Το «Πονηρό Πνεύμα» του Νόελ Κάουαρντ στην εξωφρενική εποχή μας

Το πονηρό πνεύμα του Νόελ Κάουαρντ στην εξωφρενική εποχή μας Facebook Twitter
Σε αυτήν την «ελαφριά κωμωδία για τον θάνατο», όπως τη χαρακτήρισε ο συγγραφέας, το θέατρο και ο πνευματισμός συναντιούνται μετωπικά. Φωτ.: Karol Jarek
0

Γεμάτος σπιρτάδα, κυνισμό και επιδεκτικότητα, πόζα και μια αστείρευτη επιθυμία για ζωή, ο Νόελ Κάουαρντ, γεννημένος το 1899, μας χάρισε καταπληκτικές κωμωδίες γεμάτες παρεξηγήσεις, τη χαρά της ζωής και τον ήχο από τα παγάκια σε ένα γεμάτο ποτήρι ουίσκι, ενώ οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να ξεμπερδέψουν το κουβάρι της ζωής τους. Θεατρικός συγγραφέας, συνθέτης, σκηνοθέτης, ηθοποιός και τραγουδιστής, σχολίασε με τρόπο ανάλαφρο και τολμηρό την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκε.

Ο ίδιος έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο στη σκηνή σε ηλικία έντεκα ετών. Ως έφηβος εισήχθη στην υψηλή κοινωνία, στην οποία θα διαδραματίζονταν τα περισσότερα έργα του, που εξακολουθούν να είναι και σήμερα στο ρεπερτόριο πολλών θεάτρων.

Το «Πονηρό Πνεύμα» ανέβηκε για πρώτη φορά στο West End και έκανε ρεκόρ: έκανε 1.997 παραστάσεις. 

Από τη μια πόνος και καταστροφή και από την άλλη η αιώνια φόρα του ανθρώπου προς τα εμπρός, η ανάγκη μας να συνεχίσουμε πάση θυσία, η πεποίθησή μας πως η ζωή δεν σταματά ποτέ.

«Σε περίπτωση συναγερμού για αεροπορική επιδρομή κατά τη διάρκεια της παράστασης το κοινό θα ενημερωθεί από τη σκηνή… Όσοι θεατές επιθυμούν, μπορούν να αποχωρήσουν από το θέατρο, η παράσταση ωστόσο θα συνεχιστεί», σημείωναν οι παραγωγοί του έργου στις 2 Ιουλίου 1941. 

Αργότερα ανέβηκε και στο Μπρόντγουεϊ, κάνοντας 657 παραστάσεις, έγινε ταινία με πρωταγωνιστή τον Ρεξ Χάρισον και αναβίωσε δεκάδες φορές, ακόμα και στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο.

Ο τίτλος του έργου είναι παρμένος από το ποίημα του Shelley «To a skylark», («Hail to thee, blithe Spirit! / Bird thou never weret»).  

blithe spirit Facebook Twitter
Ioύλιος1941: Το ανέβασμα του έργου «Πονηρό Πνεύμα» του Νόελ Κάουαρντ με τους Margaret Rutherford, Cecil Parker, Ruth Reeves, Fay Compton και Kay Hammond στο Piccadilly Theatre στο Λονδίνο. Φωτ.: Gordon Anthony/Hulton Archive/Getty Images/Ιdeal Image

Αρκετό καιρό πριν από το 1941 ο Κάουαρντ σκεφτόταν να γράψει μια κωμωδία για τα φαντάσματα. Οι πρώτες του σκέψεις αφορούσαν ένα παλιό σπίτι στο Παρίσι στοιχειωμένο από φαντάσματα διαφορετικών αιώνων, με την κωμωδία να προκύπτει από τις αντικρουόμενες στάσεις τους, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει την πλοκή να λειτουργήσει στο μυαλό του.

Ήξερε ότι στη Βρετανία, εν καιρώ πολέμου, με τον θάνατο συνεχώς παρόντα, θα υπήρχαν αντιρρήσεις για μια κωμωδία με θέμα ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή, αλλά η σταθερή του άποψη ήταν ότι, καθώς η ιστορία θα αφορούσε φαντάσματα, δεν θα μπορούσε να είναι θλιβερή ούτε να πληγώσει όποιον τη βλέπει.

Όταν το γραφείο και το διαμέρισμά του στο Λονδίνο καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια των γερμανικών βομβαρδισμών, ο Κάουαρντ έκανε σύντομες διακοπές με την ηθοποιό Joyce Carey στο Portmeirion στην ακτή της Snowdonia στην Ουαλία. Εκείνη έγραφε ένα θεατρικό έργο για τον Κιτς κι εκείνος ακόμα σκεφτόταν την απόκοσμη ελαφριά κωμωδία του:

«Καθίσαμε στην παραλία και συζητούσαμε την ιδέα μου για αρκετές ώρες. Μέχρι το μεσημέρι ο τίτλος είχε εμφανιστεί μαζί με τα ονόματα των χαρακτήρων και ένα πρόχειρο, πολύ πρόχειρο περίγραμμα της πλοκής. Στις επτά και μισή το επόμενο πρωί κάθισα, με τις συνηθισμένες νευρικές ταχυπαλμίες, στη γραφομηχανή μου. Η Τζόις βρισκόταν στον επάνω όροφο στο δωμάτιό της και πάλευε με τη Φάνι Μπράουν και την ιστορία αγάπης της με τον Κιτς. Υπήρχε ένα σωρό άγραφο χαρτί στα αριστερά μου και ένα κουτί με καρμπόν στα δεξιά μου. Το τραπέζι ταλαντεύτηκε και έπρεπε να βάλω μια σφήνα κάτω από το ένα πόδι του. 

Κάπνισα αρκετά τσιγάρα διαδοχικά, κοιτάζοντας με θλίψη έξω από το παράθυρο την παλίρροια που τραβιόταν. Τοποθέτησα το χαρτί στο μηχάνημα και ξεκίνησα. Blithe Spirit. Μια ελαφριά κωμωδία σε τρεις πράξεις. Για έξι μέρες δούλευα από τις οκτώ ως τη μία κάθε πρωί και από τις δύο έως τις επτά κάθε απόγευμα. Το βράδυ της Παρασκευής, εννέα Μαΐου, το έργο ολοκληρώθηκε και, περιφρονώντας την ψεύτικη σεμνότητα, θα παραδεχτώ ότι ήξερα ότι ήταν πνευματώδες, ήξερα ότι ήταν καλά κατασκευασμένο και ήξερα επίσης ότι θα είχε επιτυχία», γράφει.

Noel Coward Facebook Twitter
Ο Νόελ Κάουαρντ ήξερε ότι στη Βρετανία, εν καιρώ πολέμου, με τον θάνατο συνεχώς παρόντα, θα υπήρχαν αντιρρήσεις για μια κωμωδία με θέμα ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή, αλλά η σταθερή του άποψη ήταν ότι, καθώς η ιστορία θα αφορούσε φαντάσματα, δεν θα μπορούσε να είναι θλιβερή ούτε να πληγώσει όποιον τη βλέπει. Φωτ.: Getty Images/Ιdeal Image

Οι θεατές που μπαίνουν στο θέατρο, κάνουν ένα διάλειμμα από την εφιαλτική πραγματικότητα, στη σκηνή η ζωή συνεχίζεται στον τρελό της ρυθμό. Κι έτσι, «μέσα στην ανασφάλεια, στην τρέλα και στη μαυρίλα, ανθεί μια εξωφρενική κωμωδία», όπως σημειώνει και ο σκηνοθέτης της παράστασης στο Εθνικό Θέατρο Γιάννης Χουβαρδάς.

Από τη μια πόνος και καταστροφή και από την άλλη η αιώνια φόρα του ανθρώπου προς τα εμπρός, η ανάγκη μας να συνεχίσουμε πάση θυσία, η πεποίθησή μας πως η ζωή δεν σταματά ποτέ. Εστιάζοντας σ’ αυτό το δίπολο και την απήχησή του στις μέρες μας, ο Γιάννης Χουβαρδάς αναπτύσσει ως κεντρικό άξονα της παράστασης την ιδέα ενός συνεχόμενου πάρτι. 

Σε μια σχεδόν γυμνή σκηνή με ένα πιάνο και ένα τρόλεϊ με ποτά ακούγεται βραχνά από το βάθος το «We'll meet again», το τραγούδι που σφράγισε την εποχή των αποχωρισμών με τον κόσμο να φεύγει στον πόλεμο, ενώ βλέπουμε εξαντλημένες γυναίκες μετά από μια συνεδρία πνευματισμού, μια εξίσου εξαντλημένη πνευματίστρια και ο γοητευτικός συγγραφέας Τσαρλς Κόντομιν, που προσπαθεί να καταλάβει τι συμβαίνει στις δύο πλευρές του σύμπαντος, παίρνουν τη θέση τους.

Τι έχει συμβεί; Ο γάμος του Τσαρλς και της Ρουθ βρίσκεται σε μόνιμη κρίση – που πάντα αντιμετωπίζεται με μια σειρά από κοκτέιλ πάρτι και γερά μεθύσια. Όταν όμως στην εξίσωση μπει ένα εκκεντρικό μέντιουμ και το ενοχλητικό φάντασμα μιας πρώην συζύγου, η κατάσταση θα πάρει την κάτω βόλτα. 

Πονηρό πνεύμα Facebook Twitter
Ο Αργύρης Ξάφης στον ρόλο τους Τσαρλς. Φωτ.: Karol Jarek

Πανέξυπνη, σχεδόν μεταφυσική, η κωμωδία του Κάουαρντ μιλά για τα βάσανα του έγγαμου βίου, τη συζυγική πίστη, βγάζοντάς τα από κάθε στενόχωρο ρεαλιστικό πλαίσιο και μεταφέροντας τα πάθη και τα λάθη των ανθρώπων σε μια άγνωστη και μυστηριώδη πλευρά, στη μετά θάνατον πραγματικότητα, από την οποία κάνουν επισκέψεις τα φαντάσματά του, καλοντυμένα και γοητευτικά, για να «λύσουν τις διαφορές τους».

Η πραγματικότητα μετατοπίζεται όσο χρειάζεται για να μπορεί κανείς να την αντιμετωπίσει από απόσταση και με καυστικό, φλεγματικό, ανελέητο χιούμορ από το οποίο δεν γλιτώνει κανένας. Οι άνθρωποι μπορούν σε ένα διάλειμμα από την πραγματικότητα να ασχοληθούν με τα φαντάσματά τους, την ώρα που κάπου έξω, όχι και πολύ μακριά, σκάνε βόμβες.

Ο Irving Wardle των «Times» έγραψε με αφορμή μια αναβίωση του έργου ότι στυλιστικά είναι το αριστούργημα του Κάουαρντ, η πιο ολοκληρωμένη του προσπάθεια να επιβάλει τη δική του άποψη στην ωμή πλευρά της ύπαρξης, και ο Michael Billington της «Guardian» για την επιρροή του στον Χάρολντ Πίντερ.

Το «Πονηρό Πνεύμα» συγκαταλέγεται, μαζί με τις «Ιδιωτικές ζωές» και το «Hay Fever», στα αριστουργήματά του.

Σε αυτήν την «ελαφριά κωμωδία για τον θάνατο», όπως τη χαρακτήρισε ο συγγραφέας, το θέατρο και ο πνευματισμός συναντιούνται μετωπικά. Ο ίδιος έλεγε: «Θα είμαι για πάντα ευγνώμων για το σχεδόν ψυχικό δώρο που μου έδωσε τη δυνατότητα να γράψω το "Πονηρό Πνεύμα" κατά τις πιο σκοτεινές μέρες του πολέμου». Όταν έγραψε το έργο, η ανάγκη να πιστεύει κανείς, ιδιαίτερα σε μια μεταθανάτια ζωή, ήταν έντονη σε έναν κόσμο που τον άγγιζε καθημερινά ο θάνατος. 

Πονηρό πνεύμα Facebook Twitter
Φωτ.: Karol Jarek

Ο ίδιος εξευγένισε αυτή την αγωνία, τη σχολίασε, κατάφερε να τη βλέπουν με χαμόγελο. Τα σκοτεινά βικτοριανά φαντάσματα ο Κάουαρντ τα έκανε να γεμίσουν φως, φόρεσαν τα καλά τους και σκόρπισαν ελπίδα ή, έστω, ένα διάλειμμα από τη βαριά καθημερινότητα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από πολλές απόψεις η προσωπική ζωή του και η προσωπικότητά του έμοιαζαν με εκείνες των κατασκευασμένων χαρακτήρων του. Ήταν πνευματώδης, γενναιόδωρος, κάπως κουρασμένος, σοφιστικέ, μοναχικός, σνομπ.

Έγραψε 27 κωμωδίες, δράματα και μιούζικαλ για τη σκηνή, 281 τραγούδια, το σενάριο της ταινίας «Brief Encounter», που εξακολουθεί να θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες που γυρίστηκαν με θέμα τον ρομαντικό έρωτα, και το ενδιαφέρον για τα έργα του ανανεώνεται συνεχώς.

Ο δεξιοτέχνης της εκλεπτυσμένης, τολμηρής κωμωδίας, που πέθανε το 1973, στα 73 του χρόνια, από καρδιακή προσβολή, καθώς ετοιμαζόταν να πιει τον πρωινό του καφέ στη βίλα του, στο Μπλου Χάρμπορ, στη βόρεια ακτή της Τζαμάικα στις Δυτικές Ινδίες, υπήρξε ένας σημαντικός εκπρόσωπος των δραματικών τεχνών μιας εποχής, εκείνων των δύο εκθαμβωτικών δεκαετιών μεταξύ των δύο παγκόσμιων πολέμων, κατά τη διάρκεια των οποίων μια γενιά κομψών και έξυπνων νέων χαιρόταν να σοκάρει τους βικτοριανούς ηλικιωμένους.

Τα έργα του σήμερα μας διασκεδάζουν με τους σκηνικούς χαρακτήρες του που είναι πλούσιοι, κακομαθημένοι, νευρωτικοί, ματαιόδοξοι, σνομπ και εγωιστές, αυτούς που ο Κάουαρντ με την πνευματώδη προσωπικότητά του κατάφερε να κάνει υποφερτούς, έως και ελκυστικούς, βάζοντας στο στόμα τους ατάκες γεμάτες χάρη, χιούμορ και πνευματικότητα.

Πονηρό πνεύμα Facebook Twitter
Φωτ.: Karol Jarek

«Πονηρό Πνεύμα» του Νόελ Κάουαρντ

Μετάφραση: Έρι Κύργια

Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς

Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη

Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Κίνηση: Μαρκέλλα Μανωλιάδη  

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Διανομή (με αλφαβητική σειρά): Γιώργος Γλάστρας, Θανάσης Δήμου, Ειρήνη Λαφαζάνη, Κατερίνα Λέχου, Άννα Μάσχα, Αμαλία Μουτούση, Αργύρης Ξάφης, Κωνσταντίνα Τάκαλου

Εθνικό Θέατρο

Κτίριο Τσίλερ - Κεντρική Σκηνή

Από 26/2

Τετάρτη & Κυριακή: 19:00, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 20:30

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Θέατρο Αμόρε: Μια ιστορία αγάπης

Αφιέρωμα / Θέατρο Αμόρε: Μια ιστορία αγάπης

25 καλλιτέχνες μιλούν για όσα έζησαν στον θρυλικό θεατρικό οργανισμό που σαν σήμερα, πριν 13 χρόνια, διαλύθηκε οριστικά. Ανάμεσά τους ο εμπνευστής του, Γιάννης Χουβαρδάς, στην πιο προσωπική συνέντευξη της ζωής του.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

Θέατρο / Όσα (δε) βλέπουν τα μέντιουμ

«Δεν πηγαίνουμε ποτέ στη Μόσχα, όμως η επιθυμία γι’ αυτήν κυλάει διαρκώς μέσα μας» - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για τη sold-out παράσταση «Τρεις Αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Θέμελης Γλυνάτσης: Ας ξεκινήσουμε με το να είμαστε πολύ πιο τολμηροί με τους ρόλους που δίνουμε στους νέους καλλιτέχνες, κι ας μην είναι τέλειοι

Θέατρο / Μια όπερα με πρωταγωνιστές παιδιά για πρώτη φορά στην Ελλάδα

Μεταξύ χειροποίητων σκηνικών και σκέψεων γύρω από τη θρησκεία και την εξουσία, «Ο Κατακλυσμός του Νώε» δεν είναι άλλη μια παιδική παράσταση, αλλά ανοίγει χώρο σε κάτι μεγαλύτερο: στη δυνατότητα τα παιδιά να γίνουν οι αυριανοί δημιουργοί, όχι απλώς οι θεατές.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Ηow to resuscitate a dinosaur/ Έι, Romeo, πώς δίνεις το φιλί της ζωής σε έναν δεινόσαυρο;

Guest Editors / «Ο Καστελούτσι σκηνοθετεί μια υπόσχεση· και κάνει τέχνη εκκλησιαστική»

«Πέρασαν μέρες από την πρώτη μου επαφή με τη Βερενίκη. Μάντρωσα ένα κοπάδι σκέψεις» – ο Κυριάκος Χαρίτος γράφει για μια από τις πολυσυζητημένες παραστάσεις της σεζόν, που ανέβηκε στη Στέγη.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Θέατρο / Onassis Dance Days 2025: Ένας ύμνος στα αδάμαστα σώματα

Ένα νέο, αλλιώτικο σύμπαν για τον «χορό» ξεδιπλώνεται από τις 3 έως τις 6 Απριλίου στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, μέσα από τα πρωτοποριακά έργα τεσσάρων κορυφαίων Ελλήνων χορογράφων και του διεθνούς φήμης Damien Jalet.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κώστας Νικούλι

Θέατρο / «Μπορώ να καταλάβω το πώς είναι να νιώθεις παρείσακτος»

Ο 30χρονος Κώστας Νικούλι μιλά για την πορεία του μετά το «Ξενία» που του χάρισε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού όταν ήταν ακόμα έφηβος, για το πόσο Έλληνας νιώθει, για την πρόκληση του να παίζει τρεις γκέι ρόλους και για το πόσο τον έχει αλλάξει το παιδί του.
M. HULOT
Μέσα στον θησαυρό με τις εμβληματικές φορεσιές της Δόρας Στράτου

Θέατρο / «Κάποτε έδιναν τις φορεσιές για έναν πλαστικό κουβά, που ήταν ό,τι πιο μοντέρνο»

Μια γνωριμία με τη μεγάλη κληρονομιά της Δόρας Στράτου μέσα από τον πλούτο αυθεντικών ενδυμάτων που δεν μπορούν να ξαναραφτούν σήμερα και συντηρούνται με μεγάλο κόπο, χάρη στην αφοσίωση και την εθελοντική προσφορά μιας ομάδας ανθρώπων που πιστεύουν και συνεχίζουν το όραμά της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Οι Αθηναίοι / Βασιλική Δρίβα: «Με προσβάλλει να με χρησιμοποιούν σαν καθρέφτη για την ανωτερότητά τους»

Ανατρέποντας πολλά από τα στερεότυπα που συνοδεύουν τους ανθρώπους με αναπηρία, η Βασιλική Δρίβα περιγράφει τις δυσκολίες που αντιμετώπισε αλλά και τις χαρές, και μπορεί πλέον να δηλώνει, έστω δειλά, πως είναι ηθοποιός. Είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ξαναγράφοντας τον Ίψεν

Θέατρο / Ο Ίψεν στον Πειραιά, στο μουράγιο

«Δεν είναι εύκολο να είσαι ασυμβίβαστη. Όπως δεν είναι εύκολο να ξαναγράφεις τον Ίψεν» – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Εχθρός του λαού» σε διασκευή και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Βασιλακόπουλου.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Lifo Videos / «Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Θέατρο / Μαρία Σκουλά: «Πιστεύω πολύ στο χάος μέσα μου»

Από τον ρόλο της Μάσα στην πραγματική ζωή, από το Ηράκλειο όπου μεγάλωσε μέχρι τη ζωή με τους ανθρώπους του θεάτρου, από τον φόβο στην ελευθερία, η ζωή της Μαρίας Σκουλά είναι ένας δρόμος μακρύς και δύσκολος που όμως την οδήγησε σε κάτι δυνατό και φωτεινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ