ΣTO MAKΡΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ –αν αποδειχτεί κάπως υπερβολική η Γκρέτα και τελικά υπάρξει τέτοιο για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη– οι ιστορικοί της εποχής θα λένε για την Ελλάδα ότι το έτος 2021 αποτέλεσε μια κρίσιμη καμπή στην εξέλιξη της χώρας ως η χρονιά που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ένα παιδί μεταναστών από τη «μαύρη ήπειρο», όπως κάποιοι συμπατριώτες μας ακόμα τότε αποκαλούσαν την Αφρική, έγινε και επίσημα ο πιο διάσημος, ο πιο επιτυχημένος αλλά και ένας από τους πιο πλούσιους Έλληνες στον κόσμο.
Έκτοτε η χώρα άφησε πίσω της το παλαιό καθεστώς της εθνικής εσωστρέφειας, της γραφικής εντοπιότητας και της γηγενούς μιζέριας. Τίτλος του σχετικού λήμματος, ποιος άλλο; «Από τα Σεπόλια στον Λευκό Οίκο».
Μπορεί και να ισχύει με κάποιον τρόπο αυτό που του είπε χαριτολογώντας ο Πρόεδρος Μπάιντεν, εξαίροντας τα επιτεύγματά του αλλά και το εξέχον DNA μιας οικογένειας μεταναστών: «Ξέρω πως η μητέρα σου είναι πολύ περήφανη, όπως και ο πατέρας σου από εκεί ψηλά. Είστε μια τρομερή οικογένεια. Είναι σαν να έχετε κερδίσει σε διαγωνισμό γονιδίων».
Αυτό τουλάχιστον είναι το καλό σενάριο (τζάμπα είναι η ελπίδα, εξάλλου). Στο ίδιο μεγάλο λήμμα ενδέχεται να περιλαμβάνεται ως μικρή υποσημείωση, δίκην εύθυμου αντιπερισπασμού, και ως δείγμα προϊστορικών αντιλήψεων μιας ευρύτατης βλοσυρής και μουλωχτής μειοψηφίας(;) που τότε ακόμα διεγειρόταν από τη ρητορική του μίσους, και η μνημειώδης ατάκα που είχε εκστομίσει από την τηλεόραση τρία χρόνια πριν ο υπουργός Ανάπτυξης και αντιπρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος περί κάποιου «Ακενοτούμπο» που «παίζει ως Έλληνας στο NBA», παρότι «κάπου στην Αφρική γεννήθηκε ο άνθρωπος».
Αν είναι και αρχαιολόγος της μαζικής κουλτούρας ο συγγραφέας του λήμματος, μπορεί να βάλει και τίτλο στην υποσημείωση αυτή κάτι παλιό και νόστιμο, τύπου «Ο παράς κι ο φουκαράς» ή «Ο εμίρης κι ο κακομοίρης».
Ο κ. Γεωργιάδης είχε θεαθεί κατά καιρούς σε διαδηλώσεις όπου κυριαρχούσαν συνθήματα της συνομοταξίας «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι», events όπου σύχναζε και ο επίσης υπουργός κ. Πλεύρης, ο οποίος είδε το περασμένο καλοκαίρι, ανήμερα μάλιστα της κατάκτησης του πρωταθλήματος από τους Μπακς, το προφίλ του πάνω από μια ανάρτηση η οποία είχε αλιευτεί υποτίθεται από το 2015 και το Ευρωμπάσκετ εκείνης της χρονιάς και έλεγε ότι «τρεις μόνο πόντους έβαλε ο νέγρος Γιάννης της εθνικής... μηδαμινό, αν όχι ανύπαρκτο το κέρδος για την πατρίδα από την ιθαγένεια σε λάθρο».
Επρόκειτο για τρολιά την οποία πολλοί «έφαγαν» ακριβώς επειδή ήταν κάτι που θα μπορούσε να έχει σκεφτεί, σύμφωνα με το βιογραφικό του, δεν επιτρέπεται όμως να δικάζουμε το ασυνείδητο του καθενός, παρά μόνο τα λόγια και τις πράξεις του, συνεπώς δεν μπορούμε να του τη χρεώσουμε.
Όλοι κάνουμε δημόσιες σχέσεις στον Γιάννη λες και τις έχει ανάγκη (ποτέ δεν τις είχε άλλωστε, με τη δική του δουλειά, με τη δική του στοχοπροσήλωση, με τη δική του αυτοπεποίθηση πορεύτηκε).
Ακόμα όμως δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον θαυμασμό και το δέος που μας διακατέχει για το γεγονός ότι κάποιος από «δω» –από την Ελλάδα, την Αθήνα, τα Σεπόλια, ό,τι νομίζει κανείς ότι μοιάζει πιο ακριβές– διήνυσε με τόσο μυθιστορηματικό τρόπο τέτοια ιλιγγιώδη απόσταση μέχρι να κατακτήσει την κορυφή του κόσμου. Σα να το είχε πάντα. Σαν να διαθέτει υπερφυσικές ιδιότητες. Σαν να μπορεί να ελέγχει με κάποιο τρόπο ακόμα και το timing των περιστάσεων.
Ακόμα κι αυτή η εθιμοτυπική συνάντηση με τον Αμερικανό Πρόεδρο ήταν η πρώτη που έγινε από παίκτες ομάδας του NBA στον Λευκό Οίκο μετά από μια πενταετία, καθώς οι προηγούμενοι πρωταθλητές είχαν αρνηθεί να συναντηθούν με τον Ντόναλντ Τραμπ.
Ποιος ξέρει, μπορεί και να ισχύει με κάποιον τρόπο αυτό που του είπε χαριτολογώντας ο Πρόεδρος Μπάιντεν, εξαίροντας τα επιτεύγματά του αλλά και το εξέχον DNA μιας οικογένειας μεταναστών: «Ξέρω πως η μητέρα σου είναι πολύ περήφανη, όπως και ο πατέρας σου από εκεί ψηλά. Είστε μια τρομερή οικογένεια. Είναι σαν να έχετε κερδίσει σε διαγωνισμό γονιδίων».
