10 θεατρικές παραστάσεις που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019

10 θεατρικές παραστάσεις που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019 Facebook Twitter
0

Δέκα ολόκληρα χρόνια, εκατοντάδες παραστάσεις: τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;

Η βουτιά στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν αποδείχτηκε πολύ πιο επίπονη απ' όσο είχα φανταστεί. Προσπάθησα να λάβω υπόψη μου όσο το δυνατόν περισσότερα κριτήρια. Τελικά, όμως, δεν υπάκουσα σε αυστηρές θεατρολογικές προδιαγραφές αλλά στις επιταγές του θυμικού. Επέλεξα, δηλαδή, όσες δουλειές άφησαν για κάποιον λόγο ανεξίτηλο σημάδι στη μνήμη μου: είτε επειδή κατάφεραν να δημιουργήσουν αλησμόνητες εικόνες, είτε επειδή πάλεψαν θαρραλέα με δυσπρόσιτα κείμενα, είτε επειδή προέταξαν μια εντελώς προσωπική ματιά που ξέφευγε εντυπωσιακά και γόνιμα από την πεπατημένη. Δεν αντιστάθηκα, τέλος, σε παραστάσεις με «συλλεκτική» αξία, όπως αυτές του Γιάννη Σκουρλέτη και του Άρη Μπινιάρη, οι οποίοι έκαναν τότε την παρθενική –και καθόλου τυχαία, όπως αποδεικνύεται– εμφάνισή τους.

1.

Alarme

(2011, Άττις)

Θεόδωρος Τερζόπουλος

10 θεατρικές παραστάσεις που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019 Facebook Twitter
Ποιος μπορεί να ξεχάσει την Αγλαΐα Παππά και τη Σοφία Χιλλ ως λυσσασμένες βασίλισσες που ξεπήδησαν από το φαντασιακό του Θεόδωρου Τερζόπουλου στο Alarme; Φωτο: Μαριλένα Σταφυλίδου

Ποιος μπορεί να ξεχάσει την Αγλαΐα Παππά και τη Σοφία Χιλλ ως λυσσασμένες βασίλισσες που ξεπήδησαν από το φαντασιακό του Θεόδωρου Τερζόπουλου; Καταδικασμένες να έρπουν μέσα σε ένα μαύρο παραλληλόγραμμο, η Ελισάβετ της Αγγλίας και η Μαρία Στιούαρτ της Σκωτίας σφύριζαν σαν φίδια, ακκίζονταν σαν γάτες ή ερωτοτροπούσαν ασύστολα σαν ηλεκτρισμένες, φτάνοντας ενίοτε σε ερωτικό παροξυσμό. Η υψηλή αισθητική όψη της, ο εξπρεσιονιστικός φωτισμός και οι στυλιζαρισμένες κινήσεις των ηθοποιών δημιουργούσαν την απόλυτη αντίθεση με το απολαυστικό υβρεολόγιό τους, τόσο προκλητικά «χαμηλό» για πρόσωπα υψηλής καταγωγής: «κλέφτρα», «ψεύτρα», «τσαρλατάνα», «σκρόφα», «βρόμα», «απατεώνισσα», φώναζαν η μία στην άλλη. Η αλληλογραφία των δύο ιστορικών προσώπων έδωσε στον σκηνοθέτη το έναυσμα για να επιτύχει αυτή την εκρηκτική ένωση αντιθέτων: να εμφυσήσει την ανατρεπτική πνοή της παρωδίας μέσα σε ένα εικαστικό αριστοτέχνημα. Οι βασίλισσες αποθεώνονται και απομυθοποιούνται την ίδια στιγμή. Η εξουσία απογυμνώνεται, το στυλ της, όμως, παραμένει αλώβητο.

2.

Graveyard Café Band / in extremis

(2011, TAF)

Γιάννης Σκουρλέτης - Κώστας Δαλακούρας

10 θεατρικές παραστάσεις που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019 Facebook Twitter
Με λιγοστά μέσα ο σκηνοθέτης έστησε ένα γοτθικό καμπαρέ με ηλεκτρονικό φόντο κι έδωσε νέα πνοή σε κείμενα παραμελημένα και φιλολογικώς περιφρονημένα.

Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Γιάννη Σκουρλέτη μετέδωσε από τότε ακόμη το όραμά του για έναν εστέτ πεισιθάνατο ρομαντισμό επινοημένο εκ νέου μέσα από το πρίσμα του μεταμοντέρνου. Με λιγοστά μέσα ο σκηνοθέτης έστησε ένα γοτθικό καμπαρέ με ηλεκτρονικό φόντο –εμπλουτισμένο με παραδοσιακές ηχητικές πινελιές από όργανα όπως η λύρα και το βιολί– κι έδωσε νέα πνοή σε κείμενα παραμελημένα και φιλολογικώς περιφρονημένα (ποιήματα του Δημ. Παπαρρηγόπουλου, του Σπ. Βασιλειάδη, του Ζαν Μωρεάς, της Ανθούλας Σταθοπούλου, της Φωτεινής Οικονομίδου, του Πλάτωνα Ροδοκανάκη, του Αχιλλέα Παράσχου κ.ά.), τα οποία απέκτησαν αίφνης απίστευτη φρεσκάδα και πρωτοφανές ενδιαφέρον μέσα από αυτό το στήσιμο. Το ξεπερασμένο γλωσσικό ιδίωμα μιας άλλης εποχής, μιας άλλης Αθήνας, επέστρεψε με νεύρο και χιούμορ στο βαμπιρολάγνο τοπίο της σημερινής ποπ κουλτούρας. Τρεις στυλιζαρισμένες φιγούρες (έξοχοι οι Θεμιστοκλής Καρποδίνης, Φρόσω Ζαγοραίου, Σαμψών Φύτρος) με λευκά πρόσωπα και «μαύρα» μάτια τραγουδούν και βυθίζονται αμέριμνα στην άβυσσο της εμμονής τους – τότε, τώρα, πάντοτε.

3.

Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα

(2013, Εθνικό Θέατρο)

Γιάννης Χουβαρδάς

10 θεατρικές παραστάσεις που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019 Facebook Twitter
Σκληρές, δυναμικές, αξέχαστες, η Μαρία Πρωτόπαππα και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη μαζί με τον Χρήστο Λούλη.

Δύο ατσάλινες γυναίκες και τα αυστηρά, αλύγιστα φορέματά τους: αυτή η εικόνα είναι που μένει περισσότερο στο μυαλό μας μετά από τόσα χρόνια. Τα γλυπτά κρινολίνα της ενδυματολόγου Ιωάννας Τσάμη συναντήθηκαν αλησμόνητα σε εκείνη την παράσταση με τα οιδιπόδεια πάθη της αρχαιότητας, προσδίδοντάς τους σύγχρονο πρόσωπο. Ο Γιάννης Χουβαρδάς, αντιμετωπίζοντας δικαίως το Πένθος του Ο'Νιλ ως Ορέστεια ιδωμένη από την πλευρά της Ηλέκτρας, δημιούργησε ένα σύνολο υψηλών προδιαγραφών, αποστασιοποιημένο, αλλά επιβλητικό. Ψηλοί τοίχοι συνέκλιναν επικίνδυνα, ενώ τα «ζωντανά» οικογενειακά πορτρέτα περιφρουρούσαν ακοίμητα την κάθε κίνηση των ηρώων, αιωνίως βυθισμένων στο ημίφως των ενοχών τους. Σκληρές, δυναμικές, αξέχαστες, η Μαρία Πρωτόπαππα και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη: η πρώτη ως θυγατέρα προσκολλημένη στον πατέρα, μια καταπληκτική βικτοριανή Ερινύα, και η δεύτερη ως σκύλα μάνα κι ερωτευμένη γυναίκα που χειρίζεται επιδέξια το μελό, όταν της χρειάζεται, για να επιτύχει τους σκοπούς της.

4.

Το θείο τραγί

(2014, bios)

Άρης Μπινιάρης

10 θεατρικές παραστάσεις που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019 Facebook Twitter
Η μουσικότητα του λόγου του Σκαρίμπα, ενός λόγου αισθαντικού και αντισυμβατικού, ενέπνευσε τον Άρη Μπινιάρη να στήσει (μαζί με τον Τάσο Βαρελλά στο μπάσο και τον Βασίλη Γιασλακιώτη στα τύμπανα) μια πρωτότυπη συναυλία.

Ήταν εντελώς απρόσμενη η έκπληξη που μας περίμενε εκείνο το βράδυ στο bios, το θυμάμαι ακόμη τόσο έντονα. Ανακαλύψαμε έναν νέο άνθρωπο με διαφορετική ματιά. Βιώσαμε μια θεατρική πράξη που έμοιαζε με συναυλιακή εμπειρία. Ακούσαμε ένα λογοτεχνικό κείμενο σαν τραγούδι. Διέθετε έναν σπάνιο παλμό όλο αυτό, που σε παρέσυρε σαν ποτάμι. Η μουσικότητα του λόγου του Σκαρίμπα, ενός λόγου αισθαντικού και αντισυμβατικού, ενέπνευσε τον Άρη Μπινιάρη να στήσει (μαζί με τον Τάσο Βαρελλά στο μπάσο και τον Βασίλη Γιασλακιώτη στα τύμπανα) μια πρωτότυπη συναυλία. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης ως περφόρμερ ήταν εντυπωσιακός, το σώμα του απόλυτα εναρμονισμένο με τους ήχους και τα νοήματα, με κινήσεις φυσικές αλλά μεγεθυμένες από εσωτερική ένταση, με το μικρόφωνο δαμασμένο. Ένας ερμηνευτής ερωτευμένος με το κείμενο που μας μετέδιδε, αναβλύζοντας πάθος, ορμή, φλογερή δοτικότητα.

5.

Ο αδαής και ο παράφρων

(2018, Θέατρο Πορεία)

Γιάννος Περλέγκας

10 θεατρικές παραστάσεις που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019 Facebook Twitter
Ο Γιάννος Περλέγκας μαγνήτιζε την ψυχή μας, ακροβατώντας στα σύνορα του ρόλου του. Φωτο: Karol Jarek

Μια παράσταση που σε κέρδιζε σε όλα τα επίπεδα: ερμηνευτικό, σκηνοθετικό, εικαστικό. Και όλα τα επίπεδα ήταν άψογα. Αυτό όμως που την έκανε τόσο ξεχωριστή ήταν η αίσθηση της αδιάκοπης, ζωτικής επικοινωνίας ηθοποιού και θεατή. Ο Γιάννος Περλέγκας μαγνήτιζε την ψυχή μας, ακροβατώντας στα σύνορα του ρόλου του: ήταν ένας ακούραστος κονφερασιέ που άνοιγε διαρκώς το κείμενο προς τους θεατές, μετατρέποντας τη διαδικασία της παιχνιδιάρικης ανάγνωσης σε πράξη συλλογική, ευφρόσυνη και πολυεπίπεδη. Ο μπερνχαρντικός λόγος, έχοντας περάσει από πολλά φίλτρα χιούμορ και φαντασίας, μας δόθηκε σπαρταριστός, σπινθηροβόλος, αναβαπτισμένος. Κλασικά κωμικά νούμερα επιστρατεύτηκαν προκειμένου να αποδοθεί η πάντοτε παρανοϊκή συνθήκη της ύπαρξης, καλλιτεχνικής και μη, που λαχταρά την υπέρβαση της σάρκας, αλλά συνήθως καταλήγει με το πρόσωπο χωμένο στη γαβάθα του κονσομέ ή πασαλειμμένη με μια λευκή τούρτα. Είμαστε τραγικοί και γελοίοι ταυτόχρονα, θα συμφωνούσε ο Μπέρνχαρντ.

Διαβάστε την κριτική της παράστασης εδώ.

6.

Ο ευαγγελισμός της Κασσάνδρας

(2018, Μπάγκειον)

Θάνος Σαμαράς

10 θεατρικές παραστάσεις που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019 Facebook Twitter
Ο λόγος του Δημητριάδη, αφομοιωμένος, ζυμωμένος, σφυρηλατημένος, αναδύθηκε ολοζώντανος.

Στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα ο Θάνος Σαμαράς επέδειξε μια πρωτοφανή λαχτάρα για ομορφιά. Δεν ήταν όμως μόνον η υψηλή αισθητική του αυτό που τον έκανε να ξεχωρίσει: ήταν το χιούμορ και η συνέπεια της παράστασης, ο τρόπος με τον οποίο καθοδήγησε την ηθοποιό του και διαχειρίστηκε το υλικό του, πλάθοντας ένα σύμπαν εξωπραγματικό και γήινο μαζί, γεμάτο αντανακλάσεις και αναφορές – από τα υποβρύχια b-movies ως τον Serge Lutens και από το ηχητικό σήμα μιας παιδικής εκπομπής ως τη Σαλώμη ή την Μπριζίτ Μπαρντό. Ο λόγος του Δημητριάδη, αφομοιωμένος, ζυμωμένος, σφυρηλατημένος, αναδύθηκε ολοζώντανος. Η Έλλη Τρίγγου εντυπωσίασε με την άνεση, την ευελιξία, την απόλυτη αυτοκυριαρχία της ως Κασσάνδρα: μια γυναίκα που ολοκλήρωσε προσφάτως τη σαρκική επανάστασή της και τώρα διαδίδει ενθουσιωδώς το ευαγγέλιο του πόθου στους αμύητους.

Διαβάστε την κριτική της παράστασης εδώ.

7.

Ο Γυάλινος Κόσμος

(2018, Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας)

Δημήτρης Καραντζάς

10 θεατρικές παραστάσεις που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019 Facebook Twitter
Εξαιρετική η ερμηνεία του Χάρη Φραγκούλη ως Τομ στον Γυάλινο Κόσμο του Δημήτρη Καραντζά.

Αφήνοντας επιτέλους στην άκρη τον καθωσπρεπισμό του, ο Δημήτρης Καραντζάς γέννησε μια εξαιρετική παράσταση, «μικρής» κλίμακας, αλλά άπειρης τρυφερότητας. Πρώτη φορά γέλασα τόσο με παράσταση του Γυάλινου Κόσμου και το λέω αυτό ως ύψιστο κοπλιμέντο για τους συντελεστές. Το λέω με εκτίμηση για την ικανότητα του σκηνοθέτη και των ηθοποιών του να κάνουν το έργο δικό τους, να το φέρουν στο σήμερα, να το απαλλάξουν από φωνές και κλάματα, υπερ-δραματικές εντάσεις, να του δώσουν φρέσκια πνοή, να το καταστήσουν μοντέρνο, σπαρταριστό και αστραφτερό. «Ζεστά λουτρά συναισθήματος... ακολουθούμενα από ψυχρά ντους ειρωνείας»: ο ορισμός του Έρβινγκ Μπάμπιτ για τη ρομαντική ειρωνεία ταιριάζει όχι μόνο στο έργο του Τένεσι Γουίλιαμς αλλά και στην παράσταση που σκηνοθέτησε ο Καραντζάς, εναρμονίζοντας άψογα τη δραματική με την κωμική διάσταση, έτσι ώστε η μία να εμπεριέχει και να αναδεικνύει την άλλη. Εξαιρετική η ερμηνεία του Χάρη Φραγκούλη ως Τομ, ενώ η Μπέτυ Αρβανίτη ως Αμάντα εξέπεμψε σε υπέροχο γκροτέσκο στυλ όλο τον παραλογισμό της υπερπροστατευτικής μητέρας.

Διαβάστε την κριτική της παράστασης εδώ.

8.

Άνθρωποι και ποντίκια

(2018, Τεχνοχώρος Cartel)

Βασίλης Μπισμπίκης

10 θεατρικές παραστάσεις που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019 Facebook Twitter
Ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί του όχι μόνο παίζουν πολύ καλά αλλά καταφέρνουν να μετατρέψουν το κείμενο του νομπελίστα συγγραφέα σε μια υπόθεση που μας αφορά συλλογικά, στο σήμερα. Φωτο: Γιώργος Καπλανίδης

Ο Βασίλης Μπισμπίκης και οι συνεργάτες του μετέφεραν το κλασικό έργο του Τζον Στάινμπεκ στην Ελλάδα του σήμερα με απροσδόκητη φυσικότητα, πειθώ και πάθος. Μας έδειξαν έναν κόσμο όπου το γέρικο σκυλί πρέπει να εξοντωθεί, η γυναίκα πρέπει να φροντίζει να μην προκαλεί και ο μετανάστης να μένει μουλωχτός στη γωνιά του. Έναν κόσμο ασφυκτικό, γεμάτο απογοήτευση και φόβο, εργασιακή ανασφάλεια, εκρήξεις ρατσισμού και σεξισμού. Μέσα σε αυτό το ακραία νεο-νατουραλιστικό τοπίο –όπου όλα είναι πέρα για πέρα «αληθινά», από το πορτοκάλι που τρώει ο Βασίλης μέχρι τα εργαλεία οξυγονοκόλλησης, το ιδιαίτερο χιούμορ της παράστασης, μοναδικό προϊόν της αυτοσχεδιαστικής διάθεσης των ηθοποιών, έρχεται να προσφέρει κωμική ανακούφιση αλλά και να εμπλουτίσει τον «ελληνικό» χαρακτήρα της διασκευής. Ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί του –Δημήτρης Δρόσος, Νικολέτα Κοτσαηλίδου, Στέλιος Τυριακίδης, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Σιδέρης, Γιανμάζ Ερντάλ, Θάνος Περιστέρης, Αγγέλα Πατσέλη– όχι μόνο παίζουν πολύ καλά αλλά καταφέρνουν να μετατρέψουν το κείμενο του νομπελίστα συγγραφέα σε μια υπόθεση που μας αφορά συλλογικά, στο σήμερα. Η σκηνή όπου ο Λένος, ο Τούρκος, ο Γέρος και ο Βασίλης –ένας άνθρωπος με νοητική υστέρηση, ένας αλλοδαπός, ένας ανάπηρος κι ένας «κανονικός»– παίζουν δυνατά μουσικές, πίνουν και διασκεδάζουν σε μια καμαρούλα μια σταλιά συνιστά μια γοητευτική αλληγορία για την ανθρώπινη φιλία και ομορφιά που μπορεί να γεννηθεί κάτω από τις αντίξοες συνθήκες μέσα στις οποίες πορευόμαστε.

Διαβάστε την κριτική της παράστασης εδώ.

9.

Καλοκαιρινά μπάνια

(Φεστιβάλ Αθηνών 2019, Πειραιώς 260)

Κώστας Κουτσολέλος - Βάσω Καμαράτου

10 θεατρικές παραστάσεις που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019 Facebook Twitter
Ο Κουτσολέλος και η Καμαράτου μίλησαν για τον εαυτό τους, πράγμα πολύ επικίνδυνο στην τέχνη.

Ίσως η πιο low budget παραγωγή που περιλαμβάνεται σε αυτήν τη λίστα, τα Καλοκαιρινά Μπάνια, η μεγαλύτερη έκπληξη του περσινού Φεστιβάλ Αθηνών, απέδειξαν ότι το ελάχιστο που χρειάζεται κανείς για να κάνει καλό θέατρο είναι η διάθεση να ρισκάρει και να εκτεθεί – χωρίς αυτολύπηση αλλά και χωρίς κομπασμό, χωρίς πικρία, αλλά με γενναιοδωρία, χιούμορ, διάθεση αυτοσαρκασμού και ειλικρίνεια. Ο Κουτσολέλος και η Καμαράτου μίλησαν για τον εαυτό τους, πράγμα πολύ επικίνδυνο στην τέχνη. Ανέβηκαν στη σκηνή ως δύο ηθοποιοί που ζουν στην Αθήνα του 21ου αιώνα και εξέφρασαν όλη την ανασφάλεια, την αγωνία της απόρριψης, τη λαχτάρα της επιτυχίας, τις παγίδες του ανταγωνισμού, την αέναη αίσθηση μιας μετέωρης επαγγελματικής ζωής, όλα όσα καθιστούν το επάγγελμά τους σκληρό, εθιστικό, τραυματικό, αναπόφευκτο. Κατέθεσαν μια εξομολόγηση ενώπιον κοινού, χωρίς φόβο και πάθος, εμβριθώς δουλεμένη, αν και φαινομενικά φυσική, απροβάριστη και «χύμα». Ταυτόχρονα συνέθεσαν μια ανεπιτήδευτη ελεγεία στην εποχή της χαμένης μας ανεμελιάς και αθωότητας, τότε που το επαγγελματικό άγχος ήταν μια έννοια μακρινή, άγνωστη και αδιάφορη. Μια δουλειά σπάνιας αμεσότητας και συγκίνησης, φτιαγμένη με ψυχικό σθένος και θάρρος.

10.

Ρίττερ, Ντένε, Φος

(2019, Θέατρο Τέχνης)

Μαρία Πρωτόπαππα

10 θεατρικές παραστάσεις που αγαπήσαμε τη δεκαετία 2010-2019 Facebook Twitter
Οι εξαιρετικές ερμηνείες της Στεφανίας Γουλιώτη, της Λουκίας Μιχαλοπούλου και του Αργύρη Ξάφη καθιστούν το σύνολο ακαταμάχητο. Φωτο: Σταύρος Χαμπάκης

Μετά την παράσταση του Περλέγκα, αυτή είναι η δεύτερη φορά που βλέπω τον λόγο του Τόμας Μπέρνχαρντ να σμιλεύεται τόσο συναρπαστικά και να ορμάει κατά πάνω μας τόσο αιφνιδιαστικά. Ο λόγος γίνεται δράση: αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα της σκηνοθεσίας στη φετινή παράσταση του Θεάτρου Τέχνης. Η σκηνοθέτις Μαρία Πρωτόπαππα πήρε ένα παραληρηματικό κείμενο –όπου τρία αδέλφια αφήνουν τις σκέψεις τους να ξεχυθούν με πάθος και μένος– και του προσέδωσε σχήμα συναρπαστικό, με κορυφώσεις, απότομες εναλλαγές και παύσεις. Τρεις άνθρωποι μιλάνε σε ένα δωμάτιο – κι όμως, τι καταιγίδα! Νιώθουμε διαρκώς αιφνιδιασμένοι, ποτέ δεν ξέρουμε τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή. Θα αναποδογυρίσει το τραπέζι; Θα έρθουν καταπάνω μας τα κράπφεν; Θα σπάσει ο Φος στο ξύλο τις αδελφές του; Πέρα από την υπερβολή, η εμπειρία του θεατή δεν απέχει πολύ από την παρακολούθηση ενός θρίλερ. Και να το καταφέρει κανείς αυτό με ένα τόσο ποιητικό, αντισυμβατικό και δύσβατο κείμενο συνιστά ακόμα μεγαλύτερο επίτευγμα. Οι εξαιρετικές ερμηνείες της Στεφανίας Γουλιώτη, της Λουκίας Μιχαλοπούλου και του Αργύρη Ξάφη καθιστούν το σύνολο ακαταμάχητο.

Διαβάστε την κριτική της παράστασης εδώ.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ