφής, εκτός από εικόνες, είναι και αιτήματα για τη συναισθηματική επαφή με τον θεατή.
Η Gagosian παρουσιάζει για πρώτη φορά στην Αθήνα έργα του Romuald Hazoumè από τις 11 Μαρτίου έως τις 26 Απριλίου 2025 σε μια έκθεση με τίτλο «Les fleurs du mâle» που περιλαμβάνει ζωγραφικά έργα, γλυπτά και φωτογραφίες που έχουν δημιουργηθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Δουλεύοντας με ποικίλα μέσα, ο Hazoumè διευρευνά τη μεταποικιακή ιστορία αλλά και τη σύγχρονη πραγματικότητα που διαμορφώνουν τη γενέτειρα του, το Μπενίν. Μεταμορφώνει βιομηχανικά απορρίμματα σε ανθρωπόμορφες γλυπτικές συνθέσεις. Στις χαρακτηριστικές μάσκες του, πλαστικά δοχεία και εξαρτήματα ηλεκτρικών συσκευών συνθέτουν τα πρόσωπα, ενώ νάιλον, δίχτυ, φτερά και άλλα υλικά σχηματίζουν τα μαλλιά, τα ρούχα και άλλα στοιχεία του στυλ και της ατομικότητας. Με αυτή την πρακτική, αντλεί έμπνευση από τον πολιτισμό των Yoruba και τις παναφρικανικές παραδόσεις, αποδίδοντας την ιερότητα και την τελετουργική τους σημασία, ενώ παράλληλα ασκεί κριτική στη διαχρονική και καθολική γοητεία που προκαλεί η αφρικανική τέχνη της μάσκας. Οι οξυδερκείς εικαστικές αναδιαμορφώσεις των έργων του συνοδεύονται ευφυώς από λογοπαίγνια στους τίτλους τους. Ο τίτλος της έκθεσης, «Les fleurs du mâle», αποτελεί ένα λογοπαίγνιο μεταξύ των ομόηχων γαλλικών λέξεων «mal» («κακό» − αναφορά στην ποιητική συλλογή «Les fleurs du mal» του Charles Baudelaire, το 1847) και «mâle» («αρσενικό»).
Οι Kalfayan Galleries παρουσιάζουν την ομαδική έκθεση «Shaped By Earth» με διάρκεια έως τις 29 Μαρτίου, αποτυπώνοντας τον διαχρονικά σημαντικό ρόλο της πηλοπλαστικής ως μέσου καλλιτεχνικής δημιουργίας.
Από τον Πικάσο ως τον Γιανούλη Χαλεπά, από τον Πάνο Βαλσαμάκη και τον Γιάννη Τσαρούχη ως τη Ναυσικά Πάστρα, τον Peter Voulkos και τον Φασιανό, από την Ελένη Βερναδάκη ως την Ευγενία Βερελή, τη Sarah Crowner, τον Κωνσταντίνο Κακανιά, τη Νικομάχη Καρακωστάνογλου, τον Δημήτρη Νεβεσκιώτη, τον Cacao Rocks και τον Αλέξανδρο Τζάννη, τα έργα της έκθεσης, χωρίς να υπάγονται σε περιορισμό θεματικού προσανατολισμού, τοπικότητας, συγκεκριμένης χρονικής περιόδου ή ύφους, συνομιλούν και εκδηλώνουν εκλεκτικές συγγένειες που εγείρουν ερωτήματα: η μακρά παράδοση της αρχαίας ή/και παραδοσιακής κεραμικής είναι τροχοπέδη ή εφαλτήριο δημιουργικότητας για τους σύγχρονους εικαστικούς; Πόσο ευρύς είναι σήμερα ο όρος κεραμική τέχνη; Το έντονο ενδιαφέρον για την κεραμική σήμερα είναι δείγμα αναπόλησης του παρελθόντος ή ανάγκη διαμόρφωσης νέας εικαστικής γλώσσας στο παρόν και το μέλλον; Τι συμβολίζει ο πηλός και ποια η σχέση μεταξύ διανοητικής και χειρωνακτικής διαδικασίας έκφρασης στην περίπτωση της κεραμικής;
Στον αντίποδα της καταλυτικής επιρροής των νέων τεχνολογικών μέσων και της τεχνητής νοημοσύνης στη σύγχρονη εικαστική παραγωγή, βρίσκεται η άνθηση του «χειροποιείν» και η δυναμική στροφή των καλλιτεχνών, μεταξύ άλλων, στην τέχνη της χρήσης του πηλού ως εκφραστικού μέσου.
Η γκαλερί SYLVIA KOUVALI παρουσιάζει την έκθεση «Εκτός Εαυτού» της Ulrike Müller και την έκθεση του Ανέστη Μιχάλη «Στο κεφάλι μου» έως τις 17 Μαΐου 2025.
Όλα τα έργα της Müller χωρίζονται σε δύο μέρη και εκφράζουν ήσυχα τη δυνατότητα μιας δυαδικότητας, εκείνης της ένωσης, της ανάπτυξης, είτε πρόκειται για σωματική είτε για συναισθηματική σύνδεση, και έπειτα εκείνης των ορίων, των συνόρων και των διαχωρισμών. Η διχοτόμηση στην ατσάλινη πλάκα όπου συμβαίνει η ζωγραφική είναι κάτι τόσο λεπτό και ενίοτε αόρατο, αλλά όταν κάποιος εξοικειωθεί με το γλωσσικό πλαίσιο της Ulrike είναι αδύνατο να πάψει να το βλέπει. Τα σχήματά της, σαν σκιές, οντότητες και χαρακτήρες −ογκώδεις, αν και λεπτές και φαινομενικά άδειες−, μοιάζουν με αρχαϊκές γραμμές που ανακαλύφθηκαν σε αρχαία αγγεία, παιδικά παραμύθια ή άλλους οικείους τόπους στους οποίους εδρεύει ο μοντερνισμός. Στον Πειραιά συναντώνται έργα από δύο διαφορετικές ομάδες, τα «Σημεία και Ασπίδες» από το 2024 και οι «Μεντεσέδες» από το 2022.
Η νέα έκθεση του Ανέστη Μιχάλη στην γκαλερί εξερευνά την κίνηση και την αλληλεπίδραση με τη χρήση διαφορετικών υλικών. Mια παρτιτούρα για στοχασμό, κίνηση και επαφή. «Τι ακουμπά στο κεφάλι σου, αόρατο; Ένα δοχείο μνήμης, γερμένο, γεμάτο ιστορίες που δεν διάλεξες εσύ κι απειλεί να χυθεί».
