H ομορφιά της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ

H ομορφιά της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ Facebook Twitter
Εννοείται πως θ’ ακουστούν κακίες με αφορμή την εικόνα της Εθνικής. Έτσι δεν γίνεται πάντα; Φωτ.: Eurokinissi
0


ΠΕΡΝΑΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΓΗΠΕΔΟ
 μπάσκετ στο κέντρο της πόλης. Κάμποσα έφηβα ρίχνουν σουτ. Τρέχουν κυνηγώντας την μπάλα. Ψευτοαγριεύονται. Δεν είναι όλα λευκά και μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ ότι η (εντυπωσιακή) παρουσία τόσων Αντετοκούνμπο στην Εθνική βοηθάει σ’ αυτές τις δύσκολες αρένες της παιδικής ηλικίας όπου πρέπει κάποτε να ενταχθείς. Δύσκολες όχι μόνον αν έχεις άλλο χρώμα, αλλά κι αν έχεις οτιδήποτε διαφορετικό που ενδέχεται να ξεσηκώσει την οργή της αγέλης. Γκέι; Αλβανός; Κορίτσι; Στραβοπόδης; Ντυμένη φτωχικά; Θα βρουν τον λόγο.

Η παρουσία των Αντετοκούνμπο στην Εθνική είναι μια στιγμή αλλαγής της εικόνας. Νέα σύμβολα. Νέες ταυτίσεις. Είχαμε ανάγκη την ιστορία των παιδιών απ’ τα Σεπόλια. Δεν είμαστε Αμερική. Δεν έχουμε πολλές αφηγήσεις που να τις μοιραζόμαστε σε μαζική κλίμακα και να συντηρούμε μια κοινή αίσθηση προσπάθειας, προκοπής και επιβράβευσης. Όμως, διψούσαμε για κάποιον δύσκολα κερδισμένο θρίαμβο. Κανείς δεν πάει στο σινεμά να κόψει εισιτήριο γι' αυτούς που τα ‘χαν όλα έτοιμα. Κανείς δεν κλαίει με δαύτους όπως κλαίει και παραληρεί για τον Γιάννη και τη μαμά του (αυτή τη μάνα-είδωλο). Ανάμεσα σε τόσες ασφυκτικές και ανέμπνευστες ιστορίες Ελλήνων που τίποτα δεν μας λένε, επειδή ο κεντρικός τους χαρακτήρας δεν είχε κάποια ιδιαίτερη εξέλιξη, φύτρωσε απλώς και τα πράγματα τού πήγαν καλά, η ιστορία του Γιάννη μάς εμπνέει. Μάς δίνει πίστη στο ανθρώπινο επίτευγμα. Πίστη στους κόπους και την προσπάθεια. Σπανίως η ζωή επιφυλάσσει μια τόσο όμορφη δικαιοσύνη. Την είχαμε ανάγκη τη διαδρομή του. 

Φυσικά, υπάρχουν μίζεροι ρατσιστές. Αμετακίνητοι. Δεν θα εκλείψουν επειδή ο Γιάννης και τα αδέρφια του μας συγκινούν. Όμως είναι τέτοια η εκστατική φύση των λαϊκών, ομαδικών αθλημάτων που θα φαίνονται ξενέρωτοι, ο τύπος του ανθρώπου που τον καλείς να δείτε αγώνα και φλυαρεί όταν μπαίνει το γκoλ. 

Το μπάσκετ είναι λαϊκό άθλημα. Το παίζουν στις γειτονιές, στα διαλυμένα σχολεία, στους ακάλυπτους πολυκατοικιών. Όπως και το ποδόσφαιρο, είναι συνδεδεμένο (και) με τη φτώχεια. Στη χώρα μας, όπως κι αλλού, το να σουτάρεις καλά είναι ένας τρόπος να ξεφεύγεις από τις αφετηριακές σου συνθήκες, το γκέτο σου, τη φαβέλα σου, το χωριουδάκι σου. Οι ήρωες του μπάσκετ και του ποδοσφαίρου είναι λαϊκοί θρύλοι. Άνθρωποι που τους νιώθεις κοντινούς σου, μαλώνεις γι' αυτούς, το παίρνεις προσωπικά όταν στους θίγουν, αισθάνεσαι ότι μπορείς να τους κρίνεις.

Εννοείται πως θ’ ακουστούν κακίες με αφορμή την εικόνα της Εθνικής. Έτσι δεν γίνεται πάντα; Κάποιοι έχουν κόλλημα με τα τυχαία πράγματα (π.χ. χρώμα δέρματος). Με αφορμή το Euro γυναικών, για παράδειγμα, δεν ακούστηκαν σχόλια για τη λευκότητα των νικητριών; Όμως, το να λες βλακείες στο καφενείο (ονλάιν και οφλάιν, χίπστερ και παραδοσιακό) δεν σημαίνει ότι δεν θα πανηγυρίσεις με το καλάθι του Γιάννη, ότι δεν θα συγκινηθείς με τη φανέλα της Εθνικής. Αυτή είναι η γοητεία ενός αθλήματος που το απολαμβάνουν οι πολλοί μισομεθυσμένοι στις πλαστικές καρέκλες τους ή παίζοντας σε μικρά αυτοσχέδια γηπεδάκια που οριοθετούνται από δυο πέτρες και κάποια σκουριασμένη μπασκέτα χωρίς δίχτυ. Ενώνει και πωρώνει. Απαλύνει τη διαφορά. Ανάγει σε σπουδαίο ζήτημα μια σειρά από επαναλαμβανόμενες σωματικές κινήσεις που φανερώνουν κόπο και σωματικό πόνο. Υπερέχει όποιος ξέρει να εκτελεί καλύτερα τη χορογραφία. Το χρώμα του δέρματος, η τάξη, το εισόδημα των γονιών σβήνουν για λίγο. Για όσο διαρκεί το θέαμα, η έκσταση, το λιώσιμο του μυαλού στις κινήσεις της μπάλας, οι συζητήσεις παύουν. Οι διαφωνίες διακόπτονται. Σημασία έχει το γκολ, το καλάθι, το επόμενο κλέψιμο.

Ναι, ξέρω, οι αγώνες της Εθνικής είναι άλλο ένα θέαμα. Μια αθλητική διοργάνωση με πολλά διαλείμματα ώστε να σου πουλάνε πράγματα. Αλλά και πάλι. Κάπως επιδρά όλο αυτό στα πεδία που έχουν σημασία. Επιδρά στις ιεραρχίες και τις αρένες των δρόμων. Αλλάζει την ατμόσφαιρα στα γήπεδα της παιδικής ηλικίας της επόμενης γενιάς. Ξεσηκώνει συζητήσεις στις πλατείες, τα καφενεία, τα οικογενειακά τραπέζια. Ίσως ν’ αλλάζει τον τρόπο που κουβαλάνε το σώμα τους τα μαύρα κορίτσια όταν αθλούνται δημοσίως ή παίρνουν τον Ηλεκτρικό. 

Φυσικά, υπάρχουν μίζεροι ρατσιστές. Αμετακίνητοι. Δεν θα εκλείψουν επειδή ο Γιάννης και τα αδέρφια του μας συγκινούν. Όμως είναι τέτοια η εκστατική φύση των λαϊκών, ομαδικών αθλημάτων που θα φαίνονται ξενέρωτοι, ο τύπος του ανθρώπου που τον καλείς να δείτε αγώνα και φλυαρεί όταν μπαίνει το γκoλ. 

Τα Ελληνόπουλα ήδη κυκλοφορούν με φανέλες Γιάννη. Τα τουριστικά μαγαζιά στα στενάκια της Πλάκας πωλούν μπλουζακια Αντετοκούνμπο πλάι στα κιτς αρχαιοπρεπή φορέματα και στα αγαλματάκια με τους υπερμεγέθεις φαλλούς. Η γελοιότητα των σουβενίρ θα ωχριά μπροστά στη συμπεριφορά των πολιτικών προσώπων σε περίπτωση διάκρισης της ομάδας μας. Πάλι θα πρέπει να προσκυνήσουν ό,τι κανονικά ταλαιπωρούν με τις πολιτικές τους.     

Οπτική Γωνία
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Δυο καράβια των παιδικών χρόνων

Οπτική Γωνία / Η αριστοκρατική Μαριλένα και η τραχιά Μυρτιδιώτισσα όργωσαν τις ελληνικές θάλασσες, αφήνοντας το στίγμα τους

Βίος και πολιτεία δυο καραβιών που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία στα όχι άγνωστα αλλά και όχι πάντοτε ήρεμα νερά της Ελλάδας.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
«Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ρεπορτάζ / «Η μόνη καλλιέργεια που σώθηκε είναι της καταναλωτικής πλάνης»

Ο συγγραφέας Γιάννης Μακριδάκης, που ζει στη Χίο και καλλιεργεί εκεί ο ίδιος τη δική του γη, περιγράφει στη LiFo την καθημερινότητα, που έχει αλλάξει ριζικά μετά τις φωτιές, και την προσπάθεια των κατοίκων να σταθούν ξανά στα πόδια τους.
ΝΤΙΝΑ ΚΑΡΑΤΖΙΟΥ
Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Βασιλική Σιούτη / Θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία ο Τραμπ και με ποιους όρους;

Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και πόσο κοντά βρισκόμαστε σε αυτό το τέλος; Τραμπ και Πούτιν μοιάζουν αποφασισμένοι, αλλά ο Ζελένσκι και οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν βιάζονται.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Οπτική Γωνία / Μαζωνάκης: Το χρονικό μιας (ακόμα) διαπόμπευσης

Αν έβγαζε κάποιος ένα συμπέρασμα από τον χειρισμό της υπόθεσης αυτής, θα έλεγε πως «όλα ήταν ένα λάθος». Ένα λάθος το οποίο πολλοί δεν το βλέπουν ως τέτοιο, καθώς θεωρούν αυτονόητο να μαθαίνουν πληροφορίες για τις ζωές των άλλων, ακόμα και αν αυτές έχουν δυσκολίες και απαιτούν σεβασμό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Οπτική Γωνία / Για τους «εμπρηστές της Πάτρας»: Ιδεολογικές καταχρήσεις μιας φωτογραφίας

Από που προκύπτει το αναρχικό, πόσο μάλλον κάποιο «κομμουνιστικό» προφίλ των «εμπρηστών»; Από ένα σκουλαρίκι, την είδηση για το χασίς και τα τσίπουρα, τα ρούχα που είναι αυτά που συναντάς σε πλήθος εικοσάρηδων σε πλατείες και δρόμους της χώρας;
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Οπτική Γωνία / Υπάρχει όντως λόγος να επιστρέψει ο Τσίπρας;

Υπάρχει ανάγκη στην πολιτική ζωή για ένα νέο κόμμα; Υπάρχει κρίσιμος ζωτικός χώρος που δεν έχει εκπροσώπηση; Μπορεί να ξεπεραστούν ή, έστω, να αμβλυνθούν οι έντονα αρνητικές μνήμες από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Είναι ο Αλέξης Τσίπρας το ιδανικό πρόσωπο;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Σουδάν: Ο ξεχασμένος πόλεμος και τα «παιδιά-πρόσφυγες» που κατηγορούνται ως διακινητές

Οπτική Γωνία / Σουδάν: Η μεγαλύτερη τραγωδία του αιώνα δεν γίνεται ποτέ πρωτοσέλιδο

Οι νεκροί από τις συγκρούσεις, την πείνα και τις επιδημίες υπολογίζεται συνολικά περί το 1 εκατ., και περισσότεροι από τους μισούς εξ αυτών είναι παιδιά. Μια εφιαλτική κατάσταση, που έχει όμως την «ατυχία» να περνά σε δεύτερη ή και τρίτη μοίρα, καθώς ούτε τα ΜΜΕ και τους διεθνείς οργανισμούς φαίνεται να συγκινεί ιδιαίτερα ούτε εντάσσεται εύκολα σε κάποιο πολιτικό αφήγημα ώστε να εμπνεύσει μαζικά κινήματα αλληλεγγύης.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Οπτική Γωνία / Η Εύα Ιλούζ, η Γάζα και μια εκδοτική επιλογή

Σκέψεις πάνω στην απόφαση του Oposito, ενός μικρού εκδοτικού οίκου που έχει δώσει ενδιαφέροντα δείγματα ανήσυχης κοινωνικής και πολιτισμικής σκέψης, για την «αποδέσμευσή» του σε σχέση με το βιβλίο της κοινωνιολόγου Eύα Ιλούζ «Ψυχρή τρυφερότητα. Η άνοδος του συναισθηματικού καπιταλισμού».
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ακροβατώντας / Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Ένα εντυπωσιακά μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας είναι διατεθειμένο να δώσει «συγχωροχάρτι» για ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να τηρήσουν ακροδεξιά και ρατσιστική στάση στο μεταναστευτικό.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ
Πέντε ιδρύματα πρώην πρωθυπουργών και ένα ινστιτούτο. Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Ρεπορτάζ / Τα ιδρύματα των πρώην πρωθυπουργών: Ποιος είναι ο ρόλος τους και πώς χρηματοδοτούνται

Τυπικά, σκοπός τους είναι η διατήρηση των αρχείων και η προβολή του έργου πρώην πρωθυπουργών. Στην πράξη, όμως, λειτουργούν και ως think tanks και πολιτικά εργαλεία επιρροής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ